De Rohingya-bruiden die onder valse voorwendselen naar India worden gesmokkeld

Terwijl ze haar baby in haar armen houdt, denkt Muskan terug aan de winterse nachten waarin ze gedwongen werd om ruim drieduizend kilometer af te leggen om te trouwen met een dertig jaar oudere man.

“Mijn benen waren gezwollen en deden heel erg pijn, omdat het ijskoud was en ik werd geslagen,” zegt Muskan tegen VICE in haar huis in Kasjmir, een bergachtige vallei die door India wordt bestuurd en door conflicten wordt geteisterd. “Ik voelde me vreselijk. Ik kon geen kant op.”

Het is nu vijf jaar geleden dat Muskan de zware reis vanuit Myanmar maakte. Maar ze kan nog steeds niet vergeten hoe weerzinwekkend het was om midden in de vrieskou in een ruimte zonder toilet gevangen te zitten. De smokkelaars weigerden om haar en de andere jonge vrouw die ook werd gesmokkeld even naar de wc te laten gaan. Muskan vertelt dat ze allebei geslagen werden toen ze zeiden dat ze niet met volslagen vreemden wilden trouwen. 

Muskan, die nu in de dertig is, werd voor 100.000 roepie (zo’n 1140 euro) verkocht aan een zestigjarige boer in Kasjmir die geestesziek is. En ze is niet de enige. Het gebeurt vaak dat de vrouwen in deze situatie worden uitgehuwelijkt aan oudere mannen met psychische problemen. Dit soort huwelijken worden vaak gearrangeerd door families die geen verzorger voor zulke mannen kunnen vinden.

VICE sprak vier Rohingya-vrouwen die in het afgelopen decennium vanuit de Myanmarese staat Rakhine naar Kasjmir werden gesmokkeld. Om hun identiteit te beschermen hebben we hun namen aangepast – ze zijn namelijk bang voor vergelding. Ze zeiden los van elkaar allemaal dat ze voor de gek zijn gehouden door de mensensmokkelaars, die beweerden dat ze aan “jonge en knappe vrijgezelle mannen” waren uitgehuwelijkt.

De vrouwen zeggen dat ze via Bangladesh naar Kasjmir werden gebracht, waar ze overgeleverd werden aan Indiase smokkelaars. Daar werden ze dagen vastgehouden onder erbarmelijke omstandigheden. Ze smeekten tevergeefs om teruggebracht te worden naar Myanmar en kregen geen voedsel of medische zorg.

Het brute optreden van het Myanmarese leger tegenover de Rohingya heeft veel gevolgen voor deze minderheid gehad. Zo worden er steeds meer bruiden het land uitgesmokkeld. Nadat het leger in 2017 tachtig dorpen had platgebrand, wat door Amnesty International een etnische zuivering werd genoemd, vluchtten meer dan 740.000 Rohingya naar Bangladesh. In februari 2021 pleegde het Myanmarese leger een staatsgreep en riep het voor een jaar lang de noodtoestand uit. En dat allemaal voor de grote brand in een Rohingya-vluchtelingenkamp in Bangladesh deze week.

“Na de massale exodus in 2017 was er in het mensenhandelnetwerk ineens veel meer naar vraag naar Rohingya-vrouwen,” zegt Salma Ali, baas van de Bangladesh National Women Lawyers’ Association (BNWLA) en anti-mensenhandel-activist. “Tegelijkertijd werden er ineens minder Bangladese vrouwen verhandeld  – hoewel dat ook nog steeds voorkomt.”

Hasina Kharbhih, de oprichter van de Indiase mensenrechtenorganisatie Impulse NGO Network, voegt toe dat veel Rohingya-vrouwen in Kashmir en Hyderabad belanden omdat daar een grote moslimpopulatie is en de meeste Rohingya zelf ook soennitische moslims zijn.

Volgens Imtiyaz Ali, een maatschappelijk werker van Childline India, zegt dat families uit Kasjmir omgerekend tussen de 560 en 980 euro betalen voor Rohingya-bruiden. Dat is een veel lager bedrag dan een Kasjmirse bruiloft minstens kost, namelijk zo’n 5650 euro. “Mensen vinden het vaak voordeliger om een bruid te kopen dan een bruiloft te organiseren,” zegt Ali.

Bedrogen en verraden

Ook voor de crisis van 2017 waren er voor de Rohingya al redenen om Rakhine te verlaten: ze worden al tientallen jaren slecht behandeld in het voornamelijk boeddhistische Myanmar en ondernemen vaak risicovolle boottochten naar andere landen in de hoop op een beter leven.

Muskan komt zelf uit Inn Din, een dorp in Rakhine waar twee jaar na haar vertrek een beruchte slachtpartij zou plaatsvinden. Ze zegt dat smokkelaars er vaak langskomen om te kijken of er families bereid zijn om hun dochters uit te huwelijken.

In september 2015 liet een smokkelaar uit Myanmar haar foto’s zien van mannen die er goed en welvarend uitzagen, en uit Kasjmir zouden komen. Binnen een week ontmoette de smokkelaar haar ouders, die boeren zijn en te horen kregen dat Muskan met de man zou trouwen die ze zelf op basis van de foto’s had uitgekozen. Haar familie betaalde hem omgerekend 125 euro om haar veiligheid te garanderen.

Ook Zubaida, die in het plaatsje Maungdaw woonde, werd erin geluisd. Toen ze zestien was, betaalden haar ouders 12 euro aan een smokkelaar om haar uit Myanmar te krijgen. Dat was volgens hen de enige manier waarop ze kon ontsnappen aan de jacht op de Rohingya die in 2012 plaatsvond, waarbij honderden doden vielen. Maar eenmaal in Kasjmir werd ze voor 560 euro verkocht aan een 37-jarige man die met psychologische problemen kampte.

Zubaida, die nu in Anantnag woont, een district in Kasjmir, is moeder van een zesjarig kind. Ze maakt zich zorgen over de toekomst met haar man. “Hij is oud,” zegt ze. “Wat gebeurt er als hij doodgaat? Als ik geen kinderen zou hebben, was ik weggevlucht.”

De dertigjarige Farida woont nu al meer dan vijf jaar in het district Pulwama. Ze zegt dat haar eerste man in 2011 werd vermoord, toen Myanmarese soldaten in Rakhine Rohingya-mannen zouden hebben aangevallen (wat we niet onafhankelijk konden verifiëren). Om niet hetzelfde lot te ondergaan als haar man, vluchtte Farida weg uit Myanmar door de grensrivier Naf over te zwemmen – met haar peuter op haar rug.

Nadat ze in 2015 vier jaar in een kamp bij Cox’s Bazar in Bangladesh had gezeten, betaalde ze een smokkelaar ruim 900 euro om haar te helpen naar India te ontsnappen. Farida zegt dat ze ook zeker twee andere Rohingya-vrouwen kent die in mei 2019 vanuit Cox’s Bazar naar haar dorp in Kasjmir zijn gebracht.

In tegenstelling tot de andere bruiden, die in ieder geval nog wisten dat ze naar India werden gebracht, dacht de 32-jarige Begum in 2011 dat ze naar Bangladesh zou worden meegenomen. “Vanuit Rakhine duurt het maar een dag om naar Bangladesh te komen, maar we waren twee weken onderweg en veranderden meerdere keren van voertuig,” vertelt ze.

Tegen de tijd dat Begum, die uit Maungdaw komt, zich echt realiseerde dat ze ergens anders naartoe werd gebracht, werd ze opgepakt door de politie. Ze kreeg te horen dat ze in het zuiden van Kasjmir was. De politie stuurde haar naar een nabijgelegen vluchtelingenkamp voor Rohingya, waar ze werd opgenomen door een sympathiek gezin. Maar ook hier wemelde het van de smokkelaars en als alleenstaande vrouw viel ze al snel op. Ze wilde naar Bangladesh, maar een smokkelaar die ze in het kamp had ontmoet zei dat dat onmogelijk was. De enige optie was om met een man uit Kasjmir te trouwen. Later werd ze voor 680 euro verkocht aan een 32-jarige man uit Kasjmir, die zelf geen bruid had kunnen vinden. 

Het leven in Kasjmir

De bruiden vertellen dat ze ook binnen hun huwelijk als schroot worden behandeld. Ze worden vaak gediscrimineerd vanwege hun huidskleur, gezichtskenmerken, taalgebruik en nationaliteit. Ook worden ze geregeld gedwongen om op het land werken en mogen ze met niemand anders praten dan hun echtgenoten en schoonfamilie.

Zubaida zegt bijvoorbeeld dat ze een chronische rugpijn heeft overgehouden aan haar werkzaamheden in de appelboomgaard van haar schoonfamilie. Sinds 2018 gebruikt ze een brace die haar houding corrigeert. “Ik word hier als slaaf behandeld,” zegt ze. “Mijn medicijnen kosten 1000 roepie (zo’n 11 euro), maar ik krijg maar 200 roepie (2,30 euro) van mijn schoonfamilie.”

Ze zegt ook dat haar schoonfamilie haar anders behandeld dan andere schoondochters en dat ze fysiek misbruikt wordt, omdat ze Rohingya is. Tijdens ons gesprek draagt ze nog steeds de veel te grote slippers die ze ook droeg toen ze nog in Myanmar woonde.

Muskan heeft het niet veel beter in Kasjmir, waar ze getrouwd is met een boer en twee kinderen opvoedt. “Mijn man heeft me een keer op mijn hoofd geslagen met een houten blok, wat me veel hechtingen heeft opgeleverd,” zegt ze. “Hij dreigde me uit huis te gooien en de kinderen zelf te houden. Er is veel leed in mijn thuisland, maar hier is het niet echt anders.”

Muskan zegt dat dit het derde huwelijk van haar man is – zijn vorige vrouwen gingen bij hem weg vanwege zijn agressieve gedrag. Hij slaat haar vaak in het bijzijn van hun kinderen en zijn familie. Ze trekt een deel van haar kleding omhoog en laat een lang en diep litteken op haar onderbuik zien. Ze vertelt dat haar man haar onder andere heeft geslagen omdat ze de hulp inriep van een arts, nadat ze een infectie had opgelopen toen ze een keizersnede onderging voor haar tweede kind. Hij had haar zo hard geslagen dat ze opnieuw gehecht moest worden.

“Soms wil ik gewoon dood, zodat ik niet meer hoef te lijden,” zegt Muskan, waarna ze in tranen uitbarst.

Ze heeft bij meerdere politiebureaus geprobeerd een klacht in te dienen tegen haar man en schoonfamilie, maar daar werd niets mee gedaan. Haar enige troost vindt ze wanneer ze afspreekt met de andere Rohingya-bruiden die in hetzelfde gebied wonen.

Ze heeft het geluk dat ze – na veel weerstand van haar man – een paar keer contact heeft mogen leggen met haar familie in Myanmar. Maar ze heeft zich ook neergelegd bij haar lot. “Ik mis mijn familie, maar dit is nu mijn thuis.” 

Geen einde in zicht

Er zijn nu meer dan een miljoen Rohingya weggevlucht uit Rakhine, waar ze eeuwen hebben geleefd. De Hoge commissaris voor de Vluchtelingen van de Verenigde Naties zegt tegen VICE dat er naar schatting 866.457 Rohingya in Kutupalong en Balukhali wonen, twee grote vluchtelingenkampen in Bangladesh. In India zaten afgelopen december 18.000 Rohingya-vluchtelingen.

In een VN-rapport uit 2019 staat dat vooral Rohingya-vrouwen en -meisjes te lijden hebben gehad onder de acties van het Myanmarese leger. Ze werden bij legerbases verkracht, gemarteld en gevangen gehouden als seksslaven.

Dankzij de humanitaire crisis zijn Rohingya-vrouwen in Myanmar en Bangladesh een aantrekkelijk doelwit geworden voor mensensmokkelaars, die ze naar India lokken door te doen alsof ze daar opgewacht worden door een prins op het witte paard.

Mensenrechtenactivisten die zich met smokkel bezighouden, zeggen dat Rohingya-vrouwen zowel door de noordoostelijke Indiase staten worden gesmokkeld als via West-Bengalen in het oosten. “De grens tussen India en Bangladesh is 4097 kilometer lang en er zijn niet genoeg mensen om die in de gaten houden,” zegt Tapoti Bhowmick van Sanlaap, een mensenrechtenorganisatie in Calcutta. “Als je naar de stad Malda in West-Bengalen gaat, zie je dat de grens gewoon een open veld is zonder hekwerk.”

Kharbhih van Impulse NGO Network zegt dat er niet duidelijk is hoeveel Rohingya-vrouwen er precies India in worden gesmokkeld, omdat de overheid dat niet goed bijhoudt. Maar dat het regelmatig gebeurt, is zeker. “Er worden onophoudelijk Rohingya-vrouwen het land in gesmokkeld via noordoostelijke staten als Mizoram, Manipur, Assam, Tripura en Nagaland.”

Veel Rohingya-vrouwen in India proberen terug te keren naar hun families in Myanmar en Bangladesh, ondanks dat er veel risico’s aan kleven. Ze kunnen bijvoorbeeld gevangen genomen worden of of opnieuw in de handen van smokkelaars vallen.

In Nayapara, een van de twee vluchtelingenkampen van de Bengaalse overheid, kwam VICE in contact met de broer van Zubaida, Alam (die ook een pseudoniem gebruikt). Alam acht het niet waarschijnlijk dat Zubaida makkelijk weer bij haar familie terug kan keren.

“Hoe kan ik haar een beter leven bieden als ik zelf ook financiële hulp nodig heb?” zegt hij. “Er is geen werk voor de meeste Rohingya die in het kamp verblijven. We mogen het kamp niet eens verlaten, maar we zijn zelf weggejaagd uit Myanmar, naar een land dat niet het onze is.”

Farida heeft al een paar pogingen ondernomen om aan haar agressieve echtgenoot te ontsnappen en naar Bangladesh te vluchten. “Vertel het alsjeblieft niet aan mijn man. Help me om hier weg te komen,” zegt ze, bang dat haar echtgenoot haar hoort.

Voor Begum is het anders. “Ik zal me nergens anders thuis kunnen voelen dan in mijn eigen huis,” zegt ze, terwijl ze haar vierjarige dochter tegen haar borst houdt.

Volg Pari Saikia op Twitter.

Dit verhaal verscheen oorspronkelijk bij VICE World News en is mede mogelijk gemaakt door het Four-Week Cross-Border Human Trafficking Journalism Fellowship van het Impulse NGO Network.

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.