Toen Jackass begon in 2000, was Bam een jonge veelbelovende pro-skater en het middelpunt van een groep vrienden in zijn thuisstad West Chester in Pennsylvania. Na Johnny Knoxville en misschien Steve-O was Bam het populairste lid van Jackass, en in ieder geval degene wiens leven het meest werd gefilmd: Viva La Bam, Bam’s Unholy Union, Bam’s World Domination, Bam’s Badass Gameshow … Zijn kwajongensact sloeg aan, en leverde een eindeloze stroom van beelden op van Bam en zijn vrienden die herrie schopten en dingen kapot maakten. Net als Jackass zorgden de programma’s ervoor dat je er deel van wilde uitmaken, deel van de grappen, deel van de chaos. Maar het draaide altijd om zijn bruisende vorm van kattenkwaad. Hoewel deze eindeloze reeks van grappen, pranks en stunts regelmatig serieuze gevolgen had, was de toon altijd lichtvoetig; het had iets weg van een doorgeslagen studentenhuis. Bam Margera was geboren om op tv te zijn, maar misschien niet op de manier waarop hij nu op het televisiescherm verschijnt.
Bams jongensachtigheid stierf met zijn beste vriend. In 2011 verongelukte de geliefde Ryan Dunn toen hij zijn met zijn auto met hoge snelheid op een boom knalde nadat hij te veel had gedronken. Bij het ongeluk stierven Dunn en Zachary Hartwell, een productieassistent bij Jackass Number Two. Dunn was 34. Naast de weg, waar bloemen werden achtergelaten door geschokte en verdrietige vrienden en familie, werd een bijna hysterische Bam geïnterviewd door een nieuwszender. Hij stond daar in totale verwarring en angst, alsof hij gevangen zat in een film, terwijl dit intieme moment van ongelofelijk verlies zichtbaar was voor de hele wereld. Een man die zijn leven doorbracht in realityprogramma’s, in de hoek werd gedrukt door hetzelfde medium wanneer een van zijn beste vrienden overlijdt.
Videos by VICE
Bam was daarna niet meer dezelfde, en hoe zou dat ook kunnen? In het korte fragment dat is vrijgegeven van zijn laatste tv-avontuur, zegt hij dat hij er nooit bij stil had gestaan dat iemand die dichtbij hem stond zou overlijden, en dat hij door de schok van Dunns dood in een neerwaartse spiraal van drankmisbruik terechtkwam. Terwijl hij dit allemaal zegt praat hij met dubbele tong, zijn ogen wijd opengesperd, zijn hand dik en bebloed omdat hij een autoraam heeft ingeslagen. Zijn jongensachtige zelfvertrouwen is veranderd in angstige verwarring. Het Peter Pan-leven dat hij had opgebouwd door zijn slapende vader klappen te verkopen voor de camera was nu onherroepelijk kapot en was onvertrouwd en zinloos geworden. Hij begon steeds meer aan te komen, en de spichtige jonge skater veranderde in een opgeblazen huilend wrak.
En nu is hij wederom op reality-tv te zien, samen met zijn eindeloos geduldige moeder, om te proberen om hulp te krijgen voor zijn verslavingen en zijn problemen. Velen zouden zeggen dat dit geen manier is om iemand te helpen, voor het oog van de draaiende camera’s en met de constante druk van verveelde kijkers die gelijk hun oordeel klaar hebben. Maar dit is zijn thuis, dit geeft hem een gevoel van stabiliteit, van vertrouwdheid. Na Viva La Bam werden zijn programma’s steeds minder populair. Zijn laatste poging tot televisievermaak, Bam’s Badass Game Show uit 2014, leek in nog maar weinig opzichten op de extreme stunts van zijn Jackass-dagen. De dagen waarin hij vol overgave in een prullenbak dook, of een wedgie kreeg door uit een boom te springen, waren voorbij. Dat fantastische format waar mensen dol op waren was getransformeerd in een gladde spelshow met flauwe grappen, slecht gekozen castleden en irritante deelnemers.
In Family Therapy mag Bam eindelijk weer zijn wat hij eigenlijk is: een emotioneel getroebleerde en gevoelige man. Die kant van hem kwam ook al naar buiten bij Jackass. Zijn extreme angst voor slangen, die door andere castleden werd gebruikt om hem voor lul te zetten, toonde zijn kwetsbaarheid. Die keer dat hij vastzat in een trailer vol met slangen is waarschijnlijk de enige keer dat iemand bij Jackass een traantje liet dat niet veroorzaakt werd door een intense kotsbeurt.
Het is verschrikkelijk en hartverscheurend om te zien hoe de dood van een jonge man het leven van een andere kan verwoesten. Maar het laat wel zien hoe destructief het kan zijn. Bam Margera had alles, maar wat betekende het allemaal zonder Ryan Dunn? Tel daar nog bij op dat zijn oom Vincent ‘Don Vito’ Margera in 2007 veroordeeld werd als zedendelinquent, en vorig jaar overleed aan de gevolgen van drankmisbruik. Bam creëerde een merk rondom zichzelf en zijn vrienden en familie op reality-tv, maar toen de realiteit die wereld binnenwandelen en hem vertrapte, kon hij daar niet mee omgaan.
De manier waarop Bam is afgegleden in met drank overgoten malaise is angstaanjagend. Het laat zien dat de mensen die voor ons het belangrijkst zijn ons in een staat van totale verwoesting kunnen achterlaten als er iets met ze gebeurt. Hoe we omgaan met een cataclysmische tragedie hangt af van de persoon. Sommigen van ons gaan ten onder aan de futiliteit van het leven; anderen zijn veerkrachtiger. Bam Margera lijkt die veerkracht niet te hebben. Maar goed, je kan nu dus op VH1 kijken naar een gebroken man die huilt in de armen van zijn moeder.
Lees ook:
Bam Margera’s FuckFace Unstoppable optreden en toeristenroute door Amsterdam
De dingen die je leert als allebei je ouders opeens dood zijn
Alcoholisten, gelegenheidsdrinkers en geheelonthouders praten over hun relatie met drank
Like als de wiedeweerga VICE Nederland om niks te missen van alles wat we maken.: