Foto’s van horrorhuwelijksreizen in een sekshotel in Pennsylvania

(Dit artikel verscheen oorspronkelijk 1 oktober 2015 op Broadly US)

Juno Calypso houdt erg van eten. En eten is in het geval van de in Londen wonende fotograaf ook een krachtige visuele metafoor om de relatie tussen vrouwen en onze maatschappij te belichten. Calypso is pas 26 maar wordt vergeleken met onder anderen Cindy Sherman and Gillian Wearing en haalde al verschillende prijzen binnen. Haar werk is tentoongesteld in Londen, New York en Miami, en nu is ze net weer thuis om haar nieuwe solotentoonstelling in de Londense 71a Gallery te openen.

Calypso portretteert zichzelf als een personage dat ze Joyce noemt. Als Joyce een etenswaar was, zou ze een gesuikerde amandel zijn: leuk om te zien, maar die zoete buitenkant heeft een bittere en harde binnenkant, en een teveel aan amandelen is bovendien giftig. Calypso zet dit idee centraal in haar werk. Onder Joyce' suikerlaag zit iets donkerders, vol wanhoop.

Voor haar nieuwste serie reisde ze af naar een hotel voor huwelijksreizen in Pennsylvania. Daar sloot ze zichzelf een week op om foto's te maken, roomservice te bestellen en met groene verf een zooitje van de badkamer te maken. Als Joyce onderzoekt Calypso de fysieke structuren van het vrouw-zijn. Ze laat een vrouwelijke schoonheid zien die tot stand komt door middel van waxen, zeewierbodywraps en te weinig eten. Naast haar eigen foto's stelt ze ook kitscherige gevonden foto's tentoon, nu exclusief te zien op Broadly.

"Een van mijn favoriete titels die ik gebruikt heb is '12 Redenen Waarom Je Altijd Zo Moe Bent.' Die heb ik uit een vrouwentijdschrift dat bij mijn oma lag, Marie Claire ofzo. Hij viel me op omdat dat was hoe ik Joyce op dat moment vastlegde. Moe. Ik weet nog dat ik het artikel las, en alles was zo dom en vanzelfsprekend. Dingen als 'Drink meer water!' en 'Slaap meer!' Het voelde zo verschrikkelijk oppervlakkig, en toen dacht ik: waarom zijn vrouwen zo moe, en waarom specifiek vrouwen?"

Calypso onderzoekt de druk die vrouwen voelen vanuit zichzelf en door maatschappelijke invloeden. "Ik dacht dat er misschien dieper liggende problemen waren die ons zo moe maken. Dat we de symptomen van moeheid aanpakken maar niet de kern." Ik vertel Calypso dat haar werk me doet denken aan een quote van Naomi Wolf: Een cultuur die gefixeerd is op de dunheid van vrouwen heeft geen obsessie met vrouwelijke schoonheid, maar met vrouwelijke gehoorzaamheid. Is dat wat ze bedoelt met beelden als die van '12 Redenen Waarom Je Altijd Zo Moe Bent'?

"Grappig dat je Naomi Wolf noemt – ik ontdekte haar aan het begin van dit project en toen werd The Beauty Myth mijn Bijbel. Wat mij echt inspireerde was de ironie van het feit dat vrouwen geleerd wordt zich niet van binnen voeden, door te eten bedoel ik, maar dat ze ons producten aansmeren die op eten lijken: bodybutter, mangomousse, kaviaar voor de huid. Dure en mooie producten voor onze lichamen, maar niet voor in onze monden."

De complexe verhouding die vrouwen met hun lichaam hebben, staat centraal in Calypso's werk. In een eerder werk, Popcorn Venus, komt ze uit een enorme roze taart die op een tafel vol met ander eten staat (waaronder kaasstengels, ananasspiezen en jamcakejes).

"Eten lijkt altijd via mijn onderbewustzijn in mijn werk terecht te komen. Ik vind de textuur gewoon heel tof – plakkerig, zoet, fallische worstjes en droge boterhammen. En toen begon ik parallellen te zien tussen vrouwen en eten. Tussen hoe we vrouwen fotograferen en hoe we eten fotograferen. Of de manier waarop zowel vrouwen als eten worden volgepompt met conserveermiddelen om maar niet te vergaan."

Joyce staat altijd in haar eentje op foto's, en kijkt bijna nooit in de camera. Dus ik vraag Calypso wat dingen over Joyce. Wie is ze? Wat is haar verhaal?

"Joyce is een fictief personage zonder verhaal. Ik wil haar liever geen verhaal geven – niet dat ik er echt tegen ben, ik heb het gewoon nooit gewild. Ik laat het graag over aan de fantasie van de toeschouwer. Ze heet Joyce maar ze heeft klaarblijkelijk niet heel veel joy. Maar ik weet ook niet of ze echt ongelukkig is. Ik denk dat ze gewoon teleurgesteld is in alles.

"Ik ben graag alleen, vooral als ik aan het werk ben. Die week alleen in de kamer was echt hemels. Het was alleen ongemakkelijk als ik de kamer moest verlaten en met het personeel moest praten, en om rare blikken van koppeltjes te ontwijken. Ik vind wat mensen doen en denken als ze echt alleen zijn fascinerend."

Het was een beetje onvermijdelijk, maar door zoveel tijd alleen door te brengen in zo'n hotel begon Calypso na te denken over haar eigen liefdesleven. "Liefde, monogamie, binding, toewijding, het zat allemaal constant in mijn hoofd toen ik daar was. Ik sta heel cynisch tegenover het idee van eeuwige liefde, maar ik vind het tegelijkertijd ook fascinerend – en de dingen waar je cynisch over bent zijn vaak je geheime verlangens. Ik ben al drie jaar single en nu op het punt dat ik niet eens meer weet hoe relaties ook alweer werken. Hoe beginnen ze? Wat doe je? Wat hebben ze voor zin?"

Ze zeggen dat alle goede kunst een beetje controversieel is. Calypso kreeg hier voor het eerst een voorproefje van toen ze onlangs negatieve comments las over haar werk onder een artikel in The Guardian. Haar werk zou 'de esthetiek van porno' hebben.

"Tegen vrouwen zeggen dat ze geen echte feministen of kunstenaars zijn omdat ze porno kopiëren, is een nieuwe manier om de seksualiteit van vrouwen te limiteren. Jeff Koons maakte foto's van zichzelf terwijl hij seks had met zijn vrouw die pornoster was. Ik maak foto's van mezelf. Alleen. Niemand wordt gepenetreerd. Is het porno? Maakt het wat uit als ik de esthetiek van porno mooi vind?"

-

Vrouwen praten misschien veel, maar we horen ze te weinig. Daarom is Broadly Nederland er. Like onze pagina.