Verschrikkelijke verhalen uit het leven van iemand die op een crèche werkt

Samen met haar twee collega’s past ze op 22 kinderen, van twee tot zes jaar oud. (Ze hebben daar een net wat ander systeem dan in Nederland, waar kinderen rond hun vierde naar de kleuterklas gaan.) Antonia houdt van de kinderen, maar zegt ook dat er altijd wel een paar bij zitten die het bloed onder haar nagels vandaan halen, en het haar onmogelijk maken om haar werk te doen. Ook sommige ouders zijn daar behoorlijk goed in.

Ik vroeg Antonia naar de ergste dingen waar ze tegenaan heeft gelopen.

Er zit elk jaar een agressief kind bij. Er was eens een vijfjarig kind dat me beet, krabde en bespuugde. Na een tijdje had ik er genoeg van. Ik wilde dat hij aan tafel ging zitten, maar toen zei hij: “Laat me staan of ik zeg het tegen mijn vader. En als je dan morgen naar huis gaat, zal een man je opwachten en je met een mes steken.” Ik wist dat zijn vader een alcoholist en een misdadiger was. Ik vertelde het aan het management, maar niemand nam het serieus. Ik was zo bang dat ik een vriend vroeg om me op te halen. Eerlijk gezegd was ik behoorlijk opgelucht toen hij zes werd en naar de basisschool ging.

Drie jaar geleden had ik een tweejarige in mijn groep die zo agressief was dat hij me eens heel hard in mijn maag schopte. Zelfs de oudere kinderen waren bang voor hem. Hij beet, trok de hoofden van poppen en gooide met stoelen. Ik kreeg de hele tijd klachten van ouders, die zeiden dat hun kinderen thuis waren gekomen met bulten en blauwe plekken.

De vader van die jongen dreigde een keer iemand van ons keukenpersoneel te slaan, omdat ik zoveel over zijn zoon klaagde. Gelukkig haalde zijn moeder hem weg, omdat ze klaar was met de constante klachten en gesprekken over zijn gedrag.

Het duurt over het algemeen twee of drie weken voordat kinderen eraan gewend zijn dat ze niet bij hun ouders zijn. Maar er was eens een moeder die gewoon hier wilde blijven, en uiteindelijk twee maanden bleef om op haar tweejarige te letten. De kinderen zijn er alleen tussen half negen en elf uur ’s ochtends, maar ze vond dat blijkbaar toch nodig.

Het was een erg onaangename situatie: ze zei dat ik haar niet moest vertellen wat ze wel en niet kon doen, en toen een van mijn collega’s eens vergat om wat fruit te wassen, ging ze boos naar haar toe om verhaal te halen. Het was voor deze moeder moeilijker om alles los te laten dan het voor haar eigen kind was. Het hield pas op toen het management haar vertelde dat wij er waren om voor de kinderen te zorgen, en niet voor de ouders.

Vier jaar geleden was ik een andere groep aan het helpen en zei een kind tegen een ander kind dat zijn vader een terrorist was. Ik schrok zo erg. Het is verbazingwekkend wat de kinderen allemaal vanuit huis meenemen. Ik wilde het met de ouders van het kind bespreken, maar mijn collega overtuigde me ervan dat het het niet waard was.

Eind vorig jaar gingen de ouders van een kind op vakantie. Hun zoontje zei tegen een ander kind dat z’n ouders op vakantie een bom bij zich hadden en andere mensen gingen vermoorden. Hij had het volledig verzonnen. Toen zijn ouders terugkwamen, vertelde ik meteen wat hun zoon had gezegd. Zijn moeder zei dat ze geen idee had waar hij het vandaan had.

Zodra een kind begint te kotsen, moet ik het lokaal uit, anders begin ik zelf over te geven. Mijn maag kan dat niet aan. Ook poep kan heftig zijn. Ooit had een kind in mijn groep vreselijke diarree, hij was van top tot teen bedekt met stront. Toen ik hem naar beneden bracht om hem onder de douche te verschonen, voelde ik me nogal misselijk worden. Gelukkig wilde een collega het van me overnemen.

Een moeder heeft eens drie maanden niet me gepraat, omdat ik tegen haar had gezegd dat het buiten iets te warm was voor haar kind om een panty te dragen. Ze zweette zo erg. Haar moeder zei dat ik niets van opvoeden wist omdat ik zelf geen kinderen had, en ik eerst mijn eigen shit maar moest regelen.

*Antonia’s naam is gefingeerd om haar privacy en haar baan te beschermen
Dit artikel verscheen oorspronkelijk bij VICE Duitsland