Vrouwen van het corps vertellen over de slutshaming waarmee ze te maken krijgen

Met heel veel zin en vol goede moed vertrok ik twee jaar geleden naar Groningen om te studeren. Ik werd lid van Vindicat, het oudste corps van Nederland. Het plezier verging me toen ik na een jaar de hoofdpersoon bleek te zijn in het jaarlijkse lied dat de jongens zingen: Het laagste meisje van het jaar. Mij kon je 'doen' voor een pakje peuken en een Smirnoff. De mensen die ik erop aansprak zeiden dat ik me niet zo druk moest maken – het was toch gewoon een grapje? Ik vond het geen grap. Als jongens over seks praten, is het tof, maar als meisjes dat doen, verliezen ze hun waardigheid. De jongen is stoer, het meisje de hoer. Dat is slutshaming: meisjes veroordelen op hun seksualiteit. En dat pik ik niet.

Daarom postte ik op 8 maart, Internationale Vrouwendag, een video op Facebook met het statement: slutshaming gebeurt overal en dat is niet oké. De video werd bijna een miljoen keer bekeken en ik dacht dat het misschien wel het begin van het einde betekende van slutshaming binnen het corps. Maar een aantal weken geleden kwam Vindicat wéér negatief in het nieuws, nadat de roeivereniging van Vindicat, Aegir, de 'Slet van de Zomer-bokaal' uitreikte.

Ik sprak met zeven (ex-)studentes die lid zijn van verschillende corpera in het hele land over hun ervaringen met slutshaming, towerbridgen, soa's, seks, sletten en roddelen. "Vrouwen zouden elkaar moeten steunen, maar niets is minder waar."

"Alle uffen zijn laag", wordt de gasten geleerd tijdens de ontgroening, en uffen staat voor Utrechtse corpsmeisjes. Slutshamen wordt ze dus met de paplepel ingegoten. Als vrouw kun je er weinig aan doen, want dan zou je het hele regime moeten veranderen. In Utrecht zijn de meisjes in overvloed, waardoor de jongens het voor het uitkiezen hebben. En zo gedragen ze zich ook. Het gaat op de sociëteit wel echt om het regelen. De jongens komen daarnaartoe om uiteindelijk een meisje mee naar huis te nemen. Doe je dat niet, dan ben je een loser.

Van het directe slutshamen krijgen wij vrouwen weinig mee, want we zijn een gescheiden vereniging. Andere verenigingen zijn echt anders daarin. Wat wel gebeurt is het rondsturen van seksfilmpjes en naaktfoto's – dat is wel een soort slutshaming. Maar bij ons vormen de meisjes echt één team, er is een saamhorigheidsgevoel. Er is wel een scheve verhouding tussen mannen en vrouwen. Dat de meisjes niet evenveel mogen regelen als de jongens is een algemeen principe, dat is altijd al zo geweest. Voor meisjes is dertig bedpartners te veel, voor jongens is vijftig normaal.

Een goeie vriend van mij, die in hetzelfde jaar lid werd als ik, vertelde dat jongens punten kregen als ze een vrouw mee naar huis namen – ze werden er dus letterlijk voor geprezen. En al tijdens de ontgroening werden er toneelstukjes opgevoerd waarin ze werd verteld dat als ze vóór drie uur geen chick hadden geregeld, alleen de lelijke nog over waren. Er ligt veel druk op zo'n jongen, ze worden gepusht om zoveel mogelijk chicks te naaien, anders ben je een loser.

In mijn eerste jaar kreeg ik een vriendje. Na een poosje kwam ik erachter dat ik een soa had. Het moest van hem komen, aangezien ik het met niemand anders had gedaan. Ik confronteerde hem hiermee en hij gaf toe dat hij was vreemdgegaan met een ander meisje van de vereniging. Van haar had hij een soa gekregen. Ik was in shock.

Mijn huidige vriend kreeg een paar maanden geleden een telefoontje van iemand, dat hij voor mij moest oppassen – ik zou met heel veel mensen hebben geslapen en een soa hebben. Dat vond ik zo bizar, dit was zo niét cool. De schuld werd bij mij neergelegd, terwijl mijn ex degene was die vreemd was gegaan; híj was de slet.

Even later had ik daarom een gesprek met mijn vriend – met wie ik overigens heel blij ben – over het aantal bedpartners dat we hebben gehad. Hij zat vér boven mijn aantal, maar hij zei wel dat hij mij onaantrekkelijk zou hebben gevonden als het er bij mij meer waren geweest. Dat is toch scheef?!

De eerste maand dat ik lid werd kwam ik een tweedejaars gast tegen met wie ik vroeger had gescharreld. Na een borrelavond gingen we nog met hem en zijn huisgenoot wijn drinken bij mij thuis. We waren superlam dus gingen we in bed liggen. Ik begon met ze te zoenen, en van het een kwam het ander. Die avond hebben we een trio gehad. Het was hartstikke leuk.

De dag daarna was ik op een festival. Er kwam iemand naar me toe met de vraag of ik het meisje was dat was 'getowerbridged'. Ik zei dat ik niet wist wat dat betekende, dus dat ik het niet was. Even later vroeg ik aan mijn vrienden of zij ooit van towerbridgen hadden gehoord. "Ja dat is als je een trio hebt, waarbij je als meisje orale seks hebt en tegelijkertijd vanachter wordt genomen". Oh dus ik was tóch getowerbridged. Ik zag het zelf anders, namelijk dat ík twee gasten had gehosseld voor mezelf. Maar nu was ík ineens gebruikt, alsof ik een voorwerp was.

Later die week hadden we de vaste borrel op de toko, en weer kwamen er mensen naar me toe: "Jij bent toch het meisje dat is getowerbridged?" Ik was achttien en nieuw in deze wereld, dus ik vond het intimiderend dat mensen zo op me afkwamen. De eerste maanden heb ik het daarom ontkend. Het voelde alsof iedereen naar me keek, ook al was het niet zo. Ik ging me schuldig voelen en kreeg het gevoel alsof ik iets ergs en verkeerds had gedaan, terwijl ik gewoon een lachen avond had gehad.

Op een gegeven moment dacht ik: fuck it, iedereen weet het toch. Toen ben ik er grappen over gaan maken. Als iemand erover begon zei ik: ja ik was het, het was hartstikke lekker, probeer het ook eens. Toen gingen mensen me raar aankijken en zeiden ze dat ik het dan wel niet zou zijn, anders zou ik nooit zo chill reageren. Dus toen was het wéér niet goed. Mensen gaan er alleen lekker op als het jou ongemakkelijk maakt – dat is echt leedvermaak.

Ik was achttien, net lid geworden en ik had een vriendje. Ik werd wel eens dronken, maar ben eigenlijk nooit over de streep gegaan. Behalve die ene avond, toen ging het licht uit. De volgende ochtend wist ik niet goed wat er was gebeurd, wel wist ik dat ik was vreemdgegaan.

Om elf uur 's ochtends wist de hele sociëteit wat er was gebeurd; de jongen met wie ik was vreemdgegaan had het rondverteld. Iedereen wist het en iedereen bemoeide zich ermee. Als ik voorbij liep lispelden meisjes naar me dat ik een vieze hoer was. De clubgenoten van mijn vriend scholden me uit waar iedereen bij was. Dat was heel heftig.

Mensen denken niet na hoe het voor iemand voelt. Het meisje is áltijd de dader, en wordt nooit gezien als slachtoffer. Er is nooit iemand naar mij toegekomen om te vragen wat er precies was gebeurd, of hoe het met me ging. Ook geen ouderejaars of mensen van het bestuur. Ik werd gedemoniseerd door één incident. Het heeft me jaren achtervolgd.

Meisjes onderling zijn het ergst – walgelijk, net slangen. Ik heb me in mijn leven het meest geslutshamed gevoeld door andere vrouwen. Waarom zou je een andere vrouw veroordelen voor de keuzes die zij zelf maakt? Vrouwen zouden net zo vrij moeten kunnen zijn in hun seksualiteit als mannen – de een wacht op de ware met seks, de ander niet. Als je de liefde van je leven ontmoet, doet het verleden er dan nog toe? Mensen moeten kappen met oordelen en kappen met slutshamen.

Ik vind het niet chic als een vrouw het met meer mannen heeft gedaan dan de man. Een vrouw hoort elegant te zijn, daar ben ik heel ouderwets in. Het is gewoon beter als mannen en vrouwen conservatief blijven – een man houdt toch ook de deur open?

Als ik nu terugkijk op mijn eerste twee jaar, dan vind ik mezelf ook laag. Jongens hoefden niet veel moeite te doen om mij mee naar huis te krijgen. In mijn eerste jaar heb ik met drie jongens uit dezelfde jaarclub seks gehad. Dat is toch sletterig!? Als die jongens mij daarvoor hadden geslutshamed, had ik dat volledig terecht gevonden. Dat was misschien niet leuk geweest om te horen, maar wel terecht.

