Muziek

Is Praag de nieuwe lievelingsplek voor technofans?

“Het voelt hier als Berlijn in de vroege jaren negentig!”

De twee geluidstechnici naast me zien er tevreden uit. Ze zijn Brits en verzorgen het geluid van het Duitse Fusion Festival. Vanavond zijn ze in Praag om het geluid te regelen. In een verlaten slachthuis in het midden van Praag voelen we het geluid overal langs ons heen vlammen.

Videos by VICE

Praag, de metropool aan de rivier de Moldau. Het is een stad die bekendstaat om haar architectuur, literatuur en drugs – maar niet echt als een hotspot voor techno. Wat is er aan de hand, Praag? Gebeurt er echt helemaal niks, of zitten jullie gewoon met je reet op het best bewaarde geheim in Europa? Als onwetende Duitser, wilde ik dat gaan uitzoeken, dus besloot ik om de lokale clubscene te infiltreren.

Ik ging naar Praag voor Polygon: een avond gespecialiseerd in diepe, harde techno. Polygon begon in 2013 met een publiek van tachtig man. Tegenwoordig telt het evenement meer dan duizend bezoekers, en is het de grootste in zijn soort in de Tsjechische Republiek. Het nieuws over Polygon heeft zich voornamelijk verspreid van mond tot mond. Een van de medeoprichters, Jaroslav Moravec, vertelt tijdens een etentje voorafgaand aan het evenement: “Er was hier eerst gewoon geen interessante clubscene. Tenminste niet zoals in Berlijn. Onze clubs waren meer gericht op toeristen, niet echt experimenteel.”

Toch zijn raves in Tsjechië niks nieuws. Jaroslav – die draait onder de naam em ju es aj si – vertelde me over de freetekno-festivals uit de late jaren negentig, die jarenlang door het land trokken, begeleid door vredelievende hippies. Dit was vóór raves onderworpen werden aan een hardhandig optreden van de politie in 2005. Daarna is er een hele tijd niks geweest. Pas in 2010 kwamen de eerste houseparty’s naar de stad. Drie jaar later maakte Polygon haar entree en bracht techno – dat hiervoor flink verwaarloosd werd – naar een nieuw publiek.

Polygon heeft geen vaste stek. Voor elke editie wordt een ander overblijfsel van het socialistische verleden van de stad geïnfiltreerd – verlaten treinstations, atoombunkers, industriële pakhuizen. Het feest waar ik heenga is in Hala 36; een lang, laag bakstenen gebouw dat eerst gebruikt werd als slachthuis. Het staat in het achtste district van de stad, en is bekend als de creatieve verzamelplaats van Praag. Op het moment dat we de massieve metalen deuren openen, worden we in het gezicht geslagen door de sterke geur van wierook. De betonnen hal die ons richting de duisternis loodst, wordt geflankeerd door een rij witte kaarsen. Aan de andere kant staat een lichtinstallatie gemaakt van tin, die eruitziet als een futuristisch heiligdom uit de film Blade Runner. Als techno een religie zou zijn en clubs de tempels, dan lijkt Polygon dat behoorlijk letterlijk te nemen. “De wierook is gewoon om de geur van bier te maskeren,” zegt Jaroslav.

Een schommel gemaakt van banden hangt in de rood verlichte chill-out room, waar ook de bar te vinden is. De muren bij de dansvloer zijn bedekt met zwart satijnen gordijnen. Koperen cilinders bungelen aan het plafond en spuwen rookwolken synchroon met de muziek in de richting van het publiek. Ik struikel telkens over de goten in de vloer, die ooit gebruikt werden om het varkensbloed netjes te laten weglopen. Over varkens gesproken: de toonbank die wordt gebruikt als bar was eerst het hakblok van het slachthuis.

Jaroslav is regisseur, wat betekent dat hij ook verantwoordelijk is voor de zeer arbeidsintensieve teaserclips ter promotie van het feest. “Dat is een mooie traditie geworden,” vertelt hij. “Dat doen wij niet als enige – bijna elk feest in de stad maakt gebruik van korte video’s in plaats van flyers.” De kaarten op flyers, die tevens de locatie van het feest bekendmaken, zijn al kleine kunstwerkjes op zich. Met dank aan de intrige van de lokale kunstscene, blijken er meer creatieve ideeën in de hoekjes van dit feest verstopt te zitten dan op alle feesten in Berlijn bij elkaar.

Het ligt niet aan de constante beat die ervoor zorgt dat ik me thuis voel. Het zijn ook niet de Nike Airs, knotjes, ronde brillen en mutsen. Het komt omdat ik mensen zie die ik totaal niet verwacht. Tussen de indieboys in Bloc Party-shirts, spot ik in de menigte een vreemde dochter uit een adellijke familie, vergezeld door haar kaalgeschoren bodybuilder-date.

De enthousiaste sfeer die er hangt werkt aanstekelijk. Veronika, een meisje uit Praag, vertelt me dat dit haar eerste technofeestje is. “Ik word overspoeld door techno!” roept ze uit. “Het is het mooiste dat er is!” Haar vriend Vit was al een die-hard technoliefhebber. Nadat ik hem vertel dat ik uit Berlijn kom, laat hij me niet meer gaan. Hij wil over zijn favoriete labels discussiëren. De lokale scene van de stad is, niet geheel verrassend, nog steeds erg gesloten. Ze willen niet teveel toeristen van over de grens ontvangen. De vraag die me het meest wordt gesteld is: “Hoe is Berghain? En hoe kom je er binnen?”

Ostgut Ton, het label van Berghain, is hier erg bekend. Rødhåds label Dystopia lijkt ook indruk te hebben gemaakt. Rødhåd heeft tijdens Polygon gedraaid, samen met Henning Baer en Italiaanse acts als Claudio PRC, Dino Sabatini en Wrong Assessment. Vanavond staat het label Avian centraal, vertegenwoordigd door Sigha, Pris en Shifter, die techno richting pluizige acid en electro laten afglijden. Volgens Jaroslav zijn er maar een paar Tjechische producers, waaronder Selectiv Mutism: een duo dat vanavond ook draait. Het grootste deel van de dj’s op Polygon komt uit het buitenland, en waarderen het enthousiasme van de menigte dat veel minder onder invloed van drugs is dan ik had verwacht. Zelfs in de ochtenduren, als er een zacht ochtendlicht in de zaal naar binnen schijnt, zie ik veel minder grote pupillen dan je in Berlijn zou zien.

Waarom heeft het dan zo lang geduurd voordat techno populair werd in Praag? Iedereen die ik spreek op het feest heeft een ander antwoord. Ryan uit Melbourne, die hier al jaren woont, legt uit dat Tsjechen die terugkeerden uit Berlijn, New York en Londen, de jonge Tsjechische jeugd een nieuwe, frisse cultuur wilde presenteren – inclusief groene smoothies en pop-up stores. Ryans vriendinnetje Martina, had het over “post-communisme”. “Socialisme zat diep geworteld in hoofden van het Tsjechische volk,” zei ze. “Alles wat ook maar een beetje anders was, werd verworpen.” Pas nu, legt ze uit, is de post-IJzeren Gordijngeneratie geëmancipeerd genoeg om te verlangen naar een eigen identiteit, wat verklaart waarom feesten als Polygon zo goed worden ontvangen. In het begin was Polygon de enige in de stad, maar inmiddels zijn er vijf of zes soortgelijke avonden.

Ik verlaat het slachthuis met mijn volgende tripje naar Praag al in gedachten. Als ik met moeite een taxi weet aan te houden, bieden twee uitgeputte gasten aan om me naar huis te brengen. Ik wil ze geld geven, maar dat weigeren ze. “Nee, geen geld,” zegt een van hen. “Maar doe Berlijn de groeten van ons.” Waarop ik wil antwoorden dat het eigenlijk tijd is dat Berlijn groeten doet aan Praag.