De Amsterdamse stagiair van Real Madrid: het bijzondere verhaal van Khais Rahmanie

Khais Rahmanie (1990) is een collega van Zinedine Zidane. Althans, hij studeert en loopt stage bij Real Madrid, de club die Zidane afgelopen seizoen als trainer naar de winst van de Champions League leidde. Khais werd geboren in Kabul, maar bracht het grootste deel van zijn jeugd door in asielzoekerscentra, voordat zijn familie zich in Amsterdam vestigde.

Na een turbulente jeugd zonder basisscholing begon Khais in Nederland aan een indrukwekkende academische carrière. Hij schopte het tot de universiteit, maar vond dat niet genoeg. Khais wilde studeren bij de succesvolste voetbalclub ter wereld. Om zijn extreme ambities na te jagen, verhuisde hij anderhalf jaar geleden op de bonnefooi van Amsterdam naar Madrid. Daar timmert de voormalig asielzoeker nu hard aan de weg bij Real.

Khais heeft keihard moeten knokken voor die plek naast Zidane. Dit is zijn verhaal.

“Mijn weg naar Real Madrid begon in Afghanistan. Ik ben een Amsterdammer, maar ik ben pas op latere leeftijd naar Nederland gekomen. Ik ben geboren in Kabul. Mijn ouders waren politiek vluchteling. Begin jaren negentig woedde er een burgeroorlog in Afghanistan. Afghanistan bestaat als land uit zes verschillende volken, met zes verschillende talen. Wij zijn Tajiken uit het noorden. Als mensen denken aan Kabul en Afghanistan, denken ze aan een land dat nog leeft in de Middeleeuwen, maar voor de burgeroorlog was het een heel moderne staat. Mensen uit de omringende landen kwamen naar de universiteiten of de Amerikaanse en Franse scholen.

Mijn moeder studeerde aan een Frans lyceum en mijn vader was diplomaat. Hij had daarvoor rechten gestudeerd en was jurist. Hij kwam uit een bekende familie in Kabul. Als er dan zo’n burgeroorlog uitbreekt, ben je als het ware de ene dag koning en de andere dag zwerver. Het is niet alsof je daar beschermd wordt. Je tegoeden worden bevroren, je huis wordt ingenomen en sommige leden van je familie worden vermoord. Mijn vader besloot dat we beter weg konden vluchten uit Afghanistan. Ik was toen een baby, nog geen jaar oud. We zijn naar Rusland vertrokken en hebben daar jaren gewoond, maar we hadden er geen verblijfsvergunning. Veel mensen weten het niet, maar Rusland heeft een grote gemeenschap van mensen uit verschillende Centraal-Aziatische landen. Het conflict wat zich afspeelt in landen als Afghanistan en Oezbekistan wordt dan als het ware verplaatst naar Moskou, waar wij woonden. Daardoor kan je daar eigenlijk ook geen toekomst opbouwen.

Mijn ouders hebben vanuit Rusland de poging gewaagd naar West-Europa te gaan, om daar een leven op te bouwen. Zo zijn we in Duitsland terechtgekomen. Daar hebben we een paar jaar gewoond voordat we naar Nederland kwamen. Ik was toen tien jaar. We hebben in Nederland op heel veel verschillende plekken gewoond. Eerst in asielzoekerscentra in Zevenaar en Geest. De naam Geest zegt het eigenlijk al. Dat is een heel klein dorp in Drenthe waar je binnen een straal van een paar kilometer niemand tegenkomt, geen fijne leefomgeving. Daarna zijn we naar Hoorn verhuisd en tot slot Amsterdam. Daar vestigden we ons in Slotervaart, in Amsterdam-West. Door al die omzwervingen heb ik tot mijn zestiende nooit normaal onderwijs genoten. Mijn moeder had wel gestudeerd, dus zij heeft ons geleerd wat ze kon. Rekenen, aardrijkskunde, heel basaal. Ze heeft ervoor gezorgd dat ik het alfabet kende, dus dat kreeg ik wel mee. Maar ik heb niet het normale traject bij een basisschool doorlopen.

Mijn vader kwam in 2006 te overlijden. Ik was toen zestien jaar. Hij heeft zelfmoord gepleegd. Dat kwam uit het niets. Ik wil daarover niet te veel in details treden, maar het kwam allemaal best heftig binnen. Als je in Nederland de politie belt dat er iemand is overleden, dan word je in hechtenis genomen, zeker als je een vreemd accent hebt en uit Slotervaart komt. In die periode waren er in Slotervaart allemaal relletjes met Marokkaanse jongeren. Ik werd gearresteerd en het duurde twee dagen voordat de politie had geverifieerd dat ik niks te maken had met de dood van mijn vader. Mijn broertje was er ook bij. Hij was toen nog echt een kind. Hij heeft de politie verteld wat er was gebeurd. Ze hebben hem urenlang ondervraagd en uiteindelijk ben ik vrijgelaten. Ik kreeg anderhalf jaar later zeventig euro schadevergoeding per dag dat ik in hechtenis had gezeten. Ik begrijp het nu op zich wel, als politie moet je een procedure volgen. Maar als je zestien jaar bent, word je er kwaad over.

Daarna kwam ik in een traject terecht met de gemeente en allerlei instanties. Zo kreeg ik de kans om mee te lopen met een vijfde klas van de HAVO, waar ik vol voor ging. Ik haalde mijn examens via een herkansing. Ik weet niet wat er anders met me zou zijn gebeurd. Via die klas ging ik naar de Hogeschool van Amsterdam voor de HBO Rechten. Tegen het advies van al mijn docenten in, ging ik na mijn propedeuse direct door naar de Vrije Universiteit. Na de bachelor koos ik voor de master Ondernemingsrecht, die wordt aangeboden door de VU en de veertien grootste kantoren van Nederland. Tijdens mijn stages op de Zuidas merkte ik dat ik academisch was voorbereid om in zo’n omgeving te werken, maar ik zag ook dat er verschillende ongeschreven omgangsvormen zijn bij die grote kantoren. Wanneer je als buitenstaander voor de leeuwen wordt gegooid, nemen ze niet de tijd om je als het ware te laten integreren in het kantoor. Dat is ook begrijpelijk, je werkt niet in een welzijnsorganisatie. Het zijn bedrijven.

Als je nieuw bent in een organisatie, is het in het Midden-Oosten en Azië niet gebruikelijk om je leidinggevende er op aan te spreken als je denkt dat hij of zij ergens geen gelijk in heeft. Dus als ik nieuw ben in een organisatie, ben ik wat terughoudender. Dat werd op de Zuidas opgevat alsof ik verlegen was, terwijl dat helemaal niet zo was. Omdat ik uit Slotervaart kom en een accent heb, probeerde ik me bijvoorbeeld bij etentjes echt als een gentleman te gedragen. Maar in zo’n kantoor worden heel directe grappen gemaakt. Hoe wilder en directer je bent, hoe beter. Als je dat niet doet, denken ze dat je een jongen bent die niet mee gaat in de groepsvorming. Het zijn details, kleine dingen die zorgen dat je niet integreert in de groep. Later kwam ik erachter dat ik wat directer moest zijn. Niet brutaal, maar wel wat mondiger. Dat wordt in Nederland gewaardeerd, maar als je dat in een Arabisch land of Azië doet, word je meteen ontslagen. Dan denken ze dat je niet goed bij je hoofd bent.

Uiteindelijk kon ik twee dingen doen. Of ik kon huilen, onder de dekens kruipen en zeggen dat ik een slachtoffer was omdat ik uit een ander deel van de samenleving kwam. Of ik kon andere manieren zoeken om de situatie voor mezelf te verbeteren. Ik keek verder en kwam erachter dat in Spanje een master Sportrecht werd aangeboden door een universiteit en Real Madrid. Sport is echt een passie van mij. Door omstandigheden, of een gebrek aan talent, kon ik zelf geen profvoetballer worden. Via deze studie kon ik op een andere manier bij een sportclub terecht komen. Voor mijn vertrek naar Spanje heb ik in het Torenhotel, een viersterrenhotel, gewerkt om geld te sparen en ik heb een klein beetje geld geleend van mensen die ik echt vertrouwde, zodat ik de eerste maanden in Madrid door kon komen. Ik sprak geen woord Spaans en ging naar Spanje in een periode waarin jongeren het land juist massaal verlieten om ergens anders werk te zoeken.

Anderhalf jaar geleden kwam ik aan in Madrid. Na een tijdje merkte ik dat mijn Spaans vooruit ging en durfde ik een motivatiebrief te schrijven naar Real Madrid om toegelaten te worden tot de masteropleiding Sportrecht. Ik werd uitgenodigd voor een gesprek, en na een lange selectieprocedure werd ik aangenomen. Op dat moment kreeg ik nog meer motivatie en ging ik dag in dag uit Spaans leren. Ik nam mijn eigen stem op terwijl ik Spaanse boeken zat te lezen. Als ik naar buiten of de sportschool ging, zat ik naar mezelf te luisteren in het Spaans. Mensen in de sportschool dachten misschien dat ik tijdens het trainen naar rapmuziek of zo aan het luisteren was, maar ik zat gewoon naar mezelf te luisteren. Het werd mijn doelstelling om tijdens de master een stageplek te bemachtigen bij Real Madrid. Uiteindelijk is dat ook gelukt. Ze kozen voor mij en twee andere kandidaten.

De andere kandidaten hier zijn kinderen uit welgestelde families, uit het establishment van Spanje of Zuid-Amerika. Bij mij in de klas zit bijvoorbeeld iemand wiens vader grootaandeelhouder is bij Atletico Madrid. De vader van iemand anders is een grote sponsor bij Real Betis Sevilla. Zij zitten al in de top van de sportwereld van Spanje of Zuid-Amerika. Ik had zelf nooit gedacht dat ik zulke stageplekken zou bemachtigen. Maar je imago is vaak datgene wat je niet bent. Mensen hebben een beeld van Real Madrid, dat het een arrogante en gesloten club is, maar het is echt een heel warme club. De mensen zijn open en kijken niet naar je afkomst, maar waar je heen wil. Bij een klasgenoot van mij, wiens vader belangrijk is in het voetbal van Zuid-Amerika, kijken ze bijvoorbeeld echt naar wat ze zelf kan. Ze kijken naar wat haar kennis is, niet wie haar kennissen zijn. Het is heel bijzonder hier. Ik had zelf ook niet verwacht dat ze voor een doodgewone jongen uit Amsterdam zouden kiezen.

Ik vind het moeilijk om mezelf op de borst te slaan, maar misschien dachten ze: die jongen heeft echt dit pad gekozen, hij is gedisciplineerd, spreekt verschillende talen en heeft passie. Ik denk dat ze zagen dat ik het op eigen kracht, zonder sociale vangnetten, heb gered. Tijdens de opleiding krijgen we gastcolleges van grote mensen, zoals de president van de Spaanse Liga en advocaten van over de hele wereld. We leren over marketingtechnische aspecten, sponsorrechten en fiscale vraagstukken. Bij Real Madrid word je direct voor de leeuwen gegooid. Ik heb meteen toegang gekregen tot alles. Dat is heel apart. Ze hadden meteen vertrouwen in me. Ik kan alle contracten zien en ze verwachten dat ik daarover mijn mening geef. Real Madrid heeft veel jeugdspelers die een professioneel arbeidscontract krijgen als ze zestien jaar worden. Dat werk heb ik vaak verricht.

