De Trago Train heeft vier wielen en een uitlaat. Het is een uiterst comfortabele tourbus van Duitse makelij, die naar verluidt nog van The Opposites is geweest. In de meeste opzichten een prettiger alternatief dan een echte trein. Dat de tour van Tom Trago door Nederland zo heet, heeft trouwens een heel andere reden, maar daar kom ik pas later achter. Het is nu half acht ’s avonds op zaterdagavond en ik sta voor een huis in de Staatsliedenbuurt, waar ik heb afgesproken met Chanty, de tourmanager van Tom. Samen rijden we naar Heiloo, waar we chauffeur Reggie ophalen, en dan door naar Bergen aan Zee. Daar moeten we twee belangrijke dingen doen: Tom Trago ophalen en een kolfapparaat afleveren. Hij en zijn vrouw hebben namelijk net een dochtertje gekregen.
Er reist nog iemand mee. Een rustige, stille jongen die zich voorstelt als Jan, maar door de anderen wordt aangesproken als Jantje Overlast. Hij is al lang bevriend met Tom en heeft ook twee platen uitgebracht op Voyage Direct, Toms label. Als ik vraag waarom hij Overlast heet – het is werkelijk een hele kalme vent – zegt hij dat hij rustiger is geworden sinds hij blowt. Hij zegt dan wel weinig, maar als hij iets zegt, is het vaak een droge opmerking. Bijvoorbeeld als we door Alkmaar rijden: “Hey, de gezelligste rotonde van Nederland,” of veel later, op de terugweg, vertelt hij na het passeren van een wegrestaurant een mop over een wegrestaurant dat er niet meer is.
Videos by VICE
Dan zijn we in Bergen aan Zee. Tom komt aangelopen en we worden uitgezwaaid door buurman Steven de Peven. Op naar Groningen!
De sfeer in de bus verandert direct zodra Tom instapt. Hiervoor was het reisgezelschap wat stil, zowel tourmanager Chanty als Jan en ikzelf waren een beetje brak. Maar met Tom erbij is het meteen gezellig. Het is een charismatische man die graag in het middelpunt van de aandacht staat, op een natuurlijke manier, zonder dat het vervelend of opdringerig wordt. Hij is opvallend energiek voor iemand die net een baby heeft gekregen. We praten over zijn kersverse vaderschap, en hij vertelt dat hij door het krijgen van een kind nog meer gedreven is om muziek te maken.
We praten over zijn muzikale carrière en een van zijn eerste releases, The Fluor Green EP op Kindred Spirits. Die kwam tot stand nadat hij zijn enkel brak op de stoep bij Rush Hour. Hij kon een tijdje niet lopen en dat bracht hem eindelijk de rust om een EP te maken. Het gips om zijn enkel was gifgroen, vandaar de naam van de plaat.
De tour heet trouwens The Trago Train omdat dat iets is wat Tom vaak zegt als het gezellig is. “Toet toet, all aboard the Trago Train.”
Opeens roept Tom enthousiast: “Hey! We rijden straks over de Afsluitdijk toch? Vet! Daar is dat kunstwerk van Daan Roosegaarde!” Ik merk op dat Tom wel iets gemeen heeft met Roosegaarde: dat is ook iemand die zich omringt met creatievelingen om zo zijn visie te verwezenlijken. Net zoals Tom, wiens studio naast die van San Proper zit en ook regelmatig samenwerkt met Maxi Mill, Jan Overlast en uiteraard buurman Steven de Peven. “Steven had trouwens een kat die De Afsluitdijk heette,” weet Tom te vertellen.
Steven de Peven speelt al een lange tijd een belangrijke rol in zijn leven. Ze ontmoetten elkaar toen Tom twintig was en Steven een jaar of dertig. Steven, jaloers op de jonge leeftijd van Tom, begon erover dat hij alles nog kon gaan doen in het leven en vroeg wat Tom zou willen. “Wat jij doet,” was zijn antwoord. De volgende dag stopte hij met school om een carrière in de muziek na te jagen.
Hé, we zijn er!
