Waarom de walgelijke kalfsvleespastei van Lucille Werner mij tot tranen roert

Eten houdt ons in leven. Dat is op zich sick, want ik ben dol op leven. Maar in de realiteit zijn die voedingsstoffen totaal ondergeschikt aan de emotionele impact die het heeft op ons bestaan. Eten brengt mensen dichter bij elkaar. Het geeft inzicht in verschillende culturen en – misschien nog wel belangrijker – het leert jou wie je bent en waar je vandaan komt. Althans, dat is wat ik denk te zien als ik om me heen kijk.

De ouders van een van mijn beste maten komen uit Marokko. Als hij vertelt over de harira van z’n moeder, weet ik zeker dat die soep een grote rol heeft gespeeld bij het worden van de ontzettend luide man die hij nu is. Laatst maakte ik mijn eigen versie. Hoewel verre van traditioneel, was het – even tussen jou, mij en mijn enorme culinaire ego – teringlekker. Maar zelfs na een drukkend warme dag vasten, konden er bij mijn vriend alleen wat gelogen complimentjes van af.

Naast frustrerend en begrijpelijk, vond ik zijn reactie ook ontroerend. Het ontroerde mij dat zo’n soep voor hem maar op een manier juist bereid kan worden, door één persoon. Dat is jaloersmakend. Ik ben grotendeels opgevoed door mijn vader, die totdat hij ineens in z’n eentje voor vier kinderen moest zorgen, nooit een stap in de keuken zette. Een man die bang was voor alles wat korter dan veertig minuten op het vuur stond, minstens twee keer per week blauwgekookte bonen uit blik op tafel zette en pas een jaar of twee geleden het verschil tussen ketjap en ketchup wist. Hij was er altijd als ik hem nodig had en dat is een bovenmenselijke prestatie, maar rond mijn twaalfde besloot ik zelf te leren koken en daarna heb ik nooit meer vrijwillig iets opgegeten wat hij heeft gemaakt.

Oké. De stap van deze persoonlijke anekdotes naar de monsterlijke kalfsvleespastei van Lucille, rechtstreeks uit de oksel van 2018, lijkt groot, maar is in wezen heel klein. Zij maakte het namelijk in het nieuwe 24Kitchen-programma Favorites By, waarin Bekende Nederlanders de gerechten maken waar zij om bekendstaan. De gerechten waarmee zij de harten veroveren van de mensen van wie zij het allermeeste houden. De gerechten waar zij, op het moment dat hun aardse bestaan ophoudt, voor eeuwig in doorleven. En dat gerecht is in het geval van Lucille Werner dus een afgrijselijke, grijze vleestaart.

Vrijwel alles in deze video gaat gruwelijk mis, en het eindresultaat is iets waar zelfs de ijzingwekkendste monsters uit je ergste nachtmerries wit van wegtrekken. Maar, nog angstaanjagender dan de vleestaart zelf, zijn de woorden die Lucille zegt aan het begin van het recept: “Dit is heel populair bij mijn vrienden. Iedereen vindt het altijd ongelofelijk lekker.” Kanonnen, hé. Dat er in Nederland mensen rondlopen die uit de diepste krochten van hun ziel een leugen van dit formaat naar buiten weten te sleuren, moeten met wapens worden bestreden die tot op de dag van vandaag niet zijn uitgevonden.

De boter waarin Lucille haar basis van knoflook, ui en champignons bakt is zwart verbrand. De roze klomp kalfsgehakt – ik schat een kilootje of dertig – brengt ze vooraf nauwelijks op smaak. Ik voel me onpasselijk worden als zij met een schaar plakken ham en kalfsfricandeau knipt. Het is werkelijk adembenemend ongeloofwaardig wat zich hier allemaal afspeelt. Wat Lucille precies doet met die plassen madeira in de bakvorm is me een raadsel, maar dat geen persoon met een promillage onder de Balkenendenorm dit weg kan krijgen zou een verklaring kunnen zijn. Mocht ik ooit alleenheerser van een land worden, zorg ik ervoor dat iedereen die gelatine van fond maakt stante pede het gevang in wordt geworpen.

De eerste keer dat ik deze video zag, zat ik met een paar vrienden een biertje te drinken. Ik kan me moeilijk voorstellen dat ik dit jaar een grappiger moment heb meegemaakt: de tranen biggelden over m’n wangen door dit wanrecept. Op dat moment zwoer ik dat ik in de pen zou klimmen en een dappere poging zou wagen om de zender 24Kitchen te gronde te richten. Maar hoe meer mensen ik vertelde over deze bizarre gebeurtenis in de Nederlandse televisiegeschiedenis, hoe meer ik begon te twijfelen aan mezelf.

Ja, het is ongelofelijk goor, en ja, het is hilarisch. Maar diep van binnen komt deze negatieve houding voort uit een verknipt soort jaloezie en is deze cynische drang om Lucille Werner belachelijk te maken mijn probleem en niet dat van haar. Er is geen bord voedsel wat mij terugbrengt naar m’n jeugd, en op dit punt denk ik dat zelfs een monsterlijke vleesbrij die waarschijnlijk riekt naar ongewassen scheenbeschermer beter is dan niets.

Het lijkt erop dat mijn cynisme niets meer is dan een masker. Een zoektocht naar een manier om om te gaan met wat er hier in essentie te zien is, namelijk: iemand die met zichtbare passie een maaltijd maakt voor de mensen van wie zij houdt. En met die gedachte in mijn achterhoofd hoop ik van harte dat Lucille deze vleestaart nog jarenlang met zoveel passie maakt en dit recept doorgeeft aan iedereen die haar dierbaar is. Nooit in m’n leven zou ik verlangen naar een hapje van haar gerecht, maar een aai over m’n bol is nu meer dan welkom.

Volg MUNCHIES op_ Facebook, Instagram en Flipboard._