Ik krijg altijd relaties met mannen die al bezet zijn

Ik las het stiekem ’s nachts onder de dekens, in de badkamer, of helemaal achter in de bus. Het gaf me een tintelend gevoel, dat ik later zou herkennen als het verlangen naar seks of de drang om te masturberen – waar ik op dat moment nog geen ervaring mee had. Ik vond niet alleen de delen over seks opwindend, maar ook alles wat ik erbij fantaseerde. Het onuitgesproken verlangen, de begeerte naar iets dat eigenlijk helemaal niet mag.

Ik weet niet waarom, maar die taboesfeer zorgde ervoor dat er een lampje bij me ging branden – het bleek de katalysator te zijn voor veel van mijn latere seksuele ervaringen.

Na mijn achttiende verjaardag ontmoette ik mijn eerste vriendje, die al met iemand anders samen was. Zijn vriendin woonde aan de andere kant van de oceaan. Ik zag hem voor het eerst toen hij op een dag de keuken van een vriendin binnenliep. Ik moest mezelf zowat overeind houden, want ik voelde iets wat ik nog nooit eerder had gevoeld. We bleven uiteindelijk meer dan een jaar samen.

Af en toe zag ik dat hij een berichtje van zijn vriendin kreeg, dus ik wist dat ze nog steeds samen waren, maar ik had nooit de moed om erover te beginnen. Ik was bang dat hij zich schuldig zou voelen en een keuze tussen ons zou maken, en niet voor mij zou kiezen. Hij was mijn eerste liefde, degene die me mijn eerste orgasme bezorgde en de eerste persoon wiens hand ik in het openbaar vast wilde houden. Het idee dat hij ook van iemand anders hield deed me pijn, maar over het algemeen deed dat niets af aan onze liefde. Toch gingen we op een gegeven moment uit elkaar. Hij en zijn vriendin zijn nog altijd samen.

Een jaar later kreeg ik mijn eerste relatie met een getrouwde man. Ik was negentien en ging door een moeilijke tijd. Hij hielp me aan een baan en heel veel wijn. Hij droeg vaak een coltrui, rook naar patchoeli en had zachte stoppeltjes. Ik voelde me al tot hem aangetrokken voordat ik ja had gezegd tegen de baan, dus toen hij ook nog eens op werk met me begon te flirten, bezweek ik snel voor hem. Andere mensen hadden dat door en waarschuwden me dat hij al getrouwd was. Ik wist weinig van hem en zijn vrouw, maar ik had ze al vaak horen ruziemaken in de parkeergarage en wist dat ze gescheiden woonden.

Op een dag kwam hij op werk met blauwe plekken en schrammen over zijn hele lichaam. Hij had duidelijk gehuild. Ik omhelsde hem en hij begon weer te huilen. Toen kuste hij me. Het was volgens mij een impulsieve, emotionele reactie van hem, maar ik voelde direct de vlinders in mijn buik weer opleven. Dat was het begin van een knipperlichtrelatie die bijna een jaar standhield.

Ik vroeg me geregeld af of ik niet een slecht mens was dat ik met hem naar bed ging en me daar niet schuldig over voelde. Soms bracht zijn vrouw hem naar werk of zag ik een foto van haar op social media, maar ik verweet mezelf nooit iets.

Ik voelde me niet verantwoordelijk voor zijn keuzes. Ergens keurde ik zijn ontrouw ook wel af; het leek me geen goede manier om met welk probleem dan ook om te gaan. Maar afgezien daarvan had ik vooral het idee dat ik iets faciliteerde dat hij voor zichzelf nodig had. En daar voelde ik me niet per se slecht over.

Het was natuurlijk slechts een kwestie van tijd voordat zijn vrouw erachter zou komen – wat gebeurde toen ze op een dag bij hem binnenkwam en wij naakt op de bank lagen te knuffelen. Hij verstijfde en hield me stevig vast, terwijl zij ons aanstaarde. De ruimte vulde zich met spanning, alsof ze zich allebei tegelijkertijd realiseerden dat hun relatie voorbij was. Ze verliet het huis zonder een woord uit te brengen.

Ergens had ik verwacht dat ze daarna contact met me zou opnemen. Wat ze precies gezegd zou hebben weet ik niet; misschien had ze haar frustratie geuit of wilde ze gewoon snappen wat er was gebeurd. Maar ik zag haar daarna nooit meer, wat mij het gevoel geeft dat hun relatie wat haar betreft die dag was geëindigd.

Hij zei dat hij van me hield, maar ik geloofde hem niet. Achteraf denk ik dat ik gelijk had. Ik had met hem te doen en ik vond het op de een of andere manier ook opwindend dat hij me nodig had. Zijn behoeftigheid was ook merkbaar tijdens de seks, die intenser was dan ik ooit had ervaren. Ik kwam erachter dat seks ook therapeutisch kan werken.

Na een tijdje kwam zijn vrouw erachter dat ze zwanger was. Wij gingen uit elkaar en zij een jaar later ook, op een vriendschappelijke manier.

Sindsdien ben ik vaker ‘de andere vrouw’ geweest. Het waren niet altijd serieuze relaties en ik was niet altijd met mannen die getrouwd waren. Sommige mannen hadden al een langere relatie, andere juist een korte, sommige mannen hadden even een pauze, andere stonden op het punt om uit elkaar te gaan. Ze waren er lang niet altijd eerlijk over, maar ik vroeg er zelf meestal ook niet naar, tenzij ik er echt emotioneel bij betrokken raakte. 

Ik vind dit alles niet iets waar ik over op zou moeten scheppen, maar ik vind ook niet dat ik me ervoor zou moeten schamen. Het zijn relaties die op zichzelf staan, met allemaal hun eigen aanleiding, doel en emoties.

Ik vind wel degelijk dat ontrouw iets is waarover gepraat zou moeten worden. Minnaars en minnaressen worden door hun vrienden of familie meestal niet gesteund in hun keuzes, dus het is best begrijpelijk dat er weinig is geschreven over hoe je zelf met zo’n situatie om kunt gaan. Vaak gaan dit soort verhalen over gemiste signalen, een gebrek aan vertrouwen en dat het uiteindelijk zelden lang standhoudt. 

Zoals de Belgische psychotherapeut Esther Perel schrijft in haar boek Liefde in verhouding: Een nieuw perspectief op trouw en ontrouw, wordt ‘de ander’ vaak opzij geschoven door therapeuten – of zelfs genegeerd. Ondertussen word je wel gezien als egoïstisch persoon, die dondersgoed weet wat ze aan het doen is, in plaats van iemand die zelf ook met dingen worstelt en eigen verlangens en emoties heeft. Je wordt als vijand beschouwd, alsof je de enige reden bent dat een relatie kapotgaat; alsof je het allemaal doelbewust doet, en iemand anders’ verlangen puur en alleen jouw verantwoordelijkheid is.

Mijn ervaring is dat ontrouw eerder iets is wat met zelfontdekking te maken heeft. Wat mij betreft zijn we allemaal verantwoordelijk voor onze eigen relaties en keuzes. Ik heb het nooit mijn taak gevonden om de gevoelens van iemand anders te ontkennen, puur en alleen omdat die persoon niet vrijgezel is. Hechte relaties kunnen om allerlei redenen verbroken worden, die lang niet allemaal even rechtvaardig zijn, maar instinctief wel ergens vandaan komen.

Neem de Amerikaanse man die ik ontmoette. Hij was verloofd met een oudere vrouw, waar ik pas maanden later achter kwam. Ik ontmoette hem toen hij hier met kerst zijn familie op kwam zoeken. Zijn verloofde was om de een of andere reden niet meegekomen. Ik bediende hem in het café waar ik op een extreem katerige zondag stond te werken en een week later kwam ik hem op straat tegen. We keken elkaar aan en stelden ons opnieuw aan elkaar voor. Een paar uur later waren we in zijn zwembad met champagne aan het skinnydippen.

Voor mij was het een zomerliefde, voor hem een affaire. Hij zei vaak dat hij er moeite mee had om ouder te worden. Hij was bang dat hij op zijn ouders ging lijken en wilde niet doen wat iedereen van hem verwachtte. Hij was niet blij met zijn baan, wist niet wie hij was. En hij had geen idee wat hij met de toekomst aan moest. Ik was twintig jaar jonger en kon hem weinig advies bieden, maar ik kon hem wel troost geven in de vorm van afleiding. Ik was iemand met en over wie hij kon fantaseren.

Voor mij had de relatie weinig betekenis, maar toen hij terugging naar New York blokkeerde hij me op social media. Dat vond ik verwarrend, maar later snapte ik dus waarom. Ik heb hem sindsdien niet meer gesproken, maar heb van een gemeenschappelijke kennis vernomen dat hij kort daarna zijn verloving had afgeblazen.

Op dit moment ben ik verliefd op iemand die slechts met mij een relatie heeft. Dat is voor mij de eerste keer en voelt geweldig. Hoe vaker ik samen was met iemand die al een ander had, hoe minder leuk ik het vond. De leugens begonnen zwaar op me te drukken, op een manier die eerder vermoeiend was dan interessant. Ik was klaar om verliefd te worden op iemand die zich zo vrij voelde om echt van me te houden.

Dat betekent niet dat ik er niks spannends meer aan vind om ‘de ander’ te zijn. Maar ik zal mijn verlangen naar verboden romantiek altijd nog kunnen bevredigen met boeken en films, of gewoon mijn fantasie. Of misschien af en toe met porno.

Nu ik hier zo uitgebreid bij stil heb gestaan, besloot ik Fortune’s Rocks opnieuw te lezen. Het is niet meer in de boekhandel verkrijgbaar, dus kocht ik een tweedehands versie online. Na al die jaren vroeg ik me af of ik het door mijn eigen ervaringen minder opwindend zou vinden om te lezen.

Maar toen het pakketje op mijn deurmat viel, voelde ik gelijk een herkenbaar, tintelend gevoel.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk bij VICE Australië

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram