Julio Bashmore vertelt me uitgebreid over de geschiedenis van Miss Millies, een Engelse restaurantketen met als specialiteit gefrituurde kip.
“Het begon allemaal in de jaren tachtig, toen een paar filialen van KFC verkocht werden. Een jonge, onbezonnen ondernemer uit Bristol had een grootse visie op de toekomst van gebraden kip en benaderde KFC om de panden over te kopen. Ik geloof dat ze toen een deal sloten waarbij hij de restaurants mocht hebben, maar slechts zeventig procent van het originele KFC recept in handen kreeg. Een van de dochters van de KFC-kolonel vloog naar Bristol om de jongen een deel van het recept te laten zien. De overige dertig procent vulde het nieuwe bedrijf zelf in. Ze verspreidden het recept naar andere plekken, deden gebakken aardappels in de hamburgers en introduceerden jus. Ze weken af van de zuidelijke Amerikaanse keuken, maar creëerden daarmee iets nieuws.”
Videos by VICE
Natuurlijk horen we helemaal niet te praten over gefrituurde kip. Ons gesprek begint met zijn binnenkort te verschijnen debuutalbum Knockin’ Boots. Maar Bashmore en zijn muziek zijn een samengesteld product van invloeden: mensen, plaatsen, langspelers en gevogelte.
Met deze invloeden starten we het gesprek en ik wil graag weten waarom het zo lang heeft geduurd voordat hij een album uitbracht. Sinds hij in 2009 op het toneel verscheen, heeft hij meer ‘nummers van het jaar’ gehad dan de meeste artiesten in hun hele carrière. Duidelijkheid over een album is er nooit geweest, tot nu.
“Het is een feit dat dance-albums vaak tekortkomen. Artiesten denken dat ze een album moeten hebben, om vervolgens een hoop nummers bij elkaar te gooien en daar een geheel van te maken.” Bashmore wilde zich richten op het maken van een album waarbij hij de filosofie achter de platen waarmee hij opgroeide kon laten horen. “Ik ben opgegroeid met het luisteren naar albums. Mijn broer was in dat opzicht erg belangrijk voor me, omdat hij me kennis liet maken met Prodigy en The Chemical Brothers.”
Bashmore heeft een punt. Bij dance-albums, en vooral bij debuutalbums die de hype rondom opkomende producers vergroten, ontbreekt het meestal aan een visie. Vaak lijkt het op een vlug samengestelde compilatie van de ‘knallers van de show.’ Dit is iets wat Bashmore bewust heeft proberen te vermijden. “In de jaren negentig had je een gouden tijd met albums als Homework. Mocht ik een eigen album uitbrengen, dan moest dat iets zijn wat zo’n album kon evenaren – anders kon ik het beter niet doen, bedacht ik me.”
Hoewel spelen met het verleden kan leiden tot gevaarlijke verwachtingen, lijkt Bashmore’s aanpak succesvol. Knockin’ Boots is precies geworden wat hij probeerde te creëren. “Het kan eng zijn om te veel te verwijzen naar het verleden, maar er is niets mis met iemand te kopiëren, zolang je er maar niet te goed in wordt. De muziek waar ik van houd komt van mensen die iemand proberen te kopiëren en daarmee totaal de mist in gaan. Dat is het moment dat ik verliefd wordt op een plaat.”
Het is absoluut een album vol met muziek voor de dansvloer, maar het klinkt net zo fijn door je koptelefoon terwijl je op bed ligt. “Mijn relatie met dancemuziek begon toen ik nog super jong was, dus er zit altijd een element in dat losstaat van de clubscene. Ik wil dat het voor een willekeurige knul of meid zo klinkt dat het ze opvalt en bijblijft.
Het lijkt een beetje vreemd dat Bashmore een dance-album maakt voor slaapkamersessies, maar de tijd die hij heeft besteed aan het doorspitten van grote popplaten is zijn geheime wapen. Door zijn onderzoek naar alles van UK Funky tot Michael Jackson bevinden zijn producties zich op een bijna onmogelijke positie. Het is dansmuziek met een popfilosofie die net zo onweerstaanbaar is voor de underground als voor de gemiddelde radioluisteraar. “De waarheid is dat ik met Jessie [Ware] al net zo lang popmuziek maak als underground-dance in m’n eentje. Misschien gaan popmuziek en dance niet altijd goed samen, maar ik maak gewoon de muziek die uit mezelf komt. Toevallig kunnen beide genres zich daarin vinden. Het heeft niets cynisch – ik zie de grenzen tussen de twee stijlen gewoon niet, terwijl anderen die wel zien.”
Een ander belangrijk onderdeel van Bashmore’s nauwkeurige aanpak is de aandacht en tijd die hij heeft doorgebracht in verschillende studio’s. Zijn carrière begon als slaapkamerproducer in de meest klassieke zin van het woord, maar tijdens het maken van Knockin’ Boots verhuisde hij meerdere keren naar een andere studio. “Ik wil mezelf in verschillende ruimtes bevinden tijdens de productie; ik heb in White City in een grote industriële ruimte gewerkt en later in het midden van Londen rond de London Bridge. Daarna verhuisde ik naar zuidoost Londen waar ik het album afmaakte. Het is wel grappig: het begon in een slaapkamer, ging door twee studio’s, en toen werd het afgemaakt in een slaapkamer.”
Slaapkamerproducer is misschien een goede term om Bashmore te omschrijven, maar dat hij geen teruggetrokken persoon meer is, hoor je in de tracks. Hij heeft iets te zeggen. Terwijl elk nummer is opgebouwd uit details van zijn leergierige verbeelding, is het eindproduct telkens een uitbarsting van volume en swingende grooves. Nummers als de knaller Holding On of het soulvolle Simple Love zijn verhalen over gebroken harten op de dansvloer.
Maar Knockin’ Boots gaat verder door te flirten met pure funk met een exotisch randje, waarvan Umuntu het perfecte voorbeeld is. Het is een rauwe track die begeleid wordt door de zinderde vocals van de Zuid-Afrikaanse zanger Okmalumkoolkat. “Een paar jaar geleden begon mijn zeer lange, uitgebreide, en vrij dure obsessie met Afrikaanse electro uit de vroege jaren tachtig. Die electro is precies wat ik te gek vind aan muziek. Een hoop van die Afrikaanse tracks proberen Amerikaanse muziek na te doen, bijvoorbeeld Michael Jackson. Het gaat helemaal verkeerd, maar daardoor ontstaat juist iets moois.”
En zo bevinden Julio Bashmore en ik ons aan het einde van het gesprek op hetzelfde punt. Bashmore heeft met zijn album geprobeerd om de klanken die hij tijdens de talloze sessies op zijn slaapkamer hoorde opnieuw vorm te geven, waardoor iets unieks ontstaan is. De producers van de jaren tachtig electro uit Zuid-Afrika gingen hem daarin voor, maar ook de jonge ondernemer met een passie voor gebraden kip deed iets soortgelijks: hij probeerde tevergeefs een klassiek recept na te maken, maar produceerde daarmee een nieuwe smaaksensatie.
Knockin’ Boots wordt uitgebracht op Broadwalk Records op 7 augustus.