Eten

Ik dronk vijf dagen op rij om te zien welk antikatermiddel het beste werkt

Vol paniek slok ik wat water weg in m’n hotelkamer in New Orleans. De verhalen die ik van ervaren bezoekers van Tales of the Cocktail gehoord heb, hebben ervoor gezorgd dat ik nu enigszins gespannen probeer goed gehydrateerd te blijven. Tales of the Cocktail wordt gepresenteerd als het meest vooraanstaande cocktailfestival ter wereld, een vijfdaags extravaganza van alcoholgerelateerde seminars, proeverijen en feest die als opstapje naar professionele groei worden neergezet. Echter is het festival inmiddels uitgegroeid tot een – afhankelijk van wie je het vraagt – beroemd of berucht feestfestijn in de zomerhitte van Louisiana.

Tales of the Cocktail. Foto door: Jennifer Mitchell Photography

Ik breng een vierdaags bezoek aan Tales, om uit te zoeken of ‘s werelds beste drankprofessionals me aan ‘s werelds beste katermiddelen kunnen helpen. Als ze al bestaan, ga ik ze hier vinden en ook meteen toepassen.

Videos by VICE

Dag één

Het is vandaag vies warm en voelt heel broeierig aan. 30 graden, met 75% luchtvochtigheid. Wie heeft besloten dit evenement midden in de zomer te organiseren? Satan? Ik scroll door mijn sociale media heen en zie een aantal Tales-gerelateerde berichten voorbij komen over Pedialyte, een soort ORS.

“Pedialyte® is geen anti-katermiddel, maar het helpt tegen de dehydratatie die volgt na een paar drankjes,” is op de website van de orale elektrolytenoplossing te lezen. “Als je moe bent, hoofdpijn hebt of na een paar drankjes andere symptomen van uitdroging vertoont, rehydrateer dan met Pedialyte om je snel weer beter te voelen.”

Drankfanatici, zoals Marshall Seyler, zweren bij Pedialyte om hun kater tegen te gaan. Seyler, barman bij Civil Liberties in Toronto, gaat direct naar de supermarkt zodra hij in New Orleans aankomt. Zijn boodschappenlijstje? “Een traytje water, een winkelwagentje vol Pedialyte, twee kisten bier en een slof sigaretten,” vertelt hij me.

Seylar mixt Pedialyte met zijn alcohol. Hij maakt ijsblokjes van Pedialyte met aardbei-kiwismaak, die hij vervolgens in zijn pinot grigio doet. “Aardbei, kiwi en pinot grigio is fucking lekker,” vertelt hij. “Je kater is weg. Nog een optie: smakeloze pedialyte in een bloody mary als zout element, zodat je hydrateert met elektrolyten terwijl je dronken wordt.”

Camper English, een drankjournalist uit San Francisco, heeft ook een voorraad elektrolyten ingeslagen voor zijn twaalfde bezoek aan Tales. “Ik gebruik Nuun, een bruistablet. Het werkt fantastisch,” zegt hij. “Ik gebruik het wanneer ik me een beetje traag voel ‘s ochtends. Het is een soort sportdrankje in pillenvorm.”

Als het avond wordt, ga ik samen met een vriend rondkijken op Bourbon Street en pakken we een po’ boy (een typische sandwich uit Louisiana). We hebben alles gezien en gaan op kroegentocht tot zes uur in de ochtend. Kortom, geen al te beste start voor Tales of the Cocktail.

Dag twee

Ik kijk er niet raar van op dat het ‘s ochtends om negen uur lastig is om mezelf uit bed te hijsen voor het eerste seminar. Ik voel me belabberd, geen ORS is opgewassen tegen deze kater. Ik pak een bak koffie, gooi een roerei op een stuk brood en eet mijn ontbijt terwijl ik naar het seminar powerwalk.

Ik kom bezweet aan. Normaal gesproken ben ik geen fan van whisky om tien uur ‘s ochtends, maar vandaag verwelkom ik de verlossing die alcohol heet met open armen. Ik leer gauw dat oude whisky niet per se goede whisky is, en dat alcoholprofessionals niet helemaal in orde zijn.

“Als ik me na een avondje met een paar Schotse whisky’s achter de kiezen niet 100% voel, ga ik ‘s ochtends naar de sportschool,” vertelt een whiskyambassadeur me.

Tales staat bol van drinkgelegenheden. Foto door Jennifer Mitchell Photography

De gedachte aan sporten in deze toestand klinkt gestoord. Ik ga door naar een proefgelegenheid, waar ik als een aasgier de karige restjes van een kaasplankje opeet. Bij het volgende seminar houdt Charlotte Voisey, die voor William Grant & Sons werkt, een presentatie over alles dat met kersen te maken heeft (er zijn 120 verschillende soorten kersen, wie had dat gedacht?).

