FYI.

This story is over 5 years old.

Muziek

Bijkletsen met Bobmo: onze Franse vriend die we helemaal vergeten waren

Hij kwam op in de tijd van bloghouse, maar heeft zichzelf opnieuw uitgevonden als Hugues Rey.
Foto door Bambou Roger-Kwong

Een paar weken terug viel er op ons kantoor een cd op de mat van ene Hugues Rey. Wie is dat, vroegen we ons af, nadat we het een keertje hadden geluisterd en bleek dat het nogal best klonk. De naam deed ons denken aan een zanger van een garagepunkbandje uit Los Angeles, of een beroemde acteur die we eigenlijk hadden moeten kennen. Des te groter was de verrassing dat het album, Communication, bomvol staat met kosmische kraut-synth, dikke acid en elektronische koebellen. Wat schetst onze verbazing? Hugues Rey is eigenlijk de Franse producer Bobmo, waar we in 2007 van hoorden via The Hype Machine, in de gloriedagen van bloghouse.

Advertentie

Het weerzien met Bobmo voelde een beetje alsof je een oude vriend tegenkomt waar je al jaren niet meer aan hebt gedacht. Een tijdje vond je hem niet zo leuk, maar nu blijkt dat hij enorm is veranderd. Hij heeft leuk haar! Een goede baan! En hij maakt leuke grapjes. Samen gaan jullie op een terrasje zitten om herinneringen op te halen. Bobmo, onze oude Franse vriend, waar we helemaal niks van weten, en die we lange tijd waren vergeten. Hoe zou het hem vergaan? Weldra vlogen onze klamme handjes over het toetsenbord en stuurden we hem een mail met vragen.

Een paar weken terug viel er op ons kantoor een cd op de mat van ene Hugues Rey. Wie is dat, vroegen we ons af, nadat we het een keertje hadden geluisterd en bleek dat het nogal best klonk. De naam deed ons denken aan een zanger van een garagepunkbandje uit Los Angeles, of een beroemde acteur die we eigenlijk hadden moeten kennen. Des te groter was de verrassing dat het album, Communication, bomvol staat met kosmische kraut-synth, dikke acid en elektronische koebellen. Wat schetst onze verbazing? Hugues Rey is eigenlijk de Franse producer Bobmo, waar we in 2007 van hoorden via The Hype Machine, in de gloriedagen van bloghouse.

Het weerzien met Bobmo voelde een beetje alsof je een oude vriend tegenkomt waar je al jaren niet meer aan hebt gedacht. Een tijdje vond je hem niet zo leuk, maar nu blijkt dat hij enorm is veranderd. Hij heeft leuk haar! Een goede baan! En hij maakt leuke grapjes. Samen gaan jullie op een terrasje zitten om herinneringen op te halen. Bobmo, onze oude Franse vriend, waar we helemaal niks van weten, en die we lange tijd waren vergeten. Hoe zou het hem vergaan? Weldra vlogen onze klamme handjes over het toetsenbord en stuurden we hem een mail met vragen.

THUMP: Bonjour, monsieur Bobmo! Of moet ik Hugues zeggen? Hoe is het met je? Waar was je toch al die jaren?
Hugues Rey: Het gaat goed! Na mijn eerste album, dat uitkwam in 2014, wilde ik vooral de tijd nemen om nieuwe dingen te leren en inspiratie op te doen. Ik vind niet dat ik jaar in, jaar uit dezelfde muziek kan maken. Elke dag harde knallers maken in de studio werd op een gegeven moment deprimerend. Ik ging ook niet meer naar clubs als bezoeker of om er te draaien. Ik merkte dat ik klaar was met clubmuziek.

Er bekroop me een warm gevoel van nostalgie bij het horen van de naam Bobmo. Maar je heet nu dus Hugues Rey?
Al sinds ik een tiener ben werk ik onder de naam Bobmo, een alias dat ik zie als een soort ode aan oude dance classics en de muziek die ik toen tof vond: club-georiënteerd en grotendeels beïnvloed door Chicago house.

Is Bobmo dood?
Nee hoor, maar voorlopig focus ik me op Hugues Rey. Deze naam geeft me veel meer vrijheid. Ik ga de komende tijd andere genres zoals ambient, noise en synth-dingetjes uit de jaren zeventig uitpluizen, waar ik momenteel veel naar luister. Ik ben erachter gekomen dat ik het veel leuker vind om muziek te maken zonder na te hoeven denken of het wel geschikt is voor op een dansvloer.

Dat is wel gelukt.
Ja, het gaat op het album veel meer om de opbouw en samenstelling van de tracks. Sommige nummers heb ik live opgenomen en zijn daardoor heel hypnotiserend en melodieus geworden, waardoor de hele plaat een verhaal vertelt. Ik ben vooral losgegaan met tapedelay. Dat geeft het album kleur en veel leuke ongelukjes. Door dat experimentele komt Communication goed tot z'n recht door je koptelefoon, denk ik.

Het album komt uit op het label New Dawn. Is dat je eigen label?
Ja, ik hou het bewust stil omdat ik niet te ambitieus aan de slag wil, maar rustig mijn tijd neem om dit nieuwe sublabel van Back Office Records uit te bouwen. De komende tijd ga ik vooral werk van mijzelf uitbrengen en als ik wat meer geld heb, komt er ook muziek van vrienden.

Hoe gaat het eigenlijk met je vrienden Surkin en Para One en jullie label Marble?
We zaten in een studio van 2010 tot 2014 en maakten heel veel muziek samen, maar we zijn daar weg en eigenlijk allemaal onze eigen weg ingeslagen. Daarom hebben we besloten te stoppen met het label en werk ik ook niet meer samen met Surkin als High Powered Boys. We zijn nog steeds dikke maatjes hoor!

Gelukkig maar, Hugues! Ik ben blij dat ik je naam kan typen en niet uit hoef te spreken!

THUMP: Bonjour, monsieur Bobmo! Of moet ik Hugues zeggen? Hoe is het met je? Waar was je toch al die jaren?
Hugues Rey: Het gaat goed! Na mijn eerste album, dat uitkwam in 2014, wilde ik vooral de tijd nemen om nieuwe dingen te leren en inspiratie op te doen. Ik vind niet dat ik jaar in, jaar uit dezelfde muziek kan maken. Elke dag harde knallers maken in de studio werd op een gegeven moment deprimerend. Ik ging ook niet meer naar clubs als bezoeker of om er te draaien. Ik merkte dat ik klaar was met clubmuziek.

Er bekroop me een warm gevoel van nostalgie bij het horen van de naam Bobmo. Maar je heet nu dus Hugues Rey?
Al sinds ik een tiener ben werk ik onder de naam Bobmo, een alias dat ik zie als een soort ode aan oude dance classics en de muziek die ik toen tof vond: club-georiënteerd en grotendeels beïnvloed door Chicago house.

Is Bobmo dood?
Nee hoor, maar voorlopig focus ik me op Hugues Rey. Deze naam geeft me veel meer vrijheid. Ik ga de komende tijd andere genres zoals ambient, noise en synth-dingetjes uit de jaren zeventig uitpluizen, waar ik momenteel veel naar luister. Ik ben erachter gekomen dat ik het veel leuker vind om muziek te maken zonder na te hoeven denken of het wel geschikt is voor op een dansvloer.

Dat is wel gelukt.
Ja, het gaat op het album veel meer om de opbouw en samenstelling van de tracks. Sommige nummers heb ik live opgenomen en zijn daardoor heel hypnotiserend en melodieus geworden, waardoor de hele plaat een verhaal vertelt. Ik ben vooral losgegaan met tapedelay. Dat geeft het album kleur en veel leuke ongelukjes. Door dat experimentele komt Communication goed tot z'n recht door je koptelefoon, denk ik.

Het album komt uit op het label New Dawn. Is dat je eigen label?
Ja, ik hou het bewust stil omdat ik niet te ambitieus aan de slag wil, maar rustig mijn tijd neem om dit nieuwe sublabel van Back Office Records uit te bouwen. De komende tijd ga ik vooral werk van mijzelf uitbrengen en als ik wat meer geld heb, komt er ook muziek van vrienden.

Hoe gaat het eigenlijk met je vrienden Surkin en Para One en jullie label Marble?
We zaten in een studio van 2010 tot 2014 en maakten heel veel muziek samen, maar we zijn daar weg en eigenlijk allemaal onze eigen weg ingeslagen. Daarom hebben we besloten te stoppen met het label en werk ik ook niet meer samen met Surkin als High Powered Boys. We zijn nog steeds dikke maatjes hoor!

Gelukkig maar, Hugues! Ik ben blij dat ik je naam kan typen en niet uit hoef te spreken!