Bier en leverworst met eenzame ouderen bij ADO

In de hoek van het Cars Jeans Stadion staan verschillende rollators op een rijtje geparkeerd. Op de tribune zitten verschillende ouderen onder een dekentje. “O, o Den Haag,” zingt Lilian van Stokrom (78) uit volle borst mee. “Mooie stad, achter de duinen.” Ze zit in een rolstoel, die ze voor de wedstrijd van vanavond tegen De Graafschap versierd heeft met een sjaal van haar club, ADO Den Haag.

Lilian is niet de enige supporter op leeftijd in haar vak. Ze is mee met de stichting Met Senioren naar ADO, die sinds 2017 eenzame ouderen meeneemt naar de thuiswedstrijden van de Haagse club. Het initiatief werd opgezet door Jeroen Workum (33) en zijn vier vrienden, die zelf eerst altijd in Vak D zaten. Nadat ze een paar jaar geleden geïnspireerd waren geraakt door een tv-programma van Gerard Joling en Gordon, waarin eenzame senioren werden gevolgd, besloten ze om een extra seizoenkaart aan te schaffen, zodat ze bij elke wedstrijd een oudere mee konden nemen. Sinds dit seizoen heeft ADO een volledige skybox voor ze beschikbaar gesteld.

Lilian ontmoette ik eerder op de avond in de kantine van haar zorginstelling, waar de senioren zich verzamelden voor het uitje. Het is een kleine vrouw, met een rokersstem en een Haags accent. Vijftien maanden geleden overleed haar man, waardoor ze nu alleen woont.

De opkomst voor de wedstrijd van ADO is wat lager dan normaal, omdat veel bewoners nog uitgeput zijn van hun bezoek aan de kerstmarkt. Buiten staat ondertussen het busje klaar, waarin Arie de Joode (81) zit te wachten. Eerst woonde hij ook in dit verzorgingshuis, maar hij is inmiddels verhuisd naar een andere locatie. Arie is blij om Lilian weer te zien en begroet haar hartelijk. Hij is de sfeermaker van de groep en heeft vooral veel aandacht voor de dames. “Je kunt wel bij mij op schoot,” zegt hij als de fotograaf een zitplaats in het busje zoekt.

Na een stukje rijden komen de stadionlampen in zicht. “Daar zijn we al,” zegt Lilian. De sfeer heeft iets weg van een schoolreisje. “We krijgen altijd koffie, bitterballen en pinda’s,” roept Peter, een van de andere senioren. De chauffeur stuurt de bus het parkeerterrein op. Arie vindt het wel een goed idee om gewoon tussen de auto’s van de directeuren van ADO te parkeren, zegt hij. “Wij zijn toch ook zeer belangrijke personen?”

Vanuit het busje gaan de ouderen richting de lift van het stadion, waar Lilian laat weten dat De Graafschap vooral niet te serieus moet worden genomen. “Ze moeten toch wel van die lui kunnen winnen, ze staan bijna onderaan.” Arie is voorzichtiger. “De laatste keer dat ik erbij was verloren ze zelfs van Emmen.” Eenmaal aangekomen op de juiste verdieping, loopt en rijdt iedereen van het gezelschap de skybox binnen. Daar pruttelt de koffie en kunnen ze nog even kletsen, voordat ze richting de verwarmde tribunes gaan.

Arie zit ook aan een koffie, maar vindt het eigenlijk tijd voor zwaarder geschut. “Wanneer krijgen we bier?”, roept hij richting een van de begeleiders. Hij moet nog even geduld hebben, maar gelukkig komt er al gauw een twintig jaar jongere vrijwilliger genaamd Tineke naast hem op de bank zitten. “Ik had je niet ouder dan 55 geschat,” zegt de casanova.

Lilian en Arie praten elkaar bij over de laatste overlijdensberichten, maar verder lachen ze vooral veel samen. Af en toe begint Lilian moeilijk te kijken en zachtjes te mopperen, omdat ze last van haar been heeft. Ze probeert de pijn te verbijten en weigert iets aan de begeleiding te laten weten. Arie geniet ondertussen vooral van de luxe in de skybox. “Dit is toch geweldig?”, zegt hij. “Morgen zitten we allemaal weer in ons kamertje.”

De ouderen die goed te been zijn mogen als eerst richting de tribune. Daarna is het de beurt aan de mindervalide senioren, zoals Lilian. Boven de stoeltjes is er genoeg ruimte voor rolstoelen. “Als ze maar winnen,” zegt ze, terwijl ze knikt naar de spelers die bezig zijn met hun warming-up. “Bij doelpunten staat iedereen altijd te schreeuwen en te springen. Dat vind ik het mooist.”

Arie zit twee rijen lager, weggestopt onder een deken en zijn bontkraag. Als de wedstrijd is begonnen, haalt hij een verrekijker uit zijn jaszak tevoorschijn. “Handig om de corners goed te zien.” In de praktijk richt hij zijn verrekijker nauwelijks op het veld, maar op de luidruchtige supporters in het uitvak. “Eigenlijk ben ik hier ook meer voor de gezelligheid.”

Dat komt goed uit, want van het voetbal valt op deze avond weinig te genieten. Gelukkig gaat er wel leverworst, kaas en bitterballen rond op de tribune. Als ik Arie vraag om een analyse van de eerste helft is hij duidelijk. “Flut”, zegt hij. Lilian gaat iets meer de diepte in. “Het is niet veel.”

Arie heeft inmiddels zijn zin gekregen en zit met een ijskoud biertje in zijn hand. “Zo, daar kikker je van op.” In de tweede helft mikt hij zijn verrekijker op de vierde man, die zijn bord de lucht in steekt voor een wissel. De stadionspeaker roept om dat Shaquille Pinas in de ploeg komt. “Geweldige voetballer, die Pinas,” zegt hij. “Geen idee wie het is.”

Ook na een weinig indrukwekkend Haags kwartiertje eindigt de wedstrijd in 0-0. Het grootste hoogtepunt van de tweede helft is nog dat er een lang stuk wc-papier over het veld waait. “Jammer dat ze niet gescoord hebben,” zegt Lilian. “Maar ach, wat maakt het ook uit.” Het busje staat inmiddels alweer klaar voor de hoofdingang. De mannen van de stichting helpen de ouderen een voor een met een liftconstructie terug de bus in. Arie zegt dat je er ook makkelijk met z’n tweeën op moet kunnen, en om dat gelijk maar te demonstreren klautert hij achterop bij een medesupporter.

Inmiddels is het al bijna elf uur als iedereen weer in de bus zit. Wanneer we vanaf de parkeerplaats weer de weg oprijden, sluiten we aan in een lange rij stilstaande auto’s. “Ik had beter m’n ontbijt mee kunnen nemen,” zegt Lilian cynisch.

Gelukkig duurt het niet al te lang voordat de ouderen worden afgezet bij hun verzorgingstehuis. “Welterusten,” roept Lilian terwijl ze naar haar afdeling wordt gereden. Arie moet als enige nog een stuk met het busje naar zijn verzorgingstehuis, maar daar lijkt hij totaal niet mee te zitten. Ondanks dat het een wedstrijd van niks was, hebben ze wel weer genoten. Deze ouderen hebben helemaal geen goede pot nodig om het uitstekend naar hun zin te hebben.

Bekijk hieronder meer foto’s van het avondje ADO op de seniorentribune: