In 1970 verscheen LIE: The Love and Terror Cult, het debuutalbum van meervoudig moordenaar/manipulator en sekteleider Charles Manson. Manson zat tijdens de release in hechtenis en hoopte met de opbrengst ervan zijn verdediging te kunnen betalen. Van de oorspronkelijke oplage van 2000 exemplaren werden er echter slechts 300 verkocht (maar iedereen die de plaat kocht is later een sekte begonnen).Natuurlijk staat The White Album van The Beatles vol met speciaal aan de luisteraar gerichte geheime boodschappen die oproepen tot revolutie, rassenoorlog en moord MOORD MOOOOOORD maar alleen een diep gestoorde, gefrustreerde idioot die denkt dat-ie de nieuwe Jezus Christus is geeft er ook gehoor aan. Voordat hij in 1970 voor het eten van baby’s tot de doodstraf (later omgezet naar levenslang) werd veroordeeld, probeerde Manson een carrière als rock-‘n-roll-ster van de grond te krijgen. Aan zijn vriendenkring kan het niet gelegen hebben: zijn toenmalige huisgenoot Beach Boy Dennis Wilson heeft hem diverse malen aan een platencontract proberen te helpen. Noch ontbrak het Manson aan talent. LIE: The Love and Terror Cult opent met Look at Your Game, Girl, dat je misschien kent in de uitvoering van Guns N’ Roses op The Spaghetti Incident? (meer dan 4 miljoen verkochte exemplaren; iedereen die de plaat kocht is later een slechte coverband begonnen). Het is een degelijk folkrocknummer waarbij de zang wel wat aan Roy Orbison doet denken. De strekking is enigszins paranoïde (“If'n you can't be true/Oh, you can tell those lies baby/But you're only fooling you”), maar Piggies van The Beatles is verontrustender.Daarna begint het echter al snel te ontsporen. Het volgende nummer is Ego (openingszinnen: “It's in, side/It's in the back/The front/No it's in the back/No it's in the front/No it's in the back”), een behoorlijk verknipte folkblues. Mechanical Man, een gezellige jam met de hele Family, is zoals de titel al doet vermoeden nog ietsjes gestoorder (“You're so mechanical and you go and lay down/And I wonder how/A brown cow/Could say moo”). People Say I’m No Good leert ons dat Charles niet gek is, maar de rest van de wereld. Sick City leert ons dat Charles niet ziek is, maar de rest van de stad wel. I'll Never Say Never To Always is de Manson Family’s idee van een slaapliedje. Garbage Dump stelt de vraag waarom een stortplaats een stortplaats wordt genoemd (Manson blijft ons het antwoord schuldig, maar “It smells/Oh pew … yeow”). Het is allemaal tamelijk krankzinnig, maar ook tamelijk goed.Cease to Exist, dat een jaar eerder al in een aangepaste versie onder de titel Never Learn Not to Love op 20/20 van de Beach Boys terecht was gekomen en waarschijnlijk Mansons bekendste nummer is, vormt het ontegenzeglijke hoogtepunt. Na een bijna teder, akoestisch begin krijgt Manson er na een halve minuut zin in. Hij pakt zijn elektrische gitaar erbij (op de een of andere manier kan hij twee gitaren tegelijk spelen), zet de vaart erin en begint superieur vrij te associëren. Je zit nu in Charles’ hoofd en hij in het jouwe. Het intrigeert. Het swingt. Het duurt nog geen tweeënhalve minuut, maar ik ken mensen die er het hele oeuvre van The Beatles voor in zouden leveren. Sommigen van die mensen zijn mijn beste vrienden. We wonen met z’n allen in een oude boerderij diep in de duinen bij ’t Gooi. Ik weet niet wat er met je waakhond is gebeurd.Charles Manson was een psychopathische seriemoordenaar en een intens slecht mens met een swastika op z’n voorhoofd, maar dat maakt van LIE nog geen intens slechte plaat. Het is ook geen fantastische plaat, maar wel een interessante en bij vlagen onderhoudende plaat en niet alleen vanwege het verhaal erachter. Manson was niet de nieuwe Bob Dylan, laat staan de nieuwe Jezus Christus en het is goed dat-ie nooit meer een plaat zal maken. Het latere werk was toch al niet meer zo sterk.