Mannen en vrouwen zijn niet gelijk, en dat moeten we gewoon accepteren. Ik zit er niet zo mee dat we anders op onze seksualiteit worden aangekeken. Een man vind ik een echte man als hij mij verovert, dus als ik na een avondje makkelijk mee naar huis zou gaan, heeft hij niet echt z'n best hoeven doen.

De man kan beter het mannetje spelen, dat werkt nou eenmaal beter dan als de vrouw het voor het zeggen heeft. Mijn moeder verdiende thuis het geld en mijn vader was huisman. Dat is de reden dat het is stukgelopen, en daarom ben ik tegen die rolverdeling. Ik geef daar een beetje een tegenreactie op. Het is ook hoe de natuur in elkaar steekt, dus ik vind het raar dat de samenleving nu zo emancipeert. Ik vind dat we mannen en vrouwen in hun waarde moeten laten.

Ik heb twee keer met twee jongens op één avond seks gehad.

De eerste keer hadden mensen het er twee weken lang over. Ik dacht: waar de fuck bemoeit iedereen zich mee? Maar mensen gaan lekker op de roddels van anderen, daar krijgen ze energie van. Als ik achter de bar stond, vroegen mensen of ik "dat ene meisje was". En dan zei ik: "Ja dat klopt." Als je er open over bent, gaat de lol van het roddelen er snel af. Een van die twee jongens had een vriendin, maar daar had niemand het over – het ging alleen maar over mij. Ik was het meisje dat "twee piemels wilde hebben".

De tweede keer had ik met mijn date seks gehad op het gala, maar ik wilde niet met hem slapen dus ging ik naar huis. Terwijl ik thuis eieren aan het bakken was, belde mijn oude scharrel of ik langskwam. Dus ik ging naar hem toe. De volgende ochtend kwam ik thuis. Al mijn huisgenootjes zaten met hun gala-dates in de woonkamer. Ze vroegen mij waar ik had geslapen en ik vertelde over mijn oude scharrel. Het was niet heel soepel van mijn huisgenootje dat ze waar iedereen bij was schreeuwde dat ik op het gala al met iemand anders naar bed was geweest.

Toen ging het snel rond, via de apps. Een van de twee jongens appte mij of ik erover kon liegen, hij was bang dat het z'n reputatie zou schaden. Maar ik wilde er niet om liegen. Hij had de keuze gemaakt om met mij naar bed te gaan, dus mensen mochten dat weten ook. Ik was best bang voor de reactie van anderen, vooral voor die van vrouwen. Vrouwen maken andere vrouwen kapot, dat vind ik heel pijnlijk en verdrietig.

Hoewel het misschien niet heel handig was, heb ik er nooit spijt van gehad. Het was mijn eigen keuze. Ik had wel geluk dat ik op een prominent huis woonde: op het corps heb je niet-verenigingshuizen en wél-verenigingshuizen, die meer aanzien hebben. Als ik op een niet-verenigingshuis had gewoond, was het nóóit meer goed gekomen met mijn reputatie.

Op een avond ging ik met een van de populaire gozers naar bed, maar de avond daarna op de sociëteit deed hij alsof hij me niet kende. Ik was niet goed voor z'n imago, ik was namelijk niet zo populair – maar wel leuk genoeg om mee in bed te liggen? Dat vond ik echt heel bizar.

Ik was zelf een enorme jager. Als ik iemand zag die ik leuk vond, ging ik erachteraan. Ik mag toch ook een vent uitzoeken, daar een wip mee maken, vriendelijk bedanken en vragen om op te donderen? Zo praten mannen ook over vrouwen, dus waarom zou ik niet zo over hen praten?

Het slutshamen door de mannen zelf viel wel mee – en wat zij ervan vonden interesseerde me eigenlijk ook geen reet. Maar door de dames uit mijn eigen dispuut werd ik wel geshamed. Recht in mijn gezicht zeiden ze dat ik makkelijk was. Dat vond ik echt niet chill. Ik vond mezelf promiscue, maar ik zag dat niet als iets negatiefs. Mijn dispuutsgenoten wel. Daarom vertelde ik op een gegeven moment niet meer wat ik uitspookte, er werd toch nooit leuk op gereageerd. Vrouwen zouden elkaar moeten steunen, maar niets is minder waar.

Je begrijpt: alle vrouwen wilden niet met hun naam in het stuk. Uiteraard zijn de namen wel bekend bij de redactie.

De komende weken duikt VICE volop in het studentenleven, en alles wat daarbij komt kijken — van smartdrugs en soa's tot hospiteren en protesteren. Lees meer op deze pagina.