Wat vindt Stranger Things-acteur Finn Wolfhard eng?

Wat doen 14-jarigen tegenwoordig allemaal? Waarschijnlijk bestaat hun dag vooral uit Whatsapp-groepschats bijhouden, wanhopig aandacht zoeken bij schoolliefdes en verlangen naar het einde van de schooldag. Finn Wolfhard zit maandagochtend om 9.00 uur gewoon telefonische interviews te doen, tijdens een van zijn spaarzame pauzes, tussen alle hectische filmdagen van Stranger Things.

Met zijn grote bos haar, grote bruine ogen en een goed hart is zijn personage Mike Wheeler de belichaming van een kind in een avonturenfilm uit de jaren tachtig, die zijn ouders voor de gek houdt en de held van het verhaal is. Zodra mensen de serie afgelopen zomer gebingewatched hadden, hees Wolfhard zich in Gosha en Gucci voor een reeks modeshoots. Hij werd op handen gedragen door volwassen superfans, die meer interesse hadden in zijn on-screen romance, dan in de romantiek rondom een karakter dat dichterbij hun eigen leeftijd zit. Iedereen wilde Mike als kleine broertje.

De acteur speelt nu een rol in de nieuwe verfilming van Stephen King's ziekelijk enge horrorklassieker It. Hij speelt Ritchie, een jongen die lid is van bende The Losers' Club, een speciale band krijgt met een meisje dat een beetje buiten de boot valt en samen met de rest tegen al het gemene en volwassen kwaad in hun kleine stadje vecht. Ze nemen het op tegen Pennywise, een dansende clown, gespeeld door Bill Skarsgård, die regelmatig opduikt om kinderen te terroriseren of te vermoorden. Ieder bendelid maakt daarnaast ook een persoonlijk horroravontuur mee: van misbruik en verwaarlozing tot pesten. De remake komt dichtbij King's origineel; een meedogenloos tempo, met een clown op het ene moment en bloedstralen uit een gootsteen op het andere moment.

Ik sprak Finn over It en wat hem meer beangstigd dan de engste clown in de popcultuur geschiedenis.

VICE: Ik las It toen ik negen of tien jaar was, tijdens een vakantie. Mijn eerste volwassen boek, maar ik durfde na een derde van het boek niet meer verder te lezen en ik kreeg nachtmerries. Heb jij het boek gelezen?
Finn Wolfhard: We hebben het allemaal geprobeerd, want dat zou eigenlijk wel moeten toch? Maar na de eerste twee hoofdstukken dachten we: dit duurt erg lang en ik weet niet of ik tijd heb om het uit te lezen. We vonden ook dat we de personages niet vanuit het boek moesten spelen, maar dat we er een soort natuurlijk gevoel bij moesten krijgen. We probeerden het te lezen, maar dat is dus niet gelukt. Mijn nicht wilde iets lezen waar ik een rol in zou krijgen, en heeft het boek uitgelezen. Dat is pas toewijding. Ze vond het een heel bijzonder verhaal.

Denk je dat je het ooit gaat uitlezen?
Op een dag wel.

Wat is het engste boek dat je ooit hebt gelezen?
Zonder twijfel Carrie, van Stephen King. Het is heel, heel eng, omdat het vanuit verschillende perspectieven wordt verteld: door de ogen van tieners en door de ogen van volwassen politieagenten. Zo is het in de film Carrie niet.

En de engste film die je ooit hebt gezien?
Misschien The Thing of It Follows. Sinds twee jaar kijk ik meer enge films. Voordat ik een rol in It kreeg, hield ik daar niet zo van, maar toen dacht ik: oh, misschien moet ik maar eens enge films gaan kijken. Nu ben ik verslaafd. Ik hou ervan. Horrorfilms zetten je aan het denken. Ik denk dat het de combinatie van drama en horror is waardoor je continu in spanning zit en denkt: waarom gebeurt dit, en kan dit ook gebeuren in het echte leven? Veel horrorfilms kijken maakt je slimmer.

In zowel Stranger Things als It maak je deel uit van een bende kinderen. Hoe kreeg je een band met de andere tieners in de film?
Het is heel bijzonder, maar we konden het meteen goed met elkaar vinden. Sommige van hen kende ik al van trainingen. De productie gaf ons, voordat we begonnen met filmen, twee weken de tijd om tijd met elkaar door te brengen en elkaar te leren kennen. Dat werkte. We oefenden samen met de acteercoach, zoals stretchen op heavy rock uit de jaren tachtig. Of we deden vertrouwensoefeningen. We liepen bijvoorbeeld rondjes door een kamer en zodra iemand 'val' riep moest je in de armen van je partner vallen. Je partner moest jou hoe dan ook vangen. We gingen ook wel eens naar het huis van Wyatt Oleff, die Stanley speelt, om samen te eten of om allemaal bij elkaar te logeren.

Dat is leuk. Waarom wilde je deze rol nog meer, behalve het goede gezelschap?
Dit personage is erg interessant. Van buiten is het een grappenmaker, maar van binnen is hij een beschadigde jongen – niemand heeft hem thuis ooit aandacht gegeven. Ik heb nog nooit zo'n rol gespeeld en ik kan af en toe ook best grappig zijn, dus dit was een mooie kans. Niet dat Stanger Things niet geweldig was, maar ik had meer creatieve vrijheid in It.

Jouw personage stelt zich erg kwetsbaar op als hij onthult dat hij bang is voor clowns. Wat zijn jouw gedachten over clowns?
Mijn gedachten over clowns. Ik respecteer ze. Ik hou van de werklust. Persoonlijk zou ik een clown denk ik niet op mijn feest uitnodigen. Andere kinderen misschien wel, maar het is niet echt mijn ding. Ik wil trouwens graag mijn excuses aanbieden aan de clownswereld als we hen een slechte reputatie hebben gegeven in de film. Als clowns niet bestonden, was deze film nooit gemaakt. Dus, bedankt clowns.

Wie is de grootste clown die je kent?
Mijn vader is de grootste clown en mafkees. We kijken veel films samen, laten mijn hond samen uit en spelen vaak spelletjes. Hij is heel goed in het geven van levenslessen, maar hij geeft me nooit acteeradvies, tenzij ik daar om vraag. Hij zegt dat je je door niemand mag laten veranderen, omdat dat alleen maar slecht afloopt. Mijn vader doet onderzoek naar de diefstal van land van de aboriginals en hij heeft veel scripts geschreven. Hij kent de wereld.

It vindt plaats in de jaren tachtig, net als Stranger Things. Kijk je nu nostalgisch naar die periode, ook al heb je 'm zelf nooit ervaren?
Zeker - ik hou echt van de jaren tachtig. Het was geweldig om daar eventjes in te leven. Tijdens Stranger Things heb ik veel films uit de jaren tachtig bekeken. Ik hou van Sixteen Candles (Wolfhard vraagt zijn moeder om zijn geheugen even op te frissen). The Goonies en Heathers ook. Ik zou binnenkort graag iets willen doen wat zich niet afspeelt in de jaren tachtig, zodat het geen Groundhog Day wordt.

Welk tijdperk zie je hierna wel zitten?
Ik heb zin om de jaren zestig en zeventig te gaan ontdekken. Maar de jaren negentig ook, aangezien de verschillen tussen de jaren tachtig en negentig enorm zijn en iedereen het altijd heeft over de jaren negentig.

De film bevat meer metaforische horror dan over clownhorror. Waar was jij als kind het meeste bang voor?
Ik vond ratten doodeng. Ratten, muizen en wasberen, van die straatdieren. Dat vind ik eigenlijk nog steeds. Eekhoorns zijn oké, want die zie je overal. Maar ratten en muizen zijn van die knaagdieren die nooit tevoorschijn komen. Als ze dat wel doen vind ik dat smerig. De films waar ik vroeger, toen ik drie of vier jaar was, bang voor was, zijn nu mijn favoriete films.

Welke films waren dat?
Toen ik heel jong was keken mijn vader en broer naar de film Team America, van Trey Parker en Matt Stone. Ik liep binnen, maar werd superbang van de poppen – hoe ze eruit zagen, met die mond en grijns. Ik heb het opnieuw gekeken toen ik tien jaar was en heb toen zo hard gelachen. Die film is nu absoluut een van mijn favoriete komedies.

Wat waren de meest spannende scènes in It om te filmen?
Toen ik in een kleine kamer zat met allemaal clowns om mij heen. Dat was eng, want dat was de enige scène in de film waar ik in mijn eentje was. Een scène in je eentje doen is enger, want je weet dat er geen andere mensen zijn om op terug te vallen. En het laatste gevecht tussen ons en Pennywise was eng, omdat we dat dagen van te voren geoefend hebben en we Bill Skarsgård dus echt aan het slaan waren. Dat gaf een krachtig beeld, maar was tegelijkertijd bizar.

Hij is zo akelig. Zag hij er op de set echt zo uit of is er een hoop gedaan met CGI?
Het was allemaal heel echt: zijn kostuum, make-up, alles. Het enige wat met CGI gedaan is, zijn onmogelijke dingen, zoals wanneer zijn lichaam ronddraait of wanneer zijn hoofd achter zijn nek valt. Het meeste wat je ziet in de film is echt.

Dat is wat hem zo eng maakt; die klodderige textuur van de make-up en de pluizige pruik. Dat maakt clowns zo eng voor kinderen. Wie vond hem het engste?
Wyatt Oleff. Hij zag Bill Skarsgård voor het eerst toen Bill in een witte tanktop, een clownsbroek en met make-up op een kop koffie aan het drinken was. Wyatt was bang om naar hem toe te gaan, voor het geval hij nog in zijn rol zat.

Hoe was het om de film voor het eerst te bekijken?
We zaten in een kleine kamer, met een projector en hielden elkaars handen vast. Toen we het Warner Brothers logo met de ballon zagen werden we allemaal helemaal gek. Het was geweldig. We zijn allemaal zo trots en blij. Terwijl dat nog maar de onbewerkte versie was, met stockmuziek en zonder kleurcorrectie. Zodra ik het zag, dacht ik: Yes, het is ons echt gelukt om mensen bang te maken!