Wonderschone foto’s van de onvermoeide vrouwen van Standing Rock

Afgelopen weekend bracht het US Army Corps of Engineers eindelijk goed nieuws aan de duizenden demonstranten die aan het Standing Rock Sioux-reservaat bivakkeerden: de bouw van de Dakota Access Pipeline wordt stopgezet. De pijplijn zou olie leiden onder Lake Oahe, een stuk van de Missouri-rivier en de grootste waterbron van het reservaat.

De Siouxstam maakte zich al langer zorgen dat de aanleg van de pijpleiding voor vervuiling van hun watervoorzieningen zou zorgen en in strijd is met hun grondrechten. Na maanden demonstreren (de demonstranten noemen zichzelf de Water Protectors) en politie-interventie kondigde het leger afgelopen zondag aan dat ze geen toestemming gaven om de pijpleiding onder de rivier te boren. In hun verklaring vertellen ze dat ze in plaats daarvan "op zoek gaan naar alternatieve routes voor de pijpleiding."

Duizenden demonstranten – waaronder afgevaardigden van de Siouxstam, inheemse bevolkingen uit heel Amerika, niet-inheemse bondgenoten en veteranen – kampeerden wekenlang op het Standing Rock-reservaat. Het nieuws kreeg een warm welkom in het besneeuwde kamp. Het was een hoogtepunt na een lange strijd waar zelfs politiegeweld aan te pas kwam.

Fotograaf Celine Guiout fotografeerde en interviewde de vrouwen van Standing Rock een week voordat hen werd verteld dat hun maandenlange verzet zijn vruchten had afgeworpen. "De vrouwen waren de motor achter deze massabijeenkomst," vertelt ze aan Broadly. "Alle vrouwen die ik tijdens mijn verblijf ontmoette waren ontzettend optimistisch over een vredig uitkomst, zelfs in deze situatie. De vrouwen waren standvastig in hun geloof."

Beatrice Menasekwe Jackson van de Tsimshian - stam in Ketchikan in Alaska, woont nu in Michigan We zijn hier bij elkaar als vrouwen, als de verzorgers van het water en de aarde. De aarde moet gezond zijn zodat het water dat door ons lichaam stroomt ervoor zorgt dat onze kinderen gezond en sterk zijn in gedachte, lichaam en ziel. We willen dat ze in balans zijn zodat ze niet verscheurd worden door politieke partijen om hun kleur, ras of geslacht. We gaan een mooiere wereld voor ze maken.

Ik ben hier ook omdat mijn kinderen er niet kunnen zijn. Als ik naar huis ga, vertel ik ze alles wat ik heb gezien zodat, als ik niet meer kan reizen, zij dat voor me kunnen doen. Ook al ben ik een goeie oma, ik heb mijn eigen pensioen gebruikt om deze reis te maken. Het is het meer dan waard om hier te zijn en met andere vrouwen liedjes en watergebeden te delen.

Bibi van de Juaneño-stam in San Juan Capistrano in Californië Waarom ik hier ben? Het begon toen ik een klein meisje was – het zat in me. Je kan dat wat in je zit niet wegnemen, dat is je ziel die weet dat je voorouders genoeg geleden hebben. Ik heb genoeg geleden. De lokale mensen trekken het niet meer want er is gewoon niks anders meer wat je ons nog kan afnemen. Jullie nemen ons land af, onze trots af, jullie nemen alles af. Maar we blijven vechten tot het einde en ik heb hoop dat we ons erdoorheen zullen slaan. Sinds ik hier ben zijn er alleen nog maar goede dingen gebeurd. Er gebeuren wonderen in Standing Rock, en dat zal niet stoppen.

Cortney Collia uit Kalamazoo in Michigan In Kalamazoo hadden we voor mijn gevoel de grootste olielek van de Verenigde Staten. Het is al jaren geleden, in 2010, maar het water is nog steeds niet schoon. Ze zeiden dat ze het hadden opgeruimd, maar ik werk naast de rivier als lerares en de leerlingen mogen het water niet meer in. Als ze dat wel doen krijgen ze uitslag en je ziet nog steeds een glimmende laag op het oppervlak, ook gaan het gras en de bomen dood. Ik werk in een natuurcentrum en voor educatieve doelen neem ik de kinderen wel eens mee kanoën over de rivier, maar ze mogen niet spetteren of zwemmen. We proberen ze te leren dat het belangrijk is om goed voor de natuur te zorgen. Onze lichamen bestaan voor zeventig procent uit water en dat houdt ons in leven, het is dan ook heel moeilijk om de kinderen te vertellen dat ze het water niet mogen aanraken. Ik wil niet dat het anderen ook overkomt. Daarom kom ik hier regelmatig, om er zeker van te zijn dat het niet nog eens gebeurt.

Vanessa Castle en haar paard Medicine Hat, van de Lower Elwha Klallam-stam uit Port Angeles, Washington Ik kwam hier een maand geleden, het was negen uur rijden. Ik kwam hier voor mijn eigen en toekomstige generaties, om het water te beschermen en ook om voor de rechten van onze stammen op te komen. Als inheemse mensen vechten we constant tegen vooroordelen en onrecht. Als vrouw zonder kinderen was het mijn beurt om op te komen voor waar we in geloven. Ik ben hier om de bronnen te beschermen waar we recht op hebben.

Melaine Stoneman, van de Sicangy Lakota-stam in het Pine Ridge-reservaat in South Dakota Ik ben hier al vanaf dag één. Ik ben de leider van deze vrouwengroep en ik hou me bezig met de veiligheid van de vrouwen, kinderen en ouderen in het kamp. We leggen de nadruk op de eenheid tussen inheemse en niet-inheemse vrouwen en samen bidden we tegen de pijpleiding.

Faith Spotted Eagle samen met haar dochter Brooke van de Yankton Sioux-stam in het Yanktow-reservaat in South Dakota Faith Spotted Eagle: Sinds april loop ik hier af en aan. Ik ben opgegroeid naast deze rivier, ik zeg altijd: "Het is mijn rivier, maar ik wil hem best met je delen." De rivier kan ons zoveel leren en we voelen ons aangetrokken tot de geest van de rivier. Volgens mij droomt iedereen ervan om te doen wat je kan, dat is onze roeping in het leven. De rivier en het land helpen ons om deze dromen te verwezenlijken.

Het is zoveel groter dan ons. Het gaat niet eens om ons, het gaat om de kleinkinderen van mijn kleinzoon – daar moet je aan denken. Het is geweldig om naar hem te kijken, om te zien hoe mijn DNA, mijn bloed voortleeft in de volgende generaties. En daar moet je aan denken, want als we de olie-industrie en klimaatverandering niet stoppen… ik moet er niet aan denken dat mijn kleinkinderen onbeschermd opgroeien. Daarom ben ik nu op deze plek. Brook: Inheemse vrouwen kijk altijd vooruit naar de (volgende) zeven generaties. Op die manier beschermen we ons volk – we zijn inheems, we zijn een stam – en we geloven dat onze familieleden meer zijn dan alleen mensen. Ze hebben ook een niet-menselijk kant. Dat is de geest van onze rivier en deel van het land, de originele moeder waar we allemaal aan toebehoren. Ik maak onderdeel uit van de vrouwengemeenschap, in de vrouwengemeenschap probeer ik de ouderen te ondersteunen. Zij zijn de echte vrijheidsstrijders en zullen dat altijd blijven, wij leren van hen. Wij strijden naast hen, ik ben hier in dienst van mijn volk.

Courtney en Amber McCornack, uit Albert Lea, Minnesota Courtney McCornack: We reizen al maanden heen en weer. Ik heb mijn dochter meegenomen en we bouwen tipi's met andere vrouwen en doneren ze aan mensen die ze nodig hebben. Ik wil dat ze verbonden blijft met haar geboorterecht, wat de indianengemeenschap al sinds het begin doet. Het gemeenschapsgevoel is geweldig hier – we hebben oprecht respect voor elkaar en ik hoor de krachtigste gebeden die ik in mijn leven heb gehoord, van zonsopkomst tot zonderondergang.

Urtema Dolphin uit Londen Ik ben een paar dagen geleden aangekomen vanuit Londen. Ik volg dit al maanden via filmpjes op social media. Ik voelde dat ik hier moest zijn en ik vertegenwoordig veel mensen van over de hele wereld. Ik heb hun gebeden met me meegenomen en hun geesten zijn met me meegereisd. Nu ben ik hier, klaar om te helpen.

Tosha Luger van de Hunkpapa - stam van Lakota Sioux in Standing Rock Ik ben geboren en getogen op dit land. Mijn echtgenoot en vader zijn hier een jaar geleden overleden, vlak na elkaar, en dat heeft me gebroken. Ik woon op een ranch iets ten zuiden van hier en ik ga elke dag naar de rivier. Daardoor voel ik me beter – het heeft me weer heel gemaakt. Hier zijn maakt me nederig. De rivier stroomt verder naar de Missouri en naar de oceaan. Dat proberen we allemaal te beschermen.

Ik was er kapot van dat de arm van het meisje eraf werd geblazen… zelf had ik een hersenschudding, ben bestookt met traangas en werd neergeknuppeld in de vrieskou terwijl ze met waterkanonnen op ons spoten. Ze vertellen ons om naar huis te gaan maar ze snappen niet dat dit ons thuis is.

Als we dingen willen veranderen, moeten we bidden en de vrede bewaren. Ik ben zo vereerd dat al deze mensen onze gebeden hebben gehoord en zich bij ons hebben gevoegd.

-

Vrouwen praten misschien veel, maar we horen ze te weinig. Daarom is Broadly Nederland er. Like onze pagina.