Ik was 24 uur lang in de Basic-Fit

In heel mijn leven heb ik niet één stap in de sportschool gezet. Vrienden proberen me al lange tijd over te halen om me een duur sportschoolabonnement aan te laten naaien, een dieet van kip en proteïneshakes te volgen, en keihard aan m'n guns te werken. Ik heb nooit begrepen waarom ik dat zou willen en waarom fitness zo populair is. Shakes haalt een mens bij McDonald's, en pompwerk doe je bij een zachte fietsband.

Toch zie ik zoveel mensen die ik respecteer de sportschool in verdwijnen en er voldaan uit terugkeren, dat het me wel de moeite waard leek de aantrekkingskracht te leren begrijpen. En hoe kan je beter de geheimen van een sportschool ontrafelen dan er een vol etmaal in door te brengen, dacht ik? Daarom ging ik naar de Basic-Fit in Amsterdam-Noord – die doordeweeks 24 uur per dag open is – om daar het uiterste uit een proefles te halen.

15:15
Ik laat het uitgeprinte toegangsbewijs voor een proefles zien aan de receptioniste. Ze opent het poortje, geeft me een hangslot voor een kluisje, en wenst me veel plezier. Buiten is het 25 graden en ik heb mijn twijfels bij dit idee.

16:30
De fitnessapparaten zien er indrukwekkend uit – bij sommige begrijp ik niet eens hoe ik erop moet zitten. Ik neem plaats in een krachttoestel en het voelt alsof ik een MechWarrior bestuur.

17:30
Ik probeer sportwater uit een automaat te tappen, maar er komt niks uit. Blijkbaar moet je een speciaal pasje hebben om dit te mogen drinken. Het valt me op dat veel mensen met hun telefoon bezig zijn tijdens het sporten. Ik bedenk me dat er waarschijnlijk legio betere manieren zijn om de geheimen van een sportschool te ontrafelen dan er in eentje een etmaal door te brengen.

18:00
Ik maak een virtuele fietstocht door Frankrijk. Rechtsonder op het scherm zit een overdreven enthousiaste man met gebleekte tanden veel te lekker te gaan op zijn fiets. Hij praat de hele tijd, maar het geluid staat uit waardoor ik geen idee heb wat hij allemaal zegt. Na een kwartier stap ik af en ga ik gewichtheffen.

18:30
Ik ontdek een geweldig apparaat: de Powerplate. Je moet erop staan en dan trilt-ie zo hard dat je zicht ervan vibreert. Het nut ervan ontgaat me, maar het voelt lekker.

18:35
Twee vrouwen die waarschijnlijk Gea en Gonnie heten vertellen me dat de Powerplate spierpijn tegengaat. Ze raden me de massagestoel aan. Die bewaar ik voor later.

19:00
Ik probeer een paar nieuwe apparaten en doe leg presses, lat pulls en hip abductions. Ik weet niet precies wat het is.

19:15
Er ligt een notitieblokje op een kluisje. Het staat volgeschreven met allerlei oefeningen en bijbehorende gewichten. De eigenaar ervan komt naar me toe en zegt: "Je moet goed bijhouden wat je doet, anders doe je maar wat." Ik knik.

19:30
De receptioniste groet me en geeft geen blijk van herkenning. Ik wandel al ruim vier uur rond in haar blikveld.

20:00
Alle fitnessapparaten zijn van het merk Matrix. Ik zit op een fiets en een man die sprekend op Morpheus lijkt gaat op de fiets naast me zitten. Verderop zijn twee vrouwen aan het sporten en hij geeft ze een vleeskeuring. "47 is een vieze leeftijd," zegt hij tegen me.

20:30
Bij de receptie staan een paar banken waarop je kan zitten. Ik lees een half uur de Flair. Morpheus kleedt zich om buiten de kleedkamer, checkt wat passerende kontjes, geeft mij een knipoog en loopt de deur uit.

21:00
Blijkbaar moet je oordopjes in de fiets pluggen voor geluid bij de virtuele fietstochten. Ik doe nog een keer mee.

21:10
Volgens de virtuele instructeur met de gebleekte tanden ging het "helemaal toppie".

