Deze wetenschappers pompen dolfijnenpiemels op om zeeseks te simuleren

Het is moeilijk om te bestuderen hoe dolfijnen en andere walvisachtigen seks in het wild hebben. Ga maar na: ze leven in de oceaan en wetenschappers kunnen daar niet makkelijk hun tentje neerzetten.

"Er is weinig onderzoek naar het paringsgedrag van walvisachtigen omdat het zo moeilijk is," zegt Dara Orbach, een postdoc aan de Dalhousie University. "Ik heb aan meerdere onderzoeken meegeholpen, dus ik kan het weten."

Orbach, een walvisgeslachtsdelendeskundige, heeft een ongebruikelijke manier gevonden om diepzeeseks te bestuderen: samen met haar team speurde ze de voortplantingsorganen van drie soorten walvisachtigen (de tuimelaar, gewone dolfijn en bruinvis) op. Ze pompten de penissen van de dode dieren vol met een zoutoplossing om ze stijf te maken, plaatsten de penissen in de vagina's van hun soortgenoten en namen CT-scans om een diepgaand kijkje te nemen wat er gebeurt als deze dieren seks hebben.

"We hebben een zoutlossing in de penissen gepompt om een erectie te simuleren," zegt Orbach. De harde penissen werden stijf gehouden met een op formaldehyde gebaseerde oplossing zodat ze hun vorm niet zouden verliezen voordat ze in de vagina's werden ingebracht. Het onderzoek van Orbach, Diane Kelly, Mauricio Solano en Patricia Brennan werd gepubliceerd in Proceedings of the Royal Society B: Biological Sciences.

"Het was het moeilijkste om de organen te krijgen," legt Orbach uit. Ze moesten in perfecte staat verkeren, anders zou het onderzoek niet werken, legt Orbach uit. "Ik krijg veel pikante pakketten van FedEx."

Je zou denken dat de penis in een vagina gaat en dat het dan alles is, maar de biomechanica van walvisseks is erg complex.

"Er is weinig bekend over hoe mannelijke en vrouwelijke genitaliën op elkaar reageren en hoe deze interacties de vruchtbaarheid beïnvloeden," staat in het onderzoek. Walvissen, dolfijnen en bruinvissen hebben "ongebruikelijke vaginale vouwen, spiralen en uitsparingen," schreef Orbach in een verklaring eerder dit jaar. "De grootte van de walvisorganen is ook vrij variabel," vertelt ze. "De penis van een bruinvis is ongeveer even lang als mijn onderarm," legt ze uit, terwijl die van een gewone dolfijn ongeveer zo groot is als een menselijke hand. (Dit onderzoek gebruikte één vrouw en één man van elke soort.)

Voor het onderzoek verzamelde ze de vaginale opening, de clitoris, baarmoederhals en eierstokken van vrouwtjes; en van de mannen gebruikten ze de penispunt en de hele schacht tot aan het bekkenbeen en de bijbehorende spieren.

De onderzoekers maakten mallen van de vagina's van de dieren met siliconen, en plaatsten toen deze plastic penissen in de echte vagina's. Deze penis en vagina werden verstrengeld in het liefdesspel aan elkaar genaaid, en de hele opstelling werd bewaard in een oplossing van formaldehyde.

Volgens Orbach is de mate van co-evolutie die deze walvisachtigen laten zien verbazingwekkend. De vagina van de gewone dolfijnen en de zeehonden "heeft geen fysieke barrières om de penis te belemmeren," staat in het onderzoek, maar ze vonden iets anders bij de tuimelaar en de bruinvis. Bij die dieren lijken de vaginale vouwen te voorkomen dat de penis in sommige gevallen te diep doordringt – wat misschien duidt op zoiets als de seksuele wapenwedloop tussen mannelijke en vrouwelijke eenden.

Dolfijnpenissen volpompen met een zoutoplossing om walvisachtige seks te simuleren klinkt misschien als onderzoek dat iemand voor de grap doet, maar begrijpen hoe deze dieren zich reproduceren, kan belangrijk zijn voor het behoud van de verschillende diersoorten. "Tot op zekere hoogte kan het worden toegepast op kunstmatige inseminatie en conservatie, maar veel ervan is fundamentele wetenschap," zegt Orbach, oftewel: wetenschappers die de wereld om ons heen proberen te begrijpen, inclusief hoe dolfijnen seks hebben.