Door mijn werk in een restaurant heb ik een hekel gekregen aan kinderen

In Restaurantontboezemingen lees je over dingen die zich achter de deuren van restaurantkeukens afspelen. Smakelijke verhalen die je als bezoeker van je favoriete eet- en drinkplekken normaal gesproken niet krijgt voorgeschoteld, worden op deze plek anoniem door koks en horecapersoneel gedeeld. Na alle ophef over kindvrije horeca, spreken we dit keer met iemand die in de bediening werkt bij een Amsterdams restaurant waar heel veel kinderen komen.

Toen ik een paar jaar geleden in het restaurant kwam werken, vond ik kinderen geweldig. Echt, als ik vaders met hun peuters zag aankomen, vertelde ik mijn collega's hoe schattig ik ze vond. Ze lachten me uit en antwoordden maar één ding: "Wacht maar…"

Tegenwoordig heb ik het niet meer zo op kinderen. Waar ik werk komen gigantisch veel gezinnen eten en het is zo heftig om hen te bedienen dat ik mijn roze bril noodgedwongen heb moeten afzetten om de waarheid onder ogen te kunnen zien: kinderen kunnen echt miniatuurterroristen zijn en de ouders zijn niet altijd veel beter.

De zaak waar ik werk kan omschreven worden als een familierestaurant. Er zijn altijd kinderen aanwezig, dat is waar onze zaak op draait. En dat is meestal heel gezellig, behalve op zondag. Dan heeft de helft van Amsterdam simultaan zin om met hun kroost uit eten te gaan, en zit onze zaak stampvol jong geweld. En dat maakt het voor ons een stuk lastiger om ons werk goed te doen.

Omdat kinderen kinderen zijn, en altijd willen spelen, wordt het vooral vaak heel gevaarlijk. We hebben wat kleurplaten en -potloden, maar meer is er niet. Om hun energie toch kwijt te kunnen, rennen kids graag rond tussen de tafels. Ook tikkertje spelen, skeeleren, voetballen en spelen met knikkers of andere ronde voorwerpen waar een mens makkelijk over kan struikelen, zijn geliefde bezigheden.

Als je dan met je dienblad vol hete koffie naar een tafel loopt, moet je gigantisch veel obstakels overwinnen. Het gebeurt vaak dat een kind met van die gekke sportschoenen met wieltjes opeens glijdt in plaats van loopt, en tegen mijn been botst. Dan krijg je als bediende echt bijna een hartaanval, niet alleen omdat je bijna tegen de grond gaat, maar ook omdat jij verantwoordelijk bent als het kind een kop bloedhete drank of een klak appelmoes over zich heen krijgt.

Het ergste waar ik bijna over uitgegleden ben is trouwens een peuter. Ik herinner me dat ik met borden richting een tafel liep toen een kind plots langs me heen schoot. Instinctief maakte ik een gekke sprong, omdat ik wist dat er nog een ander kind in de buurt moest zijn. Bleek dat ik over een peuter heen was gesprongen, die zich op handen en voeten door het gangpad sleepte. Toen was ik echt overstuur. Iedereen in de zaal staarde me aan. Het kind had zwaargewond kunnen zijn. En het ergste van alles was de ouders me aankeken alsof ik een kindhatend onmens was toen ik vroeg of ze hun kind van het gangpad konden halen.

Kijk, we hangen niet net zoals in het zwembad een bordje met 'verboden te rennen' uit. Dat zou te ver gaan, maar soms heb ik het gevoel dat we op de menukaart zouden moeten zetten dat ouders verantwoordelijk zijn voor hun eigen kinderen, of dat we het in grote letters ergens moeten opschrijven. Dat lijkt compleet overbodig, maar op zondag ben ik vaak vooral bezig met mijn stem schor schreeuwen naar kinderen die als gekken door de zaal crossen. Je zal mij nooit horen zeggen dat wild jubelende, rondrennende kinderen het resultaat zijn van een slechte opvoeding. Het lijkt eerder alsof ouders een restaurant als excuus gebruiken om een pauze te nemen van hun kinderen, en lekker te borrelen met vrienden.

We krijgen op zondag heel veel reserveringen van grote groepen vrienden die al hun kinderen meenemen. Vaak zijn het jonge ouders die lekker aan de wijn gaan en hun kinderen de vrije hand geven terwijl ze zich vermaken met elkaar. Ze zijn veel meer relaxed dan anders, want ze zitten in een afgesloten ruimte waar de bediening vast wel in de gaten zal houden dat hun kinderen het pand niet verlaten. Ze houden hun nageslacht dus niet meer voortdurend in de gaten, en op die manier worden wij naast de persoon die bestellingen opneemt, de pas loopt en drankjes serveert, ook nog eens de persoon die voor hun kinderen moet zorgen.

