Muziek

De producers van wereldhits voor Biggie, Nas en Will Smith zijn nooit eerlijk betaald

Olga Heijns - Noisey - David Meulenbeld Fotografie-7

Dit verhaal maakt deel uit van een serie over ADE 2019. Vanavond (woensdag) organiseren we in samenwerking met ADE Beats en Puma een hiphopfeestje op ons kantoor, en vrijdag interviewen we Poke van The Track Masters live in de Melkweg, tijdens de conferentie van ADE Beats. Koop hier je kaartje!

Ergens op een industrieterrein in Amsterdam-Noord, op het kantoor van Olga Heijns om precies te zijn, staat een apparaat waarmee je DAT-tapes af kunt spelen. Een beetje ouderwets, maar op zich geen wonder dat je zoiets tegenkomt in een kantoorpand waar een platenmaatschappij, muziekuitgeverij en managementkantoor gevestigd zijn. Wat het speciaal maakt, is dat er de komende week oude tracks van Biggie op worden afgespeeld, die maar een heel select groepje mensen ooit heeft gehoord.

Videos by VICE

Poke – de ene helft van het legendarisch producersduo The Track Masters uit New York, en een van de makers van de beste hiphoptrack ooit – komt namelijk naar Nederland met vuilniszakken vol oude opnames uit de dagen dat hij samen met zijn partner Tone het meesterbrein was achter de grootste hits van Nas, Destiny’s Child, Will Smith en talloze andere artiesten van vergelijkbare statuur. Wat moet zo iemand op een industrieterrein in Amsterdam-Noord, in het kantoorpand van Olga Heijns, de manager van Laidback Luke?

Olga staat al jaren aan de EDM-top van ons land, vooral als manager, maar ook als directeur van boekingskantoor Syndicate the Agency en Next Era Publishing. Maar begin deze eeuw liep ze als marketingmanager van de Nederlandse tak van Sony Records, in de tijd van Tommy Mottola, rond in het kantoor in New York, waar ze aanschoof bij een meeting waarin The Track Masters als toonaangevend A&R-duo een nieuw album presenteerden.

In de jaren voor en na die meeting hebben The Track Masters wat onfortuinlijke deals gesloten, en waar ik hier onfortuinlijk zeg bedoel ik eigenlijk rampzalig. Hun focus lag op muziek maken en proberen het beste uit de artiesten met wie ze werkten te halen. Leuk, zo’n rooskleurige instelling, maar door die foute deals hebben ze veel minder credits, roem en keiharde dollars verdiend dan ze eigenlijk hadden moeten krijgen. Dat, en de leeftijd en veranderende muziekwereld, werkte demotiverend, en inmiddels zijn ze grotendeels gestopt met het uitbrengen van muziek.

Olga Heijns en haar team zijn nu al langer dan een jaar bezig om hier verandering in te brengen. Het herstellen van het papierwerk, zorgen dat ze de credits en het geld krijgen waar ze recht op hebben, en vooruit kijken. Sterker nog: ze kijken nu al naar de toekomst en zijn druk bezig met het maken van nieuwe muziek. Hiervoor trommelden ze in Engeland WSTRN en Ray BLK op, en vorige maand in Nederland Sevn, Josylvio en Ronnie Flex.

Olga Heijns

In die week volgden wij ze met een cameraploeg. De korte docu die hieruit voortkwam is vanaf morgen te zien. Mocht die docu ongelofelijk veel vragen oproepen, dan heb ik goed nieuws: aanstaande vrijdag interview ik Poke tijdens de conferentie van ADE Beats op het podium van de Melkweg. Maar vorige week zocht ik Olga op om een achtergrond te schetsen waarin het duidelijk wordt waarom twee van de grootste producers uit de geschiedenis naar dat kantoorpand in Amsterdam-Noord kwamen om hun carrière weer op de rails te krijgen.

VICE: Je ontmoette The Track Masters voor het eerst in New York.
Olga Heijns: Nou, ik heb ze daar vooral voor het eerst gezien, tijdens een vergadering. Zij waren hoofd-A&R van de ‘urban’-afdeling van Columbia Records – een tak van Sony waar ik ook voor werkte. Je moet je voorstellen: een enorme vergaderzaal met een langwerpige tafel die zo lang was dat je bijna je verrekijker wilde pakken als je naar de overkant wilde kijken. Alles en iedereen die iets met de release waarover werd vergaderd te maken heeft zat aan tafel. Alle marketingmensen, zowel internationaal als nationaal, radiopluggers, de pr-afdeling, designers, stylisten, de budgetafdeling, noem het maar op.

Poke en Tone kwamen daar vooral om hun nieuwe product te laten horen, en ik had in die tijd eigenlijk helemaal niets met hen te maken. Ik zat helemaal onderaan de pikorde, als jonge vrouw uit Nederland. Alleen in Nederland zaten er al vijf mensen boven mij, laat staan in de rest van Europa. Ik kan me deze meeting nog heel goed herinneren, maar het zou absurd zijn als zij hier nog iets van weten. Waarschijnlijk heeft niemand mij aan ze voorgesteld. Het is puur toeval dat we nu in contact zijn gekomen.