Bij Real Madrid worden mensen als ik op een heel agressieve manier, met veel uitlokkingen, benaderd door journalisten uit Spanje en Engeland. Ze zien online dat je een jonge juridisch stagiair bent en denken dat ze informatie uit je kunnen krijgen over transfers en contracten. Zulke journalisten bieden geld aan, het gaat echt ver. Als je daar niet tegen bestand bent, verpest je je hele professionele toekomst. De eerste keer dat zo’n journalist me benaderde, zat ik ermee. Ik wist niet of ik zelf moest reageren of het naar iemand van de communicatieafdeling van Real Madrid moest sturen, dus ik had het aangegeven bij mijn leidinggevende. Ze hebben me toen meteen uitgelegd wat het interne protocol is. Van de communicatieafdeling heb ik een standaardmail gekregen die ik nu altijd opstuur. Ik zet dan ook iemand van Real Madrid in de cc, zo wordt dat gecontroleerd. Ze hebben er veel ervaring mee.

Een week voor de Clasico moest mijn klas uitzoeken wat rond die wedstrijd de bevoegdheden van de politie zouden zijn, in welke gebieden ze preventief mochten fouilleren. Dat was kort na de aanslagen in Parijs. We moesten de opdracht individueel uitvoeren, een plattegrond van het stadion en alle veiligheidsvoorschriften in Google zoeken. Ik dacht: als ik, geboren in Kabul en opgegroeid in Slotervaart om de hoek bij een moskee, nu wonend in Madrid vlakbij een moskee, thuis vanuit mijn eigen IP-adres ga zoeken naar al die gegevens, dan word ik meteen opgepakt door de veiligheidsdiensten. Dan kom ik misschien wel drie maanden vast te zitten, voordat ze erachter komen dat ik een doodnormale jongen ben. Als dat gebeurt, mis ik mijn stageperiode bij Real Madrid. Dus ik zocht een internetcafé in een chique buurt en ben daar mijn opdracht gaan maken. Je moet het conflict altijd van tevoren vermijden.

Er werken bij Real Madrid zes juristen. Zij zijn over het algemeen rond de veertig. Er is nog nooit iemand aangenomen vanuit zijn stageperiode. Ze laten je eraan ruiken en als je jezelf daarna verder ontwikkelt tot een top-sportrechtjurist, word je weer benaderd door Real Madrid. Het is mijn doel om in de toekomst ooit de kans te krijgen om terug te keren bij Real Madrid. Als je een goede sportrechtjurist wil zijn, moet je verstand hebben van procederen. Als een sporter een conflict heeft, gaat hij uiteindelijk naar Zwitserland, daar zit het CAS. Ik ga vanaf juli twee maanden stagelopen bij Sportia Law. Dat is een bekend advocatenkantoor in Spanje, dat internationaal optreedt voor bekende sporters, bijvoorbeeld als er een conflict is tussen een club uit Saudi-Arabië en een Spaanse voetballer. Als ik het procederen echt onder de knie heb, kan ik zeggen dat ik gespecialiseerd ben in sportrecht. Daarna wil ik in principe als advocaat aan de slag gaan.

Ik hoop dat ik mijn vak, mijn passie, in de toekomst uit kan oefenen in Nederland, dichtbij mijn eigen familie. Misschien klinkt het vreemd, maar ik beschouw Nederland als mijn thuisland. Mijn moeder, zus en broertje wonen er. We zijn heel hecht door alles wat we samen hebben meegemaakt. Ik denk dat ik straks klaar ben voor een baan, al weet je dat nooit van tevoren. Zinedine Zidane heeft daar een mooie uitspraak over gedaan. Een journalist vroeg hem of hij er klaar voor was om Real Madrid te gaan trainen. ‘Je bent er nooit klaar voor om Real Madrid te gaan trainen,’ zei hij. Zo is het ook in de rest van het leven, bij elke baan. Tot op zekere hoogte ben ik straks klaar voor het echte werk. Als ik eenmaal binnen ben bij een bedrijf, kan ik me verder ontwikkelen. Ik heb nog niks bereikt, maar ik doe mijn best.”

Dit is een monoloog uit de serie VICE Sports Avonturiers. Zie hier alle verhalen uit deze serie. Later maakten we ook een podcast met Khais. Deze is hier te luisteren:

—

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.