Door boven een pub te wonen raakte ik betrokken bij een drugsbende

Welkom bij onze rubriek Restaurantontboezemingen, waarin we praten met mensen uit de horeca, zowel in de bediening als uit de keuken. Zij vertellen ons wat er zoal achter de schermen gebeurt terwijl jij je rustig en onwetend zit vol te vreten. Deze interviews zijn strikt anoniem, om onze bronnen te beschermen.

Toen ik van Australië naar Londen verhuisde, was ik tatoeëerder. Althans, ik begon het te leren. Ik vertrok na de middelbare school en had geen rooie cent. Ik raakte een beetje in paniek toen ik erachter kwam dat ik 450 pond per maand moest betalen voor mijn kamertje op City Road. Ik had niet echt een baan, dus ik begon af te wassen, werkte af en toe als keukenhulp, tatoeëerde parttime en ontdekte een stortvloed van goedkope drank, drugs, punkmuziek, zwarte outfits en alle andere Londense shit die je tof vindt als je jong bent.

Na een paar maanden weinig werken en veel uitgeven, merkte ik dat dit geen goede combinatie was. Ik werd mijn kamer uitgetrapt. Ik ging naar de pub, een deur verderop, en vroeg of ze nog personeel zochten. Dat was niet het geval.

Wat ze me aanboden was kost en inwoning als ik een beetje op de zaak lette. De deal was gratis huur, maar ik moest zo nu en dan een biertje tappen, 's ochtends de schoonmakers binnenlaten en beloven dat ik niet in de privégedeeltes van de pub zou komen. Fucking sick! Ik had de perfecte woonsituatie gevonden. Het was een droom die uitkwam: vier kamers, twee badkamers, geen borg, geen huur.

Het veranderde snel in een soort hostel voor mede-Australiërs, mensen die geen taxi meer konden krijgen en eigenlijk iedereen die het niet erg vond om in de rotzooi te leven.

Veel van de locals vroegen me of ik bepaalde mensen kende waar ik nog nooit van had gehoord – de huisbaas, zijn maten en anderen die essentieel zouden zijn voor het runnen van de pub. Ook werd er aan me gevraagd of ik om drie uur 's nachts de schoonmaker binnen wilde laten. Later kwam ik erachter dat het geen schoonmaker was, maar een van de mensen waar ik geruchten over gehoord had.

Alles veranderde toen de huisbaas een nieuwe vriend kreeg. Het leek een toffe gast: hij kon gratis voetbaltickets regelen, trakteerde altijd op bier en kon overal in de pub komen. Ook op de plekken waar ik niet mocht komen.

Dankzij de nieuwe vriend werd alles wat losser in de pub. Ik begon 's nachts de keuken te plunderen, omdat het leek alsof er toch geen regels meer waren voor het personeel of hun aanhang. Daarom besloot ik dat ik alles kon doen en laten wat ik wilde.

Op een avond waggelde ik rond zeven uur 's ochtends naar huis. Ik kwam de hoek om, en zag een aantal politieauto's en ambulances en mijn huisbaas plat op een brancard. Ze was zo hard de trap afgesmeten door haar gestoorde vriendje dat de complete balustrade afgebroken was.

Ik bleef die ochtend in het ziekenhuis, waar ik smerig werd aangekeken door artsen en andere respectabele figuren.

Later leerde ik dat niemand beneden mocht komen, omdat de "schoonmaker" eigenlijk een koerier was – die kilo's cocaïne in de kelder afleverde. Het vriendje van de huisbaas was erachter gekomen en was pissig dat hij niet mee mocht doen met het handeltje. Dus besloot hij haar in elkaar te beuken. De politie kwam ook achter de ongure praktijken, omdat de huisbaas aan gort lag maar weigerde aangifte te doen.

Ik woonde daarna nog twee maanden boven de pub. Ik had namelijk nog steeds geen werk en dus ook geen geld om te verhuizen. Toen ik uiteindelijk vertrok, was de huisbaas ontzettend vriendelijk. We praten nog weleens met elkaar. Het foute vriendje loopt er ook nog steeds rond. Het is nu alleen geen pub meer, maar een duister supermarktje.

Ik heb wat geld van mijn ouders moeten lenen om een nieuwe woning te zoeken, maar ze weten nog steeds niet dat dit gebeurd is.