Ik nam Death Cab For Cutie mee op date naar een boekenwinkel

Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar als ik indruk probeer te maken op mijn dates, neem ik ze graag mee naar de meest obscure plekjes van de stad om ze te laten zien hoe cool en uniek ik wel niet ben. Cocktails bij een onbekend barretje misschien, of een wandeling langs een strandje waar geen hond komt.

Dus, toen ik een belangrijke date had met een van de meest geliefde indierockbands op aarde, namelijk Death Cab For Cutie, moest ik alles uit de kast halen. De groep was in Londen om op Meltdown Festival te spelen, waar Robert Smith van The Cure ze persoonlijk voor had uitgenodigd. Bandleden Ben Gibbard en Dave Depper lieten vooraf weten dat ze graag wilde shoppen voor een nieuw boek, dus ging ik op zoek naar een obscure boekenwinkel in Londen. Dat lukte niet, dus koos ik uiteindelijk voor de meest romantische winkelketen die ik ken: Kensington High Street Waterstones.

Deze zaak is dan niet obscuur, maar het heeft écht een goed aanbod. Ben en Dave hebben er allebei iets leuks kunnen vinden. Ik ondervraag de twee na afloop over hun aankoop, hun schijnbaar voorbestemde vriendschap met Robert Smith, en de literaire invloeden op hun negende album, Thank You For Today, dat onlangs is uitgekomen.

Noisey: Hoe werkt dat, als je persoonlijk door Robert Smith gevraagd wordt om te komen spelen? Klimt hij gewoon op het dak van een flat en stuurt hij een Bat-Signal? Ben: Ja, met een zwart masker van mascara over zijn ogen. En hij zingt de intro van Pictures of You.

Stuurde hij jullie een persoonlijke email?
Ben: Ja, ik geloof dat er een email was gestuurd naar een hele groep mensen die hij vroeg om te komen spelen. Onze manager antwoordde toen met een email om hem te bedanken, en dat we nog moesten kijken of het ging lukken. Met een hele band overvliegen vanuit Amerika is duur en we moesten kijken of we het konden combineren met een aantal andere optredens, zodat het ons niet alleen maar geld zou kosten. Toen stuurde ik een email om te zeggen: “Dit is zo cool, heel erg bedankt!” Ik verwachtte niks terug, maar opeens waren we een soort penvrienden. O mijn god.
Ben: Ik bedoel, we bespreken nog net niet wat we hebben ontbeten, maar het werd wel duidelijk dat hij een gast is die echt van muziek houdt. Of hij nou wel of niet bij onze show in Londen komt kijken, maakt niet uit. Dat een van je grote idolen überhaupt weet dat je bestaat en dat hij je uitnodigt om op te treden is al geweldig.
Dave: Ik hoop wel écht dat hij naar onze show komt.

Ja, ik ook! Ik vraag me af of hij daar een speciale skybox heeft, of een soort troon.
Ben: Ja, toch? Zoals die twee oude mannetjes in The Muppets, staat hij daar gewoon een beetje toe te kijken.
Dave: Ik verheug me echt op het festival, omdat ik in Londen heb gewoond in de zomer van 2002, voor mijn studie. Het was het jaar dat David Bowie het programma deed. Een kaartje kon ik niet betalen, maar op de avond dat hij alle nummers van het album Low speelde, liep langs het Southbank Centre. Het is iets wat sindsdien altijd door mijn hoofd spookt, dus het is eigenlijk een soort droom die uitkomt om er te mogen spelen.

Vertel eens iets over de boeken die jullie vandaag hebben gekocht.
Dave: Ik heb Dancing in the Dark van Karl Ove Knausgaard. Grappig: hier hebben ze andere titels, maar in de originele Noorse versie heet het geloof ik My Struggle, deel één tot en met zes. Dit is deel vier.
Ben: Ik vond altijd dat hij het wel een andere titel had mogen geven dan My Struggle. Ik geloof dat die titel al eens is gebruikt?
Dave: Ik denk dat dat het punt is. Hij is een beetje een ophitser. Dus je hebt de rest van de serie ook gelezen en kon er niet van afblijven?
Dave: Ja, dat is bizar, want ze gaan eigenlijk nergens over. Je leest meestal een autobiografie omdat de auteur iets heeft gedaan waardoor je meer over hem wil weten. Maar deze vent schrijft gewoon over zijn leven en ik weet verder helemaal niks over hem. Hij heeft gewoon een heel interessante kijk op het leven en op de wereld. Ik ben het niet vaak met hem eens, maar hij helpt me wel om de wereld vanuit een ander oogpunt te bekijken.

