Ik nam een overdosis tijdens een chemsexpartij in India en overleefde het

Als je op de hoogte wil blijven van onze beste stukken zonder je suf te scrollen, schrijf je dan in voor onze wekelijkse nieuwsbrief. Het begon allemaal toen ik uit was met mijn vrienden. Het was februari 2017 en ik zou bijna beginnen met mijn PhD in Mumbai. Plots kreeg ik een berichtje op Grindr: “Hé, je bent heel dichtbij. Waarom kom je niet langs?” Ik zei tegen mijn vrienden dat ik een uurtje weg zou zijn en ging naar het huis van mijn Grindr-date. Na onze sessie bood hij me een sigaret aan. Terwijl ik aan het roken was, vroeg hij me of ik ooit “high fun” had geprobeerd (of “chemsex” of “party and play”: termen die worden gebruikt voor mannelijke seksfeesten, waarbij ook mephedrone, GHB en crystal meth worden gebruikt). Ik zei nee. Hij vertelde me dat het fijn was, dat het de gevoelens tijdens de seks versterkte. Ik maakte me een beetje zorgen, maar ik ging toch akkoord. Hij maakte een meth-sigaret voor me en na drie of vier trekjes begon ik het effect te voelen.

Ik begon me vrij, kalm en veilig te voelen. We hadden weer seks. Daarna bood hij me aan om het poeder op te snuiven. Dat had ik alleen nog maar op tv en in films gezien, maar voor ik het wist, was dit alles wat ik die dag nog heb gedaan. De volgende dag, toen ik eindelijk naar huis ging, had ik een lichte kater.

Ik ontmoette hem daarna vaker en we hadden nog vaak chemsex. Ik was hem ondertussen ook leuk gaan vinden – waarschijnlijk omdat ik me door de drugs emotioneel met hem verbonden voelde. Op een gegeven moment vroeg hij me of ik de drugs ook zou willen spuiten. Tot dat moment was ik eerlijk gezegd nog aan het ontkennen dat ik verslaafd aan het raken was. Ik hield mezelf zelfs voor dat wat ik deed niet zo schadelijk was als poppers. Ik zei dat ik niet wilde injecteren en hij drong niet aan. Maar de volgende dag bood hij het nog een keer aan. Toen ging ik akkoord. Ik weet niet precies waarom – misschien vanwege de druk, of het vertrouwen dat ik in hem had. Vanaf dat moment verloor ik de tijd uit het oog.

De verslaving werd ook op andere manieren intenser. In eerste instantie hadden we gewoon met z’n tweeën seks. Maar toen begon hij er ook andere mensen bij te halen. Na een tijdje, toen hij zich realiseerde dat ik verslaafd was, begon hij me om geld te vragen om meer drugs te kopen. Het werd nog erger toen ik op een gegeven moment ook in mijn eentje uitging en het met andere mensen ging doen – ook als hij er niet bij was.

Het is heel makkelijk om in Mumbai chemsex te regelen. Je opent Grindr en van de vijftig of zestig profielen willen er ten minste vijf chemsex. Via hen kan je drugs kopen of uitgenodigd worden voor groepsseks. Tegelijkertijd heerst er een enorm stigma op drugsmisbruik. Als ik het aan mijn vrienden had verteld, hadden ze me meteen in de steek gelaten, in plaats van dat ze hadden geprobeerd me te helpen. Dus ik begon steeds afhankelijker te worden van mensen die dat wel deden.

Dit is ook hoe dingen als afpersing, chantage en diefstal gebeuren. Het komt weleens voor dat je in een hotel met een man afspreekt, en dat ineens de politie erbij komt, die alles van je afpakt. Dat is mijn vrienden ook overkomen. Eerst ben je gewoon een homoseksuele man met een date en heb je seks met een andere man. Maar als bekend wordt dat je drugs gebruikt, is het ineens een politiezaak.

Uiteindelijk nam ik vorig jaar een overdosis en moest mijn huisgenoot me naar het ziekenhuis brengen. Het ziekenhuispersoneel wilde me niet behandelen totdat de politie was gekomen. Ze zagen me niet als iemand die middelen had misbruikt, maar bespotten me en behandelden me als een crimineel. Het was een vreselijk moment, omdat ik zeker wist dat ik dood zou gaan. Toen de politie eindelijk arriveerde, begonnen ze me te ondervragen. Waar had ik dat spul gekregen, met wie had ik het gedaan, enzovoort.

Al snel kregen mijn vrienden er lucht van en stopten ze allemaal tegen me te praten. Dat maakte me nog depressiever, en zelfs suïcidaal. Ondertussen bleef ik de drugs misbruiken. Op een dag, toen ik aan het hallucineren was omdat ik weer drugs had gebruikt, ging ik naar mijn balkon, die op de vierde verdieping zat, en probeerde ik naar beneden te springen. Mijn huisgenoot zag me en hield me tegen.

Vorig jaar verliet ik Mumbai en ging ik terug naar mijn geboortedorp in Manipur. Daar begon mijn psychiater me te behandelen met antidepressiva, zonder enige vorm van therapie. Ik werd behandeld als een patiënt die geestelijk ziek was. Omdat ik een queer persoon ben en de psychiater niet positief tegenover queer personen stond, kon ik niet vertellen wat er echt was gebeurd. In heel India – of het nou in Manipur of in Mumbai is – is zulke steun zeldzaam. Dat is ook een van de redenen waarom het drugsmisbruik gebeurt.

Toen ik terugging naar Mumbai om weer te studeren, kreeg ik een terugval. Daardoor begonnen meer mensen me belachelijk te maken. In lhbtq-kringen heeft niemand het over drugsmisbruik; in plaats daarvan laat iedereen je in de steek. De meeste mensen denken dat drugsgebruikers het doen voor hun plezier en seks, maar niemand heeft er dieper over nagedacht.

Manipur heeft als deelstaat ook een eigen verontrustende geschiedenis met drugsmisbruik. Een paar van mijn naaste familieleden zijn ofwel gestorven aan een overdosis of betrapt op drugsgebruik. De drugsoorlog is daar erg actief, omdat je er gemakkelijk en goedkoop alcohol, pillen, poppers, heroïne en crystal meth uit Myanmar kunt vinden – waardoor er veel kwetsbare jongeren verslaafd zijn.

Om deze reden heb ik ook mijn organisatie Ya-All opgericht. Ik was gefrustreerd over hoezeer deze problemen worden verwaarloosd. Het noordoosten van India is niet alleen van het vasteland afgesneden wat betreft het nieuws, ook de queergemeenschap wordt niet voldoende vertegenwoordigd in de media of in het activisme. De mensen hier denken bijvoorbeeld dat alle lhbtq-personen trans vrouwen zijn.

Een ander probleem is dat in Manipur, net als in de rest van het land, niemand wil praten over lhbtq-kwesties en de gezondheid van jongeren. Tijdens mijn herstel voelde het vaak alsof ik de enige was met dit probleem. Maar hoe meer mensen ik sprak, hoe meer ik erachter kwam dat er zoveel anderen zijn die gewoon te bang zijn om te zeggen dat ze queer zijn en drugs misbruiken.

De ontwenningsverschijnselen zijn zo deprimerend dat je echt iemand nodig hebt om mee te praten. Maar queer personen zouden nog liever zeggen dat ze onbeschermde seks hebben gehad en hiv-positief zijn dan dat ze zouden toegeven dat ze drugs gebruiken. Sterker nog, soms kwam ik er alleen via Facebook achter dat sommige van mijn vrienden, van wie ik wist dat ze aan chemsex deden, waren overleden. Het zijn niet alleen de overdoses of zelfmoordneigingen waaraan je kunt overlijden; je loopt ook het risico op een hartaanval.

Na mijn terugval van vorig jaar ben ik nu thuis aan het herstellen. Maar mijn depressie is er nog steeds. Mijn artsen hebben tegen me gezegd dat ik depressief zal blijven, en dat mijn paniekaanvallen, angst en paranoia ook niet over zullen gaan. Ik heb mijn familie natuurlijk niet de waarheid verteld. Ik heb gezegd dat ik een voedselvergiftiging had opgelopen en dat het daarom niet goed met me ging. Als ik hun de waarheid had verteld, had mijn moeder zichzelf misschien wel van kant gemaakt. In een gesloten samenleving als de onze zijn mensen erg discriminerend. Dat maakte het ook erg moeilijk voor me om uit de kast te komen. Het had zoveel invloed op me dat ik mijn identiteit moest verbergen, dat het voelde alsof mijn leven een leugen was.

Daarom praat ik nu over drugsmisbruik met queer mensen, omdat het niet alleen om mij gaat. Als ik met slachtoffers praat, vertellen ze me dat ze drugs gebruiken omdat ze thuis ongelukkig zijn, of omdat ze het hebben uitgemaakt met iemand, zijn bedrogen, of omdat ze problemen met familie of geld hebben. Onlangs is uit een onderzoek gebleken dat India een van de meest depressieve landen ter wereld is. Daarom neemt het drugsgebruik toe, vooral onder jongeren en queer personen.

Omdat het probleem zulke ernstige vormen aanneemt, zijn mensen in steden als Mumbai of Delhi er onlangs over begonnen te praten. Zelfs sommige artsen praten erover, maar zij koppelen de drugs meestal aan hiv, om de zaak net wat meer gewicht te geven.

De queerscene heeft een probleem met eenzaamheid. Ik heb gemerkt dat dating-apps queer personen geestelijk beïnvloeden. Ze zijn constant op zoek naar een partner, gezelschap, seks, vrienden of zelfs liefde. We zijn allemaal verslaafd aan deze apps. Homoseksualiteit is in India misschien niet meer strafbaar, maar we kunnen nog steeds niet in het openbaar uitgaan, knuffelen, kussen of comfortabel omgaan met de persoon met wie we willen zijn. Zelfs binnen onze kringen is er veel body-shaming en afwijzing. Om seks te hebben, zijn mensen nu bereid om te betalen. De drugs zorgen ervoor dat je je niet meer zo onzeker voelt.

Daarnaast is er nu een generatie van queer personen die al op zeer jonge leeftijd wordt blootgesteld aan alle internettrends. Voor ons gebeurde dat pas toen we twintig waren. Deze jongeren experimenteren heel veel en worden verleid met cadeaus of een bepaalde vorm van ondersteuning. Dat gebeurt meestal door oudere mannen van dertig tot vijftig jaar oud die geld hebben maar eenzaam zijn, of die nog steeds in de kast zitten en getrouwd zijn met iemand van het andere geslacht. Ze bieden zulke jongens geld en drugs aan, en het is heel makkelijk om in die val te trappen.

Nu homoseksualiteit niet meer strafbaar is, heeft het hooggerechtshof misschien de homoseksuele liefde erkend, maar drugsgebruik is nog steeds een misdaad. Gestraft worden of in de gevangenis gezet worden is de enige behandeling die queer personen op dit moment krijgen. Maar de oorzaken van het probleem zouden juist moeten worden achterhaald. Ik wil deze nuances benadrukken, als iemand die zijn drugsmisbruik heeft overleefd. Drugsgebruik omvat zoveel meer dan alleen seks en plezier in de queergemeenschap, en het wordt hoog tijd dat we dat bespreekbaar maken.