Inside Miracle Village

Sofia Valiente

In januari 2013 verhuisde fotografe Sofia Valiente naar Miracle Village, een geïsoleerde gemeenschap voor zedendelinquenten uit Florida.

Voor degenen die in Miracle Village wonen, is terugkeren naar de maatschappij ontzettend moeilijk. Ze zijn publiekelijk aan de schandpaal genageld, zullen nooit meer geaccepteerd worden en wonen samen met mensen die met hetzelfde probleem kampen. Voor velen van hen zal dit nooit veranderen – ze zullen er hun hele leven voor gestraft worden.

Wanneer iemand veroordeeld wordt voor een zedendelict wordt hij of zij direct voor altijd in het hokje van aanranders en verkrachters geplaatst. We verwachten geen rehabilitatie en zitten daar ook helemaal niet op te wachten – we willen gewoon dat ze weggaan. Zo ver weg mogelijk.

Valiente bezocht Miracle Village regelmatig en woonde er uiteindelijk vijf weken lang. In december verbleef ze er nog eens zes weken om de bewoners te fotograferen. Ze zag vooral een rustige groep mensen, waarin mensen sterke relaties met elkaar hadden, die voortkwamen uit het isolement van de rest van de wereld. Valiente won het vertrouwen van de gemeenschap en vertelt met haar portretten hoe de meest verstoten mensen van het Westen leven.

VICE: Hoe ging je te werk?
Sofia Valiente: Ik had geen idee wat ik moest verwachten en ging uit van het ergste. Wanneer een zedendelinquent in het nieuws wordt genoemd is er altijd die angst. Nadat ik met een aantal bewoners had gesproken zag ik dat ze geen monsters zijn. Ze waren niet anders dan jij en ik, en dat gaf me het gevoel dat ik hun levens moest vastleggen.

Ik wist dat er waarschijnlijk ook hele serieuze gevallen tussen zouden zitten, dus ik probeerde altijd met een open mind iemand te benaderen. Ik kwam er al gauw achter dat zij banger waren om alleen met mij te zijn dan andersom.

Hoe kreeg je toegang tot Miracle Village?
Een vriend van me werkt voor de lokale krant in het dorp waar Miracle Village ligt. Hij vertelde erover en ik was zo nieuwsgierig dat ik er meteen heen reed. Ik vertelde iedereen daar over het idee van dit project en vroeg of ze eraan mee wilden werken. Bijna iedereen zei ja.

Waar hadden ze zich zoal schuldig aan gemaakt?
Dat verschilde enorm. Er waren jongens die veroordeeld waren omdat ze relaties met minderjarigen hadden. Eén jongen zat er omdat hij achttien was en verkering had met een meisje van zestien. Er was ook iemand die veroordeeld was omdat er kinderporno op zijn computer stond. Sommige mannen hadden een minderjarige seksueel misbruikt, maar niemand in het dorp was gediagnosticeerd pedofiel. Er worden geen serieverkrachters, pedofielen of gewelddadige misdadigers toegelaten.

Wat is het raarste verhaal dat je gehoord hebt?
Een man was veroordeeld omdat hij in het openbaar had geplast en daarbij was gezien door een kind. Haar moeder had toen meteen de politie gebeld.

Wat idioot.
Sommige gevallen sloegen nergens op. Vooral het verhaal van Rose, de enige vrouw in het dorp, raakte me enorm. Ze woonde in woonwagens en werkte in een fastfoodrestaurant. Haar man sloeg en verkrachtte haar. Toen ze probeerde weg te gaan, hij zei dat ze de kinderen nooit meekreeg. Hij beschuldigde haar van ontucht en zo kwam ze in het dorp terecht. Onder dit soort omstandigheden is er namelijk geen enkel bewijs nodig.

Jezus.
Sindsdien heeft ze haar kinderen niet meer gezien. Ze kan nauwelijks schrijven en kon zichzelf niet verdedigen. Het maakte me erg verdrietig en ik denk er nog steeds vaak aan. Het wegnemen van haar kinderen is het ergste wat een vrouw kan overkomen.

Is het dorp net zo rustig als dat het eruitziet?
Absoluut. Iedereen hier heeft hetzelfde label. Er is geen hiërarchie zoals in de rest van de maatschappij. Als je een man zijn ego afneemt, dan doet dat iets met hem.

Heeft het leven voor deze mensen nog zin, aangezien hun ego ze is afgenomen en ze voor altijd beoordeeld zullen worden op de fout(en) die ze hebben gemaakt?
Ze hebben geen mogelijkheid om een ego te hebben. In onze maatschappij worden we beoordeeld op ons werk, op waar we wonen, op hoe we eruit zien. Al deze dingen bestaan niet in het dorp. Er is geen doen alsof, zelfs als ze het zouden willen. Daardoor ontstaat er een vredige omgeving waarin iedereen elkaar accepteert, los van het oordeel dat de rest van de wereld over hun velt. Ze steunen en rekenen op elkaar.

Denk je dat ze in de maatschappij willen re-integreren?
Ik denk dat het veel voor ze zou betekenen als ze werden erkend als mensen met een verhaal. Ze hadden respect voor het feit dat ik daar was en naar hun luisterde. Weinig mensen doen dat.

Hoe zien hun dagen eruit?
Sommigen lukt het om een baan te krijgen – veel van de jongeren doen kluswerk in en rond de huizen. Uiteindelijk willen ze verder met hun leven. Ze kijken uit naar het moment waarop ze geen voorwaardelijke straf meer hebben en alle beperkingen wegvallen.

Hoe groot is die kans?
Niet heel groot, want ze dragen hun fouten voor altijd met zich mee. Een man in mijn boek ging vaak naar een bar om iemand te ontmoeten. Het klikte met een serveerster en ze wilde met hem daten. Toen hij haar vertelde over zijn veroordeling stopte ze meteen met haar werk en veranderde ze haar telefoonnummer.

Niemand wil het risico lopen.
Ik kan die reactie ook wel begrijpen. Zodra je het woord 'zedendelinquent' hoort ga je uit van het ergste.

Denk je dat de houding ten opzichte van zedendelinquenten ooit zal veranderen?
Dat zal wel moeten. Vooral wanneer het om jonge jongens gaat die een fout hebben begaan door foute bestanden te downloaden. Daar houden ze hun hele leven last van, maar dat zou niet zo moeten zijn. Zeker niet nadat ze hun straf hebben uitgezeten.

Bekijk hier meer werk van Sofia Valiente.