Deze queer mensen schreven een liefdesbrief aan hun jongere zelf

De jeugd van de Londense fotograaf Heather Glazzard was niet bepaald een pretje. Op de middelbare school werd ze gepest omdat ze queer was. Zo kwam ze op haar veertiende in een gewelddadige situatie terecht, waardoor ze een gang op haar school in West Yorkshire met bloed besmeurde.

Op een preutse lesbische kus in Eastenders na, zag ze in haar omgeving vrijwel nooit iets wat haar eigen seksualiteit als tiener weerspiegelde. Dat zette haar ertoe om te beginnen aan Queer Letters, een intieme fotoserie waarin lhbt’ers terugkijken op hoe het was om op te groeien in het Verenigd Koninkrijk. De serie was vorig jaar te zien op het Photo Vogue Festival van Vogue Italia in Milaan en het Format Festival in de Britse stad Derby. Vanaf deze week wordt de fotoserie tentoongesteld in Vogue Fabrics, een creatieve broedplaats in het Oost-Londen.

Ik belde Heather om meer te horen over waarom representatie in je tienerjaren zo belangrijk is.

VICE: Hoi Heather. Hoe kwam je op het idee voor Queer Letters ?
Heather Glazzard: Ik was boos over het feit dat er zo’n gebrek aan representatie was toen ik opgroeide. Op een nacht lag ik in bed en bedacht ik me dat ik in mijn jeugd niets zag wat mijn gender of seksualiteit vertegenwoordigde – het richtte zich alleen op homoseksuele, witte mannen. Ik wilde iets maken wat mijn jongere ik zou aanspreken. Veel van mijn vrienden hadden hetzelfde gevoel, dus ik dacht: ik wil iets maken dat jongere mensen aanspreekt, maar daarmee ook anderen helpt.

Waar groeide je op?
Ik groeide op in Halifax, in Yorkshire. Ik woonde in een klein, bekrompen dorp. Ik kan me nog herinneren dat ik op een bepaald moment aan het voetballen was, en mensen me vertelden dat meisjes op die leeftijd geen voetbal meer konden spelen. Dat was het soort bekrompenheid waar je mee te maken had. Als je homo was, werd je belachelijk gemaakt.

Hoe ben je begonnen met fotograferen?
Ik fotografeer al sinds m’n vijftiende, maar ik ging het pas echt leuk vinden toen ik drie jaar geleden begon aan een fotografieopleiding. Sindsdien kan ik er niet meer mee ophouden. Ik heb periodes gehad waarin ik niets anders deed dan foto’s ontwikkelen in mijn badkamer.

Hoe was het om uit de kast te komen?
Ik wachtte ermee tot ik klaar was met de middelbare school. Ik herinner me dat ik eens een meisje had gekust, waarna ik er een tijd mee gepest werd. Een of ander meisje sloeg me en zei: “Je bent lesbisch.” Ik wist toen nog helemaal niet wat dat betekende – ik was veertien. Ze heeft me echt flink in elkaar geslagen. Dat was verschrikkelijk. Toen ik door de gang liep, was die besmeurd met bloed. Ik wist niet eens wat het woord ‘lesbisch’ betekende. Ik dacht: ooit zal ik het wel begrijpen. Vervolgens ben ik naar Leeds verhuisd en bij mijn moeder ingetrokken. Op mijn zestiende heb ik het aan haar verteld.

Lua.

Je neemt niet alleen foto’s van mensen, maar laat ze ook over hun leven vertellen. Hoe werkt dat precies?
Sommige mensen hebben een fysieke brief aan zichzelf geschreven, aan andere mensen stel ik drie vragen. Bijvoorbeeld: wat betekent het voor je om queer te zijn? Of: zag je daar toen je opgroeide weleens representaties van in de mainstream media?

Hoe heb je de mensen voor de fotoserie gecast?
Het zijn voornamelijk vrienden en vrienden van vrienden. Ik heb ook een oproep op Instagram geplaatst. Ik ben op zoek naar mensen waar anderen zich in kunnen herkennen, dus op basis daarvan cast ik ze.

Wat voor lhbt-representaties kwam je wel tegen in je jeugd?
Er was een aflevering van Eastenders. De vriendin van mijn vader had een tijdschrift waarin ze over die aflevering zeiden: “Twee meisjes gaan met elkaar zoenen.” Daar had ik jarenlang op gewacht. Dit is het enige waarvan ik nog weet dat ik het destijds ben tegengekomen.

Vind je dat de representatie van queers sindsdien is verbeterd?
Honderd procent. Toch vind ik wel dat het nog steeds erg op mannen gericht is.

De fotoserie was onlangs in Manchester te zien. Hoe reageerden mensen?
Toen het tentoon werd gesteld in de galerie, begonnen mensen te huilen. “Dankjewel dat je dit doet,” zeiden ze tegen me. Ik was toen zo trots op onze gemeenschap. Ik heb met veel mensen gesproken. Ze zeiden dat er voor hun gevoel maar weinig expositieruimtes zijn waar je dingen kunt zien waarin je jezelf herkent. Mensen stellen dat soort werk niet tentoon.