Foto’s van uitbundige feestjes voor dronken Engelse rijkeluiskinderen in de jaren tachtig

Ondanks dat hij pakken van Armani droeg en altijd in de nieuwste BMW rondreed, was Eddie Davenport niet zoals andere rich kids. Hij kwam weliswaar uit een respectabele familie uit de hogere middenklasse, maar hoefde niet te teren op een trust fund. Hij had zijn vermogen helemaal zelf bij elkaar geraapt.

Het begon al op jonge leeftijd. Nadat hij zijn examens had verkloot op de kostschool waar hij heenging, stuitte hij op een gat in de markt: rijkeluiskinderen die op zoek waren naar feest.

Toen hij twintig was, begon hij samen met zijn vriend Jeremy Taylor een bedrijf, Gatecrasher Ltd. Ze organiseerde luxueuze feesten voor rijke tieners: de Gatecrasher Balls.

Ik hoorde er voor het eerst over in 1986. Davenport hield een feest op een van de mooiste locaties van Londen, Kensington Roof Gardens. Veel rijkeluiskinderen van mijn school hadden kaartjes gekocht. Ze kwamen opdagen met stropdassen en galajurken, enkel om weer weggestuurd te worden. De tent was vol. Davenport had teveel kaartjes verkocht. De politie maakte een einde aan het feestje en naderhand zaten er een boel dronken tieners te huilen op de stoep.

Ik ontmoette Davenport een jaar later, toen ik als correspondent werkte voor Punch magazine (waar mijn vader op de kunstredactie werkte). Op een zonnige dag zag ik Davenport lopen. Hij was erg mager, droeg een net pak en had zijn haar achterover met veel gel. Ik kende de jongen waar hij mee was, liep op ze af en introduceerde mezelf aan Davenport. Hij gaf me een baantje als fotograaf op de Gatecrasher Balls. Ik was zeventien, en er heilig van overtuigd dat het geweldig zou zijn, een beetje zoals The Great Gatsby. Ik had het vreselijk mis.

Het waren chique feestjes, tjokvol slempende tieners. Er werd getongd, geneukt, gesnoven en gekotst. Fotograferen op deze evenementen was lastig, want het kon zomaar gebeuren dat je ineens getackeld werd door iemand van het rugbyteam.

Ik was gevraagd om portretten te schieten van stelletjes en van mooie meisjes met ronde gezichten en kuiltjes in hun wangen. Niet te doen. Zelfs als ik een stelletje vond dat nuchter genoeg was om te lachen voor de camera, moest ik door een zee waden van honderden droogneukende tieners. Het spreekt voor zich dat ik liever die laatste groep mensen ging fotograferen.

De mensen die je op de foto's ziet, zijn inmiddels allemaal volwassen, ze hebben misschien zelf kinderen. Mochten de Gatecrasher Balls weer populair worden, lijkt het me verstandig als ze hun kroost op hun kamers opsluiten.