Ik probeerde in 80 dagen een sixpack te kweken en dat vergalde mijn leven

Er staat een foto van Hugh Jackman op het internet, waarop zijn lichaam in de eerste X-menfilm wordt vergeleken met zijn lichaam in de laatste. In het eerste shot is de acteur best gespierd, en heeft hij een platte buik. In het tweede shot lijkt hij op een stripfiguur. Hij heeft onrealistisch veel opgezwollen aders, en zijn torso lijkt op een soort uitgedroogde letter V. Er bestaan ook zulke foto’s van The Rock en Chris Evans van Fantastic Four, voor en na hun Hollywood-debuut. Zelfs Paul Rudd, wiens carrière compleet draait om zijn generieke uiterlijk, heeft voor en na foto’s. In Hollywood zijn extreme transformaties naar spierbundel-lichamen compleet normaal geworden, mede door de populariteit van films over superhelden. De hoofdkarakters worden geacht eruit te zien als stripfiguren. Het heeft de manier waarop wij over het ideale lichaam en fitheid denken een flinke oplawaai gegeven.

Het beste voorbeeld hiervan is Chris Pratt. De transformatie van Pratt’s lichaam voor de film Guardians of the Galaxy maakte veel tongen los: van ‘dad bod’ naar ‘hot bod’. Van de bolle komiek naar het gespierde hoofdpersonage, enzovoort. Voordat hij zijn sixpack had, werd ons verteld, was hij niet fit, zag hij er rommelig uit, stond hij het hoofdpersonage bij. Het is misschien een tijdje geleden dat je foto’s van Pratt hebt gezien van zijn rol in Parks and Recreation. Verbaasd? Hij ziet er best normaal uit, toch? Voor zijn rol in Guardians of the Galaxy zag Pratt er beter uit dan de meeste gasten die ik ken. Als dat de standaard is voor de ‘mollige man’, wat zegt dat dan over ons? Het is in elk geval genoeg om je niet goed in je eigen lichaam te voelen.

Ik heb altijd al geworsteld met mijn gewicht. In het begin van mijn puberteit woog ik 105 kilo, en toen ik elf was werd ik ‘kindertietjes’ genoemd. Dat speelse geplaag veroorzaakte een heftige eetstoornis in de jaren daarna. Mijn gewicht werd een obsessie, en ik kan me het moment dat ik wakker werd zonder decolleté nog precies herinneren. Ik was in mijn tienerjaren nog nooit zo gelukkig geweest. Hoewel ik met een hoop therapeuten heb gepraat over mijn eetstoornis, blijft het een rol spelen in mijn leven. Dat zie je terug in mijn verslaving aan cola light, en het gemak waarmee ik een hele zak chips in een keer opeet – ongeacht de grootte van de zak. Die achtergrond bemoeilijkt mijn relatie met eten en sport, en vooral op zwakkere momenten baseer ik mijn eigenwaarde op hoe ik eruitzie als ik naakt ben.

Eerder dit jaar was ik een beetje op internet aan het rondklikken, toen ik in de krochten van fitnessvideo’s op YouTube belandde. Urenlang keek ik naar voormalig mollige mensen die praatten over hoe gelukkig ze zijn met hun nieuwe lichaam. Pseudo-wetenschappers raadden me magische pillen en shakes aan. Ik keek zelfs naar van die motiverende monologen die vreselijk slecht waren gemonteerd over nu-metal soundtracks. Ik begon me af te vragen wat ik zou moeten laten om zo’n transformatie te ondergaan. Hoewel ik allang had geaccepteerd dat sixpacks vooral weggelegd waren voor andere mensen, net zoals geluk en liefde, wilde ik weten of het mogelijk was, als ik er hard voor zou werken. Maar was dit wel iets wat ik zou moeten proberen, gezien mijn achtergrond?

Die vragen hielden me maanden bezig, terwijl ik halfbakken trainde op een crosstrainer en nog steeds een vette bek haalde na het uitgaan. Ik betrapte mezelf erop dat ik steeds vaker fitnessvideo’s begon te kijken, en bezocht websites op zoek naar voedingsadvies. Toen ik mijn plan voorstelde aan vrienden waren ze terughoudend. Ze waren bang dat strakke doelen stellen voor mijn gewichtsverlies oude wonden zou openhalen. Ze stelden een praktischere aanpak voor, maar dat heb ik al mijn hele leven geprobeerd. Ik ging al een paar keer per week naar de sportschool. Ik dronk regelmatig proteïneshakes. Ik had yogavideo’s gedownload, en zelfs Insanity geprobeerd – een heftig sportprogramma dat gewichtsverlies bevordert door een positieve instelling en een beetje op en neer springen. Ik had geen zin meer in zo’n nonchalante aanpak. Ik wilde spieren.

Na maanden overwegen of ik het zou doen of niet, besloot ik dat ik het nu écht ging doen. Ik wilde spieren binnen tachtig dagen. Ik wilde resultaat binnen een tijdsspanne die moeilijk, maar haalbaar leek. Binnen elf-en-een-halve week had ik een lichaam als nooit tevoren. Het lukte me daarnaast om de mensen die het dichtst bij me stonden in de steek te laten, schade toe te brengen aan mijn relatie en in mijn broek te kakken. Twee keer. Lees hieronder mijn volledige verhaal:

Week één: 95 kilo. 22.3 procent lichaamsvet.

Om me te helpen met de transformatie schakel ik de hulp in van fitnessprofessional Geoff Girvitz. Girvitz heeft een eigen sportschool: Bang Fitness. Hij heeft al een hoop mensen geholpen om hun fysieke doelen te bereiken, van professionele boksers tot overblijfmoeders. Ik ken Geoff al best lang. Hij is geduldig, wijs en slim. Zoals Mr. Miyagi, als Mr. Miyagi bedacht zou zijn door Wes Anderson. Als iemand me zou kunnen helpen, dan is hij het wel.

Toen ik Geoff voor het eerst vertelde over mijn plan, zei hij dat hij dit normaal niet zou doen. Normaliter laat hij mensen rustig beginnen, en bouwt hij lange tijd op, om zo het gewenste resultaat te bereiken. De snelle aanpak die ik wilde was onrealistisch. Ik zou eerder wat levenslessen leren, in plaats van eindigen met een sixpack. Maar Girvitz wilde alsnog wel een fitnessprogramma voor me opstellen, en een dieetplan samenstellen, mits ik hem zou beloven dat ik eerlijk zou blijven over de ervaring.

Wanneer ik Geoff vertel over mijn problemen met mijn lichaam, vraagt hij me meteen: waarom wil je dat nieuwe lijf eigenlijk? Ik mompel wat over uithoudingsvermogen en uit je comfort zone stappen. Wat hebben mensen met een afgetraind lijf dat ik niet heb? Ik wil me aantrekkelijker voelen en mijn seksleven verbeteren. Gebruikte ik mijn spieren als middel om zelfvertrouwen te kweken? Oh, ja, waarschijnlijk, maar doen we dat niet allemaal? Geoff schudt zijn hoofd en lacht. Hij vraagt me om op de weegschaal te gaan staan.

Ik weeg 95 kilo. Mijn lichaamsvet is 22.3 procent. Geoff boog zich over de cijfers. Hij vertelt me dat ik mijn lichaamsvet moet halveren, anders zou je geen definitie gaan zien. Ik begin me voor te stellen hoe dat eruit zou zien.

De volgende dag heb ik de ‘voor’ shoot, voor de voor en na foto’s, met fotograaf en regisseur Nicole Bazuin. Ze stelt voor om een thema te verzinnen, omdat de foto’s anders lijzig zouden worden. We besluiten dat het thema snacks moet zijn. Ik breng twee uur door met een met Doritos bedekt lichaam. Ik badder in frisdrank. We gaan voor de minst flatteuze belichting en de onaantrekkelijkste hoeken. Het doel was om me onneukbaar te maken. Het is leuk. Het voelt bevrijdend om zo lelijk mogelijk op de foto te gaan. Ik ben in een goede bui, totdat ik de foto’s zie. Ik zie er grotesk uit. Ik maak mezelf wijs dat dit de hele bedoeling was van de shoot, maar toch vraag ik me af of ik niet een hele grote fout heb gemaakt.

Week drie: 93 kilo. 20.5 procent lichaamsvet.

Ik ben 45 minuten onderweg naar Bang Fitness. Zes dagen per week sta ik om half acht op en reis ik met de bus, metro en auto naar de sportschool. Als ik er ben, pak ik anderhalf uur dingen op, en leg ik ze weer neer. Soms moet ik net zo lang de plankpositie doen totdat ik bijna ben vergeten hoe het leven eruitziet als je niet de hele tijd aan het planken bent. Alles dat ik eet word bijgehouden in een app, zodat ik later kan terugkijken, en mijn dieet kan verbeteren. Het plezier dat ik heb in eten is vervangen door pure functionaliteit.

Voordat ik aan het project begon, realiseerde ik me niet dat zo’n groot deel van mijn sociale leven draaide om eten en alcohol. Na werk ga ik meestal wat drinken of uit eten met vrienden. Alcohol loslaten en op dieet zijn is isolerender dan ik had verwacht. En dat merk ik vooral in mijn relatie met mijn vriendin. Omdat ze ook schrijft, begrijpt ze dat je altijd content moet maken als je werk wil. Maar ze verloor al snel haar vertrouwen. Mijn nieuwe levensstijl beperkte ons dateleven. Er zijn maar bepaalde plekken waar we konden eten. We konden voordat we gingen slapen geen biertje meer drinken – juist dat ritueel waarbij we onze dagen bespraken en ontspanden. Koken werd ook een stuk moeilijker.

Op een ochtend sta ik op in het appartement van mijn vriendin, als ze me vraagt of het project makkelijker zou zijn als ik vrijgezel was geweest. Ik weet niet of ze een vraag stelt of me iets verwijt. Ze vertelt me dat er niks mis is met mijn uiterlijk. Ze zegt dat ik er moe en gestresst uitzie. Ze vraagt zich af of dit allemaal wel gezond is, en of ze zich zorgen moet maken. Ik kus haar voorhoofd en ging weg. Ik wil mijn afspraak met m’n trainer niet missen.

Week vijf: 93 kilo. 21 procent lichaamsvet.

In de vijfde week poepte ik in mijn broek. Zonder waarschuwing. Ik deed gewoon mijn was – en dat moet vaak als je zes dagen per week naar de sportschool gaat – en het viel uit me. Geen explosie. Geen geluid. Het glipte zachtjes uit mijn gat en het ging liggen in mijn onderbroek. Terwijl ik naar mijn appartement waggelde vroeg ik me af wat het nou veroorzaakt had. Was het de boerenkool? De extra proteïnen? De stress? Ik vroeg me ook af of in je broek poepen gewoon hoort bij het proces van spieren kweken.

Terwijl ik probeerde om er een grapje van te maken, werd de schaamte van het poepen alleen maar erger. Mijn lichaamsvet was namelijk omhoog gegaan. In de Youtube-video’s wordt je verteld dat omhoog gaan in lichaamsvet komt door foutjes in je manier van leven. Bijvoorbeeld alcohol drinken of een fuck it-mentaliteit, waardoor je voordat je het weet een hele pizza naar binnen hebt gewerkt. Maar ik had geen fouten gemaakt. Ik had alles gedaan wat ik kon. Als beloning was ik slechts twee kilo afgevallen.

Week zeven: 92.5 kilo. 19.4 procent lichaamsvet.

Gedurende het experiment hadden Geoff en ik een soort script ontwikkeld. We kwamen wekelijks bij elkaar om de resultaten te bespreken. Ik maakte dan grapjes. Grapjes over dat ik zin had in cider, of hoe ik brood meer miste dan sommige overleden familieleden of hoe squats voelen alsof je benen zich gewelddadig willen emanciperen van je lichaam. De toon van die afspraken was vriendelijk en vrolijk. Maar op ongeveer de helft sloeg de sfeer om. Ik kwam het kantoor binnen voor onze vergadering en ik probeerde een grapje te maken. Geoff was stil. Hij sloot de deur en begon te praten.

We begonnen met het goede nieuws. De progressie die ik had gemaakt, buiten de context van de uitdaging, was heel erg goed. Geoff prees de dieetveranderingen die ik had geïmplementeerd en mijn discipline tijdens het sporten. Hij zei dat hij mijn nieuwsgierigheid bewonderde, en de vaardigheid om mezelf tot het uiterste te drijven. Toen werd het menens. Ik hoopte dat je op een gegeven moment wel mijn spieren zou gaan zien, maar ik liep achter op schema. Geoff haalde de eet-app tevoorschijn en liet me de inconsistenties zien. Hij wees me op het feit dat ik me de afgelopen weken erg slecht had gevoeld, en of het dat wel waard was. Het is oké om te stoppen, zei hij.

Ik vertelde hem dat stoppen geen optie was. Als freelancer kan ik niet zomaar een project loslaten – dat zou financieel gezien een dikke domper zijn. Ik vertelde hem dat de foto’s die ik liet maken voor de transformatie voor altijd in mijn hoofd zouden blijven hangen, als ik zou stoppen. Ik ging even na hoeveel ik al had opgegeven voor dit domme kutexperiment en het was het simpelweg niet waard om nu op te geven.

Geoff herinnerde me eraan dat de omstandigheden waarin ik mezelf bevond niet normaal waren, en dat zulke lichaamsveranderingen ons een vertekend beeld geven over hoe je echt fit moet worden. Toen vroeg hij me nogmaals: waarom wilde je dit überhaupt?

Ik kon hier niet op antwoorden. Als gewichtsverlies me gelukkiger moest maken, nou, dan gebeurde dat niet. Als het mijn seksleven beter zou moeten maken, dan zou het niet zo moeten zijn dat ik meer afstand voelde in mijn relatie. Al het zelfvertrouwen dat ik had gekregen was meteen weggevaagd toen ik in mijn broek kakte. Ik weet niet meer wat ik nou hoopte te bereiken. Ik wist gewoon, om welke reden dan ook, dat ik door moest gaan.

Na de afspraak met Geoff bedachten we een nieuwe strategie. Hij wist niet of het nog mogelijk was om zichtbare spieren te kweken in dit stadium, maar als we alles zouden verdubbelen dan zou ik een grotere impact kunnen maken. Ik begon mijn voedsel te wegen en ging twee keer per dag naar de sportschool.

Week negen: 90.5 kilo. 18.1 procent lichaamsvet.

In de ochtend ga ik naar de sportschool. In de avond ga ik naar de sportschool, en gebruik ik het trappenloper-apparaat. Al mijn eten bestel ik bij een bezorgbedrijf dat maaltijden maakt voor atleten. Het zijn vooral veel groenten, en een paar stukjes vlees. Het is niet lekker.

Het buikspierenproject neemt mijn leven over. Mijn schema laat zich leiden door de sportschool en de momenten waarop ik eet. Mijn sociale leven bestaat uit een paar keer per week bij mijn vriendin slapen. Ik voel me eenzaam. Ik heb altijd honger en ben prikkelbaar. Maar het nieuwe plan werkt. Voor de eerste keer in jaren ben ik lichter dan 90 kilo. Mijn zwembandje krimpt en ik zie striae groeien op plekken waar ik het meeste gewicht heb getild. Geoff is positief. Hij zegt dat ik eindelijk begin te begrijpen hoeveel moeite het kost om een sixpack te krijgen.

Op een avond sta ik te douchen in de kleedkamer van de sportschool. Ik sta voor de spiegel. Het is de eerste keer dat ik goed naar mezelf kijk. En wat ik zie, na al die moeite, en het was vreselijk veel moeite, is een gemiddeld fitte man. Ik ben teleurgesteld. Ik bekijk mezelf zijdelings en hou m’n buik in. Ik zoek naar ribben, op dezelfde manier waarop ik vroeger naar mijn ribben zocht nadat ik m’n maaltijd weer had uitgekotst. Op de muur naast de spiegel hangt een poster waarop staat: judgment free zone.

