Hoe het is om als Feyenoorder een relatie te hebben met een Ajacied

Twee voetbalclubs op één kussen, daar slaapt de duivel tussen. Dit zegt letterlijk nooit iemand, maar over mijn relatie zou het wel kunnen. Mijn vriend en ik zijn verbonden door onze liefde voor voetbal – hij vermaakt mensen op Twitter met zijn mening erover, en ik schuif soms aan bij FCAfkicken om er interessante dingen over te zeggen. Alleen stroomt bij mij Feyenoord door mijn bloed als de Maas door Rotterdam, en klopt zijn hart sneller bij het zien van de drie kruisen – hij heeft helaas een slechte opvoeding genoten.

Gedurende het seizoen is het elke zondagavond spannend of we de maandag zullen halen. Voor de winterstop iets minder intens dan na de winterstop, en pas in de zomer is er weer vrede en eindelijk rust.

Het is niet makkelijk om het bed te delen met de vijand, en ik zal je uitleggen waarom.

Ja, ik ben wel eens in de ArenA geweest. Meerdere keren, zelfs. En ja, het was de hel en net zo sfeerloos als ze zeggen. De Kuip is veel mooier en gezelliger. 105 minuten lang vraag ik me dan af: kunnen mensen zien dat ik een kakkerlak ben? Ruik ik naar haven en kampioenschap? Zien ze dat ik onoprecht lach als er gescoord wordt? Het dieptepunt was op de verjaardag van mijn vriend, toen ik besloot dat het misschien leuk was om weer eens samen naar Ajax te gaan. Het was een dilemma: ik wist dat het 't beste cadeau was dat ik hem kon geven, maar voor mij voelde het als zelfkastijding. Toen het 4-0 werd en hij met alcoholvrije Amstel Radler terugkwam van de bar, vroeg ik mezelf af waar het mis was gegaan.

Het is moeilijk om dit te bekennen, maar ik heb inderdaad wel eens een Ajax-shirt aangeraakt. De zielige obsessie van mijn vriend met die club uit zich in het feit dat hij in de loop der jaren ongeveer 231 shirts heeft verzameld. In een wanhopige poging om orde in zijn kledingkast aan te brengen, sloeg ik aan het vouwen. Ik stopte dus niet toen ik bij het hoopje textiel aankwam dat rook naar oud zweet en 3 prijsloze jaren. Heb ik er spijt van? Soms. Ben ik blij dat zijn kast nu netjes is? Absoluut.

Niet alleen raak ik soms Ajax-shirts aan, er liggen ook gewoon kledingstukken met het Ajax-logo in mijn kast. En deze was ik ook soms, ik hang ze op, vouw ze en leg ze daarna weer in MIJN kast – met pijn en mijn hart. Toen Ajax de halve finale van de Europa League haalde was ik het zat, en heb ik hem wijsgemaakt dat ik zijn broekjes had weggegooid. HIj geloofde me niet, maar ik hield vol. Hij hield vervolgens mijn make-up onder de warme kraan tot het smolt. Toen ik het broekje weer tevoorschijn haalde was hij heel boos, maar dat was me zelfs mijn make-up waard.

Beter dan de dag waarop je een relatie kreeg? Uiteraard. Ik koester mijn herinneringen aan elke minuut van die dag: 8 mei 2016 was de dag waarop Ajax op de laatste speeldag van het seizoen het kampioenschap verspeelde tegen een degradatiekandidaat. Mijn lief was naar Amsterdam afgereisd om Ajax kampioen te zien worden, en zo geschiedde – niet. De zon scheen en ik was op weg naar een barbecue.

Een weekendje Parijs? Aardig. Samen op vakantie? Boeiend. Trouwen? Nah. Mijn vriend emotioneel zien breken om de anticlimax van het jaar? Graag!

Natuurlijk hoopte ik dat Ajax het scenario van 8 mei 2016 zou herhalen door te bezwijken onder de druk. Vooral omdat mijn vriend naar Stockholm was afgereisd. De gedachte dat hij alweer terug zou keren met niets anders dan tranen van teleurstelling, maakte me warm van binnen. Dit gebeurde, maar toen de 1-0 viel was ik niet zo blij als ik verwachtte. Ik wilde dat Ajax verloor, omdat ik niet wilde dat ze onze glorie afpakten (ja, ja, goed voor Nederlands voetbal, bla bla), maar ik wilde ook niet dat mijn vriend verdrietig was, omdat het niet gezond is als je je geliefde graag in tranen zien omdat zijn club alweer de hoogmoed niet heeft waargemaakt.

En toch ook weer wel.

Ik had het nooit gedacht, maar blijkbaar is het mogelijk dat ik meer van een persoon hou dan dat ik van Ajax walg. Zolang ze het laten om prijzen te winnen tenminste, want dan maak ik het uit.