Wow, het is al weer tien jaar geleden dat Hilbrand Nawijn geen popster werd

Hilbrand Nawijn ging in zijn carrière van directeur van de Immigratie- en Naturalisatiedienst (de IND, in 1988) naar minister van Vreemdelingenzaken en Integratie (in het eerste kabinet Balkenende, in 2002) om uiteindelijk te eindigen als zwakzinnige charmezanger en wannabe popstar (dat was in 2007).

Het is inmiddels 2017: tien jaar nadat de zangcarrière van Hilbrand Nawijn zuchtend in elkaar kromp als een ballon die een aantal weken na het verjaardagsfeest nog in de kamer ligt. Sindsdien is er nooit meer een ex-minister, Kamerlid, politicus of advocaat geweest die zich zo liet meeslepen in de waan een popster te zijn. Laten we daar Hilbrand Nawijn voor danken. Hij heeft eigenhandig de lat zo laag gelegd, dat geen mens ter wereld er nog onderdoor komt. Nou ja, tenzij Donald Trump na zijn ambtstermijn professioneel gaat jodelen, maar laten we daar niet van uitgaan. Om je geheugen op te frissen is hier het hoogtepunt uit Nawijns oeuvre: zijn lied Hey Jumpen.

Om de korte periode waarin Nawijn een popidool was te kunnen duiden, moeten we iets verder terug in de tijd. In 2007 deed hij mee aan het SBS 6-programma So You Wannabe a Popstar. Waarom? Dat is een goede vraag. Voorafgaand aan de eerste aflevering liet Nawijn door het AD optekenen dat zijn deelname "een droom was die in vervulling ging". Hij was al directeur geweest bij accountantsbureau KPMG en bij de IND, maar popster worden is natuurlijk iets van een heel ander kaliber. "Mijn vader was lid van het Staphorster mannenkoor. Ik heb ook altijd lid willen worden, maar de tijd ontbrak me tot nu toe," zegt Nawijn tegen het AD. "Nu ik uit de landelijke politiek ben, kan ik dit soort dingen doen." Wat voor soort dingen, vraag je je af? Kijk zelf maar.

Wat Nawijn allemaal tegen het AD zegt, daar geloof ik eerlijk gezegd niks van. Als landelijke politicus heb je heus wel een avondje in de week tijd om in een mannenkoor te zingen. Nee, het moet hem wel om de roem te doen zijn geweest. Anders had hij gewoon alsnog auditie gedaan bij dat mannenkoor. De naam van het programma waar hij aan meedoet zegt eigenlijk genoeg: hij wilde een popster worden. Misschien heeft hij echt oprecht gedacht dat mensen hem zouden kunnen zien als popidool. Die gedachte is treurig en verdrietig. Ongeveer net zo treurig als zijn vertolking van de monsterhit van Peter Koelewijn Kom van dat dak af.

Na dit optreden worden er een aantal dingen tegen Nawijn gezegd. Hints, aanbevelingen, kritische noten, smeekbedes. De meeste mensen hebben een vorm van zelfbewustzijn, maar ik denk dat Nawijn een keer op zijn hoofd is gevallen en een hersenbeschadiging opliep precies op het plekje waarmee je jezelf kunt zien door de ogen van anderen. Hier een kleine selectie van dingen die mensen zeggen tegen Nawijn na zijn optreden: "Ik moet je tutoyeren. Ik kan geen 'u' meer zeggen tegen je, Hilbrand."
- Presentatrice Nance Koolen

"Het was zo slecht. Alles was slecht. Maar zo grappig!"
- Jurylid Marc Forno "Je uitstraling en je gewicht hebben een hoop goedgemaakt."
- Presentator Gerard Joling

"Ik weet niet of je je realiseert hoe belachelijk je bent. Als je je dat niet realiseert, dan is het een beetje zielig. Als je het je wel realiseert, dan vind ik het heel knap wat je hebt gedaan."
- Jurylid Marc Forno

"Ik heb weinig zin om dit serieus te beoordelen."
- Jurylid Maurice Wijnen

"Dit is een mix tussen de Blues Brothers en Kabouter Plop."
- Jurylid Marc Forno

Ik denk dat de meeste mensen na zulke grove beledigingen door de grond zouden zakken van schaamte. Nawijn niet. Hij lijkt ervan te genieten. Is hij een masochist? Heeft hij iets meegemaakt waardoor hij bovengemiddeld veel zelfvertrouwen heeft? Weet Nawijn iets wat wij niet weten? Dat laatste lijkt bevestigd te worden door zijn vrouw Corrie, die letterlijk zegt: "Zet 'm op Hilbrand. Je weet het." Wat weet Nawijn? Dat zijn vader trots meekijkt vanuit het grote mannenkoor in de hemel? Zoveel ellende als Nawijn van de jury over zich heen krijgt, zo lovend is het publiek. Er wordt gejoeld, er wordt 'we want more' geroepen, en telkens als een jurylid iets kritisch zegt, wordt er luid 'boe' geroepen. Als Nawijn opbiecht dat hij een hele week in de badkamer geoefend heeft op de Macarena, volgt er een filmpje waarin vrouw Corrie geïnterviewd wordt. Ze zegt: "Hij doet zijn best, hij wordt niet belemmerd door enige gêne. Hij is zichzelf." Bewonderenswaardig, dat zeker. Het moet heerlijk zijn om zo weinig hersencapaciteit te verspillen aan twijfel over jezelf. Alle pracht ten spijt geloof ik niet dat ik het beeld van Hilbrand Nawijn die een week lang elke dag de Macarena oefent in de badkamer ooit nog uit mijn hoofd krijg.

Na vier afleveringen valt het doek voor Nawijn. Maar hij geeft niet zomaar op: hij slaat dapper terug door een potje te jumpstylen in het programma van Robert Jensen. Dit was tevens het einde van het genre jumpstyle (RIP).

Toch zijn er goede kanten aan de muzikale carrière van Nawijn. Zo hoeven we nooit meer te gissen hoe het eruit zou zien als Jabba the Hutt in plaats van gangster een Elvis-impersonator was geworden. En als er weer eens een politicus van de Kamer doorstroomt naar een baantje als CEO van een of ander zorgconcern, besef dan dat zoiets misschien oneerlijk is, maar wel wenselijk ten opzichte van entertainer.

Het is natuurlijk lollig, zo'n springende clown, maar besef wel dat hij minister van Vreemdelingenzaken en Integratie was, en dat het op zich wel fijn is als zulke functies worden bekleed door mensen die je enigszins serieus kunt nemen. Laten we elkaar daarom plechtig beloven dat we de zangcarrière van Hilbrand Nawijn nooit zullen vergeten. Zodat we, als Alexander Pechtold of Thierry Baudet straks ineens cabaretier of iets dergelijks willen worden, we op tijd kunnen ingrijpen.