De MMA-vechter die ook dragqueen is

Vechtsporten als MMA vormen een totaal andere wereld dan die van dragqueens, maar dat wil niet zeggen dat er geen overlap is. De 41-jarige Diego Garijo, die onder de tatoeages zit en zichzelf als vechter, kunstenaar en allround entertainer beschouwt, is daar misschien wel het beste voorbeeld van.

Garijo is geboren in het Mexicaanse Guanajuato, en werd als kind de Verenigde Staten ingesmokkeld. Nadat hij in zijn jeugd meerdere keren in de cel had gezeten, kwam in 2006 zijn carrière als professioneel MMA-vechter op gang en boekte hij zeven overwinningen in de ring. Toen moest hij even stoppen omdat zijn netvlies was losgekomen, maar ondanks dat hij zijn zicht gedeeltelijk was kwijtgeraakt, kwam hij terug. In 2018 stapte hij zelfs over naar een sport waar nog meer bloed bij komt kijken: bare-knuckle-boksen. Daarin heeft hij tot nu toe een overwinning en een nederlaag op zijn naam staan.

In de ring staat Garijo bekend als ‘Dos Pistolas’ (‘twee pistolen’), maar in de dragscene van San Diego kennen ze hem eerder als ‘Lola Pistola’. Hij treedt nu een jaar op als Lola en ziet haar als natuurlijke verlengstuk van zijn creativiteit. Drag en MMA staan wat hem betreft niet lijnrecht tegenover elkaar – hij vindt zelfs dat ze uitstekend samengaan. We spraken met Garijo en hadden het over hoge hakken, knock-outs en giftige mannelijkheid.

VICE: Ha Diego, wat doet meer pijn: in je gezicht geslagen worden of je benen laten harsen?
Diego Garijo: Harsen is best pijnlijk, maar weet je wat pas echt zeer doet? Een acrylnagel breken. Dat is een nachtmerrie. Klappen in het gezicht boeien me verder niet echt.

Ben je er zo aan gewend om in je gezicht te worden geslagen?
Ja, ik kan wel wat hebben. Ik ben niet zo’n technische vechter, maar ik ga er wel altijd vol voor. Ik ga gewoon door, hoe vaak ik ook geraakt wordt. Daarom versla ik ook vaak vechters die eigenlijk beter zijn dan ik.

Waarom ben je met bare-knuckle-boksen begonnen?
Ik was in 2012 gestopt met vechten, vanwege mijn netvlies. Dankzij de dokter zit mijn oog er nog in, maar het werkt niet zo geweldig meer. Hij waarschuwde dat het ook met het andere oog kon gebeuren. Maar ik wilde het vechten niet zomaar opgeven, dus begon ik met bare-knuckle-boksen. Ik wilde het eens zonder handschoenen proberen, het echt voelen. Ik vind vechten heerlijk: als ik er blind van zou worden zou ik het alsnog doen.

Hoe ben je met drag in aanraking gekomen?
Er is een foto van mij waarop ik zes ben en ik het ondergoed van mijn moeder draag. Ze heeft me in haar eentje opgevoed, en ik had een paar neven die gay waren, dus ik werd niet blootgesteld aan hele mannelijke types. Misschien kan ik daarom best vrouwelijk overkomen. Mensen vragen zich ook weleens af of ik homo ben, maar ze begrijpen niet dat vrouwelijkheid en seksuele voorkeur twee verschillende dingen zijn.

Maar hoe is die passie voor drag dan ontstaan?
Een paar jaar geleden deed ik een cursus emotionele intelligentie, en daar leerde ik hoe goed het soms kan zijn om uit je comfortzone te treden. Ik vond het fijn om in het middelpunt te staan, en toen ik het woord ‘drag’ hoorde, wist ik het zeker. Ik ging er vol voor. Ik ging op dansles, nam oorpiercings, liet mijn lichaam harsen en leerde om in hoge hakken te lopen.

Wat voor energie voel je tijdens je drag-optredens?
Voor mijn eerste show voelde ik me alsof ik moest vechten. Toen ik net met MMA begon, ging ik van tevoren altijd in dezelfde kleedkamer zitten als mijn tegenstander. Dan zaten we daar, keken we elkaar aan en dachten we allebei: kan ik hem verslaan? Zo ging het ook bij mijn eerste dragwedstrijd. Een kleine ruimte, acht volwassenen, iedereen die elkaar bekijkt. Maar zenuwachtig ben ik nooit geweest. Ik heb best sterke zenuwen. Of misschien ben ik gewoon te dom om bang te zijn.

Werd je meteen geaccepteerd in de dragscene?
Ik kreeg daar meteen veel liefde ja, en vanuit de trans- en gaywereld. Maar ook juist van grote vechters. Misschien verbergen zij ook wel iets van zichzelf, dat ze eigenlijk liever naar buiten willen laten komen. Iedereen heeft zijn geheimen, dat hoort erbij.

Zie je overeenkomsten tussen MMA en drag?
In MMA zit de schoonheid ’m erin dat je een bepaalde weerstand overwint. In drag overwin je eerder giftige mannelijkheid. Vooral trans mensen van kleur worden onderdrukt – de zelfmoordcijfers zijn onder die groep ook het hoogst. Ze zouden gesteund moeten worden, in plaats van gemarginaliseerd.

Het zijn twee verschillende uitersten. Waardoor denk je dat je zo geïnteresseerd bent in extremen?
Als kind was ik ervan overtuigd dat de wereld zou vergaan. Toen ik ongeveer zes was, en nog in Mexico woonde, werd er op een dag aangebeld door een zendeling. Ik deed niet open, maar hoorde hem vanachter de deur zeggen dat “het einde nabij is”. Dat bleef erg bij me hangen. Als ik op het nieuws zag dat er ergens een natuurramp was, ging ik er gelijk van uit dat de wereld zou vergaan. Misschien ben ik daarom zo impulsief geworden.

Dus het is niet eens zo’n bewuste keuze dat je hiermee bezig bent?
Veel van wat ik doe is te herleiden naar vroeger, toen ik gepest werd. Ik voelde me klein, als een buitenstaander. Ik heb me altijd voor allerlei dingen geschaamd. Misschien dat ik daarom een persoonlijkheid heb gecreëerd die juist geen schaamte kent. Ik werd als kind zo erg vernederd dat ik mezelf beloofde dat dit nooit meer zou gebeuren. Daarom zet ik tijdens gevechten altijd een stapje vooruit, waar anderen een stap terug zouden doen. Maar de trauma’s uit mijn jeugd zijn nog zeker niet verdwenen – ik worstel er nog elke dag mee.

Je lijkt er in ieder geval wel twee uitlaatkleppen voor te hebben gevonden.
Ja. De kunsten en het gevecht. Op slechte dagen ga ik weleens trainen en wat sparren. Niet omdat ik iemand wil slaan, maar omdat ik zelf een paar klappen wil krijgen. Dan voel ik me daarna beter. Wanneer ik vecht, lijken alle andere problemen geen betekenis meer te hebben; dan gaat het er alleen nog maar om dat je het gevecht doorkomt.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk bij VICE Duitsland.

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram