Ik danste en vond mijn authentieke zelf bij de 'ADE Opening Meditation'

Mijn ADE-programma zit ramvol, en dat is allemaal goed en wel, maar al die woeste nachten zijn ook een aanslag op je lijf en geest. In de aanloop naar deze week maakte ik me er zelfs een klein beetje zorgen over, tot ik het evenement genaamd ADE Opening Meditation tegenkwam. De bedoeling hiervan? Je 'authentieke zelf' vinden door middel van een 'transformationele groepsmeditatie' met visuals, beweging, live instrumenten, een begeleidende stem en elektronische muziek. Sceptisch over dergelijk esoterisch gezever ben ik altijd al geweest, maar de belofte ''We will leave you energized and ready to dance'', trok me toch over de streep. Alle hulp om deze dagen soepel door te komen is welkom.

In mijn hoofd zie ik voor me hoe mensen met harige blote voeten en harembroeken mij vasthouden terwijl hun naar wierook ruikende dreadlocks tegen mijn gezicht zwiepen. Dit allemaal als straf voor mijn negatieve aura, waaraan ze konden voelen dat ik daar was om er een stukje over te schrijven en niet voor een zoektocht naar mijn authentieke zelf. Dit zou mijn eerste meditatie ooit zijn, dus stiekem ben ik ook gewoon een beetje zenuwachtig.

Wanneer ik binnenloop komt slechts één van mijn voorspellingen uit: het ruikt er inderdaad naar wierook, maar er zijn geen dreadlocks te bekennen. Ik ben veel te vroeg, dus ik neem plaats op een bank die er een stuk comfortabeler uitziet dan die daadwerkelijk was en probeer de lieve, oude Jack Russel die daar rondhuppelt aan te halen. Helaas negeert hij mij, zoals ik van zijn ras gewend ben. Tegen de muur staat een kistje boeken met titels als Land of the Fallen Star Gods en Morning Yoga Workouts. Langzaamaan komen alle andere deelnemers binnendruppelen. Ik tel geen enkele harembroek.

Het is tijd om te beginnen. Mijn schoenen en tas heb ik in de kleedkamer achtergelaten en ik zoek een plekje in de zaal. Veilig achterin tegen de muur, zodat ik niet te veel opval wanneer ik aantekeningen maak in mijn telefoon tijdens de meditatie. Helaas viel dit toch wel heel erg op.

Zodra we beginnen moet ik eigenlijk al meteen naar het toilet, maar ik doe een slaapmasker op en luister naar de trage junglegeluiden terwijl onze begeleidster ons laat concentreren op onze ademhaling. Af en toe komen er wat dierengeluiden uit de speaker, waar ik pal naast zit. Het apparaat staat verdomd hard, wat het moeilijk maakt me te concentreren. Terwijl ik bezig ben met mijn ademhaling bekruipt me een extreem penetrante citroengeur, afkomstig uit een vernevelaar die ook vlakbij staat.

Terwijl ik me erger aan mijn gebrekkige lenigheid, waardoor de kleermakerszit niet bepaald comfortabel aanvoelt, probeer ik de jungletempel te visualiseren waar we naartoe gepraat worden. In die tempel ga ik mijn authentieke zelf eindelijk ontmoeten, volgens de kalme stem. Ik neem hem mee naar buiten en word er één mee. Het is moeilijk om dit allemaal voor te stellen. Schier onmogelijk, zelfs. Toch probeer ik me eraan over te geven. Het helpt dat er tijdens de meditatie regelmatig wordt benadrukt dat we op een vredige plek zijn, waar niemand over je oordeelt en je je vrij mag voelen. Dat stelt me gerust.

Plots verandert de muziek. We worden gevraagd om onze ogen te openen en op te staan. Het is tijd om te dansen. Eerst alleen, daarna met elkaar. Ik ben in een donkere club ook vaak een muurbloempje, dus ik voel me heel eventjes wat ongemakkelijk, maar doe mijn ogen dicht en wieg rustig mee op de muziek. De stem herinnert ons eraan dat het tenslotte een dance-event is, waardoor ik moet gniffelen.

Even later gaan we een 'energiebol' vormen, in onze eigen handen, op ongeveer tien centimeter van het lichaam. Ik probeer de bol voor me te zien en hem groter te maken door mijn energie er bij het uitademen naartoe te sturen. Die energiebol delen we vervolgens met elkaar, waarbij je in drie woorden iets liefs tegen de ander zegt. Ik dwing mezelf om over mijn ongemakkelijkheid heen te stappen en van bol te ruilen met een ander. Dat is best fijn, want de ander zegt natuurlijk ook iets liefs tegen mij. "Jij bent prachtig," wordt me toegefluisterd. Terwijl ik weer ga zitten, voel ik dat ik gloei.

Vervolgens worden we gevraagd om met onze rug tegen de rug van onze partner te gaan zitten en onze ademhaling te synchroniseren. Mijn buddy is flink kleiner dan ik, wat problematisch blijkt bij deze oefening. Na wat geklungel lukt het ons. We wiegen een beetje heen en weer wanneer ik tikjes op de vloer hoor. Het is de bejaarde Jack Russel, die zachtjes aan komt hobbelen. De vrouw naast me pakt het beestje op en legt hem op haar schoot, waarna ze haar ogen weer sluit en rustig heen en weer blijft wiegen met haar metgezel. Ik smelt van binnen wanneer ik een minuutje later zie dat het hondje vredig ligt te tukken.

Er volgt nog een dansronde, die mij en de meeste anderen wat makkelijker afgaat dan de vorige. Bij het laatste deel van de meditatie mogen we gaan liggen, maar mijn plekje is daar te klein voor. Ik probeer zo comfortabel mogelijk te gaan zitten, terwijl de anderen zich bedekken met een dekentje. Er lopen wat mensen rond met een trommel en andere voorwerpen die geluid maken. Ik probeer er niet aan te denken dat ik nog steeds naar het toilet moet, wanneer de hangdrummer vlak naast me een schelle toon speelt op een van zijn illustere instrumenten. Van schrik laat ik bijna een scheetje, maar het loopt gelukkig goed af.

De gids geeft ons de keuze om onze authentieke zelf terug te laten gaan naar de jungletempel, of bij ons te houden. Ik was hem inmiddels helemaal vergeten, dus ik laat hem vrij. Dan is het afgelopen. We mogen vertrekken, maar het is oké als we nog even blijven zitten. Ik vertrek direct naar de wc.

Ik praat hierna nog even met Suzanne, waarmee ik de rug oefening deed en daarvoor van energiebal heb geruild. Dit was voor haar ook de eerste keer en het is haar goed bevallen. Het leek haar leuk om gewoon eens iets totaal anders te doen met ADE. Daar kan ik me wel in vinden.

Licht gloeiend stap ik het gebouw uit, op weg naar het eerste feestje van de week. Daar zit ik bijzonder lekker in mijn vel, dus de meditatie lijkt te hebben geholpen. Toch voel ik geen bijzondere nieuwe energie die me aanmoedigt om te gaan dansen. Eens een muurbloempje, altijd een muurbloempje. Iemand vraagt aan me of ik dit nu vaker ga doen. Ik weet het niet, maar misschien zoek ik mijn authentieke zelf over een paar jaar nog eens op, om te kijken hoe het met hem gaat.

Wil je meer verhalen over ADE 2017 lezen? Dat kan hier .