Er is maar een ding dat ik smeriger vind dan slangen, en dat zijn robotslangen.Na de verontrustende zwermen koprollende microbots (Satans robotleger zo groot als een zandkorrel), springende drones en rennende robothonden, dacht ik dat alle manieren waarop bots zich kunnen voortbewegen ondertussen wel waren bedacht. Maar elke keer dat ik denk dat de techindustrie echt alles heeft ontworpen, slaan ze weer toe. Het akelige monster dat deze week op het menu staat zijn glibberende reptielbots.
Advertentie
Ok, ik moet eerlijk toegeven. Toen ik over deze bots las, vroeg ik me eerst af hoe slangen überhaupt bewegen zonder poten (en, volgens Google was ik niet de enige.) Nu blijkt een slang zich tot een lus te kunnen vormen om in bomen te klimmen; en zet een slang zich bij een stevige ondergrond zijdelings af als een schaatser (als die kronkelt). Maar als de vloer glad is, dan gebruiken slangen de schubben op hun buik die ze als kleine grijphaakjes gebruiken om zichzelf naar voren te “trekken” – zoals een bergbeklimmer z’n beitel in de muur hakt om zichzelf naar boven te tillen. De slang zet hiervoor z’n lichaam deels naar voren (waardoor die langer wordt), waarna hij de rest van z’n lichaam erachter duwt door zich af te zetten aan z’n geschubde buikhuid dat aan de ondergrond zit vastgegrepen.Onderzoekers van het Wyss Institute aan Harvard University hebben zich laten inspireren door dit bewegingsmechanisme. De plastic robotschubben van de bot worden gemaakt met kirigami (een soort origami waarbij geen lijm wordt gebruikt en er in plaats van vouwen geknipt wordt). Met een lasersnijder worden er kleine sneetjes in een plastic vel gezet, zodat de schubben een bepaalde structuur krijgen (in dit geval een soort ruit zoals bij een slang). Dat vel wordt vervolgens om een elastische ballon verpakt die zich kan uitzetten en samentrekken met lucht. Hierdoor kan de robot van lengte en oppervlakte veranderen: het vlakke kirigami wordt dan een oppervlak van schubben, waardoor de bot met kleine grijphaakjes kan bewegen.De besturing, bediening en voeding zit allemaal verpakt in de kleine staart van het robotreptiel, waardoor hij helemaal zelfstandig kan glibberen en glijden. Ondanks dat het nu nog niet zoveel voorstelt, kan de bot in de toekomst “worden ingezet om moeilijke omgevingen te verkennen, inspecteren, monitoren. En kan het helpen bij opsporings- en reddingsmissies, of complexe medische procedures uitvoeren,” staat in het paper. Dus mocht je een keer door een aardbeving onder een flatgebouw zijn gekomen en moet met spoed je dikke darm worden onderzocht; dan is dit beest je vriend.Gelukkig ziet hij er nu nog uit als een wandelende zure mat, maar zo gauw hij begint te sissen, wil ik nooit meer naar buiten.Volg Motherboard op Facebook en Twitter.