Geconfronteerd worden met online verhalen over miskramen doet ontzettend veel pijn

Er rust nog altijd een stigma op miskramen – dat terwijl het vaak voorkomt – en het verlies van een zwangerschap wordt nog steeds veelal beantwoord met een ongemakkelijke stilte. Sommige vrouwen ervaren niet alleen rouw en verdriet, maar ook schaamte; veel van hen geven zichzelf tot op zekere hoogte de schuld. Maar steeds vaker vinden vrouwen lotgenoten en delen ze hun verhaal op social media. Moeders die een miskraam hebben gehad kunnen zich geïsoleerd en eenzaam voelen in hun rouwproces, en het kan troost bieden om erover te praten en erachter te komen dat zij niet alleen zijn – voor sommigen, tenminste.

Het is enorm belangrijk om bewustzijn te creëren over wat een miskraam daadwerkelijk met zich meebrengt, maar tegelijkertijd is er te weinig gevoeligheid voor mensen die dit soort verlies hebben ervaren. Emily Conroy, geboren in Londen en moeder van één kind, heeft in drie jaar tijd drie miskramen gehad. Zij is al te bekend met het rouwproces van een miskraam, en ze vind het zelf erg moeilijk om verhalen hierover te lezen die online worden gedeeld. “Die verhalen herinneren me aan het allerergste dat me ooit is overkomen,” zegt ze. “Door te beseffen dat anderen dit ook hebben meegemaakt, wordt mijn verdriet niet minder. Sterker nog, het is traumatiserend om eraan herinnerd te worden.”

Conroy erkent dat bewustzijn creëren belangrijk is, en dat een gemeenschap waar vrouwen gezamenlijk kunnen rouwen en elkaar kunnen steunen waarde heeft, maar het schrijven van gedetailleerde berichten op social media is volgens haar niet de beste manier om dit te bereiken. Er moet meer begrip komen voor de verschillende manieren waarop mensen rouwen – en niet iedereen hoeft aan hun trauma herinnerd te worden. “Een overvloed aan gedeelde informatie kan overweldigend zijn en al snel neigen naar competitieve misère,” vertelt ze mij. Een onhandig getimed bericht op social media kan ervoor zorgen dat veel moeders weer in een diep dal terechtkomen, en maanden of zelfs jaren van herstel tenietdoen.

Anderzijds zegt Jessica Zucker, een klinisch psycholoog uit Los Angeles en de persoon achter de #IHadAMiscarriage social media-campagne, dat vrouwen het recht hebben hun verhaal te delen zonder angst en censuur. “Het achterhaalde stigma op en de stilte rondom dit onderwerp en menig andere vrouwelijke gezondheidsgerelateerde onderwerpen moet veranderen. En de beste manier om dit te bereiken is door ruimte te creëren waarin wij liefde, pijn, rouw en hoop met elkaar kunnen delen.” Ze is van mening dat je zelf verantwoordelijk bent voor je mentale gezondheid – als je een miskraam hebt gehad en niet geconfronteerd wilt worden met je verlies, dan is dat jouw taak, en niet die van de mensen die op zich op social media laten horen. “Als deze verhalen je pijn doen, dan is het verstandig om ervan uit de buurt te blijven,” zegt ze. Zucker waarschuwt dat het niet goed is om “de verhalen de kop in te drukken uit angst dat het andere vrouwen triggert, omdat je hiermee de vrouwen die eindelijk hun traumatische verhaal willen delen tekort doet.”

Maar dit is de kanttekening: Ik heb zeven jaar geleden een miskraam gehad, en een moeder als ik kan mogelijk goed omgaan met haar verlies van dag tot dag, maar wanneer ik per ongeluk en onverwachts een bericht tegenkom op social media, dan kan het ineens hard aankomen. De wond voelt plots weer vers en de schade is al aangericht. Ik kan mijn telefoon wegleggen, mediteren, yoga doen of wat dan ook, maar de pleister is eraf getrokken en de pijn is terug.

En dit gebeurt niet alleen op mijn algemene nieuwsfeed. Als moeder zit ik in meerdere social media-groepen met andere moeders, bijvoorbeeld op Facebook en WhatsApp, maar ook in die veilige groepen loop ik het risico om verhalen over miskramen tegen te komen. Doordat mensen zich verbonden voelen en de mensen binnen die groep vertrouwen, zijn vrouwen die een miskraam hebben gehad ook sneller geneigd om hun verhaal te delen. Berichten waarbij zeer gedetailleerd wordt omschreven hoe het hele proces verlopen is – van de eerste krampen tot de weeën tot de baby die veel te vroeg geboren werd – worden gedeeld in de hoop dat zij troost en steun kunnen vinden bij hun mede-moeders. Maar zulke verhalen, vol details die helaas zo herkenbaar zijn, kunnen aanvoelen als een dolk door het hart van een rouwende moeder.

Een pauze nemen van social media kan vrouwen die zo'n trauma hebben gemaakt helpen om weer met beide benen op de grond te komen te staan, zegt Keisha Wells, een professionele hulpverlener uit Georgia. Ook kan het een goed idee zijn om jezelf terug te trekken uit bepaalde social media-groepen waar dit soort verhalen de ronde doen. “Een time-out nemen van deze kanalen is een assertieve zet en kan je mentale gezondheid goed doen,” zegt ze. “We kunnen niet controleren wat anderen plaatsen, maar wel wat we zelf zien en hoe we hierop reageren. Het is oké om deze grens te stellen en te onderhouden.”

Het is niet makkelijk om de vraag te beantwoorden of we onze traumaverhalen moeten censureren. Het is van groot belang dat niemand zich geminimaliseerd voelt in hun verdriet- en rouwgevoelens, maar het is minstens zo belangrijk dat de wereld meer bewust wordt van hoe vaak miskramen voorkomen en hoe ze mensen voor altijd kunnen veranderen.

Volg ons op Facebook voor meer gezondheidsverhalen en advies voor onvolmaakte mensen.