Er was geen beter moment denkbaar voor de terugkeer van ‘Jessica Jones’

De terugkeer van Jessica Jones op Netflix, op dit specifieke moment in de geschiedenis, voelt bijna té perfect. We hebben het hier immers over 2018, een periode in de geschiedenis waarin het bij prijsuitreikingen gaat over #MeToo en #TimesUp.

Dus ja, dit voelt als hét moment voor de terugkeer van Jessica Jones: een zuipende, beschadigde, vrouwelijke Marvel-superheld vol zelfhaat, die getraumatiseerd is door het misbruik van een verschrikkelijke man. In tegenstelling tot bijvoorbeeld Wonder Woman, die eerst iedereen in elkaar beukt en daarna poseert voor foto’s, is Jones een held die gedreven wordt door het verlangen om geen slachtoffer meer te zijn. Kortom: de belichaming van de bewegingen van de laatste tijd.

In het tweede seizoen zien we Jones in een periode van herstel. Ze heeft de bron van haar ergste nachtmerries achter zich gelaten, en richt zich nu op de oorsprong van haar superkrachten. Of dit gaat leiden tot meer #MeToo-achtige scenario’s of tegenstanders zoals Kilgrave, zal nog moeten blijken.

Ik sprak de twee belangrijke vrouwen die betrokken zijn bij de Netflix-serie, in de hoop wat meer te weten te komen: de producent van Jessica Jones, Melissa Rosenberg, die ook werkte voor Dexter, The OC, en Twilight, en Rachel Taylor, die de rol van Trish speelt – de beste vriend/geadopteerde zus van Jessica Jones. Ik vroeg ze wat de serie doet voor vrouwen voor en achter de camera.

VICE: Kijken naar seizoen twee voelde bijna als een herstelperiode. Je hebt Trish en de producent, Jessica (PTSS) en Jeri Hogarth, die nogal kampt met haar sterfelijkheid. Het was interessant hoe die personages hun eigen problemen bleken te hebben, verstopt achter hun superheldenstatus.
Rachael Taylor: Ja, ik moet zeggen dat Melissa er goed in slaagt om de wereld te beschrijven zoals die echt is, ondanks dat dit een serie is over superhelden. Het gaat over seksuele intimidatie, over mannen die gewelddadig zijn tegenover vrouwen, misbruik, verslaving. Al die dingen zitten in de show geweven. Ze heeft een gave om cultuur te laten zien door de lens van Marvel. Het is echt knap hoe ze de wereld een spiegel voorhoudt. Het tweede seizoen voelt voor mij nu nog veel relevanter dan twee jaar geleden.

Melissa Rosenberg: Ha, ja weet je, het doel is altijd om een verhaal te vinden en een personage mee te nemen op een reis die resoneert met een publiek, en die bijdraagt aan de conversatie.

Om nog even bij de vrouwen te blijven, er is iets heel authentieks aan de dingen die ze zeggen. Bijvoorbeeld als Trish een producent die haar zusje heeft uitgebuit tegen een auto duwt, en zegt dat ze haar woede niet langer wil inslikken. Ik bedoel, ik ben benieuwd hoeveel van jezelf je in dat soort situaties stopt?
Rosenberg: Weet je, al deze afleveringen zijn geschreven en opgenomen voordat de #MeToo-beweging op gang kwam. Dat is wel interessant natuurlijk. Als schrijvers en zelfs als producenten is het doel om je eigen leven en ervaringen te gebruiken om verhalen te vertellen, zodat het oprecht overkomt. Dit seizoen in het bijzonder is erg persoonlijk. Ik heb veel eigen ervaringen erin verwerkt en Raelle Tucker, de executive producer, ook. Het was erg emotioneel voor ons.

Wat voor ervaringen heb je het dan over?
Rosenberg: Voornamelijk de emoties. Die scène waarin Jessica die producent vasthoudt in een bepaalde verhaallijn, komt voort uit een ervaring waarbij ik me zelf onveilig voelde in een soortgelijke wereld. Het is echt iets wat ik zelf heb meegemaakt in mijn leven, net als de meeste vrouwen op de een of andere manier. In aflevering twee verzeilt Jeri Hogarth meermaals in een kwade bui, en haar eerste reactie is dan steeds om het te ontkennen en alles te doen om het weg te drukken. Dat heb ik ook meegemaakt. Niet noodzakelijk door mezelf te verdrinken in een grote menigte vol hoeren [lacht], maar de rest is herkenbaar. Maar uiteindelijk moet je het toch onder ogen zien.

Als stripboekenfanaat heb ik veel respect voor het feit dat jij, als Marvel-eigendom, dealt met een heleboel dingen die niks met stripboeken te maken hebben.
Taylor: Heb je Alias van Jessica Jones gelezen?

Nee, nog niet.
Taylor: Die is zo duister. Echt enorm duister. Voor een stripboek zijn de thema’s echt volwassen. Ik zeg je eerlijk: ik denk dus eigenlijk dat het bronmateriaal veel duisterder is dan je zou verwachten. Daarom was ik zo verrukt om deel uit te maken van de serie, nadat ik alle stripboeken had gelezen. Het is een extreem duistere en rijke wereld om uit te putten. En het is grappig, omdat het alter ego van mijn personage, Patsy Walker, zo verschillend is in vergelijking met de verhaallijnen van Jessica. Ik moet het Melissa nageven, het is haar gelukt om een kleine knipoog te geven naar hen, door zo’n rijk achtergrondverhaal te maken voor Trish simpelweg door een kindster van haar te maken, met een show genaamd Patsy Walker.

Melissa, maakt het echt een groot verschil om zoveel vrouwen achter de camera te hebben? Ik weet dat het jouw beslissing was om dat aantal te vergroten. Ik als mannelijke fan ben benieuwd wat dat doet op een set.
Rosenberg: Als ik eerlijk ben, verandert er niks op het scherm. Een goede regisseur is een goede regisseur. Het vergroot wel het gevoel van gelijkheid. Je bent niet meer de enige vrouw, dus er is echt een balans en ik denk dat je daardoor ook warmte en veiligheid creëert.

Ik kan me eigenlijk volledig identificeren met wat je zegt.
Rosenberg: Ja, mensen leveren echt hun beste werk af in zo’n omgeving, omdat het gewoon genormaliseerd wordt. Die diverse, gebalanceerde omgeving brengt het beste in iedereen naar boven.

Over meer vrouwen gesproken: er is een mysterieus personage dat gespeeld wordt door Janet McTeer. Zelfde vaardigheden als Jessica, maar net zo innemend als Kilgrave. Wat is er met haar aan de hand?
Rosenberg: Oh, god, Janet brengt zoveel gewichtigheid mee. Zo’n verschijning. Als je naar haar en Krysten Ritter kijkt, lijkt het alsof je naar een masterclass zit te kijken. Ze brengt ook een bepaalde fysieke verschijning met zich mee, naast de diepzinnigheid. Zij is zeker een van de fijnste mensen om mee te werken. Ze is zo gepassioneerd, en bereid om interessante en heldhaftige dingen te doen.

Niets ten nadele van Krysten, maar zij kan echt op heel natuurlijk manier een klootzak spelen van wie je tóch houdt. Deze vrouw probeert zo hard om een schild omhoog te houden, maar laat het toch de hele tijd zakken, zoals in het geval van Malcolm en Jessica.
Rosenberg: Ja! Dit seizoen konden we de karakters van Jessica en Malcolm echt goed onderzoeken. Het heeft allemaal met de ervaringen van Jessica te maken dat we haar in zo’n interessante omgeving konden plaatsen. Hoe rijker het personage waar je mee speelt, hoe beter iedereens verhaal wordt. Het verhaal over de verslaving van Malcolm lijkt erg op een coming-of-age-film. Daar doorheen komen, samen met Jessica, zag er interessant uit, ik bedoel, dat is de spiegel voor hem, Jessica Jones. Maar voor haar is hij net een klein broertje, en daar wordt dieper op ingegaan in dit seizoen. Hij roept iets zorgzaams in haar op, waar zij van walgt, maar ze kan het niet helpen dat te voelen.

Met de hele #MeToo-discussie en Wonder Woman is een karakter als dat van Jessica nogal verfrissend, ten opzichte van de woede die veel vrouwen (terecht) hadden. Wat vinden jullie van de manier hoe hiermee wordt omgegaan?
Taylor: Ik heb zoveel geleerd van het werken met Krystin Ritter, om eerlijk te zijn. Ze heeft zoveel passie en toewijding, haar werk is zo verschrikkelijk gedetailleerd als het op die balans aankomt. Het is grappig, acteren is net als tennissen. Je bent zo goed als je partner is, en zij maakt mij zeker tot een betere actrice. Zelfs buiten de set ben ik dol op haar. We zijn oprecht goede vrienden. Ik denk dat Jessica, als personage, echt gaat over emancipatie en durf. Krystin laat dat zo goed zien.
Rosenberg: Het is uiteraard fantastisch om bij te kunnen dragen aan de conversatie. Als verhalenverteller probeer je altijd om mensen in de ervaringen van je personages te betrekken, en die van jezelf. Ik beschouw mijn werk als het schrijven van een personage, niet als het schrijven van een ‘vrouwelijk’ personage. Jessica is een personage. Tuurlijk, ze wordt geïnformeerd door haar gender. Je gaat door de wereld als vrouw, dus dan gebeuren er andere dingen dan wanneer je man was geweest. Maar daar wordt ze niet door gedefinieerd. Als ik vroeger een script las, was het altijd een sterk, stil type, met allemaal hele complexe… bla bla bla. En de vrouwen? Zij is de echtgenoot! [lacht]. Nogmaals: deze kanten komen met gelijkheid. We willen de mogelijkheid zien om onszelf terug te zien op het scherm op welke manier dan ook. De mogelijkheid daartoe is altijd emanciperend.