Ik werkte een maand op een boerderij en dit is wat ik ervan leerde

Het is het Britse oogstseizoen. Diep in de heuvels van Lincolnshire Wolds zijn zeventien landwerkers bezig om de laatste piepers uit de grond te halen. Dat betekent dat ze tot laat door moeten werken en twaalf uur lang met hun handen in de aarde zitten.

"Ik weet niet waarom je al die aardappels van de grond moet pakken. Het lijkt mij energieverspilling," zegt Bill*, een van de werknemers, als hij ziet dat ik de kleine aardappels oppak die achtergelaten zijn door de grote oogstmachine. Later op de dag vertelt Arthur*, zijn baas, waarom ze dit doen: "Die worden voor het zaaien gebruikt, dat is het zaad voor het volgende seizoen – je bespaart ons een hoop geld door dat te doen."

De minister van Milieu van het Verenigd Koninkrijk, Andrea Leadsom, spoorde laatst de jonge werkende bevolking aan om in de landbouw te gaan werken. Om die reden ging ik een maand aan de slag op een biologische boerderij in Lincolnshire.

Ik realiseerde me snel dat het boerenleven niet eenvoudig is. De lonen liggen vaak lager dan het gemiddelde, en een opleiding tot boer kost ongeveer 35.000 euro. Geen wonder dat Groot-Brittannië een tekort aan boeren heeft.

"We kunnen vaak gewoon geen Britse werknemers vinden. Dat betekent dat we vaak moeten vertrouwen op tijdelijke krachten uit dorpjes in de buurt," zegt Arthur.

Arthurs boerderij, de boerderij waar ik een maand werkte, is een landgoed van achthonderd hectare in het heuvelachtige gebied van Lincolnshire. Het is ook een van de weinige biologische boerderijen in de omgeving.

Het is landbouw zoals traditie voorschrijft: de gewassen die verbouwd worden wisselen elke vijf jaar. Volledig biologisch houdt in dat Arthurs werknemers geen kunstmest gebruiken. In plaats daarvan gebruiken ze een combinatie van vulkanische as, hooi en mest.

Arthur heeft zeventien werknemers in dienst. Een handjevol komt uit de buurt en is geboren en getogen in Lincolnshire, vaak uit boerenfamilies. Maar met het hoogseizoen wordt het meeste werk gedaan door buitenlandse werknemers die tijdelijk door uitzendbureaus worden geleverd.

De tijdelijke werknemers en seizoenskrachten moeten vaak een uur reizen om bij de boerderij te komen, en een nulurencontract betekent dat er door het hele jaar weinig werk is.

"Het is niet makkelijk, maar het herinnert me aan mijn tijd op de boerderij in Oekraïne," zegt een van de tijdelijke werknemers.

Arthurs boerderij is niet de enige die afhankelijk is van tijdelijke werknemers. De Britse landbouworganisatie schat dat de boerderijen in het land rond de 67.000 seizoenskrachten inzetten. Andere statistieken laten zien dat negentig procent van het Britse fruit door buitenlandse werknemers wordt geplukt.

Uitzendbureaus regelen het grootste deel van de werknemers, maar met Brexit voor de deur zijn boeren bang dat de regels voor buitenlandse krachten strenger worden. Ze vragen zich af waar de werknemers in de toekomst vandaan moeten komen.

Landbouwopleidingen zouden het antwoord kunnen bieden. Arthur hoopt meer afgestudeerden in dienst te nemen en heeft onlangs iemand aangenomen als fulltime leerling op de boerderij.

"Hij moet nog een hoop leren. Hij weet veel, maar de praktijk van het boerenleven kun je niet op school leren," zegt een van de oudere werknemers over de nieuwe leerling.

Buiten het oogstseizoen is het anders op de boerderij. "In de winter werken we allemaal in de schuur. We snijden prei voor de kerstbestellingen. De radio staat aan en we zingen mee," zegt een werknemer tegen mij. "Dat is voor mij het echte boerenleven."

Het mooiste aan werken op een boerderij vind ik het vroege opstaan, in de buitenlucht zijn en het gevoel dat je na een dag hard werken hebt. En het is heerlijk om voedsel te eten dat je zelf hebt geoogst.

Dat is wat de meeste boeren op de boerderij voortdrijft. De meesten met wie ik sprak deze maand zouden niets anders willen doen. Eentje heeft zijn hele leven doorgebracht in het gebied rond Lincolnshire, hij is nooit verder gekomen dan dertig kilometer rondom zijn dorp. "Mijn familie zit vooral hier," vertelt hij.

Nog een werknemer komt van een melkveehouder dichtbij, haar familie moest hun eigen boerderij sluiten.

"We moesten kiezen: of veel meer produceren en alles in de productie mechaniseren – wat een reusachtige investering zou zijn geweest, of de boel verkopen."

Het is een bekend verhaal door heel Lincolnshire, met grote industriële boerderijen die blijven bestaan, terwijl de kleinere boeren de klappen van de prijsoorlogen van de supermarkt voelen.

Maar een werknemer vertelt mij: "Het is nog steeds de geschiedenis, familie en het hechte gevoel dat de boerderijen aanstuurt. Dat is waarom ik het nog doe. Ik zou voor geen goud ruilen."

Alle foto's door Luke Farley.

*Deze namen zijn gefingeerd.