Ik leerde van een straatmuzikant hoe je van je leven een lucratieve AirBnB-experience maakt

Ervaringen zijn in. Jonge mensen vinden diensten en producten eigenlijk alleen hun geld waard als je erover kunt vertellen op feestjes, of ze op instagram kunnen zetten. Als ze ‘memorabel’ zijn. Deze ervaringseconomiewerd in 1998 voorspeld en is inmiddels niet meer weg te denken. AirBNB is bijvoorbeeld een grote speler op deze markt. De site was al een hele tijd de plek om gelikt ingerichte kamers te huren van localsen zo op vakantie te gaan “alsof je ergens zelf woont”. Veel memorabeler dan, zeg, een all-inclusive vakantieresort aan de Spaanse Costa. Sinds een jaar biedt Airbnb ook de mogelijkheid aan om ook die localszélf te boeken , waarna ze je een “unieke” ervaring geven. Maar hoe werkt dat eigenlijk precies, en hoe kun je zelf je leven opwaarderen tot een ‘experience’ die verkoopbaar is aan toeristen?

VICE Money zoekt deze zomer voor je uit hoe je kunt cashen op de ervaringseconomie. We gaan op stap met AirBNB-experiences om de kunst af te kijken. In de eerste aflevering gaan we op pad met Louis (31), een straatmuzikant die je laat voelen hoe het is om straatmuzikant te zijn. Ik vroeg hem hoe hij zijn vreemde meta-realiteit aan de man brengt, en aan wie.

VICE Money: Hoi Louis, hoe word je een Airbnb experience?

Louis: Je kunt gewoon een formulier invullen online, en daarna bellen ze je op. Ze hebben niet naar mijn muziek geluisterd, ze wisten niet of ik een goede muzikant was. Het idee was genoeg.

Wat was precies dat idee?

Als mensen aankomen sta ik gitaar te spelen op het Leidseplein. Dan lopen we naar het Vondelpark, en drinken we koffie. Daarna gaan we, als je dat durft, samen een liedje spelen. En ondertussen vertel ik van alles over hoe het is om straatmuzikant te zijn. Ik ga ook in op de filosofieën die erachter zitten, en de inzichten die ik heb opgedaan in de tien jaar dat ik dit doe.

Wat voor mensen boeken je experience ?

Allerlei mensen. Toeristen uit Indonesië, uit India, uit Amerika. En ze lijken uit verschillende lagen van de samenleving te komen. Er was bijvoorbeeld ook een Canadese familie van zeven mensen, waarvan de dochter graag gitaar wilde spelen.

Dus er zijn ook daadwerkelijk mensen die zelf muziek willen maken?

Ja, maar dat is niet de meerderheid, en ik geef ook geen muziekles. Er komen vooral mensen die geïnteresseerd zijn in het leven van een straatmuzikant. Mensen die mij zien staan en denken: hoe zou het zijn om in zijn schoenen te staan? En los daarvan willen ze ook gewoon weten hoe het werkt: heb je een vergunning nodig, kun je gewoon gaan spelen? Met veel banen is het: o, hij werkt voor de overheid, hij haalt vuilnis op, dat is het. Een straatmuzikant kunnen ze niet zo goed plaatsen – ze stellen er in ieder geval veel vragen over.

Ik heb er inderdaad ook wel een paar: hoe werd je eigenlijk straatmuzikant?

Ik had drie jaar lang een baan in een magazijn, en dacht toen: zo moet mijn leven niet zijn. Ik raakte geïnteresseerd in de beatnik-cultuur, en was sowieso al veel muziek aan het maken. Het leek me geweldig om mijn geld te verdienen als straatmuzikant! Ik zegde mijn baan op, en trok samen met een vriend de wereld in. Best wel een romantisch idee, ja. De eerste fooi die we kregen was tachtig euro. Wow! Maar al snel kwam ik erachter dat ik nog heel veel moest leren. Dat breng ik nu over in de experience.

Kun je inmiddels rondkomen van straatmuziek?

Ja. Ik verdien tussen de 0 en 140 euro per sessie, en speel ongeveer vier keer per week een uur. Ik geef niet zo veel geld uit, dus ik kan rondkomen.

En dan hoef je niet op straat te slapen?

Nee, ik heb een kamer hier in de buurt van het Vondelpark. Ik heb op reis wel in parken geslapen, maar dat is gewoon een keuze. Ik zou ook een uitkering kunnen aanvragen in mijn geboorteland Denemarken, als dat nodig is, maar dat heb ik nooit gedaan. Ik betaal zelfs netjes belasting.

Klinkt als een succesverhaal. Waarom bied je je leven dan nu aan als “experience”?

