We spraken San Holo, maar gelukkig hadden we het niet over Star Wars

De keren die ik deze week al over emigratie heb gedacht zijn niet op twee handen te tellen. De pijnlijke realiteit is alleen dat ik nul andere mogelijkheden zie dan mijn geld verdienen met het tikken van stukjes. Mijn talenknobbel is daarbij dusdanig non-existent dat ik dit in een andere taal dan Nederlands niet snel zie lukken. Nee, neem dan dj’s. Vaak genoeg meer geliefd in het buitenland dan hier, dus die kunnen altijd gewoon hun biezen pakken. Nooit meer ongevraagd worden geconfronteerd met leverpastei, ludieke acties van saaie radiopresentatoren of regen – het lijkt me heerlijk.

Daarom was ik ook een beetje verbaasd toen ik las dat San Holo (Sander van Dijck) op Noorderslag stond. Het is toch het festival voor jong, aanstormend talent uit Nederland en niet per se voor dj’s die al tijden de wereld rondvliegen voor shows en honderdvijftig miljoen youtube-hits op een remix pakken. Hij staat in één jaar op zowel Noorderslag in Groningen als op Coachella in Californië, dus hij wil blijkbaar ook gaan voor succes in eigen land.

Ik sprak hem (en af en toe Thorwald, deel van z’n team) tijdens Noorderslag over de gekke verschillen tussen deze werelden. We hadden het, godzijdank, niet over Star Wars.

Noisey: Hé Sander. Wanneer had je voor het laatst een interview waarin het niet over Star Wars ging?
San Holo: De Wereld Draait Door, laatst. Toen ging het niet over Star Wars.

Chill?
San Holo: Ik had het vooral niet verwacht. Ik heet ook gewoon Sander, dus de naam is natuurlijk niet geheel random gekozen.

Ik heb die shit ook nog nooit gezien, dus laten we er niet over praten. Over welke film zullen we het wel hebben?
San Holo: Bij welke film moest ik nou laatst huilen?
Thorwald: Harry Potter.
San Holo: De Steen der Wijzen? Nee. Die ene Chinese film? 29+1 heet-ie. Dat was in het vliegtuig, daar huil ik al snel van films. Op de een of andere manier word ik heel emotioneel als ik vlieg.

Waar ligt dat aan?
San Holo: Je komt meestal terug van iets, en in mijn geval bijvoorbeeld een tour. Een surrealistische droomwereld, waarin ik een artiest ben. Tot je naar huis gaat en denkt: wat een gekkigheid. Reizen op zich is een heel interessant, emotioneel ding. Zo veel verschillende plekken in zo weinig tijd: woensdag, donderdag, vrijdag, zaterdag – allemaal verschillende locaties. Overal ontmoet je weer mensen die je eigenlijk veel vaker zou willen zien, en dat kan niet. Natuurlijk doet dat wat met je als persoon, vooral omdat je dat gevoel bijna met niemand kan delen.

Klinkt een beetje als chronische heimwee.
San Holo: Ja. Als ik in Amerika ben, heb ik heimwee naar Nederland, en als ik in Nederland ben heb ik heimwee naar LA, bijvoorbeeld. Maar ik heb nu wel geleerd dat het allemaal draait om herinneringen maken, dat is uiteindelijk het enige wat je er aan kunt overhouden. Al zijn herinneringen vaak ook vaag, omdat ik er zo veel maak: elke stad, elke backstage, elk podium. Ik heb vaak genoeg dat ik in een stad kom en denk: wow, het is alweer een jaar geleden dat we hier waren. Terwijl het dan maar twee maanden is. Maar het blijft iets prachtigs, ik zou bijna willen zeggen dat ik me blessed voel. Dat klinkt alleen zo religieus.

Hé, ken je trouwens die film Aanmodderfakker? Die heb ik laatst gezien. Echt een goeie film: herkenbaar, nuchter, Nederlands. Die film gaat over een guy die in de Media Markt werkt en daarnaast eigenlijk niets doet. Lijkt me sterk dat jij je daarin herkent.
San Holo: Ik ken genoeg mensen die me echt aan hem doen denken hoor. Het is destructief op een mooie manier: hij zegt ook dat we uiteindelijk allemaal dood gaan. Totaal van niets het nut inzien, dat begrijp ik wel heel erg.

Maar dat is toch juist het tegenovergestelde van hoe jij leeft?
Ja. Maar dat wil niet zeggen dat een leven als wat hij heeft niets betekent, vind ik. Wanneer heb je voor het laatst een hele dag in je bed gelegen?
San Holo: Al zeven jaar niet. Ik kan dat ook helemaal niet. Laatst was ik een klein weekje op vakantie, en dat vond ik al heel moeilijk. Zelfs als je dan naar een pretpark gaat, ik vind het gewoon niets aan. Ik kan dan wel in een achtbaan gaan zitten, maar dan denk ik alleen aan alle dingen die ik nog wil doen. Een andere dj had laatst een uitspraak…
Thorwald: “Put your fucking hands up?”
San Holo: Precies, dat vond ik zo inspirerend! “Everybody fucking jump”, en toen dacht ik: ja! Dat slaat de spijker op z’n kop! Nee, hij zei tegen me dat dit voor ons niet voelt als werk, en dat we daardoor eigenlijk altijd aan het werk zijn.

Ben je weleens jaloers op zo’n leven als in Aanmodderfakker?
San Holo: Ja. Dat klinkt misschien heel ondankbaar, maar ik zou best alleen post willen bezorgen. Opstaan, lekker in je eigen wijk brieven bezorgen en dan aan het eind van de middag weer naar huis.

Maar het regent wel, hè.
San Holo: Dat is wel zo, maar alles heeft nadelen: touren is prachtig, maar ik slaap niet. Maar laat wel duidelijk zijn dat ik het geweldig vind wat ik nu doe, maar bij een bakker werken lijkt me ook wel leuk. Voor een tijdje. En met een hoger salaris.

Iets anders: we zijn hier op Noorderslag, altijd een festival waar het draait om aanstormend talent, terwijl jij al een tijdje de hele wereld rondvliegt. Is dat niet een beetje gek voor jou?San Holo:
Een beetje gek, maar dat is vooral omdat het hier in Nederland is. Er zijn vrienden, er zijn bekenden. Ik ben meer Sander van Dijck dan San Holo. Maar zo gaat het nou eenmaal. In Amerika, Azië en Australië gaat het hard, maar hier in Europa duurt het bouwen wat langer. Ik weet ook niet precies hoe het komt.

Hoe belangrijk zijn shows in Nederland nog voor jou?
San Holo: Nederland is heel belangrijk voor me. Zoetermeer is m’n hometown. Dat is het grote verschil. Voor alles wat hier niche en onbekend is, is in Amerika een enorme markt. Daarom tour ik daar zo veel, maar ik zou graag vaker in Nederland optreden.

Het lijkt me gewoon gek om op een vrijdag in Zwolle te staan, en dan zondag weer naar de andere kant van de wereld te vliegen.
San Holo: Dat contrast is juist het leuke en surrealistische aan het hele ding. Het is een soort simulatie, en dat maakt het mooi. Omdat het alleen van jou is, en je het nooit met anderen kan delen.

Ik snap dat het moeilijk delen is, maar hoe reageert je moeder bijvoorbeeld als je haar vertelt dat je op Coachella staat?
San Holo: Ze was enthousiaster toen m’n liedje op 3FM was, eigenlijk. Wat is Coachella voor haar? Wat is Lollapalooza? Wat is Bonnaroo? Wat is 40.000 tickets verkopen? Maar Nederlandse radio: wauw. Eigenlijk fucking schattig, toch?

Sowieso. Belangrijker: je hebt ook de track Testosteronbommen geproduceerd. Gaat Killer Kamal z’n debuut maken op Coachella?
San Holo: Ik weet dat hij ambities heeft om internationaal te gaan. Dat gaat helemaal fout, natuurlijk. Hij komt het land niet eens in als ze zijn clips zien, denk ik. No way. Maar misschien draai ik de beat wel.

Je bent de enige Nederlander op Coachella. Zijn er meer dingen die jij als enige Nederlander kan?
San Holo: Denk het niet, eigenlijk.

Als je in een circus zou staan, wat voor act doe je dan?
San Holo: Ik zou denk ik gitaarspelen bovenop een enorme draaitafel, die dan ook letterlijk draait. Heel snel.

Oké, leuk. Bedankt Sander.