Met de lekker expliciete vocalen, rauwe 808-kicks en hyper-BPM bounce is Chicago's ghetto house perfect om je billen op te schudden, en misschien ook wel het beste onnodige excuus ooit voor een beetje plezier maken op de dansvloer. (Waar anders vind je tracks met titels die net zo goed kunnen fungeren als een script voor een pornofilm? Bijvoorbeeld de tekst: "Face down, ass up/That's the way we like to fuck".)

Begin jaren negentig ontstond ghetto house in Chicago, een stroming geïnspireerd op het bass-geluid uit Miami en op de originele house uit Chicago zelf. Jesse Saunders' Dance Mania-label diende als een essentiële broedplaats, waar onder meer DJ Funk, DJ Deeon, Traxmen, DJ Milton, Slugo en Jammin' Gerald hun geluid ontwikkelden en verfijnden voor in de club. Niet snel daarna volgden de mixtapes van lokale dj's en de eerste feesten in de buitenwijken van Chicago.

Door de heropleving van ghetto house, met dj's als Nina Kraviz voorop, heeft het iconische label besloten om een compilatiealbum op de markt te brengen: Dance Mania: Ghetto Madness. Dit album bevat vijftien nummers die je wegwijs maken met de belangrijke tracks uit het genre. We vroegen aan DJ Deeon (resident van Dance Mania) welke vijf zijn favorieten zijn.

"Ik luister deze track al sinds begin jaren negentig. Het is een klassieke inspiratiebron voor undergroundmuziek uit het zuiden van Chicago. Poindexter pakte echt uit met Computer Madness, een nummer waar maar liefst vier nauwelijks eerder gehoorde tunes in zitten. Steve is echt een levende legende wat dit betreft, en voor mij echt een voorbeeld: ik wilde nummers maken zoals hij dat deed, met veel hoogteverschillen in de bassline, pakkende instrumentals en geen vocalen. Hij is goed in wat hij doet en zeker een van de favoriete dj's uit de stad."

"Pump That Shit Up is een goed voorbeeld van een ghetto housetrack uit West-Chicago. Het is typisch een track van Gerald, die altijd innovatief is en anders produceert. De energieke vocalen en de bassline zijn erg tof in dit nummer, daardoor wilde ik de rest van de plaat ook horen."

"Het 'uh oh!' is een sampeltje dat ik heb van een paar gasten op een houseparty, en 'Work It' van een track van Parris Mitchell met die naam. De teksten waren simpel en pakkend, hierdoor is het snel gegaan met het nummer. Op een gegeven moment draaide iedere dj uit de stad het, het werd in 1997 en 1998 een hit en stond zelfs een tijdje op één. Het 'uh oh!' werd zelfs zo populair dat je het terug hoorde in het  publiek bij tv-shows."

"Als een rapper ooit een housetrack zou maken, dan moest het zo'n nummer worden als dit. Een nummer over feesten, vrouwen en seks met partygirls, terwijl je vriendin thuis zit. Ik realiseerde me dat hij daadwerkelijk de tijd heeft moeten nemen om dit nummer te schrijven, hij rapt het hele nummer door. Het nummer is een tijd lang underground geweest, maar toen radio-dj's er vanaf 1996 meer aandacht aan gingen besteden, werd het populairder en ging het een eigen leven leiden."

"Ik heb de track vernoemd naar het appartement waar ik een tijdje in woonde. Het was bij mijn zus, mijn nichtjes en neefjes woonden er ook, en in die tijd luisterde ik veel naar Poindexter: allemaal instrumentaal en geen teksten.  We jamden veel op ons Yahama-keyboard om dezelfde soort bassline te creëren. Het publiek reageert altijd fantastisch wanneer de bassline overgaat in het hoge, tweaky sampeltje, daarom is het een van mijn favoriete tracks."