Drugs

Hoe paddo’s kunnen helpen tegen depressie


Paddo’s. Foto door Zinnmann via

Sue* begroet me met een stralende glimlach, schudt stevig mijn hand en gaat zitten. “Ik heb in geen jaren zoveel energie gehad,” zegt ze. “Ik was altijd doodmoe. Maar nu zijn mijn stemming, energie, en mijn kijk op het leven verbeterd. En dat allemaal dankzij paddo’s. Het klinkt te raar om waar te zijn, maar het is toch echt zo.”

Tien jaar geleden, toen Sue 25 was, kreeg ze haar eerste serieuze depressie. Destijds wist ze niet wat er aan de hand was. “Ik was sinds mijn puberteit al vrij somber,” zegt Sue, “maar dat was niks vergeleken met de pijn en het verdriet dat ik voelde toen ik echt depressief werd. Het is heel moeilijk uit te leggen hoe depressie voelt, maar ik voelde me alsof ik dood was – alles was zwart.” Sue sliep slecht, en kon haar werk als research analist steeds minder goed doen. “Ik huilde vaak stiekem op de wc,” vertelt ze.

Videos by VICE

Sue’s eerste depressie duurde een jaar, maar ook nadat het ergste achter de rug was, voelde ze zich nog steeds het grootste gedeelte van de tijd neerslachtig. “Ik werd erg gesloten, en deed tegenover de buitenwereld alsof er niks aan de hand was. Ik vertelde alleen aan mijn arts hoe ik me echt voelde,” zegt ze. Zoals miljoenen anderen, kreeg Sue antidepressiva voorgeschreven. “Toen huilde ik niet meer zoveel. De pillen maakten me emotieloos.”

Begin dit jaar verergerde haar depressie weer, ondanks een hogere dosis antidepressiva. “Ik was constant obsessief en negatief,” vertelt ze. Ze probeerde mindfullness en therapie. Beide hielpen een beetje, maar “de pijn was er nog steeds”.

Sue zocht op het internet naar informatie over nieuwe behandelmethodes voor depressie. Daar stuitte ze bij toeval op een artikel over “microdoseren” – het nemen van een kleine dosis psychedelica voor therapeutische doeleinden. “Ik kwam een onderzoek naar mdma als behandeling voor depressie tegen. Ik heb in mijn jongere jaren ook weleens drugs gebruikt, dus ik was er op zich niet op tegen om zoiets te proberen. Maar ik had al in geen tijden meer paddo’s gebruikt.”

Op een internetforum over microdoseren kwam ze dr. James Fadiman tegen. Fadiman schreef The Psychedelic Explorer’s Guide, was een van de oprichters van de SofiaUniversity in Californië, en deed in de jaren zestig veel onderzoek naar lsd en andere psychedelica .


Dr. James Fadiman

Vier decennia later is Fadiman nog altijd geïnteresseerd in de therapeutische werking van psychedelica. “Zo’n vijf jaar geleden vertelde een vriend me dat hij microdoseringen lsd nam,” zegt Fadiman, “maar ik had geen idee waar hij het over had. De onderzoeken die ik deed in jaren zestig draaide om de psychedelische inzichten en spirituele ervaringen die psychedelica kunnen opleveren, en nu ging het opeens om zulke kleine doseringen dat je er niet eens iets van merkt. Toch werd ik nieuwsgierig. Ik doe nu geen officieel ‘onderzoek’, maar ik verzamel wel gebruikerservaringen. Ik vroeg in het begin gewoon mensen die ik kende of ze toegang hadden tot psychedelica, en of ze interesse hadden in het nemen van een hele kleine hoeveelheid. Uiteindelijk is daar mijn protocol voor het gebruik van microdoseringen uit voortgekomen.”

Steeds meer mensen hoorden over zijn informele onderzoek, en vroegen Fadiman om informatie over microdoseringen. “Ze stuurden me brieven en zeiden dat ze geïnteresseerd waren. Een jonge man wilde weten of het hem kon helpen minder te stotteren, dat lukte,” zegt Fadiman. “Een ander stopte met roken.”

Hoewel het onderzoek van Fadiman zich niet specifiek richtte op depressie, vertelden meerdere mensen die hem ervaringsverslagen stuurden, wel dat microdoseren hun stemming had verbeterd. Sue nam contact op met Fadiman nadat ze een van deze verslagen tegenkwam online. “Ik schreef James, en hij stuurde me het protocol. Ik vroeg een vriend die wat paddo’s had of ik een klein beetje mocht hebben,” zegt ze.


Een van de microdoseringen die Sue dagelijks neemt

Sue vermaalde de paddenstoelen en begon met een kwart van een theelepeltje op de eerste dag. “Ik voelde een klein effect: een lichte ‘up’, maar meer niet,” herinnert ze zich. “Ik had energie, en bleef wakker tot in de middag. Normaal haalde ik dat niet, dan voelde ik me te moe en ging ik terug naar bed.”

Op de tweede dag merkte Sue duidelijk het effect van de paddo’s: “Ik stond versteld. Mijn obsessief-negatieve gedachten waren helemaal weg. Zelfs toen ik die gevoelens probeerde op te roepen, kon ik die negativiteit niet meer voelen. Het was gewoon verdwenen.”

Sue is niet de enige die deze effecten ervoer. Een deelnemer aan Fadimans onderzoek die lijdt aan Parkinson, vertelde dat zijn Parkinson onveranderd was na een maand microdoseren. Maar zijn depressie was minder geworden. “Ik kreeg ook een verslag van een persoon die klinisch depressief was, hij kon niets meer,” zegt Fadiman. “Hij begon te microdoseren, en een paar weken lang zei hij dat hij zich beter voelde en weer kon functioneren in zijn dagelijkse leven. Toen raakte zijn voorraad op, en had hij een terugval. We weten al dat microdoseren helpt bij milde depressie, maar dit geval suggereert dat het ook werkt bij klinische depressies.”

Hoewel het onderzoek tot nu toe aan lijkt te tonen dat microdosering grote voordelen heeft, melden een paar van Fadimans proefpersonen wel onaangename bijwerkingen. Fadiman waarschuwt dan ook dat het niet voor iedereen geschikt is. Sue heeft ook een ervaring gehad waardoor ze voorzichtiger is met haar doseringen. “Ik had een nieuwe lading, en nam dezelfde hoeveelheid. Dit keer was het alleen sterker en begon ik te trippen, en voelde ik me slecht,” zegt ze. “Ik doe dit niet voor de lol.”

Psychedelica staan niet bekend als verslavend, maar ik vraag Fadiman of mensen die regelmatig microdoseringen nemen toch geen risico lopen om afhankelijk te worden van paddo’s. “Het is onwaarschijnlijk dat er iemand zal zijn die lichamelijk verslaafd raakt aan stofjes die op zichzelf niet verslavend zijn,” legt hij uit. “Maar als je elke dag dezelfde psychedelica neemt, kan er wel gewenning optreden waardoor het stopt met werken.”

Fadiman staat niet alleen in zijn interesse in de therapeutische eigenschappen van psilocybine. Doordat het taboe op psychedelica langzaam aan het verdwijnen is, zijn er een paar nieuwe studies gestart naar grotere doses en depressie. Een studie toont aan dat hersenen onder invloed van psilocybine andere verbindingen hebben tussen bepaalde gebieden in het brein, die mogelijk een chemische kortsluiting veroorzaken in hersengebieden die negatief denken veroorzaken. Een team van het Imperial College in Londen doet op dit moment onder leiding van professorDavid Nutt onderzoek naar de effecten van psilocybine op zware depressies waarbij andere behandelmethoden niet aanslaan.

Zouden microdoseringen op de lange termijn net zo effectief zijn als ze op de korte termijn lijken te zijn? Aan de hand van de nu beschikbare data kan Fadiman dat niet met zekerheid zeggen. Er zullen meer formele wetenschappelijke onderzoeken gedaan moeten worden voordat daar uitsluitsel over kan worden gegeven. Voorlopig zal microdosering dus alleen een informele behandelmethode blijven, niet iets wat je dokter je voorschrijft.

Sue is net klaar met haar eerste maand microdoseringen. Ze zegt dat ze het al haar vrienden aanraadt die ook aan depressie lijden. “Ik ben echt geholpen,” zegt Sue, die wil doorgaan met microdoseren zolang ze kan.

“Microdoseren en het nemen van antidepressiva zijn niet te vergelijken,” zegt ze. Suezegt wel dat ze niet met haar voorgeschreven medicatie stopt voordat ze dit besproken heeft met haar huisarts. Ze is vastberaden: “Antidepressiva hebben voor mij nooit gewerkt, en microdosering wel. Ik kan niet verklaren hoe of waarom het werkt, maar dat vind ik eigenlijk ook niet erg. Want ik voel me voor het eerst in jaren mezelf – een complete, blije versie van mezelf.”

*De naam van Sue is gefingeerd

Lees ook: Ik nam een week lang een dagelijkse microdosis paddo’s

Like als de wiedeweerga VICE Nederland om niks te missen van alles wat we maken: