Dit slachtoffer van Girls Do Porn wordt 6 jaar later nog steeds lastiggevallen

Waarschuwing: dit artikel bevat verhalen over seksueel misbruik.

In de winter van 2015 ging Jane naar een chic hotel. De tweedejaarsstudent was al weken in contact met Jonathan, een talentscout van een modellenbureau, en ze hadden afgesproken in de lobby. Ze zou een ‘adult-shoot’ doen, al wist ze nog niet helemaal zeker wat dat precies inhield – misschien een indiefilm met seksscènes, of een lingerie-fotoshoot. Ze zou hoe dan ook een paar uurtjes bezig zijn en daar een paar duizend dollar mee verdienen. Dat geld kon ze goed gebruiken om het bedrijf van haar ouders te ondersteunen. Hij was erg vriendelijk toen hij haar naar de hotelkamer begeleidde.

De hotelkamer was bescheiden ingericht, en er was een man die een camera klaarzette en op het bed richtte. Er was ook een visagiste, die Jane vroeg hoe ze hierin verzeild was geraakt. Vanaf dat moment voelde ze dat er iets mis was. Toen Jane opgemaakt was, vertrok de visagiste en zei Jonathan dat ze haar kleren uit moest trekken. Hij nam foto’s, zei dat hij die naar zijn baas zou sturen en liet daarna droogjes vallen dat de vergoeding een paar duizend dollar lager zou zijn, vanwege de littekens op haar borst en de cellulitis op haar benen.

“En toen zat ik daar ineens in m’n eentje, naakt, in een hotelkamer met twee vreemde mannen,” zegt Jane, die anoniem wil blijven vanwege haar veiligheid. “Ik had gedacht dat het een legitieme productie zou zijn, met een heel team. Ik flipte toen wel beetje.” Jonathan zei dat er geen ander model zou komen en dat zij voor de camera seks met hem zou hebben. Hij en de cameraman verzekerden haar ervan dat de opnames nooit naar haar herleid zouden kunnen worden.

Het zou dus maar een paar uur duren, maar uiteindelijk kwam ze pas om vier uur ’s middags weer naar buiten – terwijl ze al om negen uur ’s ochtends was binnengekomen.

Wat er in die kamer gebeurd was, heeft Janes leven volledig overhoop gegooid. Het achtervolgde haar tijdens de studie, bij de eerste paar baantjes die ze na de universiteit had, in elke relatie die ze ooit heeft gehad en bij elk succes dat ze ooit behaald heeft. Ze is een van de 22 vrouwen die vorig jaar het frauduleuze pornoproductiebedrijf Girls Do Porn aanklaagden en een miljoenenvergoeding kregen. Ook werden de eigenaars en beheerders van de site aangeklaagd door de FBI. De echte naam van ‘Jonathan’ bleek Ruben Andre Garcia te zijn, die afgelopen december bekende dat hij schuldig was aan sekshandel. Teddy Gyi, de cameraman, bekende dat hij tegen Jane en vele andere vrouwen had gelogen over hoe de beelden zouden worden verspreid. Michael Pratt, samen met Matthew Wolfe de mede-eigenaar van het bedrijf, is vermoedelijk het land uit gevlucht en staat op de FBI-lijst van de meest gezochte personen in de Verenigde Staten.

Slechts een paar van de honderden vrouwen die tussen 2009 en 2020 voor Girls Do Porn werden gefilmd, hebben in het openbaar gesproken over wat er was gebeurd. De vrouwen die er wel over hebben gepraat hebben allemaal zo’n beetje hetzelfde verhaal: ze reageerden op een modellenadvertentie op Craigslist, waarna ze moesten komen opdraven in een hotel ver van hun eigen woonplaats. De pornografische aard van de shoot werd in de advertenties altijd verzwegen – er stond alleen dat het ‘adult’ zou zijn. Pas in de hotelkamer zou het werkelijke doel van de opnames duidelijk worden. Ook logen ze dat de video’s alleen in andere landen zouden worden verkocht en niet online te zien zouden zijn.

De site van Girls Do Porn bestaat niet meer, hun video’s zijn grotendeels van Pornhub verwijderd en de rechtszaken hebben tot veroordelingen geleid, maar Janes verhaal laat zien dat wat ze hebben gedaan nog altijd schade aanricht. Tot op de dag van vandaag wordt Jane lastiggevallen. Vaak ligt dat niet eens aan pornosites, maar juist aan grote platformen als YouTube, Twitter en Reddit. Mensen taggen haar werkgevers onder de beelden, en tegen de tijd dat er iets aan gedaan wordt is het grootste kwaad al geschied.

“Ik was compleet in shock. Het voelde alsof ik verkracht was.”

Toen Garcia de foto’s naar zijn baas had gestuurd en aan Jane haar nieuwe, lagere vergoeding had meegedeeld, trok zij zich even terug in de badkamer. Daar kwam ze erachter dat ze ongesteld was geworden. Ze was opgelucht: nu zou het plan waarschijnlijk niet doorgaan, en kon ze eronderuit. Maar toen ze uit de badkamer kwam, lagen haar kleren er niet meer. 

Ze verontschuldigde zich en legde uit dat ze de shoot een andere keer moesten doen. Garcia was woedend. “Hij greep me vast en sleurde me naar de badkamer,” zegt Jane. “Besef dat ik nog steeds naakt was. Zijn aardige act aan het begin was volledig verdwenen, hij was erg agressief. Hij pakte een spons, zo eentje ter grootte van je vuist, spreidde mijn benen en duwde hem – zonder het te vragen – zo mijn vagina in. Zo ver als hij kon.”

Hij zei dat ze klaar waren om op te nemen, en liep weer terug de hotelkamer in. “Ik was compleet in shock,” zegt Jane. “Het voelde alsof ik verkracht was. Ik begreep niet hoe iemand dat had kunnen doen.”

Tijdens de rechtszaak vroegen de advocaten van Girls Do Porn aan haar en de andere vrouwen waarom ze niet gewoon waren weggegaan. Als ze zich zo ongemakkelijk hadden gevoeld, waarom waren ze dan in de hotelkamer gebleven?

“Hoe had ik weg kunnen gaan?” vraagt Jane zich af. “Als hij al bereid was om die spons bij me naar binnen te duwen… Ik stond daar naakt en zij hadden mijn ID-kaart, mijn portemonnee, mijn kleren. Wat had ik moeten doen? In mijn nakie naar buiten rennen zonder mijn spullen?”

Garcia en Gyi lieten Jane razendsnel papierwerk ondertekenen en stelden haar herhaaldelijk gerust dat niets van wat er die dag gefilmd zou worden, bij haar vrienden en familie terecht zou komen. Alles zou naar particuliere ‘verzamelaars’ gaan, via seksshops in Nieuw-Zeeland en Australië. Ze probeerde de contracten door te bladeren, maar de mannen werden steeds ongeduldiger. Ze zeiden dat ze al genoeg van hun tijd had verspild.

De daaropvolgende uren had Garcia agressief seks met haar. Er werd nauwelijks gecommuniceerd, behalve dat ze kritiek kreeg. Bij een normale pornoshoot worden de grenzen van tevoren duidelijk afgesproken, zowel mondeling als in een contract. Alle partijen zijn het erover eens wat er wel en niet mag gebeuren en op welk moment het filmen moet stoppen, ofwel tijdelijk ofwel om de opname te beëindigen.

“Geen enkel legitiem pornobedrijf werkt op zo’n manier,” zei Alison Boden, de CEO van Kink.com, in 2019 tegen Motherboard, toen de rechtszaak aan de gang was. “Dit lijkt in niets op hoe de porno-industrie werkt; het zijn verachtelijke misdaden die alleen maar zijn gefilmd uit winstbejag. Ik denk dat de Girls Do Porn-zaak veel meer zegt over onze samenleving dan over de porno-industrie.”

