Sport

Hoe Jonathan Reis een nieuw leven opbouwt in Japan

Jonathan Reis had er een aardig potje van gemaakt toen hij eind 2013 wegging uit Nederland. Bij PSV had hij cocaïne gebruikt en dronken achter het stuur gezeten, bij Vitesse was hij door Peter Bosz na een ruzie uit de selectie gezet. Reis werd gezien als een toptalent, maar mentaal kon hij in Nederland de boel niet op de rit houden.

Reis ging met zijn jonge gezin terug naar Brazilië, naar Belo Horizonte. Daar verdween hij twee jaar lang van de voetbalradar. Reis speelde voor een handvol Braziliaanse amateurclubs en ging veel uit in Belo Horizonte. Het leek afgelopen met zijn voetbalcarrière. Maar begin 2016 dook hij opeens weer op in het profvoetbal, bij Hokkaido Consadole Sapporo, op het tweede niveau van Japan. Daar probeert Reis, nu 28 jaar, zijn voetbalcarrière nieuw leven in te blazen.

Videos by VICE

Vooralsnog lukt dat aardig. Vorig seizoen hielp de spits zijn club met zeven goals te promoveren naar de J-League, de Eredivisie van Japan. Dit seizoen loopt hij vooralsnog een op twee: zes goals in twaalf duels. VICE Sports sprak Reis via Skype over zijn nieuwe leven in Japan en zijn ambitie om terug te keren naar Europa, het liefst de Eredivisie.

VICE Sports: Ha Jonathan, hoe gaat het met je?
Jonathan Reis: Goed man, echt goed. Ik drink geen alcohol meer en ga niet meer elk weekend naar de disco. Ik heb mijn oude leven ingewisseld voor een nieuw leven. Ik breng nu veel tijd door met mijn gezin. Nu pas ben ik een echte man.

Je spreekt in ieder geval nog goed Nederlands, man. Ik ben onder de indruk.
Haha, ik spreek het nog een klein beetje. Mooi dat je onder de indruk bent. Ik ben veel Nederlandse woorden alweer vergeten hoor, maar ik heb mazzel dat Shinji Ono ook hier speelt bij Sapporo. Wij praten alleen maar Nederlands met elkaar. Zo onderhouden we het vanzelf een beetje.

Jonathan Reis met zijn zoontje in Japan.

Ben je nog boos op Peter Bosz, die jou wegstuurde bij Vitesse? Je hebt hem nog weleens een veeg uit de pan gegeven.
Neejoh, Bosz heeft mij wel weggestuurd bij Vitesse, maar hij is een goed persoon. Ik besef nu dat ik toen gewoon slecht bezig was. Ik maakte ruzie op de training. Maar ik heb gezien dat Bosz een goede trainer is, ook afgelopen seizoen bij Ajax. Ik ben blij voor hem dat hij het nu zo goed doet bij Borussia Dortmund. Het Nederlands voetbal kan het succes van een trainer in het buitenland nu ook wel gebruiken.

Wat is er met je gebeurd sinds je eind 2013 wegging bij Vitesse?
Ik ging terug naar Brazilië, maar mijn mentaliteit was nog erg slecht. Ik was niet bezig met mijn familie of carrière maken als profvoetballer. Ik dacht alleen aan mezelf, aan Jona. Ik was egoïstisch en ging heel veel uit, het nachtleven van Belo Horizonte in. Mijn geld raakte zo snel op. Ik gaf het allemaal veel te gemakkelijk uit en kon niet meer goed voor mijn gezin zorgen.

Mijn vrouw is gelukkig altijd op me in blijven praten om weer te gaan voetballen bij een profclub. Op oudejaarsavond van 2015 besloot ik het roer om te gooien. Ik zei tegen mijn vrouw: “Ik stop met alcohol en uitgaan. Ik ga mijn leven veranderen.” Daar was ze blij mee, maar ze wou het natuurlijk ook zien gebeuren. Na een jaar zonder discoleven was ik weer profvoetballer.

Je eerste profclub daarna moest Boluspor worden in 2016, maar daar heb je geen wedstrijd gespeeld. Wat ging daar mis?
De president die toen bij Boluspor zat, was niet zuiver. Hij beloofde me een goed salaris als ik bij hem zou tekenen. Maar toen ik in Turkije aankwam bij Boluspor, bood hij het opeens een veel lager salaris aan. Mijn vrouw en kind konden ook niet meer overkomen naar Turkije, wat het ondraaglijk maakte voor mij. Ik was boos op Boluspor en ben na twee maanden teruggegaan naar Brazilië.

In Brazilië ging ik weer bij een amateurclub spelen, toen ik ineens een telefoontje kreeg van Hirokatsu Mikami, de directeur van Hokkaido Consadole Sapporo. “Jonathan, ik wil je spreken. Wil je langskomen bij mijn huis in Brazilië?,” zei hij. Ik ging er langs, we dineerden samen en Mikami overtuigde me van zijn club. Mijn vrouw, zoontje en ik vlogen naar Japan en dat was dat. Sapporo zat in de tweede divisie van Japan toen ik er kwam. De promotie naar de J-League afgelopen seizoen was een van de mooiste momenten uit mijn carrière.

Wat heeft Japan met je gedaan? Waarom voel je je nu zo goed?
Het leven is hier goed gestructureerd. Die structuur kon ik wel weer gebruiken. Japanners zijn rustig en serieus bezig met hun werk. De mensen hier lijken wat dat betreft best wel op de mensen in Nederland. Het voetbal is hier professioneel geregeld. De stadions zitten vol met enthousiaste supporters, de salarissen zijn vrij hoog en het niveau valt me ook mee. Er lopen hier een paar goede voetballers rond, zoals Lukas Podolski. Sportief gaat het sowieso wel goed met me.

Hoe ziet jouw leven er buiten het voetbal uit in Japan?
Ik woon met mijn vrouw en zoontje in Sapporo, in een mooi appartement op tien minuutjes van het centrum. Sapporo is een rustige stad, wat goed is voor ons. Mijn vrouw kookt veel vis voor me, want Japanners eten veel vis. Het is hier wel vaak heel koud, ook wat dat betreft lijkt Japan op Nederland. Ik loop weer vaak met een sjaal en muts over straat. Mijn zoontje is nu acht jaar en spreekt al een beetje Japans. Ik kom nog niet verder dan een paar woordjes.

Ben je de taal aan het leren?
Nu nog niet. Als ik na dit seizoen geen transfer naar het buitenland maak en in Japan blijf, ga ik Japanse les nemen. Mijn contract bij Sapporo loopt tot eind 2018, maar ik heb de ambitie weer in Europa te spelen. Ik kijk met mijn Nederlandse zaakwaarnemer, Cankut Ercan, wat er na dit seizoen mogelijk is als ik blijf scoren in de J-League. Japan is goed voor me en heerlijk voor profvoetballers, maar de beste voetballers horen in Europa te spelen. Dat is het hoogste podium.

Wil je in Europa terug naar Nederland of juist niet?
Ik zou het liefst teruggaan naar Nederland, omdat ik daar de taal al spreek en weet hoe alles werkt. Ik kan er straks terugkomen met een andere mentaliteit dan ik vroeger had. Maar ik denk dat niet iedereen in Nederland weet dat ik veranderd ben. Ze denken misschien dat ik nog steeds de Jonathan Reis van 21 jaar ben, die niet wist waar hij mee bezig was.

Volg je de Eredivisie nog?
Ik check elk weekend online de samenvattingen van de Eredivisie. Ik zag PSV laatst met 7-1 van FC Utrecht winnen, echt goed. Ik ben onder de indruk van wat Hirving Lozano laat zien bij PSV. En Locadia speelt nu meer in de spits dan op de flanken, maar dat gaat prima. Cocu weet wel waar hij mee bezig is. Hij is een goede trainer en een goed mens.

Ik volg Feyenoord ook op de voet, omdat ik nog contact heb met Eric Botteghin. We zijn vrienden geworden toen we tegelijkertijd in de Eredivisie speelden, Brazilianen onder elkaar. Ik heb Eric meteen een berichtje gestuurd toen ik hoorde dat hij geblesseerd was geraakt aan zijn meniscus. Dat is echt doodzonde, want hij speelde net zo goed bij Feyenoord.

Jij hebt zelf ook meniscusproblemen gehad. Hoe gaat het nu met jouw knieën?
Ik heb sinds 2010 gelukkig geen serieuze last meer gehad van mijn rechterknie, die toen zwaar geblesseerd was. Dit seizoen heb ik wel een meniscusblessure gehad aan mijn linkerknie. Ik moest helaas een relatief kleine operatie aan de meniscus ondergaan, waardoor ik twee maanden niet kon spelen. Ik ben in juni teruggekeerd en speel nu weer gewoon alles. Dat is gelukkig vrij snel gegaan.

Sapporo staat nu net boven de degradatiestreep, mede dankzij jouw goals. Gaan jullie het overleven in de J-League?
Aan het begin van het seizoen zei iedereen dat het heel goed zou zijn als Sapporo zich zou handhaven in de J-League. Het gaat moeilijk dit seizoen, maar ik denk dat het ons gaat lukken om in de J-League te blijven. Ik help inderdaad met mijn goals, maar ik werk ook hard hoor. Ik loop zo’n tien kilometer per wedstrijd. Hier in Japan willen de trainers sowieso dat je veel meters maakt in het veld. “Rennen, rennen, rennen,” zeggen ze.

Heb je er nu, al met al, spijt van hoe het met jou is gelopen in Nederland?
Niet veel, ik besef dat ik jong was. Het belangrijkste voor mij is het heden. Maar ik denk er wel eens over na waarom ik vroeger niet dezelfde mentaliteit had als nu. Ik mis Nederland. Mijn vrouw zegt altijd tegen me: “Je bent een beetje dom, dat je weg bent gegaan uit Nederland.” Vandaag de dag besef ik ook dat ik dom was. Maar het komt goed.

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.