Bij Amazon is zelfs het toilet een werkruimte

Omdat de meest werknemers bij Amazon mannelijk zijn, waren de mannen wc's vaak bezet. Ik werkte daar vier jaar lang in een periode dat Amazon flink aan het uitbreiden was. Ondanks dat het bedrijf net was verhuist van South Lake Union naar Seattle, was er nog steeds te weinig ruimte. Er waren sowieso te weinig bureau's, maar wat nog erger was is dat er te weinig wc's waren.

De toiletcultuur die daar heerste was op z'n zachtst gezegd schokkend. Ik kan natuurlijk alleen spreken voor de mannen-wc's, waarvan de meeste twee urinoirs en twee hokken hadden. Waar ik vandaan kom is een wc-bezoek een momentje voor jezelf waar je in alle rust je boodschap kunt doen. Bij Amazon waren de wc's echter een verlengstuk van het kantoor. Werknemers hadden het hier continu over hun werk, waardoor het meer een meetingroom leek waar je overal kon pissen.

Het meest nare moment van mijn tijd bij Amazon was toen er een collega tegen mij begon te praten vanaf de andere wc. Hij vroeg me waarom ik niet gereageerd had op zijn email. Ik sloot mijn ogen en deed alsof dit allemaal niet gebeurde. Wat voor mailtje kon nou zo belangrijk zijn dat hij niet even vijf minuutjes kon wachten totdat we klaar waren? Hij begon op mijn hokje te kloppen en vroeg waarom ik niet reageerde, net alsof het de normaalste zaak van de wereld is om iemand te storen tijdens een wc bezoek.

Hij werd steeds specifieker over wat hij van me wilde weten – hij had het over een project waar ik nog nooit van gehoord had – en ik realiseerde me dat hij dacht dat ik iemand anders was (waarschijnlijk door mijn bruine schoenen). We kwamen op hetzelfde moment ons hokje uit en hij realiseerde zich dat hij fout zat. Hij verontschuldigde zich niet, hij zei alleen dat hij dacht dat ik iemand anders was. Tijdens het handen wassen lachte hij alleen maar en ik zwoer mezelf dat ik nooit meer de wc's op die verdieping zou gebruiken.

Vanaf dat moment ging ik alleen nog naar de wc's op de verdieping waar er (en dit was uitzonderlijk) meer vrouwen dan mannen waren. Amazon Apparel, Amazon Mom en Amazon Baby waren de afdelingen waar je meer kans had op een rustig wc-bezoek. Als je geluk had en het goede moment had gekozen, had je de wc's helemaal voor jezelf. Dit was het enige moment dat je even kon ontspannen aan alle gekte in het Amazon-kantoor. Dit waren de beste afdelingen.

De ergste afdelingen waren die waar de programmeurs zaten. Ik zag regelmatig mensen hun laptops meenemen naar de wc, waar ze verder konden werken aan hun programmeerwerk (ik zag nooit iemand zijn laptop schoonmaken na een wc bezoek). Programmeurs praatten altijd met elkaar door de hokjes. Ik heb vaak mensen hun telefoon horen opnemen tijdens de grote boodschap. Het was vaak niet helemaal duidelijk of ze aan het mompelen waren door de telefoon, of gewoon moeite hadden met nummertje 2. Net als met alle banen raak je op een gegeven moment gewend aan de nare dingetjes. Gelukkig had ik een baan waarbij ik bij veel verschillende meetings in verschillende gebouwen aanwezig moest zijn. Zodoende kon ik een beetje inplannen in welk gebouw en op welke afdeling het voor mij het gunstigst was om naar de wc te gaan.

Op een middag kwam ik een manager tegen in de lift. Zij was de een van de weinige personen die langer dan tien jaar bij Amazon werkte. Ik had niet veel vrienden buiten mijn eigen team, maar in de conversaties die we hadden was zij altijd erg behulpzaam en bemoedigend. Waarschijnlijk was zij de meest vrolijke werknemer van Amazon, omdat zij wist wat belangrijk was en wat zij links kon laten liggen.

Ik ging naar het restaurant en vroeg of ze samen wilde lunchen. Ze vertelde me dat ze net gegeten had. Ze ging naar de eerste etage waar haar favoriete wc was. Ze zei dat niemand van deze wc afwist en dat de wc maar voor één persoon was.

Later die dag zocht ik op de eerste etage naar dit mythische toilet. De wc was inderdaad goed weggestopt, uit het zicht van alles en iedereen, klaar om ontdekt te worden door de avontuurlijke Amazoners. Ik vroeg mij af hoeveel mensen van deze wc afwisten en of ik het tegen iemand anders zou moeten zeggen. Dat ik hier vanaf wist voelde als een soort verantwoordelijkheid, een geheim dat ik goed zou moeten bewaren.

Afgelopen weekend schetste de New York Times een nogal heftig portret van de werkcultuur bij Amazon. Na het lezen dacht ik terug aan mijn tijd bij Amazon en realiseerde me dat het niet zo slecht was als de quotes uit het stuk, maar ik wist wel dat het waar was wat ze zeiden. Je kan de cultuur al eigenlijk afleiden uit de wervingsvideo van Amazon: "Je past hier of je past hier niet. Je houdt hiervan of je houdt hier niet van. Er is geen middenweg." Deze regel vat het eigenlijk perfect samen. Als je het niet leuk hebt bij Amazon ben jíj het probleem.

Gek genoeg vond ik het wel leuk. Ondanks de rare momenten in de wc's was mijn tijd bij Amazon best positief. Ik was goed in mijn baan en ben één keer gepromoveerd. Daarnaast heb ik meerdere salarisverhogingen mogen ontvangen en werkte ik aan projecten waar ik nog steeds trots op ben. Ik verliet het bedrijf via de voordeur en ook dit werd allemaal netjes afgehandeld.

Dit is zeldzaam bij Amazon. En als ik eerlijk ben pas ik ook goed bij de competitieve, agressieve werksfeer van Amazon. Meer dan ik eigenlijk wil toegeven. Dat is waarschijnlijk ook waarom ik de wc op de eerste verdieping altijd geheim heb gehouden.

We zoeken trouwens nog stagiairs. Wil jij graag schrijven over alles wat met vooruitgang te maken heeft? Klik hier voor meer info.