“Er waren een paar momenten waarop ik zoiets had van: ik moet nu stoppen, omdat het te veel pijn doet,” zegt Jane. “Ik zei dat ik het niet meer trok, maar ik had net zo goed niets kunnen zeggen, want ik werd totaal genegeerd.”

Na de shoot was Jane totaal vernederd en uitgeput. Garcia stond erop om haar het hotel uit te begeleiden. “Terwijl we naar buiten liepen, kwam het volgende meisje binnen,” zegt Jane. “We liepen langs elkaar en maakten oogcontact. Ik zal haar gezicht nooit meer vergeten. Ze zag er precies uit zoals ik toen ik binnenkwam: een mooi meisje, heel onschuldig. Ik wilde tegen haar schreeuwen: ‘Ren voor je leven, ga daar niet naar binnen!’ Maar ik kon het niet.”

Ze ging naar huis en kon het niet opbrengen om aan iemand te vertellen wat er was gebeurd.

“Ik wil gewoon dat Twitter zich aan zijn eigen regels houdt.”

Na de shoot probeerde Jane haar leven weer op te pakken. Ze ging terug naar school, waar ze deed alsof alles normaal was. “Ik was bang, maar ik kon dat niet delen met mijn vrienden, familie of wie dan ook. Ik moest het diep wegstoppen en gewoon verdergaan met mijn leven.”

En het leven ging door – tot half januari. Jane hielp mee aan de organisatie van een evenement op haar campus, en vroeg zich ineens af waar haar beste vriendin was gebleven.

“Ik vond haar uiteindelijk samen met een van onze andere vriendinnen. Ze keken op hun telefoons en leken erg van streek te zijn. Ik liep op ze af en zij hadden zoiets van: ‘Wat heb je gedaan?!’ Ze moesten huilen en bleven me maar vragen wat ik gedaan had.” Toen lieten ze haar hun telefoons zien, en daar zag ze zichzelf: op dat bed, in die hotelkamer. Ze stortte in. Het was alsof er in haar hoofd een bom was ontploft.

“Alle stemmen vielen weg,” zegt ze. “Ik hoorde niets meer en was totaal in shock. Ik kreeg een soort paniekaanval, maar weet eigenlijk niet wat het precies was. Alles stond op z’n kop. Ik probeer iets tegen ze te zeggen, maar het leek alsof niets meer inhoud had. Er was alleen maar leegte.”

Haar vriendinnen namen haar bij de armen en leidden haar weg van het drukke evenement. Haar telefoon ontplofte: duizenden berichtjes, Facebook- en Instagram-meldingen, e-mails, tweets.

“Nu weet ik dat ze elke aflevering hebben gepromoot,” zegt Jane. “Ze stuurden de link naar mijn Facebook-vrienden. Het was sowieso viral gegaan, zelfs al hadden ze maar één jongen op mijn school bereikt.”

Uit bewijsmateriaal bleek dat de mannen achter Girls Do Porn opzettelijk informatie over de vrouwen naar buiten brachten – informatie waarmee ze makkelijk geïdentificeerd konden worden. Een deel daarvan gebeurde op de site PorkWikiLeaks, die van november 2015 tot juni 2016 in beheer was van Girls Do Porn. Op die site stonden de volledige namen van modellen, adressen, telefoonnummers, e-mailadressen en de socialmedia-accounts van hun familieleden.

“In de dagen erna ben ik letterlijk in de gaten gehouden door mensen die zich zorgen maakten dat ik zelfmoord zou plegen. Ik probeerde mijn beste vriendinnen uit te leggen wat er was gebeurd en dat het absoluut niet mijn bedoeling was geweest om een pornofilm te maken die over de hele wereld te zien zou zijn.”

De decaan van haar school belde haar bezorgd op. Ze gaf al haar leidinggevende functies op de campus op en liep met haar hoofd richting de grond van college naar college. Haar vriendinnen moedigden haar aan om zich te verzetten tegen haar schaamte en de gemene blikken van anderen. Langzaam, in de loop van een aantal maanden, veranderde haar schaamte in iets anders. “Ik begon heel wraakzuchtig te worden,” zegt ze.

Ze wilde de mannen vinden die haar hadden misbruikt. Ze probeerde contact met ze op te nemen, maar Garcia’s nummer bestond niet meer. Gyi antwoordde pas nadat ze hem meerdere keren had gebeld. Ze zei dat ze haar leven hadden verwoest, maar hij antwoordde dat hij er niet over kon praten en hing op. Toen zocht ze haar video online op en rapporteerde ze die bij de platforms waar ze op stonden, omdat zij er geen toestemming voor had gegeven.

“Het is nu vijf of zes jaar geleden en het is na verloop van tijd wel beter geworden, maar ik word nog steeds lastiggevallen.”

Maandenlang probeerde ze zelf haar video’s offline te krijgen, maar uiteindelijk huurde ze een dienst in die dat voor haar deed. Dat werkte nog steeds niet goed genoeg, maar het gaf haar wel een goed aanknopingspunt: de persoon die de dienst leidde, vertelde dat er de laatste tijd meer slachtoffers van Girls Do Porn om hulp hadden gevraagd en raadde haar aan om met Carrie Goldberg te praten, een advocaat die gespecialiseerd is in wraakporno. Goldberg werkte ook al mee aan een zaak tegen Girls Do Porn. Jane voegde zich in 2016 bij die zaak en in 2020 oordeelde de rechter dat Pratt, Wolfe en de andere betrokkenen fraude hadden gepleegd en de vrouwen onder valse voorwendselen hadden gedwongen tot filmopnames. Jane en de andere 22 vrouwen hadden volgens de rechter recht op miljoenen aan schadevergoeding. 

Sinds Jane is afgestudeerd, staat ze cliënten bij van financiële instellingen. Dat heeft haar veel succes opgeleverd, maar toch blijft de hele porno-affaire haar nog steeds achtervolgen. “Het is nu vijf of zes jaar geleden, en het is na verloop van tijd wel beter geworden, maar ik word nog steeds lastiggevallen.”

Mensen zetten filmpjes op YouTube waarin ze haar belachelijk maken, en taggen op social media haar werkgever met een link naar de video’s. En op Reddit worden veel video’s verspreid waarin de modellen met hun echte naam worden genoemd. Iemand mailde eentje daarvan naar haar baas, die haar daarna niet meer aan kon kijken, vertelt Jane. Het bedrijf was begripvol en steunde haar, maar toch veranderde de sfeer op het kantoor. Ze is op dit moment erg bang om veel erkenning te krijgen voor haar werk, omdat dat de aandacht te veel op haar naam zou vestigen.

Het meeste last heeft ze op Twitter. Elke keer als mensen haar proberen te doxen of te intimideren, verspreidt dat zich razendsnel. “Daar heb ik twee dagen werk aan. Ik zit zoektermen door te spitten, neem contact op met Twitter, probeer hun klantenservice aan de lijn te krijgen, schrijf mails met uitleg en stuur het oordeel van de rechter door,” zegt Jane. “En elke keer krijg ik die vreselijke beelden weer te zien. Dat wordt me echt te veel.”

Twitter heeft richtlijnen die de verspreiding van wraakporno tegen moeten zouden gaan, maar het kost Jane soms een hele week om iets verwijderd te krijgen. En al die tijd kan zo’n post bekeken worden en zich verder verspreiden.

“Ik vraag Twitter echt niet om de link helemaal uit de ether te halen of van het hele internet. Ik wil gewoon dat ze zich aan hun eigen regels houden.”

Ook YouTube negeert haar verzoeken om de video’s waarin haar echte naam en werkplek worden genoemd te verwijderen. Porno is niet toegestaan op YouTube – net als intimidatie of pesterijen trouwens – maar toch zetten mensen nog delen van de Girls Do Porn-video’s online. Meestal zijn dat dan stukjes van de interviews met de vrouwen voorafgaand aan de seks, als ze nog gekleed op het bed zitten. En er is dan wel geen naaktheid of seks te zien, maar de vrouwen worden vaak gedoxt in de reacties of titels. Ook zijn er in sommige video’s persoonlijke foto’s te zien die van social media zijn geplukt. 

In een van die video’s staat Janes volledige naam in de beschrijving. In de video zie je onder andere haar werkgeschiedenis die van LinkedIn is gevist, haar persoonlijke e-mailadres en instructies voor hoe je andere video’s van haar kunt googelen. Jane probeerde meerdere keren om die video verwijderd te krijgen, maar uiteindelijk stond hij vijf maanden online – totdat Motherboard de video rapporteerde. Nu is hij eindelijk verwijderd.

Charles DeBarber is een advocaat die gespecialiseerd is in het offline halen van niet-consensuele porno. Volgens hem is YouTube het platform dat het minst goed ingaat op zijn verzoeken. Toen hij Jane probeerde te helpen om haar video van YouTube te krijgen, werd hij meerdere keren genegeerd.

“Bij YouTube ben je eigenlijk tegen een muur aan het praten,” zegt hij. “Als zij iets beoordelen, laten ze dat niet weten. Janes zaak is een van de meest vernederende die ik ooit heb gezien. Haar werkgever werd erbij gehaald en ze werd openlijk belasterd in online gemeenschappen die met haar carrière te maken hebben. YouTube houdt zich niet aan zijn eigen voorwaarden.”

Toen Motherboard contact opnam met YouTube en verschillende video’s aanhaalde waarin Girls Do Porn-modellen worden gedoxt, werden die verwijderd. “Ons beleid verbiedt content waarin ongewenste seksualisering voorkomt,” zegt een woordvoerder in een verklaring. “We hebben de vijf video’s die door VICE bij ons zijn aangegeven verwijderd, in overeenstemming met dit beleid.”

Volgens het Transparantierapport van YouTube verwijderde het platform in het laatste kwartaal van 2020 zo’n 65.000 kanalen, 77.000 video’s en 136 miljoen reacties wegens intimidatie en cyberpesten. “Daarvan werd de overgrote meerderheid gedetecteerd via ons geautomatiseerde rapportagesysteem,” aldus de woordvoerder.

Jane vindt het erg vervelend dat mensen nog steeds haar oude werkgevers taggen onder beelden van haar Girls Do Porn-video. “Het doet me pijn dat mijn traumatische ervaring nu ook andere mensen pijn doet. Deze walgelijke mensen maakten misbruik van mij, en van mijn succes. Je weet gewoon niet hoe anderen écht over je denken. En je eigen gedachten zijn daarin je ergste vijand, omdat je altijd van het slechtste uitgaat.”

“Er is nog nooit iemand geweest die in zo’n situatie heeft ‘gewonnen’ – ook al ging hun rechtszaak wel goed,” zegt DeBarber. “Het is gewoon zo makkelijk om slachtoffers de schuld te geven; veel makkelijker dan ze te helpen. Ik vraag me bij meer dan de helft van mijn cliënten oprecht af ze ooit nog iemand kunnen vertrouwen.”

Jane is inmiddels weer van baan veranderd, maar maakt zich nog steeds zorgen dat mensen haar zullen blijven doxen, waar ze ook heen gaat. “Het is een soort sneeuwbaleffect van angst.”

Dit artikel verscheen oorspronkelijk bij VICE US.

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.