In club Oost staat een pingpongtafel in de gang. Ik moet een potje spelen tegen Tom, iets waar ik eerst nog een beetje tegen protesteer. Uit respect voor Tom zal ik niet vertellen wie er won. Verderop staan twee flipperkasten waar hij zich vol overgave op stort. Hij grapt dat ze maar iemand anders moeten zoeken om te draaien vanavond.
Dan is het elf uur. Showtime. De deuren zijn nog niet open of er staat al een flinke rij buiten. Tom begint met rustige ambient en daarna wat oude hiphop (Slum Village, Busta Rhymes) om het publiek op te warmen. De zaal is vrij snel vol en de mensen hebben er zin in, dus het duurt niet lang voordat er wat meer uptempo liedjes voorbijkomen. Het publiek in Groningen is aan de jonge kant en draagt overwegend casual kleding. Hier geen mensen die zich speciaal uitdossen. Het resultaat is dat iedereen zich focust op dansen in plaats van zich afvraagt of ze wel genoeg bekeken worden.
Ik loop een beetje rond om wat foto’s te maken. Hier, kijk maar even.
Tegen een uurtje of vier begin ik moe te worden. Om zes uur zit ik uitgeteld op een bank. Ik kom Reggie de chauffeur tegen in de gang. Hij drinkt zijn zoveelste Red Bull en moest even ontsnappen van de harde muziek. Ik vraag hoe dat normaal gaat na zo’n show. Rijden ze meteen weg, of wordt er nog wat gehangen? Ik wil eigenlijk wel graag naar bed. “Nou,” vertelt Reggie, “meestal wil Tom wel een half uurtje tot rust komen, maar omdat we nog zo’n lange rit voor de boeg hebben, denk ik dat-ie wel vrij snel wil gaan.”
Het is half zeven. Op de eventpagina duurt het feest tot zes, maar we zijn in Groningen en daar bestaan sluitingstijden niet echt. De muziek is al wel een paar keer gestopt, maar na luid gejoel gaat die ook weer aan. Na vier of vijf toegiften begin ik me zorgen te maken. Ik hoor iemand zeggen dat het ook weleens tot acht of negen uur doorgaat. Misschien moet ik een trein terug naar Amsterdam nemen?
Ha. Het is klaar. Reggie en ik kijken elkaar opgelucht aan. De mensen vertrekken naar huis. Alle mensen? Nee, op de wc is een meisje dat dapper weerstand biedt, innig verstrengelt met de wc-pot. Haar vriendin legt aan de beveiliger uit dat ze teveel gedronken heeft.
De zaal wordt geveegd. Tom helpt een handje mee. Reggie hangt vermoeid over de dj-booth heen. Jan Overlast staat ernaast en lacht. “Ik had eigenlijk de hele avond hoofdpijn, maar sinds een uurtje gaat het ineens weer heel goed.” Ik kom erachter dat ik in de kauwgom heb gezeten.
Na nog een laatste potje flipperen lopen we terug richting de bus. Tom wil graag nog even op de foto met iemand die de straten van Groningen schoonmaakt met een hogedrukreiniger.
Door de wandeling in de kou kikkeren we weer helemaal op en de sfeer is op de terugrit optimaal. We luisteren naar muziek van Toms vrienden, spelen een potje Biggen, drinken de laatste restjes wodka op en verbazen ons over de extreme troosteloosheid van Flevoland. Tijdens een korte plaspauze klimt Tom nog even op een wipkip.
Dan zijn we thuis. Ik word voor mijn huis afgezet (dankjewel, Reggie!). Het is elf uur ’s ochtends, ik ben kapot, maar ook voldaan. Ik geloof dat Tom en ik vrienden zijn geworden.
Als je me nu wil excuseren, dan ga ik even een dutje doen.
We rijden met Noisey de hele maand december in The Trago Train rond door Nederland. Klik hier voor kaarten. Je kunt ook thuis vanuit je luie stoel naar een all-nighter van Tom Trago luisteren dankzij deze uitgebreide spotify-lijst.