Voisey heeft Tales elf keer bezocht. Ze zweert bij kokosnootwater, kombucha, voedzaam eten en sporten om haar katers tegen te gaan. “Sporten in de ochtend maakt een grote deel van mijn routine uit,” vertelt ze. “Als er iets is dat uit je lichaam gezweet moet worden, kun je dat het beste zo snel mogelijk doen.”

Ik druip af naar mijn kamer voor een nogal diep dutje en word pas wakker als het donker is. Na het avondeten is het tijd voor een feestje dat georganiseerd wordt door William Grant & Sons, een bedrijf dat whisky en andere sterke drank verkoopt. Deze feestjes zijn de perfecte gelegenheid voor alcoholbedrijven om hun merk te promoten bij invloedrijk barpersoneel.

Eén van de feestjes die ik bezocht tijdens Tales. Foto door Jennifer Mitchell Photography

Ik word omringd door mannen en vrouwen die allemaal in de bloei van hun leven lijken te zijn. Het is half zo slecht nog niet als ik verwacht had. Ik spot slechts een paar dronken zombies, maar gezien de omstandigheden gedraagt het merendeel van het publiek zich heel netjes.

“Ik denk dat Tales aan het veranderen is. Het klinkt gek, maar ik denk dat men zich dit jaar beter gedraagt,” vertelt Roberta Marianni, wereldwijd ambassadeur van Martini. Het is haar derde jaar op Tales, een evenement waarbij ze zich altijd in probeert te houden. “Ik denk dat het beste advies dat ik je kan geven is om goed voor jezelf te zorgen. Je hoeft niet compleet bezopen te raken bij Tales of the Cocktail.”

Na het feest is een afterparty, gevolgd door nog wat extra drankjes. Bij Erin Rose, een Ierse pub die bekend staat om z’n Ierse koffie, spreek ik Shawn Cantley aan, mede-eigenaar van onder andere The Silver Dollar, een beroemde whiskybar. Ik vraag hem of hij nog tips heeft om Tales door te komen.

“Ik probeer zoveel mogelijk water te drinken en vermijd shotjes – alhoewel ik net een shotje achterover heb geslagen – en drink af en toe een biertje met mensen uit de branche,” zegt Cantley. “Ik moet de hele dag met deze gozers drinken, dus ik houd het bij Mexicaans bier en water.”

Zijn lievelingseten na een avondje doorhalen is toch wel menudo, een traditionele, Mexicaanse soep. “Ik denk dat menudo het beste middel tegen een kater is, maar dat ga je hier in New Orleans niet vinden,” legt Cantley uit. “Ik denk dat pho het meest in de buurt komt.”

Mijn avond eindigt met een biertje en de zonsopkomst. Ik ben mijn eigen ergste vijand.

Dag drie

Op de derde dag kan ik mijn geluk niet op en slaap ik een dagje uit. Ik drink Pedialyte gemixt met water en sleep mezelf naar de sportschool van het hotel. Ik ben van top tot teen gekleed in kleding die ik van alcoholmerken heb gekregen ter promotie. Als barmannen en merkambassadeurs zich door de pijn heen kunnen bijten, dan moet mij het ook lukken – althans, dat blijf ik mezelf vertellen.

Het sporten gaat me niet al te best af.

Terwijl ik mijn ellende probeer weg te squatten, voelt het alsof iemand mijn hoofd met een pikhouweel bewerkt. Ik besluit gewichten te heffen en hoop dat mijn hoofdpijntje hierdoor een toontje later zal zingen, maar dat gebeurt niet. Ik vind rust op de crosstrainer en doe twintig minuten lang wat slappe cardio-oefeningen.

Ik voel me ietsje beter na al dat gezweet. Ik voel mij ietsje slechter nadat ik verschillende activiteiten heb bijgewoond en ik een zware maaltijd naar binnen heb gewerkt.

‘s Nachts is het tijd voor een nogal uitbundig feestje dat door Bacardi wordt georganiseerd. Ik vraag mensen hoeveel ze denken dat het heeft gekost om dit feest te organiseren, en krijg schattingen te horen die variëren van 500.000 tot 1.700.000 euro. In de enorme ruimte waar het feest wordt georganiseerd, dat versierd is als jungle, lopen steltlopers rond. We drinken slushie cocktails en bekers vol Cazadores totdat het feest voorbij is. Ik drink me lam aan cocktails en tequila tot het feest afgelopen is.

We vinden een andere plek om te drinken tot vijf uur in de ochtend. Blijkbaar ben ik een oude hond die niet meer in staat is om nieuwe trucjes te leren.

Dag vier

Meer Pedialyte, meer koffie, en overdag meer drinken op dag vier. Om tien uur ‘s ochtends moet ik bij een whiskyseminar zijn, maar de bijeenkomst heeft meer weg van een roast. Het publiek proeft verschillende Schotse whisky’s, terwijl vertegenwoordigers van verschillende merken elkaar belachelijk maken om hun slechte gebit, het tekort aan views op hun YouTube-tutorials en elkaars productietechnieken.

De whisky wordt opgevolgd door wat mescal bij een feest dat door het merk El Silencio wordt georganiseerd. In een ruimte met licht BDSM-thema worden gratis mescal negroni’s, condooms en bijpassende tattoos uitgedeeld.

Het feest dat door El Silencio werd georganiseerd. Foto door de auteur.

Op een leren bank raak ik aan de praat met Natalia Garcia Bourke, merkdirecteur van El Silencio, die Tales inmiddels al vijf keer heeft weten te overleven. Ze vertelt me dat ze van haar mentoren geleerd heeft hoe ze zich een weg door het festival heen moet worstelen. “Ze hielden maar niet op over al die verschillende tips over hoe je het enorm naar je zin kon hebben, zonder jezelf de tering in te werken,” vertelt Bourke.

Bourke komt met meer van hetzelfde wanneer ik haar vraag hoe je een kater het beste kunt behandelen. “Drink een piepklein beetje van de drank die je de avond ervoor ook hebt gedronken. Voor mij is dat natuurlijk mescal,” vertelt ze.

Een vent die op het feest van El Silencio rondliep en salie brandde. Foto dor Joshua Brasted.

Een paar mescals later deelt de barman van Birds & Bees, Cope Rapkin, zijn katerroutine met me. “Een kop koffie, een glas water en een glas sinaasappelsap werkt iedere keer. Ik wil trouwens geen smeerlap zijn, maar een beetje ruige seks wil ook nog weleens helpen.”

Hij is niet de enige die me dergelijk advies geeft. “Er zijn twee dingen die altijd voor mij werken. De eerste is seks met degene die ik die avond mee naar huis neem,” zegt Kyle Reutner van Manulele Distillers. “De tweede tip is naar de kapper gaan. Een knipbeurt doet echt wonderen. Je gaat naar binnen, krijgt een kleine hoofdmassage, je haar wordt geknipt en je kater is verdwenen. Alle andere tips zijn bullshit.”

Ik ga terug naar het hotel en probeer nog een keer te sporten om mijn kater tegen te gaan. Een whiskyambassadeur, die ik de nacht ervoor heb ontmoet, is op dat moment ook bezig in de sportschool. We wisselen beleefdheden uit en ik begin aan wat sit-ups. Ik begin me langzaamaan wat beter te voelen.

Als het begint te schemeren, stop ik bij een feest dat door Fernet wordt georganiseerd in een oud operagebouw. Ze serveren broodjes om alle alcohol uit je lijf op te kunnen zuigen. Ik vraag Nicola Olianas, wereldwijd ambassadeur voor Fratelli Branca, hoe hij het drinken tijdens Tales aanpakt.

“Ten eerste drink ik alleen goede dingen. Kwaliteit,” zegt hij. Na een nachtje doorhalen begint hij de volgende ochtend vol goede moed aan zijn eigen voorraad. “Wat ik ook doe, waar ik ook ben – ‘s ochtends drink ik altijd een beetje Fernet-Branca. Het bittere, de kruiden stimuleren je lichaam om terug te vechten, zodat jij aan je dag kunt beginnen.”

Olianas adviseert Fernet vanwege het lage suikergehalte in het drankje, maar neigt wel enorm naar suiker als hij met voedsel te strijd aan probeert te gaan met zijn kater. “Als Italiaan begin ik mijn ochtend altijd met een cappuccino en croissant. In Sicilië begin ik mijn dag in de zomer altijd met een croissant gevuld met ijs. Echt fantastisch. Ik raad iedereen aan om er naartoe te gaan en het te proberen,” zegt hij. “Hier in New Orleans begin ik mijn dag met kaneelbroodjes.”

Die avond is er weer flink uitgepakt; dit keer wordt er een feest georganiseerd door Diageo, een bedrijf dat vorig jaar meer dan 12 miljard euro binnen wist te slepen. Snoop werkte in 2016 samen met het bedrijf, en dus treedt hij vanavond op.

Na zijn optreden is het tijd om ergens anders verder te zuipen. Het is vrijdagnacht en op Bourbon Street, New Orleans’ meest beruchte uitgaansstraat, is compleet losgeslagen. Overal zie ik feestende mensen. Het is onbegonnen werk om het aantal vrijgezellenfeestjes te tellen.

Ik ben compleet opgebrand van de drankmarathon van de afgelopen dagen. Het lukt me niet eens meer om enthousiasme te veinzen en dus ontvlucht ik de gekte. Alsnog krijg ik het voor elkaar later naar bed te gaan dan een normaal mens zou moeten. Ik kijk bewust niet hoe laat het is als ik uiteindelijk in bed beland.

Dag vijf

Een vlugge douche en ik vertrek om acht uur ‘s ochtends naar het vliegveld. Ik ben niet de enige bij mijn gate die half dood lijkt te zijn. Ik vind een lege stoel en zak meteen weg. Ja, ik heb het overleefd, maar het gaat wel een tijdje duren om over al dit hedonisme heen te komen. Ik heb meer Pedialyte nodig. Of misschien moet ik gewoon geheelonthouder worden.