Dance Pride: Er is een nieuwe homo-scene op komst in Amerika

Fans van raver-shaming zijn hoogstwaarschijnlijk ook bekend met de Fashion Disasters of DEMF groep op Facebook, een jaarlijkse collectie foto's van Detroits populairste techno festival, Movement, die hun lolletje hebben ten koste van mensen met te strakke visnet stockings en neon shirtjes op het terrein. Dit jaar echter, bestond de collectie voor een deel uit foto's van shirtloze, gezette mannen die zichzelf in pailletten shorts hadden gehesen.

Deze groep gays, die op Movement maar een kleine minderheid zijn van de festival gay groep maar wel het meest opvallend zijn, vertegenwoordigen een opkomende trend in de underground house en techno. Een trend waarbij de gay community in de VS, of in ieder geval de harde kern, op zoek gaan naar iets meer diepgaandheid dan in de gemiddelde, door pop gedreven, wereld van de mainstream gay dance clubs. Feestgangers die, net als onafhankelijk denkende hetero groepen, willen dansen op een ontwikkeldere vorm van 4/4 beats, één die zijn oorsprong vindt in de discoscene van de jaren '70 en '80.

Een nieuwe gay underground is in opkomst in Amerika, iets dat waarschijnlijk te maken heeft met het gebrek aan homoseksuele sterren in de mainstream EDM scene en met een langdurig gebrek aan kwaliteitsmuziek in de gay scene. Het perfecte klimaat voor een opbloeien van een circuit van homoseksuele feesten en artiesten in de Verenigde Staten, die de formule van legendarische clubs als Paradise Garage en The Warehouse hebben gegrepen en in een nieuw jasje gestoken, met decennia aan innovaties in de deephouse en die zich voornamelijk hebben afgespeeld buiten de gay partyscene, zoals hipster clubs in New York en feesten in Berlijn die een weekend lang duren.

Zowel binnen de traditionele gaykernen van New York en San Fransisco als in die van de wat meer conservatieve Amerikaanse steden, hebben deze feesten de overhand gekregen. Ze bieden onbegrensde vrijheid binnen clubs en brengen op het gebied van dance ook echte kwaliteit. De nachten bieden ook een platform voor een nieuwe generatie van gay dj's die zich omhoog hebben moeten werken in een hetero omgeving, en nu eindelijk kunnen werken in een sociaal klimaat dat net zo uitnodigend is voor hun homovrienden, als voor hun heteroseksuele vrienden.

"Ik heb negen jaar lang alleen maar standaard 'hetero' techno feesten georganiseerd—dat liep wel een beetje dood," geeft Aaron Clark toe, wiens maandelijkse Honcho feesten, die plaats vinden in de kelder van een badhuis in Pittsburgh, een epicentrum zijn van een bloeiende gay underground. "Ik denk dat de standaard techno mensen soms een beetje afgemat zijn door de muziek, en de gayfeesten halen dat weer een beetje terug. Het is een impuls die hard nodig is, een paar verse weirdo's in de scene, en ik denk dat hetero techno fans dat ook kunnen waarderen."

Het beste voorbeeld van die waardering is de respons die de feesten ontvangen bij The Bunker in New York, een oude techno chillspot die de laatste paar jaar een paar avonden hosten voor gay dj's, en tevens gay georiënteerde tweede zalen aanbiedt voor hetero's.Vaste klanten noemen deze avonden de "Gay Bunker", ondanks de protesten van promoter Bryan Kasenic, die geen onderscheid maakt tussen de verschillende feesten, "De muziek die we presenteren verschilt niet zoveel op basis van seksuele voorkeur."

Een cruciale factor in het tot stand brengen van deze nieuwe vibe is het aannemen van de uit Detroit afkomstige, in New York wonende DJ Mike Servito, die in 2012 resident werd bij The Bunker. Een veteraan uit de warehouse scene in Detroit van de jaren negentig, met een uitzonderlijke smaak voor techno, house en disco. Servito heeft een fantastisch 2014. Hij ziet de gay georiënteerde feesten groeien, evenals zijn eigen populariteit. Alhoewel hij snel korte metten maakt met de aanname dat de recentelijke acceptatie alleen maar eenzijdig is. Het is niet zo dat de hetero technofans nu eindelijk hebben besloten dat gay oké is.

"De dagen van de muzikaal bekrompen homo zijn voorbij," zegt Servito, waarmee hij de frustratie uit van vele homoseksuele underground dj's en fans die zij gevoeld hebben de afgelopen twee decennia, waar het horen van goede muziek en het bezoeken van een gayfeest twee compleet verschillende dingen waren. Ryan Smith, een dj en booker die vaak verschijnt met Servito in The Bunker, onder de naam Wrecked, beaamt dat gevoel.

"Ik denk dat de moderne beweging een respons is op zowel de standaardcultuur en de beelden die erbij horen voor mensen die niet in het hokje stereotype gay vallen, als het mainstream worden van de gay cultuur," legt hij uit. "De kern is niet echt verplaatst over de afgelopen jaren, en een nieuwe generatie dj's - waarvan sommigen meer voor hetero's hebben gedraaid voor een bepaalde tijd - voelde dat de invloed van de homo's verdween. Door de punten met elkaar te verbinden tussen de moderne tijden en het vieren van de ontwikkelingen van de homoseksuelen in de maatschappij, is er een bruisende underground ontstaan waarin deze gasten wilde feesten bouwen en waar enkele van de meest getalenteerde dj's draaien die ik ooit heb gehoord."

Het "wilde" van deze events wordt door de media vaak verkeerd geïnterpreteerd als "sex-gedreven." Ze willen nu eenmaal geld verdienen aan de mensen die dat graag lezen. Geruchten over schokkende acts op de dansvloer zijn over het algemeen overdreven, tenzij je twee mannen die met elkaar dansen nog heel schokkend vindt. Het is zelfs zo dat er veel hetero's op af komen om verzekerd te zijn dat er geen agressief seksueel gedrag plaatsvindt, gericht op vrouwen - wat vaak wel het geval is in hetero clubs.

"Meisjes voelen zich comfortabel omdat ze niet gezien worden als lustobject. Ze kunnen zich rustig op de dansvloer begeven, zonder zich zorgen te hoeven maken over één of andere engerd die hen wil versieren," zegt Jason Kendig, die een kwart uitmaakt van San Fransisco's Honey Soundsystem Crew. Kendig is nog een wereldklasse dance-kenner die, behalve dat hij sinds de jaren negentig draait en feesten organiseert, ook betrokken is bij projecten als de release party van de gay porno soundtrack School Daze, van Patrick Cowley. Wat een reminder is voor zowel de diepe wortels van dance muziek in de gay scene, als de tragische AIDS epidemie die de gemeenschap dertig jaar geleden trof.

Kendig kan heel fel spreken over het debat over het herintroduceren van obscure disco- en houseplaten. "Mensen zijn daar erg over versplinterd," zegt hij. Hij is gewoon heel erg geïnteresseerd in de dynamiek van het geven van een goed feest, inclusief alle niet-muzikale onderdelen die daar aan te pas komen.

"Meestal is het nachtleven een combinatie van uitgaan en hopen dat je misschien iemand tegenkomt die je kan regelen," legt hij uit. "Het gaat niet alleen om de muziek, het gaat er ook om hoe je contact hebt met andere mensen."

Terwijl ze al acht jaar lang elke week een feest geven, is Honey Soundsystem sowieso de langstbestaande binnen de huidige generatie homo techno- en house-evenementen die aantrekkelijk zijn voor muziekfans. Wat niet echt een verassing is, gezien de positie van San Fransisco als één van 's werelds meest homovriendelijke steden. Maar Kendig geeft toe dat zelfs in de Bay Area het promoten van een techno-avond, mid 2000, moeilijk te verkopen was in de gay scene. De meeste gay venues waren niet overtuigd dat er een behoefte was aan underground muziek bij hun popliefhebbende cliëntele.

De weerstand van de homoseksuele zaken was zelfs zo groot, dat de eerste wekelijkse feesten van Honey Soundsystem gegeven werden op een hetero-locatie, die daarvoor vooral bekend was om zijn "Coyote Ugly" vibe, vertelt Kendig. Hij legt verder uit dat, zoals elke andere niet-mainstream beweging - homo of hetero - de huidige golf van gay feesten is ontstaan uit een doe-het-zelf houding. "Het was gewoon: creëer je eigen ding en geef je eigen feesten." Toch, gezien het feit dat Honey Soundsystem zich in SF afspeelt, blijven dit soort duistere, sexy feestjes nooit lang verborgen, ongeacht hoeveel lagen hetero of regenboog je er overheen legt.

Kendig heeft laatst zijn eerste gig gehad in de Panorama Bar, de meer housegerichte bovenzaal van Berlijns beruchte techno-tempel-slash-gay-sex-club Berghain. Berghain is op het moment ongetwijfeld de beroemdste venue ter wereld, dus het is moeilijk om niet te denken dat de interesse in gay underground-dj's onderdeel is van een bredere interesse in Berghains stal van residents die hebben meegelift op de beruchtheid van de club om gigs elders ter wereld te krijgen. Een vaste bezoeker van de Bunker refereert aan een set van vroegere Panorama Bar resident Prosumer als een keerpunt in de interesse van gay underground dj's in die scene. En Kendig noemt ook de grote, behaarde gast als een voorbeeld van een gay-dj die hetero fans niet willen missen.

"Hetero mannen die naar zo'n event gaan, waarderen de aandacht misschien wel die ze krijgen, onder het mom van 'Hey, die gast kijkt naar me', maar zich daardoor niet bedreigd voelen. En ook 'Prosumer draait een fantastische set en het boeit me niet waar hij speelt, ik wil op zijn muziek dansen.'"

Dat is uiteindelijk het belangrijkste sentiment voor iedereen met wie ik heb gesproken voor dit artikel. Het idee dat, terwijl er veel over de gay underground wordt gesproken, het nog steeds de muziek is die het belangrijkst is. Misschien is daarom Servito's geaardheid niet genoemd in een artikel op Resident Advisor over zijn hernieuwde populariteit. Het onomstotelijke bewijs dat - ongeacht iemands seksuele oriëntatie - een dj de mensen moet laten dansen

"Ik denk niet dat het RA artikel over mijn geardheid ging," licht Servito toe. "Ik ben een gesloten persoon, maar ook niet verlegen om over mijn homoseksualiteit te praten. Ik heb er misschien wel twijfels over gehad om het onderwerp niet meer naar voren te brengen, maar het is nou eenmaal zo gelopen. Ik denk dat iedereen mij wel een beetje kan lezen, maar ik draag mijn hart niet op mijn tong. Ik hed het ook niet nodig om alles zo duidelijk omschreven te hebben."

En als zo vaak met buitenbeentjes, de beste momenten vinden plaats tussen neus en lippen door, of dat gaat om homoseksuelen, heteroseksuelen, donker of blank of welke hokje je wilt gebruiken om anders gelijkdenkenden te scheiden. Of deze golf van gay dance events blijft bloeien of niet, zien we vanzelf in de toekomst. Waar we het beste op kunnen hopen is dat het uiteindelijk een vast segment wordt binnen de diverse clubculturen wereldwijd. Nog iets wat normaal is, alhoewel, iets wat zichzelf wel onderscheid met een gezonde dosis afwijkend gedrag. Zoals Smith graag toegeeft, terwijl hij over het terrein van Movement loopt, gehuld in een strak roze t-shirt met het logo van het geliefde homoblad, "Butt", op zijn linkerborst geprint. "Wanneer het los gaat op een gay feest, dan is dat met niets anders te vergelijken."