Voor Jessamyn Stanley werkte Instagram als een soort yogadagboek. Het was de plek waar de zelfbenoemde 'fat femme' foto's van zichzelf postte om haar vooruitgang vast te leggen, vaak in badpak of ondergoed.Haar account explodeerde (inmiddels heeft ze bijna 300.000 volgers), ze werd yogadocent en geeft nu les en workshops door heel Amerika. Ze praat openhartig over hoe het is om een zwaarlijvige en zwarte vrouw te zijn, in een gemeenschap die slankheid lijkt te verafgoden en die zo ongelooflijk wit is. Stanleys eerste boek Every Body Yoga kwam afgelopen week uit in de VS, en daarom spraken we haar over wat er nou zo leuk is aan op je kop staan, de fitnesscultuur en yoga als witte-mensensport.
Advertentie
Tonic: Twee jaar geleden zei je tegen mij dat westerse yoga een hele witte wereld is. Je geeft nu op veel verschillende plekken les – sta je nog steeds achter je standpunt?
Jessamyn Stanley: Ja. Hoewel de yogagemeenschap wel diverser is dan het lijkt, is het nog steeds verschrikkelijk wit. Dat verschilt wel per stad, maar zelfs als ik een klasje heb waarvan ik verwacht dat het een gemengde groep zal zijn, zijn de meeste mensen nog steeds wit.Maar je denkt dus wel dat de yogawereld meer divers is dan je ziet in de media?
Op televisie en op internet lijkt het alsof het iets voor witte, rijke huisvrouwen is – alsof iedereen dezelfde legging, hetzelfde topje en dezelfde paardenstaart heeft. Zelfs als iemand een andere huidskleur heeft, hebben ze wel ongeveer hetzelfde lichaam, zowel bij mannen als vrouwen. Alles is heel homogeen. Maar als je naar een echte yogastudio gaat, zie je allerlei soorten mensen.Ik denk dat dat ook te maken heeft met de kosten van de lessen. Stel dat je ongeveer twintig dollar hebt om uit te geven, waarom zou je dat geld spenderen aan een les met mensen waarvan je denkt dat ze totaal niet op jou lijken? Ik kom wel klasjes tegen die diverser zijn, die meer representatief zijn voor de hele gemeenschap, maar die hebben bijna altijd een betaal-wat-je-kan-missen-beleid, of ze worden vergoed door donaties.Er zijn allerlei yoga-apps en video's op YouTube te vinden. Waarom wilde je toch dit boek schrijven, terwijl dat soort dingen ook bestaan?
De hele reden om dit boek te schrijven is omdat er zoveel mensen zijn die me vragen om advies. Ik krijg veel berichten als: "Ik wilde altijd al yoga doen, en nu kwam ik een foto van jou tegen – kan je me precies vertellen hoe jij het hebt gedaan en hoe ik kan beginnen?"
Jessamyn Stanley: Ja. Hoewel de yogagemeenschap wel diverser is dan het lijkt, is het nog steeds verschrikkelijk wit. Dat verschilt wel per stad, maar zelfs als ik een klasje heb waarvan ik verwacht dat het een gemengde groep zal zijn, zijn de meeste mensen nog steeds wit.Maar je denkt dus wel dat de yogawereld meer divers is dan je ziet in de media?
Op televisie en op internet lijkt het alsof het iets voor witte, rijke huisvrouwen is – alsof iedereen dezelfde legging, hetzelfde topje en dezelfde paardenstaart heeft. Zelfs als iemand een andere huidskleur heeft, hebben ze wel ongeveer hetzelfde lichaam, zowel bij mannen als vrouwen. Alles is heel homogeen. Maar als je naar een echte yogastudio gaat, zie je allerlei soorten mensen.Ik denk dat dat ook te maken heeft met de kosten van de lessen. Stel dat je ongeveer twintig dollar hebt om uit te geven, waarom zou je dat geld spenderen aan een les met mensen waarvan je denkt dat ze totaal niet op jou lijken? Ik kom wel klasjes tegen die diverser zijn, die meer representatief zijn voor de hele gemeenschap, maar die hebben bijna altijd een betaal-wat-je-kan-missen-beleid, of ze worden vergoed door donaties.Er zijn allerlei yoga-apps en video's op YouTube te vinden. Waarom wilde je toch dit boek schrijven, terwijl dat soort dingen ook bestaan?
De hele reden om dit boek te schrijven is omdat er zoveel mensen zijn die me vragen om advies. Ik krijg veel berichten als: "Ik wilde altijd al yoga doen, en nu kwam ik een foto van jou tegen – kan je me precies vertellen hoe jij het hebt gedaan en hoe ik kan beginnen?"
Advertentie
Ik vroeg me dan de hele tijd af waarom mensen dit niet gewoon via Google opzochten: hoe doe ik yoga? Zo deed ik het wel, en zo kwam ik aan al mijn yogakennis. Ik nam veel verschillende lessen, las boeken en dingen online, keek naar foto's. Maar als ik 'Hoe begin ik met yoga' intikte, raakte ik wel in de war. Er is zoveel willekeurige informatie – wat de fuck zijn chakras? Leggings? Moeten we de handstand inderdaad aanbidden? Ik wil informatie bieden op een manier dat de meest onervaren persoon het begrijpt en kan zeggen: ik kan nu met yoga beginnen.
In het boek vertel je dat je reacties krijgt als 'Ja hoor, als zij het kan, kan ik het al helemaal!'. Hoe is dat?
Dat komt vaak voor, en het kan heel ontmoedigend zijn. Maar elke keer als dat gebeurt, ga ik het gesprek met mezelf aan – dat is ook een deel van mijn yoga, om mezelf beter te begrijpen. Ik vraag me dan af: waarom raakt mij dit, is het omdat ik onzeker ben over mijn eigen kunnen?Hoe zou je de fitnesscultuur omschrijven? Het lijkt wel dat het een sport is die alleen maar gaat over fysieke voordelen, en om over op te kunnen scheppen op sociale media.
Perfect, dat is het vooral. Het opscheppen is een aanvulling daarop. Maar over het algemeen voelt het voor mij alsof fitness sporten is voor het belang van hoe je eruitziet, wat je uiterlijk ook mag zijn. Ik vind bepaalde dingen van de sportschoolcultuur wel best leuk hoor – ik hou van het groepsgevoel dat je kan hebben tijdens de klasjes, ik vind niet alles stom aan fitness. Ik denk alleen dat yoga en fitness twee compleet verschillende dingen zijn.Hoe dan?
Hoe we yoga in de westerse wereld beoefenen is heel erg beïnvloed door Europese gymnastiek, en als gevolg daarvan is het mogelijk om asana's (oefeningen) te doen op een aerobicsmanier. Dan gebruik je yoga voor de fitnessvoordelen en krijg je mensen die denken: dit is geweldig, kijk hoe ik vooruitga! Maar yoga gaat ook om andere dingen, het vinden van de stilte, minder opvliegerig te worden, je niet op te laten naaien door anderen.In je boek staan foto's van mensen met veel verschillende lichaamstypes en huidskleuren. Hoe heb je de modellen gekozen?
Ik wilde niet per se een yogaboek maken voor vollere mensen. Anna Guest-Jelley had net een boek gepubliceerd, Curvy Yoga. Dat is te gek en fantastisch, koop dat boek als je zoekt naar yoga voor vollere mensen. Maar als je zoekt naar yoga voor iedereen, moet je Every Body Yoga hebben.Toen ik het idee kreeg voor een boek, dacht ik dat ik het in eigen beheer zou uitgeven en dat ik degene zou zijn die op de foto's zou staan. Maar al snel realiseerde ik me dat we ook modellen konden gebruiken, wat goed is voor de diversiteit die ik wilde laten zien – zowel qua lichaam en huidskleur, maar ook qua genderexpressie.Voor mensen die zich identificeren met een mannelijke vorm, worden er heel weinig verschillende lichamen getoond – het is altijd Ryan Reynolds of Idris Elba, en dat is het. Ik vond dat er een man in het boek moest staan die er gewoon uitziet als een gemiddelde kerel. En ik wilde latina's, mensen met afro's, mensen die dikker zijn dan ik, mensen met tatoeages. Maar er zitten nog steeds geen Aziatische mensen in en niemand in een rolstoel, niemand met protheses, niemand met een bril, geen oude mensen. Volgende keer wil ik nog meer modellen, minstens tien.
Dat komt vaak voor, en het kan heel ontmoedigend zijn. Maar elke keer als dat gebeurt, ga ik het gesprek met mezelf aan – dat is ook een deel van mijn yoga, om mezelf beter te begrijpen. Ik vraag me dan af: waarom raakt mij dit, is het omdat ik onzeker ben over mijn eigen kunnen?Hoe zou je de fitnesscultuur omschrijven? Het lijkt wel dat het een sport is die alleen maar gaat over fysieke voordelen, en om over op te kunnen scheppen op sociale media.
Perfect, dat is het vooral. Het opscheppen is een aanvulling daarop. Maar over het algemeen voelt het voor mij alsof fitness sporten is voor het belang van hoe je eruitziet, wat je uiterlijk ook mag zijn. Ik vind bepaalde dingen van de sportschoolcultuur wel best leuk hoor – ik hou van het groepsgevoel dat je kan hebben tijdens de klasjes, ik vind niet alles stom aan fitness. Ik denk alleen dat yoga en fitness twee compleet verschillende dingen zijn.Hoe dan?
Hoe we yoga in de westerse wereld beoefenen is heel erg beïnvloed door Europese gymnastiek, en als gevolg daarvan is het mogelijk om asana's (oefeningen) te doen op een aerobicsmanier. Dan gebruik je yoga voor de fitnessvoordelen en krijg je mensen die denken: dit is geweldig, kijk hoe ik vooruitga! Maar yoga gaat ook om andere dingen, het vinden van de stilte, minder opvliegerig te worden, je niet op te laten naaien door anderen.In je boek staan foto's van mensen met veel verschillende lichaamstypes en huidskleuren. Hoe heb je de modellen gekozen?
Ik wilde niet per se een yogaboek maken voor vollere mensen. Anna Guest-Jelley had net een boek gepubliceerd, Curvy Yoga. Dat is te gek en fantastisch, koop dat boek als je zoekt naar yoga voor vollere mensen. Maar als je zoekt naar yoga voor iedereen, moet je Every Body Yoga hebben.Toen ik het idee kreeg voor een boek, dacht ik dat ik het in eigen beheer zou uitgeven en dat ik degene zou zijn die op de foto's zou staan. Maar al snel realiseerde ik me dat we ook modellen konden gebruiken, wat goed is voor de diversiteit die ik wilde laten zien – zowel qua lichaam en huidskleur, maar ook qua genderexpressie.Voor mensen die zich identificeren met een mannelijke vorm, worden er heel weinig verschillende lichamen getoond – het is altijd Ryan Reynolds of Idris Elba, en dat is het. Ik vond dat er een man in het boek moest staan die er gewoon uitziet als een gemiddelde kerel. En ik wilde latina's, mensen met afro's, mensen die dikker zijn dan ik, mensen met tatoeages. Maar er zitten nog steeds geen Aziatische mensen in en niemand in een rolstoel, niemand met protheses, niemand met een bril, geen oude mensen. Volgende keer wil ik nog meer modellen, minstens tien.