Ze maken er gebruik van dat we een 'kinderrestaurant' zijn, en dat is niet oké. Ik heb ondertussen geleerd dat ik nee moet zeggen als mensen die reserveren vragen of alle volwassenen aan een andere tafel kunnen zitten dan hun kinderen. Sorry mama en papa, een tafel vol kleuters serveren is geen pretje. Dat voelt namelijk alsof je een uit de hand gelopen kinderfeestje probeert te managen en dat behoort net niet tot mijn takenpakket.

Het gebeurt ook vaak dat kinderen bijvoorbeeld tijdens hun spel al het bestek van de ingedekte tafels afhalen, glazen omver gooien en zo hard de zaal terroriseren dat andere gasten er helemaal krankjorum van worden. Meestal zijn de ouders nergens te bespeuren, of doen ze alsof hun neus bloedt. Als ik dan niet weet welk kind bij welke tafel hoort, vraag ik de kids vriendelijk om zich rustiger te gedragen. Het meest vervelende is dat ouders dan vaak heftig reageren. Ze worden boos op mij en zien mijn instructie als een rechtstreekse aanval op hun opvoeding. Reacties als "Ik kies zelf wel hoe ik mijn kinderen aanspreek" en "Bemoei je met je eigen zaken, ik weet heus wel hoe ik mijn kinderen moet aanpakken" zijn niet zeldzaam. Heel ongemakkelijk.

Wat we ook doen, het is eigenlijk zelden goed. De een klaagt dat we zijn "kind geen kind laten zijn", dat we niet genoeg spelletjes hebben, dat de potloden niet nieuw genoeg zijn of dat er geen ballenbad is, en de ander klaagt over de simpele aanwezigheid van kinderen.

Mensen die klagen over de kinderen lijken vaak een diepgewortelde afkeer van kinderen te hebben. Ze vinden dat de toiletten teveel naar babypoep, vieze luiers en Zwitsal ruiken. Ze vragen drie keer om een andere tafel, omdat ze teveel last hebben van een huilende baby of een krijsraket die zich drie meter verderop op de grond laat vallen. Ze vinden het vervelend als iemand borstvoeding aan het geven is terwijl zij eten. Zulke mensen tevreden proberen te stellen is minstens even vervelend. Ik begrijp het wel, maar als je echt niet in de buurt van kinderen wil uit eten, kom je toch ook niet hier heen? Er zijn genoeg plekken waar je nooit kinderen ziet: restaurants met een een ingewikkelde menukaart bijvoorbeeld, of behang van neukende varkentjes.

Het is erg om te zeggen, maar op natuurlijke wijze is er een soort onderverdeling ontstaan in ons restaurant: er is een 'kindvriendelijk' gedeelte en een 'kindvrij' gedeelte. Het komt minstens drie keer per dag voor dat mensen aan telefoon vragen of ze een tafel kunnen reserveren in het kindvrije gedeelte. We zeggen altijd dat zoiets niet bestaat en dat we niet kunnen beloven dat ze niet in de buurt van kinderen zullen zitten, maar het is wel zo dat we de ene helft van het restaurant eerst vullen met gezinnen, zodat het andere gedeelte wat rustiger blijft. Er is wel degelijk vraag naar kindvrije horeca, maar niemand durft er voor uit te komen.

Zoals ik net al zei, zondagen zijn erger dan de andere dagen. Dat is niet alleen omdat het moeilijker is om drank en eten naar de tafels te manoeuvreren, omdat we oppas moeten spelen en omdat we met klagende mensen te maken hebben. Ons werk verdriedubbelt gewoon. Het duurt veel langer dan normaal om bestellingen op te nemen, en de bestellingen zijn vaak ingewikkeld omdat kinderen hun hoofdgerecht willen bij het voorgerecht van de ouders. Ook moeten we aan de lopende band met bakjes of flesjes babyvoeding naar de keuken rennen. Soms moeten we er heet water bij gieten, of warm water, of lauw water. Dan ben ik bang dat het water niet de juiste temperatuur heeft, het kind zijn mond verbrandt, en ik daarvoor de volle lading krijg. Tussen shifts door moeten we tonnen spaghettislierten en -saus van de kinderstoelen poetsen en alle tafels zijn een bende als er kinderen aan hebben gezeten. Overal liggen babydoekjes. Daar heb ik echt een hekel aan: vochtige, gore babydoekjes.

Als ik na zo'n zondagavond thuis kom, heb ik het gevoel dat ik er een shift van 24 uur op heb zitten. De energie is letterlijk uit me gezogen. Ik plof neer op bed en doe voor de rest helemaal niets meer. Eén ding weet ik zeker, ik wil nog lang geen kinderen.

Zoals verteld aan Stefanie Staelens.