1571214295941-Olga-Heijns-Noisey-David-Meulenbeld-Fotografie-16-kopie

Was het louche papierwerk?
Het was zo slecht geregeld dat ik nauwelijks papierwerk heb gevonden. We zijn nu ongeveer een jaar bezig geweest met orde op zaken stellen van de administratie, en we zijn nog steeds niet klaar. Ik schrok me dood van wat ik zag. Bijvoorbeeld: een classic als If I Ruled The World van Nas en Lauryn Hill is gewoon nooit officieel geregistreerd als hun werk. Twintig jaar lang hebben ze daar niets aan gehad. Of iets anders: de echte naam van Poke is Samuel Barnes. In Frankrijk woont een man die precies zo heet, en die heeft jarenlang werken geclaimd. Zo’n zelfde situatie zijn we tegengekomen voor Tone. De track Juicy is waarschijnlijk meer dan honderd keer gesampled zonder dat daar ooit clearance vanuit The Track Masters voor is getekend. Ga zo maar door, deze lijst is eindeloos.

En zij wilden graag met jou werken?
Die advocaat wilde, na een rechtszaak waarin ze dus de rechten voor een hele hoop titels hadden teruggekregen, zelf aan de slag gaan om ook echt het geld wat daarmee is misgelopen terug te gaan halen. Dat is enorm veel administratief werk, waarvoor je bij veel wereldwijde organisaties rechten moet opvragen – veel te duur als je zijn uurprijs weet. Op dat moment heb ik hem gevraagd waarom hij dat in godsnaam wilde gaan doen. ‘Wie anders?’, vroeg hij toen. Nou, wij! Dit is precies wat wij doen.

Uiteindelijk heeft het even geduurd voordat we echt begonnen. Die jongens waren na al die jaren natuurlijk ontzettend wantrouwig. Maar van mijn kant was er ook twijfel, want ik had wel een lijst met een heleboel titels waar ze aan hadden meegewerkt, maar hoeveel procent ze voor alles moeten krijgen was nog maar de vraag. Ik ben een paar keer naar New York geweest om met ze te praten, en omdat we toch veel van dezelfde dingen hebben gedaan in het verleden denk ik dat het vertrouwen wel heb gewonnen. Uiteindelijk hebben we een voorzichtige deal gesloten. Ik hoefde geen groot voorschot te betalen, maar zij hadden wel de gelegenheid om wanneer dan ook uit de deal te stappen.

En sindsdien zit je in een soort ontdekkingsreis?
Natuurlijk. We zijn waanzinnig interessante dingen tegengekomen. Maar aan de andere kant krijg ik kippenvel van hoe treurig de situatie is. Deze opeenstapeling van slechte registraties is iets wat ik nog nooit heb meegemaakt, en uiteindelijk ook de reden dat ze nooit hebben gekregen wat ze verdienen. Gelukkig hebben we vrij vlot nadat we begonnen te werken wel dingen voor elkaar gekregen. Toevallig kwam op dat moment het nieuwe album van Drake uit, waar een nummer op staat, Mob Ties, waar een sample van The Track Masters in zit.

Niet veel later kregen we een verzoek van Splice – een online bedrijf wat muziek parts verkoopt voor beatmakers – met de vraag of we het alsnog konden clearen, omdat ze in een reclame de beatmaker (Boi-1da, red) uit lieten leggen hoe hij de Splice onderdelen had gebruikt om die plaat te maken. Maar, kom op, dat is grotendeels Affirmative Action van Nas, wat geproduceerd is door The Track Masters. Tja, daar gaan we gewoon niet zomaar meer mee akkoord. Ook niet als de rest van de schrijvers dat wel is. Sorry, maar dat is fucking diefstal, en dat doen we gewoon niet meer. Uiteindelijk hebben we een prima deal gesloten, maar dit is dus wel een goed voorbeeld van wat er jarenlang gebeurd is bij Poke en Tone. Shoot first, ask questions later. En wij zijn er om daar een voet dwars voor te zetten.

Ik weet dat je enorme liefhebber bent, maar het is geen filantropisch project toch? Uiteindelijk moet het voor jou ook financieel ontzettend aantrekkelijk zijn.
Daar zetten we wel op in, ja. En ik moet zeggen dat de eerste statements veelbelovend zijn. Ik denk dat we ongeveer driekwart jaar met elkaar werkten toen Poke me belde met de vraag om een voorschot. Nou, we hadden inmiddels die zaak met Drake, dus we weten zeker dat we daar X, Y of Z gewoon aan gaan verdienen. Dus ik durfde het wel aan om hem een voorschot te geven. En een week later hadden ze hun geld. Dat vonden ze ongelofelijk. Normaal gesproken werden ze niet eens binnen een maand teruggebeld, laat staan dat ze snel geld krijgen.

In hoeverre komt dit voort uit een tijd waarin artiesten dom werden gehouden door platenmaatschappijen?
Dat is onweerlegbaar zo, maar ik denk dat de muziekindustrie er in die tijd sowieso ontworpen was om de artiesten dom te houden. Contracten en deals werden expres zo ingewikkeld gemaakt dat vrijwel niemand wist waar nou precies voor werd getekend. Het was heel normaal om, ik noem maar wat, voor een royalty van dertig procent een contract van veertig pagina’s op te stellen waarin in allerlei formules wordt uitgelegd wat daar allemaal van wordt afgetrokken als bepaalde verkoopaantallen niet worden behaald. Verder: niet te veel vragen stellen. De macht lag namelijk volledig bij de labels en uitgevers, en een recorddeal was het hoogst haalbare.

Best case scenario, waar zie je dit project heengaan?
Als alles gaat zoals wij willen, staan The Track Masters snel weer waar ze ooit stonden, namelijk aan de top. De sound die zij kunnen brengen is ontzettend interessant in deze tijd.