Katja Schuurmans borstvergroting was deze week groot nieuws. Niet de borstvergroting zelf, die is inmiddels 21 jaar oud, maar dat ze er nog altijd zo dolgelukkig mee is. Ze noemde het “een van de beste investeringen van haar leven”, en leende er destijds 8000 euro voor bij de bank. “Moeder natuur was gewoon vergeten ze er bij mij op te zetten. Vergelijk het met de situatie dat je geen armen hebt.”
Geen armen hebben lijkt me wel iets anders dan klein uitgevallen tietjes, maar goed, ik herkende wel iets in wat ze zei over het gevoel vergeten te zijn. 21 jaar geleden keek ik naar GTST en naar Katja’s gigantische borsten (waarvan ik tot gister dacht dat ze echt waren), en hoopte vurig dat mijn 14-jarige kappertjes binnen niet al te lange tijd gratis en voor niks in volle grapefruits zouden veranderen.
Videos by VICE
Dat gebeurde niet. Ze werden nog net wel iets groter dan rozijnen, laten we zeggen kleine mandarijntjes, maar daar bleef het bij (ook blijft het bij deze laatste fruitvergelijking). In een stuk van een Vice-collega las ik onlangs wat voor nadelen er kunnen kleven aan buitengewoon grote borsten, maar het hebben van kleintjes is ook geen pretje.
Ik hoopte vurig dat mijn 14-jarige kappertjes binnen niet al te lange tijd gratis en voor niks in volle grapefruits zouden veranderen. Dat gebeurde niet.
Een aantal van mijn meest traumatische herinneringen gaan over mensen die me afzeken omdat ik cup AA had (inmiddels is dat gewoon A en als ik ongesteld ben een kleine B, want je wordt ouder en dikker). Na een gymles stond ik samen met de andere meisjes uit mijn klas in de kleedkamer, toen plotseling de meester binnenkwam. Schrik niet, dit klinkt als een strafbare viezerik, maar het was in de vroege jaren negentig, toen kon dat nog gewoon. En het was op de lagere school, dus we waren nog niet erg bezig met tieten als seksuele objecten. Dacht ik.
Ik zat op een montessorischool, wat betekende dat ik met kinderen van drie verschillende leeftijden in de klas zat. De meisjes uit de achtste groep waren 11 of 12, en sommige van hen waren al begonnen met borsten krijgen – iets waar ik toen nog vreselijk jaloers op was.
Toen de meester plotseling binnenkwam, stonden de meeste van ons net in onderbroek, en omdat de meisjes mét tieten begonnen te gillen en snel hun handen voor hun borst sloegen, begon iedereen te gillen en sloeg iedereen de handen voor de borst. Ik ook.
“Waarom doe jij dat?” zei een van de meisjes (meisjes van 11 kunnen echt verschrikkelijke takkewijven zijn). “Jij hébt toch helemaal niks?”
Dat was inderdaad waar, en door haar sneer hoopte ik nog vuriger op wiebelende jetsers zoals die van Pamela, die ik elke week op en neer zag deinen in de openingstune van Baywatch. Maar helaas gebeurde er dus niks: ik kreeg een dikke kont, vet op mijn bovenbenen, werd ongesteld, maar de erwten bleven erwtjes (groente!), en de voorgevormde bh’s van de H&M hingen ongemakkelijk leeg rond mijn borstkas.
Als 16-jarige plank ging ik naar een zwembadfeest en zoende daar met een jongen die achteraf net zo’n takkewijf bleek te zijn als mijn vroegere klasgenootje. Toen ik hem na het tongen mee uit vroeg, zei hij letterlijk: “Nee dank je, je tieten zijn te klein.”
Het trauma zat er tot ik een jaar of 20 was best diep in: bij mijn eerste verkering hield ik standaard mijn t-shirt aan in bed, ook tijdens de seks. Toch was een borstvergroting niet iets waar ik aan dacht, omdat plastische chirurgie toen echt alleen nog iets was voor mensen uit Hollywood, BN’ers en Marijke Helwegen – mensen die je niet wilde zijn.
Toen ik deze week las hoe blij Katja Schuurman was met haar duurbetaalde boezem, twijfelde ik even: heb ik toentertijd de verkeerde keuze gemaakt? Had ik inderdaad mijn gezonde lijf open moeten laten snijden om er zakken met synthetische stoffen in op te slaan, gewoon om er een beetje lekker uit te zien?
Er bleken genoeg jongens wel voor mij en mijn kleine tieten te vallen, en er bleken ook andere voordelen te zijn.
Voor de actrice was het duidelijk een goede investering geweest: ze heeft er een groot deel van haar carrière aan te danken (en het zevenentachtigduizend keer terugverdiend), en als ik het goed begrijp voelde ze zich completer als mens mét de neptieten dan zonder. En dat is haar meer dan gegund natuurlijk.
Maar in mijn geval is het antwoord ‘nee’, vooral omdat het trauma verdween nadat de ergste puberale onzekerheid eraf was. Er bleken genoeg jongens wel voor mij en mijn kleine tieten te vallen, en er bleken ook voordelen te zijn – bijvoorbeeld dat je altijd een strapless top aankan, of eentje met een blote rug. En blote schouders of ruggen zijn misschien wel achthonderd keer zo sexy als een diep decolleté. Of dat je na een zwangerschap nog prima tieten overhoudt, in plaats van laaghangende theezakjes – je hebt hier geen honderd procent garantie op, weet ik inmiddels van kleinborstige vrienden met baby, maar bijvoorbeeld de memmen van mijn moeder staan ook na drie kinderen en zeventig levensjaren nog prima overeind.
Bovendien: als je tevreden bent met je kleine boezempje en besluit om niet onder het mes te gaan om te voldoen aan een seksistisch stereotype, hoef je ook niet bang te zijn dat je implantaten beginnen te lekken en de siliconen zich door je lijf kunnen verspreiden waardoor er allemaal vage gezondheidsklachten kunnen ontstaan. Nieuwsuur berichtte vorig jaar over het groeiend aantal klachten van vrouwen met borstimplantaten, en deze week stemde de Eerste Kamer in met een landelijke databank die bijhoudt wat er allemaal in iedereens lijf wordt geplant, als gevolg van het schandaal in 2012 over de lekkende PIP-implantaten.
Nadelen zijn er – naast gemene opmerkingen van gemene takkewijven – zeker ook voor de minderbedeelden onder ons: sommige jurken zitten minder mooi, Russisch neuken gaat niet echt, en als je dikker wordt heb je sneller een peerfiguur. Maar dat is het wel zo’n beetje. Kleine tieten zijn gewoon de bom(metjes). En net als een mandarijntje, liggen ze zo heerlijk in de hand.