21:30
Ik ben flink aan het pompen op allerlei apparaten en een forse dame zit naar me te loeren. Op de crosstrainer behaal ik een hartslag van 175 en zie ik sterretjes.

21:40
Iemand tapt het luxe sportwater en ik vul mijn flesje op zijn pas. Ik kies voor de zwarte bessensmaak. Het ziet eruit als water en smaakt naar aanmaaklimonade.

22:30
Ik heb even niet echt zin meer om te sporten en besluit de kleedkamers nader te ontdekken. Er blijkt niet veel meer te zijn dan toen ik me omkleedde. Er is wel een douchehok. Het lijkt me relatief de beste plek om me af te zonderen en misschien een dutje te doen, mocht ik daar op een gegeven moment zin in krijgen.

22:45
Ik doe een poging om vijf kilometer te rennen en moet lachen om de doelloosheid van dit, en eigenlijk alles.

23:00
Het blijkt buiten opeens donker te zijn geworden. Ook gaat de receptioniste naar huis en neemt een streng uitziende Sri-Lankaanse jongen haar plek in. Ik krijg frisse moed van al deze plotselinge veranderingen.

23:00
Mijn frisse moed was voorbarig: alles is nog steeds precies hetzelfde.

00:00
Na een kilometer roeien doe ik een fitnesstest op een fiets en scoor "ruim onder het gemiddelde". Uit bittere teleurstelling ga ik maar weer op de Powerplate staan. Door het getril moet ik heel nodig plassen.

00:40
De massagestoel is een absoluut hoogtepunt van deze dag. Voor een euro krijg je een massage van vijf minuten. De stoel kneedt je benen, masseert je rug, knijpt zachtjes in je nek en schudt je helemaal los. Gea en Gonnie hadden gelijk: dit is de shit.

01:00
De muziek valt uit en het geluid van kreunende mannen en kletterende gewichten vult de zaal. Iemand heeft de leg press op 141 kilo gezet. Ik duw zo hard mogelijk maar krijg er geen beweging in. De nacht duurt nog uren en ik wil graag ergens uitrusten. Ik loop een rondje door de zaal en ontdek een tweede mogelijke slaapplek achter het scherm van de virtuele fietstochten. Ik zit hier vijf minuten, maar voel me er niet op mijn gemak omdat ik toch wel in het zicht zit, dus ik kom er weer achter vandaan. In de zaal is geen vrouw meer te bekennen – alleen maar gespierde mannen die nog gespierder willen worden.

01:20
Er is een afgesloten zaal waar nooit iemand is. Ik dacht eigenlijk dat het verboden terrein was, maar uit verveling neem ik toch een kijkje. Er klinkt opzwepende dansmuziek op een ongelofelijk hoog volume en op een scherm is de virtuele X-Core Training aan de gang. Ik doe een minuut mee met de training, totdat de receptionist zijn kop om de deur steekt. Hij kijkt me bedenkelijk aan en gaat weer weg. Ik verlaat de zaal.

01:30
Ik koop een energiereep uit de automaat. Hij is zo taai dat mijn kaak morgen waarschijnlijk ook spierpijn heeft.

02:05
Iemand is zijn Red Fruit Yoghurt-reep uit de automaat vergeten op te eten, of heeft hem laten liggen voor later. Er is één hap uit genomen, maar verder ziet hij er smakelijk uit. Ik loop langs de reep en steek hem onopvallend in mijn zak. Verborgen tussen de kluisjes eet ik hem stiekem op. Hij smaakt naar spiritus.

02:30
Ik ren vijftien minuten op de loopband om wakker te blijven. Mijn t-shirt is doordrenkt met zweet. Een man gooit een zware bal de lucht in en vangt hem weer op. Een ander loopt compleet doorgesnoven door de zaal met zijn armen omhoog en zware gewichten in zijn handen. Twee beren van gasten, die ooit veel te dik waren en het overtollige vet nu deels omzetten in spieren en rauwe kracht, discussiëren over een apparaat om je rug mee te trainen. "Mijn dokter zegt dat deze houding slecht voor je rug is," zegt de ene. "Wat praat jij nou over dokters man, je hebt niet eens een zorgverzekering," zegt de ander. Dit is de harde kern: opgepompte getatoeëerde gasten, machogedrag, te kleine hemden, druipend zweet, luid gekreun, zware gewichten en ik.

03:15
De helft van mijn etmaal in de Basic-Fit zit erop. Het voelt alsof ik iets heb bereikt, ook al is dat totaal niet het geval. Iedereen bevindt zich in het gedeelte waar je kunt bankdrukken. Ze helpen elkaar en praten als vrienden. Een Antilliaanse fitnessgod vraagt een ander op verwijtende toon waarom hij er gisternacht niet was. Ik wil een praatje met iemand maken, maar het lijken niet de meest toegankelijke gasten en ik heb geen idee hoe ik een gesprek met ze aanknoop. "Hoi, komen jullie hier vaker?" lijkt me geen goed plan. In twaalf uur tijd heb ik alleen met Gea en Gonnie over de Powerplate gepraat. Ik druip af naar het cardiogedeelte van de zaal en mis Gea en Gonnie.

03:30
Een dikke Turk die Ahmed heet begint een gesprek met me. Hij zegt dat hij vroeger een bekende dj was en veel geld had, maar nu werkt hij als beveiliger en daarom sport hij 's nachts. Hij heeft vier vriendinnen, waarvan hij uiteindelijk met één wil trouwen. Hij zegt dat de kans dat een vrouw vreemdgaat 100% is, en dat het eigenlijk allemaal hoeren zijn. Hij weet ook veel over de modewereld, bijvoorbeeld dat je sowieso je kontje moet opgeven als je wilt doorbreken als model, ongeacht je geslacht.

De receptionist mengt zich in ons gesprek maar hij is niet onder de indruk van Ahmeds anekdotes en gaat gauw weer weg. Ik ben al lang blij dat ik even niet hoef te sporten en met iemand kan praten. Ahmed zegt dat hij de receptionist maar een rare gast vindt. Het gesprek loopt ten einde en hij trakteert me op sportwater voordat hij naar huis gaat – dit keer kies ik voor de smaak passievrucht. Het doet me denken aan een waterijsje dat ik vroeger een keer at en weggooide omdat ik het zo vies vond. Ik heb nooit geweten dat dit de smaak van passievrucht was. Teleurgesteld spoel ik het sportwater door de gootsteen.

05:00
Er is niemand meer in de sportschool behalve de receptionist en ik. Terwijl ik op de crosstrainer bezig ben komt hij naar me toe. Hij zegt dat hij Ahmeds gelul niet aan kon horen en dat hij het knap vindt dat ik er zo lang naar kon luisteren. In mijn hoofd spreek ik hem tegen: het was knap geweest als ik niet al uren in volstrekte eenzaamheid in een zweethol tussen saaie fitnessapparaten aan het verblijven was.

In de zaal liggen verloren handdoeken, achtergelaten flesjes, en halters op plaatsen waar ze niet horen. Naast de crosstrainer ligt een uitgevallen haarvlecht op de grond. Ik vraag me af hoe die daar terecht is gekomen – ik kan me niet herinneren dat er flink gevochten is. Ik steek de haarpluk in mijn zak en neem het mee naar de kleedkamer. Daar laat ik het achter voor de volgende gelukkige vinder.

05:15
De vroege vogels arriveren. Ik vraag me af wat erger is: de hele nacht in de sportschool doorbrengen, of om kwart voor vijf je bed uit moeten om naar de sportschool te gaan.

06:00
Er is leven in de tent, en ook op straat komen er allemaal mensen voorbij die waarschijnlijk naar hun werk gaan. Ik heb blaren op mijn handen van het gewichtheffen en blaren op mijn voeten van het rennen en fietsen. Ik stap op de fiets en ga ongeveer twee kilometer per uur. Mijn ogen vallen dicht – het fietsen is geen succes. Ik moet nu echt slapen en ga naar de enige plek waar dit kan: het douchehokje in de kleedkamer. Er is een zitplank van een halve meter lang en twintig centimeter breed. Ik lig erop en probeer een comfortabele houding te vinden. Dit lukt niet, maar ik heb in ieder geval mijn ogen even dicht.

07:10
Iemand klopt op de deur en ik ben compleet in de war. Volgens mij sliep ik. Ik zeg dat ik bijna klaar ben en kom een minuut later het douchehokje uit. Er is niemand.

07:20
Er is een nieuwe receptionist en hij ziet er minstens zo streng uit als de vorige. De mannelijke krachtpatsers van de nacht hebben plaatsgemaakt voor bejaarde mensen en vrouwen. Op dit moment wordt er meer aan cardio dan gewichtheffen gedaan.

08:35
Een vrouw gebruikt de Powerplate. Het is de eerste keer dat ik iemand anders het apparaat zie gebruiken. Ik wacht tot ze klaar is en ga na haar.

09:00
Acht vrouwen maken zich klaar voor de virtuele fietstocht die op het punt staat te beginnen. "Ruth, kom gauw!" roept er één. Ruth neemt plaats op de fiets en maakt het pedaalriempje vliegensvlug vast aan haar Scapino-sportschoenen. Daar gaan ze, op avontuur door de Franse Alpen. Het besef hoeveel meer er in de wereld te doen is dan opgesloten zitten in een sportschool in Amsterdam-Noord komt gruwelijk hard bij me binnen.

09:45
Ik zit op de grond en doe even helemaal niks. Om mij heen gebeurt een soort yoga.

10:10
Ik had mijn laatste euro bewaard voor een traktatie, waar ik nogal naar uitkeek. Het bleek een dramatische marteling: de massagestoel is veel te ruig en hardhandig voor mijn afgeragde lichaam.

10:20
Ik ben al negentien uur in de Basic-Fit. Ik ben nog maar negentien uur in de Basic-Fit.

11:30
Er komen hier echt vreselijk veel mensen om te fietsen, lopen en rennen, terwijl het buiten 30 graden is. Ik loop van apparaat naar apparaat om erop te zitten, meestal net zo lang tot iemand me vraagt of ik klaar ben en dan verkas ik weer.

11:40
Zou het toeval zijn dat de fietsen voor de loopbanden en crosstrainers staan en niet andersom? Expres of niet: het billenuitzicht is uitstekend.

12:45
Ik dacht dat het bijna 14:00 uur was maar dat blijkt niet zo te zijn. Ik zie in het raam mijn spookachtige weerspiegeling op een fiets zitten, en teleurgesteld zuchten.

12:55
Er staat een meneer op de loopband die volledig in fleece gestoken is.

13:15
Een Marokkaanse man rent en springt door de zaal terwijl hij wild zwaait met zijn armen. Om de zoveel stappen trapt hij in willekeurige richting van zich af. Het lijkt alsof hij wordt belaagd door een groep onzichtbare vijanden. Aan de reactie van de andere bezoekers te zien is dit in een sportschool niet iets om van op te kijken.

13:30
Morpheus is terug! Ik voel een kortstondige en trieste vorm van blijdschap.

13:45
In de 22 uur dat ik hier nu ben heb ik niet één keer naar mijn eigen muziek geluisterd. Deels omdat ik de volledige Basic-Fit-ervaring wil hebben, maar ook omdat de muziek die gedraaid wordt eigenlijk helemaal niet storend is. Het houdt de geest net genoeg bezig om niet het gevoel te hebben dat je iets mist, maar ik kan me ook niet herinneren wat ik de afgelopen uren nou precies gehoord heb. Maroon 5. Volgens mij kwam Maroon 5 voorbij

14:13
Morpheus geeft een paar Matrix-apparaten flink op hun donder.

14:20
Mijn lichaam plakt van al het opgedroogde zweet dat zich in de afgelopen 23 uur op mijn huid heeft verzameld. Ik ga voor de laatste keer naar de kleedkamer en douche een half uur lang.

15:15
Ik werp een laatste blik op de zaal waar ik de afgelopen 24 uur heb rondgedwaald. Het ziet er anders uit dan toen ik er voor het eerst binnenkwam, en de apparaten zijn me nu alles behalve vreemd. Bij mijn vertrek is er niemand die me gedag zegt, en niemand die me zal missen. Ik vier het einde van mijn proefles buiten in de brandende zon.

TL;DR: dit waren waarschijnlijk ook de laatste 24 uur die ik ooit in een sportschool ga doorbrengen.