Zo voelt het om door de bliksem geraakt te worden

Gewonden bij blikseminslagen zijn minder zeldzaam dan je zou verwachten. Er wordt geschat dat jaarlijks zo'n 240 duizend mensen gewond raken door onweer. Wonderlijk genoeg gaat lang niet iedereen hierbij dood. De mate van dodelijkheid hangt af van een hele rits factoren, zoals de kracht van de inslag, het pad dat de bliksem aflegt door het lichaam en hoe snel de eerste hulp ter plekke is.

Renate K is een van de gelukkigen die ooit een blikseminslag overleefden. Haar hele leven ging over de kop in de fractie van een seconde dat ze geraakt werd, tijdens een zomeravond waarop ze aan het jagen was. Hieronder vertelt Renate hoe dat precies ging.

Ik kom uit een echt jagersgezin. Al generaties lang sluipen we door de bossen op zoek naar wilde dieren. Op een avond, ergens begin juli, maakten we een doodnormale tocht. Het was net gestopt met regenen, en de zon begon net door de wolken te komen. Mijn man en ik waren in een uitkijkpunt geklommen, om te doen waar jagers goed in zijn: zitten en wachten. We hadden allebei ons hoofd uit een opening van de hut gestoken en staarden het bos in, speurend naar beweging. Ik voelde de regendruppels weer komen en trok m'n pet een beetje naar beneden. Dat is het laatste dat ik me herinner.

Het eerstvolgende moment dat ik bij bewustzijn was voelde ik me alsof ik in een enorme achtbaan zat. Alles voelde ondersteboven en ik had een onuitstaanbare pijn in mijn gezicht. Toen ik mijn ogen opende, drong het door dat ik op de grond lag, en dat mijn man me wild door elkaar schudde om me bij bewustzijn te krijgen. Niets leek te kloppen en ik begon te schreeuwen. Ik had geen idee wat er aan de hand was. "We zijn geraakt door de bliksem," schreeuwde hij in paniek. Ik voelde alleen mijn hoofd, dat op ploffen stond. Verder voelde ik me volledig verlamd.

Mijn man tilde me op, en droeg mijn verlamde lichaam van de ladder. Hij tilde me helemaal naar de bosrand, waar hij me op een helling legde om snel de auto te halen. Ik had de kracht niet om rechtop te zitten, maar ik voelde het gevoel langzaam terugkeren. Ik maakte me zorgen om wat mijn man dacht: zijn vrouw lag als een stuk geroosterd vlees in een of ander veld. Om te zorgen dat hij niet zou denken dat ik dood was als hij terugkwam, raapte ik al mijn kracht bijeen om overeind te komen. Op dat moment ging mijn mobiel af. Het was mijn zoon. Ik had geen idee of ik deze dag zou overleven – ik was doodsbang dat de verlamming ook naar mijn hoofd door zou zetten. Ik wilde mijn zoon deze angsten besparen, en ik kon bovendien sowieso niet opnemen.

Mijn man tilde me in de auto en scheurde vol gas naar ons huisje, waar zijn ouders me overeind zetten in een stoel. Ik bleef overeind, maar was volledig levensloos. Aan de ene kant voelde ik helemaal niks, maar tegelijkertijd brandde alles. Ik voelde me apathisch en enorm bang tegelijk. Ik was ervan overtuigd dat ik die dag zou sterven.

Op de een of andere manier zat er geen enkele kras op de jas die ik aanhad, in tegenstelling tot de blouse die ik eronder droeg – daar was niks van over. Ik had een enorm, bloederig en stinkend litteken van mijn rechterschouder tot aan mijn linkervoet.

Het duurde niet lang voordat de ambulance kwam. Ik zag overal blauwe lichtjes. Er waren vijf auto's uitgetrokken om mij en mijn man te stabiliseren. Waarschijnlijk stonden we met onze schouders tegen elkaar toen de bliksem insloeg, dus kreeg hij het laatste deel van de stoot. Hij kwam zelf pas echt bij bewustzijn toen hij al halverwege de trap af was met mij op z'n schouder – van alles daarvoor kan hij zich niets herinneren.

Mijn bloeddruk reageerde heel anders dan de zijne. Hij zat op een extreem hoge 220/200, terwijl de mijne perfect stabiel was met 120/80 – ongeveer de bloeddruk van een slapende baby. Hij werd naar een ander ziekenhuis gebracht dan ik, en we brachten allebei twee dagen door op de intensive care, waar ze ons nauwlettend in de gaten hielden. We waren niet in levensgevaar, en op zich ging het oké, op de brandwonden na.

De volgende dag deed elke millimeter van mijn lichaam pijn. Het was alsof ik mijn hele leven nog nooit gesport had, en toen in één keer een triatlon had gelopen met een tank op mijn schouders. Ik was de hele week volledig kreupel. Ik kon helemaal niets. Hoewel ik normaal erg actief ben had ik nergens zin in en kreeg ik niks voor elkaar. Ik lag een week lang plat, zonder ook maar één spier te willen vertrekken.

Een van de moeilijkste delen kwam pas hierna. Ten eerste volgde er een vloedgolf van persverzoeken; we werden echt aangevallen door de media. Ik wees alle verzoeken af – ik was veel te blij dat ik nog leefde om mijn tijd vervolgens te besteden met praten over hoe ik bijna dood was gegaan. Vooral toen ik hoorde dat diezelfde dag vier mensen in Duitsland waren geraakt door een blikseminslag. Drie waren op slag dood, een vierde kwam enkele dagen later om in het ziekenhuis. Ik lag wat te zappen op tv, en opeens zag ik mijn arts, die op nationale televisie vertelde wat er met me gebeurd was. Hij zei voor de camera dat ik nog niet buiten levensgevaar was en dat ik er mogelijk alsnog aan zou kunnen bezwijken. Leuke manier om daarachter te komen.

Mensen vragen me vaak of deze ervaring mijn leven heeft veranderd. Ik denk van niet. Het deed me inzien dat ik altijd al leefde zoals ik wilde, en een bliksemschicht brengt daar geen verandering in. Het enige wat echt veranderd is, is dat ik nu elke keer als ik onweer zie ineenkrimp. En ik mijd stormen als de pest.