Week tien: 85 kilo. 17.2 procent lichaamsvet.

Geoff besluit me te koppelen aan een arts die werkt met bodybuilders. Ik stel samen met hem een nieuw dieetplan op, dat bestaat uit kippenborst, spinazie en angst. Om meer energie te krijgen neem ik cafeïnepillen, aspirine en efedrine. Ik sport en weeg mezelf twee keer per dag.

Op de tweede dag van het nieuwe schema kak ik opnieuw in mijn broek. Ik heb een proteïneshake op, en doe squats. Ik heb een zware barbell op mijn rug, en ik ga zo laag als ik kan. Hoewel de vorige drol zachtjes uit mijn anus glipte, werd deze met een hoop geweld de wereld in geslingerd. Ik kon mezelf ruiken terwijl ik mezelf omhoog hielp en de oefening afmaakte. Ik ging naar de kleedkamer en sprong onder de douche.

Ik at 1300 calorieën per dag. Het nieuwe schema voelde als een nieuwe vorm van een eetstoornis. Ik at veel, maar kreeg bijna niks binnen. In eerste instantie leek het plan prima. Moeilijk, maar prima. Mezelf pushen om snel resultaten te bereiken leek een acceptabele vorm van mijn ziekte. Op de dag dat ik voor de tweede keer in mijn broek scheet postte ik ook een foto van mezelf in de sportschool op sociale media. Ik werd gevalideerd. Mensen vertelde me dat ik er fantastisch uitzag. Het voelde goed.

Week elf: 82 kilo. 15 procent lichaamsvet.

In de laatste week van het project ben ik 13 kilo lichter en heb ik mijn lichaamsvet met een derde verminderd. Maar buikspieren zaten er niet in. Een paar dagen voordat ik de ‘na’ fotoshoot had, bekeek ik weer een paar transformatie-video’s op Youtube. Ik ging liggen, en dacht aan de reacties die onvermijdelijk zullen verschijnen op dit artikel. Ik maakte me zorgen dat mensen zouden gaan zeggen dat ik er niet uitzie, of dat ik het beter had kunnen doen. Ik dacht aan Geoff, en hoe hij me had geholpen, en dat mijn onzichtbare sixpack hen niet echt zou laten zien dat er resultaat is geboekt. Ik had niets positiefs te zeggen over mijn lichaamsbeeld of fit worden. Het project begon moeilijk, en werd alleen maar moeilijker. Op het einde had ik naar mijn idee gefaald. Het was het niet waard.

Tijdens mijn laatste afspraak met Geoff vroeg hij wat ik nou eigenlijk wilde bereiken. Ik probeerde positief te zijn, maar kon het niet. Ik begon een relaas over hoe media een vertekend beeld geven van hoe het perfecte lichaam eruit moet zien. Ik noemde Chris Pratt een lul. Geoff moest lachen en gaf me advies: “Mensen verkeren in de veronderstelling dat het veranderen van je lichaam de sleutel is tot geluk, maar dat is het natuurlijk niet. Het verliezen van zoveel lichaamsvet is hartstikke knap.” Ik had veel progressie gemaakt. Ik zou dat moeten vieren. Terwijl ik het pand verliet gaf Geoff me een proteïnekoekje. Hij zei dat ik het had verdiend.

De volgende dag vond de ‘na’ fotoshoot plaats. Nicole, de fotograaf, deed vreselijk haar best om me er goed uit te laten zien. Om het contrast te laten zien kochten we in plaats van snacks groenten. Voordat de shoot begon at de lichtassistent nog even een hamburger en een KitKat. Terwijl ik de lucht van fastfood rook, deed ik een paar push-ups en herhaalde ik Geoff’s advies in mijn hoofd. Het project zou over een uur eindigen. De shoot begon. Ik stond in mijn ondergoed en spande mijn spieren aan. Ik keek naar de foto’s. Niet slecht. Ik voelde me prima.