Juan José Padilla. Foto ZUMA Press, Inc. / Alamy Stock Photo
Juan José Padilla had eigenlijk allang dood moeten zijn. Hij is een van de meest bekende stierenvechters van Spanje en zit al 25 jaar in het vak. Je kan hem herkennen aan het ooglapje dat hij draagt, omdat hij twee keer flink is geraakt door de hoorn van een stier. Hierdoor kwam zijn oog los van zijn kas, brak hij zijn schedel, en is hij doof aan een oor. Door het ooglapje wordt hij nu "El Pirata" (de piraat) genoemd. De hoorns hebben ook wel eens zijn keel doorboord, zijn dij gespietst en zijn borst een stoot gegeven. Hij overleefde altijd.Hoewel een hoop mensen vinden dat Padilla een held is, zijn er ook een boel die stierenvechten maar niets vinden. Volgens hen is Padilla het gezicht van een sport die verantwoordelijk is voor het vermoorden van duizenden stieren. Het staat symbool voor extreem dierenleed. Padilla vindt dat critici recht hebben op een eigen mening, zolang ze maar niet naar hem schreeuwen als hij met zijn familie op stap is in zijn geboortestad Jerez, in Zuidwest-Spanje.Ik sprak Padilla en vroeg hem naar zijn bijna-doodervaringen, zijn liefde voor het stierenvechten en hoe hij omgaat met kritiek.VICE: Waarom ben je ooit stierenvechter geworden?
Juan José Padilla: Ik was zeven jaar oud toen ik voor het eerst oog in oog stond met een stier. Mijn vader wilde vroeger altijd stierenvechter worden en hij deelde zijn passie met ons. Mijn drie broers hebben het ook geprobeerd, maar die werden uiteindelijk assistenten. Er zijn veel veeboerderijen in de regio waar ik opgroeide, en mijn vader nam me hier mee naartoe om met stieren te vechten.Hoeveel stieren heb je gedood?
Ik denk ongeveer 5000 volwassen stieren in 25 jaar. Dan tel ik de trainingen mee, en de 1500 shows die ik heb gegeven als professionele stierenvechter.Heb je je nog nooit schuldig gevoeld over het doden van een dier?
In onze cultuur leren we dat stieren geboren worden voor stierenvechten. Als een stier een goede show weggeeft, dan wil ik hem meestal niet doden. Dat gebeurt eigenlijk best vaak. Maar de directeur van het stierenvechten zorgt ervoor dat ik het toch doe, want er is geen andere manier. Dat kan frustrerend zijn, maar het hoort bij mijn werk.Hou je van dieren?
Absoluut. Ik heb huisdieren. Ik zie de stier als een collega van me, een speciaal dier dat ik respecteer en bewonder. De stier is mijn leven en mijn wereld, en ik waardeer zijn moed. Door die moed is een stierengevecht een race én een show. De show zou niet bestaan zonder die race.Ben je weleens bang tijdens een gevecht?
Natuurlijk. We riskeren ons leven en we willen tegelijkertijd een artistieke show neerzetten. Dat is soms best ingewikkeld.Je hebt een aantal verwondingen opgelopen tijdens je carrière. Hoe voelt het als een stier je aanvalt en je aan stukken scheurt?
Ik begrijp het eigenlijk wel. Ik koester helemaal geen wrok, want hij doet gewoon zijn werk. Die stier moet zichzelf verdedigen. We lopen altijd het risico om doorboord te worden door een hoorn, of te sterven in de arena. Dat is de prijs die we betalen, en hoort er nou eenmaal bij.En hoe voelt het om een stier te doden?
Het voelt alsof ik mijn werk heb gedaan.Na het gevecht krijg je een deel van de stier als trofee - zoals de oren, of de staart. Wat doe je daarmee?
Ik neem het mee naar huis om te bewaren, of ik geef het aan vrienden of familie. Het is een erg persoonlijk symbool van trots. Het herinnert stierenvechters aan hun prestaties.Hoeveel verdien je aan een gevecht?
Ik kan niet zeggen hoeveel ik verdien, maar ik kan wel zeggen dat de financiële crisis helaas ook impact heeft gehad op de wereld van het stierenvechten. Het wordt steeds moeilijker om publiek aan te trekken en dat heeft effect op ons salaris.Zou je wat gaan drinken met iemand die fel tegen stierenvechten is?
Ja, waarom niet? Zolang mensen beleefd blijven zie ik geen probleem. Ik respecteer mensen met andere idealen, maar ik verwacht ook dat ze mij respecteren. Als ze goede argumenten hebben kunnen we een gezonde discussie voeren. Maar ik heb mijn eigen principes. Ik kan alleen maar zeggen: als je deelneemt, of als je kijkt, dan kun je voelen wat het met je doet. De show leeft en sterft, en dat is een onbeschrijfelijk gevoel.
Advertentie
Juan José Padilla: Ik was zeven jaar oud toen ik voor het eerst oog in oog stond met een stier. Mijn vader wilde vroeger altijd stierenvechter worden en hij deelde zijn passie met ons. Mijn drie broers hebben het ook geprobeerd, maar die werden uiteindelijk assistenten. Er zijn veel veeboerderijen in de regio waar ik opgroeide, en mijn vader nam me hier mee naartoe om met stieren te vechten.Hoeveel stieren heb je gedood?
Ik denk ongeveer 5000 volwassen stieren in 25 jaar. Dan tel ik de trainingen mee, en de 1500 shows die ik heb gegeven als professionele stierenvechter.Heb je je nog nooit schuldig gevoeld over het doden van een dier?
In onze cultuur leren we dat stieren geboren worden voor stierenvechten. Als een stier een goede show weggeeft, dan wil ik hem meestal niet doden. Dat gebeurt eigenlijk best vaak. Maar de directeur van het stierenvechten zorgt ervoor dat ik het toch doe, want er is geen andere manier. Dat kan frustrerend zijn, maar het hoort bij mijn werk.
Advertentie
Absoluut. Ik heb huisdieren. Ik zie de stier als een collega van me, een speciaal dier dat ik respecteer en bewonder. De stier is mijn leven en mijn wereld, en ik waardeer zijn moed. Door die moed is een stierengevecht een race én een show. De show zou niet bestaan zonder die race.Ben je weleens bang tijdens een gevecht?
Natuurlijk. We riskeren ons leven en we willen tegelijkertijd een artistieke show neerzetten. Dat is soms best ingewikkeld.Je hebt een aantal verwondingen opgelopen tijdens je carrière. Hoe voelt het als een stier je aanvalt en je aan stukken scheurt?
Ik begrijp het eigenlijk wel. Ik koester helemaal geen wrok, want hij doet gewoon zijn werk. Die stier moet zichzelf verdedigen. We lopen altijd het risico om doorboord te worden door een hoorn, of te sterven in de arena. Dat is de prijs die we betalen, en hoort er nou eenmaal bij.En hoe voelt het om een stier te doden?
Het voelt alsof ik mijn werk heb gedaan.Na het gevecht krijg je een deel van de stier als trofee - zoals de oren, of de staart. Wat doe je daarmee?
Ik neem het mee naar huis om te bewaren, of ik geef het aan vrienden of familie. Het is een erg persoonlijk symbool van trots. Het herinnert stierenvechters aan hun prestaties.Hoeveel verdien je aan een gevecht?
Ik kan niet zeggen hoeveel ik verdien, maar ik kan wel zeggen dat de financiële crisis helaas ook impact heeft gehad op de wereld van het stierenvechten. Het wordt steeds moeilijker om publiek aan te trekken en dat heeft effect op ons salaris.Zou je wat gaan drinken met iemand die fel tegen stierenvechten is?
Ja, waarom niet? Zolang mensen beleefd blijven zie ik geen probleem. Ik respecteer mensen met andere idealen, maar ik verwacht ook dat ze mij respecteren. Als ze goede argumenten hebben kunnen we een gezonde discussie voeren. Maar ik heb mijn eigen principes. Ik kan alleen maar zeggen: als je deelneemt, of als je kijkt, dan kun je voelen wat het met je doet. De show leeft en sterft, en dat is een onbeschrijfelijk gevoel.