Wat hebben jullie nog meer gekocht?
Dave: Ben zocht naar de nieuwe bio van Can, zonder succes, en ondertussen heb ik het boek Future Days van David Stubbs uit de kast gepakt, op aanraden van Ben. Het gaat over krautrock, een van mijn favoriete genres. Ik ken een groot deel van de individuele verhalen, geloof ik, maar ik wil graag nog een soort uitgebreid verslag lezen.

Ik vind boeken die genres uit een bepaalde periode duiden altijd erg nuttig om te lezen.
Dave: Absoluut.
Ben: Deze periode is mijn favoriete periode van rock-‘n-roll. In de jaren vijftig en zestig bestond er in Duitsland helemaal geen jeugdcultuur, en ik vind het geweldig hoe eigenzinnig deze muzikanten waren en niet zomaar de Amerikaanse en Britse artiesten achterna gingen. Daar hadden ze helemaal geen interesse in, en de muziek die daaruit volgde maakt dat zo veel interessanter. Lezen jullie over het algemeen veel boeken over muziek?
Dave: Voor mij is het een beetje comfort food.
Ben: Ja, voor mij ook. Zo zeg je dat goed. Ik heb de nieuwe biografie van Paul Simon net uit en ik ben al eeuwig fan. Boeken zoals deze, of zoals Future Days, ik wil ze gewoon verslinden, maar ik moet mezelf ook dwingen om rustig aan te doen. Ik wil de tijd nemen. Als ik zo’n boek lees, luister ik tegelijk naar de muziek van de artiest uit het verhaal. En als ik ga rennen, of in de auto zit, dan luister ik ook naar de muziek. Doordat ik het verhaal achter het album ken, zit ik er helemaal in.

Jullie nieuwe album komt binnenkort uit, en ik vroeg me af of er bepaalde literaire verwijzingen in voorkomen, en of bepaalde dingen die jullie hebben gelezen invloed hebben gehad op het album.
Ben: Weet je, er zijn altijd boeken die ik steeds weer uit de kast pak en opnieuw lees. Er zijn niet veel schrijvers bij wie ik dat doe, maar Raymond Carver is er een van. De pagina’s zijn voor mij een soort Bijbelpagina’s, die ik steeds weer oppak. Als ik tussen twee boeken in zit, grijp ik naar Raymond Carver, kies ik een verhaal en lees ik het voor de zoveelste keer, omdat er zoveel diepte in zijn schrijfwerk zit. Het is in simpele taal geschreven en er zitten zo veel onuitgesproken dingen in die verhalen. Wat is het laatste boek dat je met veel plezier hebt gelezen?
Ben: Ik heb sinds gisteren een boek uit, Lawnboy door Jonathan Evison. De schrijver komt uit de buurt waar ik ben opgegroeid, of hij woont in ieder geval in die buurt en het verhaal speelt zich daar af. Het is een simpel verhaal, niet echt zware kost, maar hij is een geweldige schrijver en ik vond het leuk om een verhaal te lezen dat zich afspeelt in een buurt die ik ken. De geografie klopte, dat vond ik leuk.
Dave: Het laatste boek dat mij echt heeft geraakt was Moonglow van Michael Chabon. Zijn laatste paar boeken deden niet zoveel voor me, dus ik was verbaasd dat ik dit boek zo geweldig vond. Het is een historisch fictieverhaal dat zich afspeelt tijdens de Tweede Wereldoorlog, en het is opgezet als een autobiografie van zijn opa die hem verhalen uit zijn leven vertelt op zijn sterfbed. De setting waarin het zich afspeelt wist ik weinig van. Het gaat over de geallieerden die Duitse wetenschappers gevangennamen, toen het duidelijk werd dat de geallieerden de oorlog gingen winnen. Daarmee wilden ze de Russen voor zijn. Bedankt voor de date, jongens! Luister hieronder het nieuwe album van Death Cab For Cutie.

Volg Noisey op Facebook , Instagram en Twitter .