Ik ben op het vliegveld van Kuala Lumpur, waar ik een overstap moet maken. Mijn volgende vlucht gaat pas over acht uur. Mijn maag rommelt, en ik denk aan een blogpost van Foodiehub. Daar had ik iets gelezen over Sek Yuen, dat het 'het beste Chinese restaurant ter wereld' zou zijn. Het restaurant blijkt maar een paar kilometer verderop te zijn.Een uurtje later ben ik de grens over en staat er een stempel in mijn paspoort. Ik pak de trein richting de stad. Ik ben een beetje gespannen. Ik heb geen smartphone, mijn routebeschrijving is vrij simplistisch en ik mag mijn vlucht niet missen.
Advertentie
Alle foto's door de auteur.
In Bandar Tasik Selatan stap ik uit. Ik neem een taxi naar Sek Yuen. Ik heb nog vijf en een half uur op de teller tot ik weer terug moet zijn. "Naar Pudu alsjeblieft," zeg ik. "Waarom?", vraagt de taxichauffeur. Ik zeg dat daar een Chinees restaurant zou moeten zijn. Een bekend restaurant. De chauffeur heeft er nog nooit van gehoord. "Wij moslims eten geen Chinees. Dat is niet halal." Hij trekt een blikje drinken open. Het is overdag en ramadan. In Maleisië staat er een boete of zelfs gevangenisstraf op het overtreden van het vasten."Proost, op de ramadan," grap ik. De chauffeur lacht. Hij is moslim, maar niet erg vroom.
We komen aan in Pudu. Ik zie geen restaurant. "Spreek een Chinees aan," zegt mijn taxichauffeur. "Die kennen het hier." Ik laat het raampje zakken en vraag twee voorbijgangers de weg. Ze hebben geen idee waar ik het over heb. Ik denk aan kostbare minuten die verloren gaan.De taxi zet me af in Chinatown, dat lijkt me een goede plek om te beginnen met zoeken. Ik ondervraag een oude man die voor een dierenwinkel staat. Ook hij heeft geen flauw idee waar ik het over heb. Maar als ik doorloop hoor ik iemand zachtjes fluisteren. "Ik weet het," klinkt het.
Een magere man in een gescheurd T-shirt en korte broek loopt ineens naast me. Waar komt die ineens vandaan?Ik vraag of hij weet waar Sek Yuen is. "Daar zijn wat restaurants die het goed doen bij toeristen. Misschien vind je daar wat je zoekt," zegt hij. Ik bedank de man en hervat mijn zoektocht, aandachtig lees ik de luifels van de tentjes die hij aanwees. Eentje heet Sek Yang. Bijna goed. Dan hoor ik uit het niets mijn naam. "Brent?"
Advertentie
Op de stoep staan twee bekenden van me uit Phnom Penh, de stad waar ik woon. Het zijn Vanntin Hoeurn, een hevig getatoeëerde screamozanger en Conrad Keely, de frontman van …And You Will Know Us by the Trail of Dead. Ik ben ineens weer blij dat ik besloot om het vliegveld te verlaten. De twee sluiten zich bij me aan nadat ik ze vertel over mijn missie.Conrad gebruikt zijn telefoon om het adres van het restaurant op te zoeken. We houden een taxi aan, de chauffeur is een oude Chinees. "Sek Yuen?" vraag ik. Verrassing: hij weet niet waar ik het over heb. Conrad loodst de man met behulp van zijn telefoon naar de bestemming. Dan blijkt de chauffeur het ineens wel te kennen. "Ah, Suke Ying," zegt hij. Ik sprak het de hele tijd verkeerd uit.Hij zet ons af bij het restaurant. Triomfantelijk steken we de weg over. Het ziet er oud uit. Een groep Chinezen komt net naar buiten door een gat dat de deur moet zijn. Binnen heeft de tijd stil gestaan. De ruimte staat vol met gedeukte tafels. Vergeelde foto's hangen naast gehavende ventilatoren aan de muur. Alles is oud en verroest.
De serveerster komt vragen wat we willen. Er is geen menukaart, maar we bestellen gebakken groente, zoetzure kip en geroosterde eend. Niet veel later verschijnt het eten, en hongerig vallen we aan met onze eetstokjes.
Laat ik er niet omheen draaien. De groente en de kip waren lekker, beter dan ik gewend ben, maar niet uitzonderlijk. Het vel van de kip was knapperig en perfect in balans met de malse kip. De eend was wel echt heerlijk. Het vlees is ontzettend sappig. De hete saus die erbij geserveerd werd laat ik lekker voor wat het is. Eend is het lekkerst zonder overbodige toevoegingen.
Ik heb twee dingen geleerd. Ten eerste: het beste Chinese restaurant ter wereld staat waarschijnlijk niet in Kuala Lumpur. Ten tweede: honger is altijd een goede gids als je in een vreemde stad bent. Wat is het nut van een reis, als er aan het eindpunt geen goede maaltijd op je staat te wachten? In de meeste gevallen was die reis dan gewoon tijdverspilling.