Ik was het straatmusiceren een beetje beu. Ik wil meer energie stoppen in de muziek die ik zelf schrijfin plaats van in de covers op straat. En omdat ik begon toen ik 22 was, en nu 31 ben, dacht ik dat ik wel op een punt was dat ik wat interessants over mijn leven kon vertellen. Ik hoop dat de experiences me een beetje stabiliteit kunnen geven, zodat ik niet zo vaak op straat muziek hoef te maken, en er niet zo afhankelijk van ben.

Is deze experience een soort straatmuzikantenpensioen?

Niet per se, ik wil eigenlijk altijd straatmuziek blijven maken, omdat ik iets “echts” te geven heb. Maar het moet wel echt blijven. Als je compleet afhankelijk bent van straatmuziek is het verleidelijk om je muziek aan te passen aan wat je publiek wil horen, waardoor het een soort marketing wordt. Je kunt namelijk een potentieel grenzeloze hoeveelheid geld verdienen, dat is verslavend. Je moet niet luisteren naar de rinkelende muntjes in je koffer. Muziek maken gaat over emoties, over mensen. Dat moet vrij zijn van dat soort dingen. Straatmuziek is het tegenovergestelde van McDonalds.

Ben je door Airbnb in te schakelen niet alsnog onderdeel van het McDonalds-kapitalisme?

Ja, hier heb ik ook over nagedacht. Waarom werk je samen met Airbnb als je tegen McDonalds bent? Als ik “de straatmuzikant tegen het systeem” zou willen uithangen is dit inderdaad een verkeerde move. Maar ik had wel een platform nodig, voor mijn verhaal. Dat is Airbnb. Kijk, als je een huis opkoopt, alleen maar om het op Airbnb te zetten en erop te cashen, dat is wat anders. Dan neem je ruimte in waar ook iemand had kunnen wonen. Door een experience te geven neem ik niet die van iemand anders weg ofzo. Ik probeer ook echt iets te geven als ik in de arena van het kapitalisme stap.

Fair enough. Helpt je flirt met het kapitalisme al om binnen te lopen?

Je weet nooit hoe het uitpakt: ik ben nu een paar maanden bezig en dit is de achtste keer dat ik een experience geef. Wie de experience boekt betaalt 15 euro voor 2,5 uur, en maximaal tien personen kunnen deelnemen. Airbnb pakt een percentage, dus ik houd zo’n 12 euro per persoon over.

Je bent de enige straatmuzikant die ik op Airbnb zag staan. Mag maar één straatmuzikant per stad zichzelf als experience aanbieden?

Nee, ik ben denk gewoon de enige omdat nog niemand anders in Amsterdam op dit idee is gekomen. Al moet je act wel een beetje passen bij hun image. Je mag bijvoorbeeld geen illegale dingen doen.

Je ziet eruit als een klassieke straatmuzikant, helpt dat om te passen in het image van Airbnb?

Die Kurt Cobain-look? Iedereen zegt altijd dat ik op hem lijk. Maar dat is niet bewust, het voelt voor mij gewoon goed om er zo uit te zien. Even wat anders – welk liedje wil je straks spelen?

Louis en ik lopen door het park naar het Leidseplein waar we straks onze vertolking van Blowing in the Wind gaan laten horen. Onderweg ontmoeten we de onwaarschijnlijke mensen uit het leven van een straatmuzikant. De parkalcoholisten, een man zonder benen die “hey mister tambourine man” zegt, een collega-straatmuzikant die even zijn accordeon komt stallen terwijl hij gaat plassen bij een café. De experience is compleet als we aan het eind op het plein staan te zingen, en twee Britse toeristen Oasis komen aanvragen. Geëmotioneerd blèren ze mee, terwijl het lichtjes begint te regenen. Het is zo perfect, dat het voelt alsof het allemaal gescript is. Lachend ontkent Louis dat hij acteurs heeft ingehuurd. “Dat is niet nodig. Ik zou best allerlei trucs kunnen toepassen om deze experience commerciëler te maken, maar dat is niet waarom ik dit doe. Ik wil gewoon mijn verhaal delen, dat is wat ik te geven heb. Je kunt het leuk vinden of niet, maar het is in ieder geval uniek.” Het is me duidelijk: Louis past precies in het image dat Airbnb wil uitdragen, en waar toeristen naar op zoek zijn op het platform. De ervaringseconomie-les die ik vandaag gekregen heb is: authentiek overkomen – zelfs als je het stiekem ook misschien echt wel bent.

—

Hou je ook zo van geld? Like VICE Money en ontvang dagelijks gratis geldverhalen: