Is Amerikaanse superwiet nou echt beter dan Nederwiet?

Wat betreft het aanbod van het aantal soorten wiet, is er in Nederland de laatste paar decennia niet zoveel veranderd. Hollandse wietjes als Amnesia, Northern Lights, Skunk en White Widow zijn, net als tien of twintig jaar geleden, nog steeds immens populair. Wel worden de meeste nu onder een andere naam verkocht, mede doordat ze herhaaldelijk zijn gekruist met elkaar en anderen. Daardoor ontstaan er wel steeds nieuwe fenotypes (de waarneembare eigenschappen van de plant), of ‘strains’ zoals de Amerikanen het noemen, maar de basis, van pak ‘m beet vijf tot tien soorten, is nagenoeg hetzelfde gebleven.

Maar sinds een maand of zes is er wél echt iets nieuws aan de hand: in de Verenigde Staten geteelde wietjes worden steeds meer in Nederland en de rest van Europa verkocht. Volgens sommige coffeeshopeigenaren zouden deze soorten superieur zijn, en in Amsterdam gaan ze voor 35 tot 50 euro per gram over de toonbank. Sommige wietsoorten kun je alleen per 3,5 gram kopen, waarbij je in één klap 150 euro mag afrekenen. (Ter vergelijking: een grammetje wiet uit Nederland kost je gemiddeld 8 tot 15 euro per gram.)

Menukaart van één van de 170 Amsterdamse Coffeeshops. Alle foto's door de auteur.

De meeste coffeeshophouders zweren natuurlijk dat die in Amerika legaal geteelde strains superieur zijn aan de toppen die uit de Nederlandse zolderkamers komen. Maar wat klopt daarvan? Om daar iets over te kunnen zeggen moeten we eerst kijken naar wat een wietsoort nou precies kwaliteitswiet maakt.

Oké ten eerste: goede wiet herken je als de top lekker stevig aanvoelt, mooie, frisse kleuren heeft en een sterk en complex aroma produceert. Dit aroma vertaalt zich bij goede wiet dan ook door in de smaak en het keelgevoel bij het roken of verdampen. Ondermaatse wiet smaakt vaak onprettig en geeft een kriebel in de keel, waardoor je gaat hoesten. Bij topkwaliteit is de rook of damp smaakvol en zacht.

Vakkundig geteelde wiet bevat ook veel meer en vollere trichomen in tegenstelling tot de meeste amateurwiet. Trichomen zijn de kleine harskliertjes op de bladeren en bloemen van de cannabisplant, die er op afstand uitzien als glinsterende suikerkristallen. Die trichomen bevatten de psychoactieve stof thc, waar je high of stoned van wordt. Is de top voorzien van een dikke bontkraag aan sappige trichomen, waarbij je vingers plakkerig aanvoelen als je in de top knijpt? Dan kan je een heftiger en langduriger effect verwachten, vergeleken met ondermaatse wiet. Het is niet gezegd dat meer trichomen automatisch tot een sterker effect leiden – het gaat tenslotte om het percentage van thc dat ín de trichomen zit, maar het is wel een goede eerste indicatie.

Goed, dan kunnen we nu de Amerikaanse superwiet gaan vergelijken met de Nederlandse. Voor dit artikel heb ik de drie populairste uit Amerika afkomstige strains onder de loep genomen, te weten Gelato 33, Gelato 25, en Animal Cookies. Ik vergeleek ze met AMG Haze, Afghan Kush en AK020 Kush, die ik op dat moment had liggen. En met mijn algemene ervaringen met in Nederland gekweekte strains, waar ik er maandelijks tientallen van test.

Wat betreft uiterlijk en geur – ook wel bag appeal genoemd – had de Amerikaanse wiet over het algemeen inderdaad een flink streepje voor op de Nederlandse. Ook waren de toppen duidelijk steviger dan toppen afkomstig uit Nederland.

Het grootste verschil is echter te merken aan het aroma. Strains van Hollandse bodem hebben vaak een (voor ons) vertrouwde, ‘old school’ geur: toppen van de Kush-genetica ruiken naar vochtige aarde, Haze ruikt naar dennennaalden en citrusvruchten, Skunk heeft een wat chemische, soms bijna fransekaas-achtige walm, en Afghani ruikt kruidig, hasjachtig.

De gemiddelde Amerikaanse strain heeft een uitdagender, complexer en exotischer bouquet. Zoeter, voller en meer verschillende aroma's tegelijk. Als je je neus diep in een zakje vers gemalen Gelato steekt, geeft dat even een overweldigend gevoel.

Maar wordt je er nou echt stoneder van? Als je de Amerikaanse en de Nederlandse toppen onder een loep legt, zie je nagenoeg geen verschil tussen de hoeveelheid en grootte van de trichomen.

Op de vraag of je van wiet uit de USA dus stoneder of higher wordt is het korte antwoord: nee. Je zal niet echt veel verschil merken tussen de effecten van de strains uit de VS en kwalitatieve strains uit Nederland.

Dat is ook niet zo gek, gezien het feit dat de chemische compositie van de cannabinoïden zoals thc (waar je stoned of high van wordt) en cbd (cannabidiol – de stof waar je juist minder stoned of high van wordt) wereldwijd rond hetzelfde gemiddelde hangt. Sinds het begin van de 21ste eeuw ligt dat internationale gemiddelde (dus zowel als die in de VS als in Nederland) van thc zo rond de 18 tot 21%, met uitschieters naar de 25% tot 30%. In de jaren zeventig en tachtig lag dit gemiddelde nog rond de 10% tot 15%. Die stijging in thc is vooral te danken aan Nederlandse kwekers (en Amerikaanse kwekers die naar Nederland vluchtten vanwege de War on Drugs in de VS) die sinds de jaren negentig strains gingen kruisen. Strains die een bovengemiddelde hoeveelheid thc produceerden, en tegelijkertijd een steeds lagere hoeveelheid cbd, dat het effect van thc tegenwerkt of uitbalanceert. Men was dus actief bezig om wiet te creëren waar de je nog stoneder of higher van werd. Nu die top (mondiaal) is bereikt, is het speelveld weer gelijk.

Qua sterkte en effect is er dus weinig verschil. Maar als het verschil niet verder gaat dan geur en uiterlijk, waarom komen die Amerikaanse strains dan überhaupt naar Nederland en Europa? Dat komt voornamelijk omdat in de VS een groeiend aantal staten (op moment van schrijven acht) de cannabismarkt heeft gelegaliseerd. Het aantal gebruikers groeit dus hard en die consumenten worden door het overgrote aanbod aan product steeds kieskeuriger. De cannabismarkt wordt volwassen en de consument ook. Amerikaanse blowers willen simpelweg de beste – op het oog waarneembare – kwaliteit.

Op de Amerikaanse cannabismarkt gaat het vooral om marketing. In Nederland koop je in een rokerig, donker hok een eenvoudig zakje wiet – in de VS koop je je wiet in een strak gestileerde boetiek of dispensary met keuze uit honderde soorten bud, allemaal keurig uitgestald in de mooiste verpakkingen. De wiet kan bovendien in alle rust, en met de beste high-tech middelen, zo worden gekweekt dat-ie er prachtig uitziet en fantastisch ruikt (zie bijvoorbeeld de Insta-post hieronder). Nogal een verschil met de situatie in Nederland, waar kwekers het moeten doen met loodsen, zeecontainers en zolderkamers, waarbij de oogst bovendien zo snel mogelijk moet worden binnengehaald, om te voorkomen dat de politie hun oogst door de shredder haalt.

Als je toch echt graag voor de dure, mooi ogende, lekker ruikende, blitse merkwiet gaat (wat natuurlijk helemaal prima is), is er een aantal (momenteel een stuk of vijf) coffeeshops in Amsterdam te vinden die hun wiet direct uit de Amerikaanse dispensaries halen. Het echte spul, zeg maar. Maar je krijgt niet altijd waar je om vraagt. Het gebeurt regelmatig dat de toppen waar jij de hoofdprijs voor betaalt afkomstig zijn van een oogst die door het controlerend orgaan in de desbetreffende staat is afgekeurd. In de VS gelden er namelijk per staat verschillende, maar altijd strenge regels waar een oogst aan moet voldoen. Voldoet de oogst niet aan de eisen, dan moet het vernietigd worden. Alleen, dat gebeurt lang niet altijd, en die afgekeurde partijen komen vaak voor dumpprijzen de Nederlandse grens over.

Wiet van twijfelachtige kwaliteit voor 150 euro per blikje van 3,5 gram

Erger nog, het gebeurt ook dat jouw top helemaal niet uit de VS komt, maar uit een ander land, of zelfs Nederland. In dat soort gevallen wordt ondermaatse wiet hier lokaal verpakt in potjes of blikjes met een flitsend etiket. Het blijft dus opletten geblazen.